FanFic.nl

Gemekker in de dubbeldekker

Gemekker in de dubbeldekker 8

Hoofdstuk 8

Halverwege de morgen stapt Don in zijn auto en claxonneert ten teken dat hij vertrekt. Joe belde een kwartiertje geleden vanuit het ziekenhuis dat hij naar huis mag. Zowel Nelly als Catalina krijgen meteen de kriebels, want ze willen hem een warm welkom bereiden. De oude vrouw schrijft met grote sierlijke letters WELKOM THUIS! op een stuk karton en verfraait het met enkele kleurrijke linten. Catalina sjouwt een gemakkelijke stoel vanuit de woonkamer naar de grote keuken. Als hij op z’n plek staat ploft ze er zelf in neer. Ze legt onbewust haar hand op haar hart dat onstuimig klopt. Op het moment dat ze zichzelf toegeeft wat daar de reden van is moet ze er spontaan van blozen.

Op de veranda staan alle dames al te wachten en Ray komt aanrennen vanuit de geitenstal als hij de claxon van de auto hoort. Nelly’s welkomstbord hangt zachtjes te wiegen bij de achterdeur waar iedereen altijd in en uit gaat.
Don helpt zijn baas uit zijn auto. Zodra de gewonde geitenboer rechtop staat gaat er een gejuich op en komen z’n personeelsleden hem begroeten. De watervlugge Ray staat als eerste voor zijn neus.
“Tof baas, dat u al zo snel terug bent, maar doe maar rustig aan. Ik zorg wel voor de geiten.”�
De jonge knul werpt een blik op de krukken en het dikke verband om Joe’s been. Met een beduusd gezicht kijkt hij hem opnieuw aan.
“En…eh… beterschap, baas!”�
Nelly geeft een paar klinkende zoenen op Joe’s wangen en omhelst hem.
“Ik ben zo blij dat je weer bij ons bent, jongen. Gelukkig dat jullie samen waren in dat veld.”�
Ze doet een stap opzij en wenkt haar collega dichterbij.
Joe’s ogen boren zich in die van Catalina, alsof hij naar bevestiging zoekt van wat hij gisteren dacht te voelen in haar aanrakingen. Verlegen door zijn indringende blik weet ze niet veel anders uit te brengen dan: “Welkom thuis. Hoe gaat het met je been?”�
Hij pakt een potje uit zijn borstzak. “Ze hebben me goede pijnstillers meegegeven. Voorlopig komt er elke dag een verpleegster om de wonden te verzorgen en het verband te verschonen.”�
Nog wat onhandig hinkelend met z’n krukken lopen ze samen in de richting van het huis. Het valt Joe op hoe bedrukt Catalina kijkt. Hij denkt terug aan hoe ze er gisteren aan toe was, daar in de wachtkamer van het ziekenhuis. In haar opengesperde ogen stond zoveel angst. Toch koestert hij ook prettige herinneringen aan die momenten. Haar handen straalden zoveel warmte en liefde uit. Hij krijgt het er warm van.
“Het komt allemaal goed. Over een paar weken loop ik weer als een kievit,”� zegt hij met een knipoog.
Lizzy komt als laatste, zij het schoorvoetend, dichterbij. Met een wit gezicht en lodderige ogen geeft ze hem een slap handje. Joe trekt een wenkbrauw op als een vage dranklucht zijn neus bereikt.
“Feestje gehad?”� vraagt hij fluisterend.
Met een vage glimlach en een hoofdknikje beantwoordt ze zijn vraag, waarna ze zich uit de voeten maakt. Met wat hulp hinkelt de geitenboer naar binnen. Er wordt besloten meteen koffiepauze te houden. Joe maakt dankbaar gebruik van de gemakkelijke stoel die speciaal voor hem is neergezet. Iedereen zet z’n keukenstoel in een kring om hem heen, want ze willen nu zijn kant van het prikkeldraadavontuur wel eens horen.

Een uur later, als iedereen weer aan het werk is, glipt Catalina het huis binnen met de oude krant uit het ziekenhuis verstopt in haar overall. Joe is naar zijn kantoor gegaan. Als ze bij hem binnenkomt gebaart hij dat ze mag gaan zitten, maar stil moet zijn. Hij heeft de sheriff gebeld. Ze luistert aandachtig naar het telefoongesprek dat de mannen voeren en bestudeert ondertussen Joe’s gezicht in de hoop daar vanaf te kunnen lezen hoe er aan de andere kant van de lijn gereageerd wordt op zijn verhaal.
“Wel, er is sinds ik je de vorige keer belde wel het één en ander gebeurd, ja! Er worden nu al dreigbrieven naar m’n klanten gestuurd. Er staat ongeveer hetzelfde in als in de brieven die wij hier kregen. Dreigementen waaruit blijkt dat de afzender precies weet waarmee hij m’n klanten het hardste kan raken. Nou…eh… hij dreigde iemands vogelpaviljoen te vernielen. Het was mans grootste trots, dus hij stuurde Catalina al weg toen hij enkel haar neus nog maar had gezien!”�
Joe werpt haar tussendoor een blik van verstandhouding toe en concentreert zich daarna opnieuw op het telefoongesprek.
“En het blijft inmiddels niet meer bij brieven, sheriff. Ik zit hier met een been in het verband omdat ik gisteren gewond raakte. Ik zakte in een kuil die gevuld was met prikkeldraad. Nee, daar bleef het niet bij. In de stal loopt een halve kudde Landgeiten die ook in prikkeldraad verstrikt raakte. Het werk dat de veearts aan de dieren had gaat me een kapitaal kosten, Pointer! Geloof je het zelf? Dit is toch geen toeval meer te noemen, man!”�
Joe rolt zijn ogen ten hemel terwijl hij de sheriff probeert te overtuigen dat er opzet in het spel is.
“Natuurlijk is het belangrijk om bij ongelukken de plaatselijke sheriffs op de hoogte te brengen, maar bij jou heb ik de eerste melding gedaan. Wij vallen onder jouw district!”�
Zijn gezicht stond hoopvol aan het begin van het gesprek, het betrok bij de eerste afwijzing en als de sheriff hem nogmaals duidelijk maakt dat hij de brieven niet serieus neemt en geen tijd en energie gaat steken in een paar van die kleine ongelukjes staat het op onweer. Joe gooit de hoorn op het toestel. Briesend van woede schuift hij z’n stoel achteruit met de bedoeling zijn frustratie er staande uit te gooien.
“Au! Oeh!!! Auwauwau….”�
Geschrokken realiseert hij zich dat hij met zijn gewonde been niet pardoes op kan staan. Catalina schrikt zich een ongeluk en springt op, maar een boze blik houdt haar op afstand. Onder de indruk van de kennismaking met een heel andere kant van haar baas gaat ze weer zitten en laat hem uitrazen. Joe laat zich met een van pijn vertrokken gezicht terugzakken in zijn stoel, maar hij is zijn frustratie nog lang niet kwijt. Terwijl hij een paar felle verwensingen uit aan het adres van de sheriff slaat hij keihard met zijn vuist op het bureaublad.
Catalina kan het niet uitstaan dat Paul Pointer Joe niet serieus neemt en al helemaal niet dat hij hem in deze toestand in de steek laat. Langzaam maar zeker kalmeert de geitenboer. De gekwetste grimas op zijn gezicht ontspant zich, maar er blijft een verbeten trek om zijn mond over als hij haar verontschuldigend aankijkt.
“Sorry,”� zucht hij, “dat was de druppel die de emmer deed overlopen.”�
Meteen realiseert hij zich dat Catalina waarschijnlijk met een reden tegenover hem zit.
“Wat kwam je eigenlijk doen?”�
Ze haalt de oude krant uit haar overall. Haar blik glijdt over zijn gezicht voor ze van wal steekt.
“Ik denk dat ik weet wie ons kan helpen,”� antwoordt ze serieus maar voorzichtig glimlachend.
Ze reikt Joe de krant uit het ziekenhuis aan en wijst naar het artikel dat ze hem wil laten lezen.
Een minuut later kijkt hij op met opgetrokken wenkbrauwen.
“Denk jij nou echt dat het A-team ons wil helpen?”�
“Lees die laatste alinea nog eens. Daar staat toch iets over burgers die in de steek worden gelaten door de wet? Wat doet de sheriff met ons? Hij laat ons toch ook in de steek?!”�
“Ik weet het niet hoor, of we hen moeten inschakelen.”�
Joe legt hoofdschuddend de krant weg.
“Die lui zijn gewend om zware criminelen aan te pakken. Die schieten en vechten liever. Die vinden ons probleem echt niet interessant genoeg.”�
Catalina hoort zijn bezwaren aan, maar laat zich niet van de wijs brengen en staat op. Met haar handen op de rand van zijn bureau kijkt ze haar baas vragend aan.
“Joe, geef me alsjeblieft een verlofdag, dan ga ik de journaliste van het artikel opzoeken. Ik heb het idee dat zij het A-team persoonlijk kent. Gewoon…de manier waarop zij dat artikel schrijft. Het lijkt wel of ze er persoonlijk bij was toen ze die fabriek onschadelijk maakten. Wie weet kan zij me in contact brengen met die mannen en kan ik het ze zelf vragen of ze ons willen helpen.”�
Joe luistert naar haar vurige betoog en moet glimlachen om haar smekende gezicht.
“Wat ben je ook een gedreven tante,”� stelt hij hoofdschuddend vast. “Hou je er rekening mee dat ik nog een aantal dagen niet mag werken?”�
Hij wijst demonstratief naar zijn gewonde been.
“En hoe wil je jou werk ook nog eens delegeren? Heb je daar al aan gedacht?”�
Catalina’s hersenen werken op turbosnelheid en ze onderhandelt verder met haar baas.
“Als ik met de jongens alles geregeld krijg, mag ik dan morgen gaan?”�
Hij kijkt haar even strak aan. Op de één of andere manier krijgt ze het altijd voor elkaar om haar ideeën tot een goed einde te brengen. Met haar vindingrijkheid vindt ze altijd haar weg tussen tegenvallers en hindernissen door. Opnieuw geraakt door haar enthousiasme en vastberadenheid gaat hij in op haar voorstel.
“Ik wil weten wie wat gaat opknappen voor jou en wat jij voor je collega’s gaat terugdoen,”� zegt Joe een beetje streng, maar tegelijkertijd geeft hij haar met die woorden toestemming om op zoek te gaan naar het A-team.

Het redactiekantoor van de krant staat aan een drukke weg. Het kost Catalina moeite om een parkeerplaats te vinden voor haar dubbeldekker, maar als hij eenmaal staat stapt ze hoopvol het gebouw binnen. Bij de balie vraagt ze of journaliste Amy Allen aanwezig is. Ze moet even wachten, maar wordt dan toch naar de vijfde verdieping verwezen.
Catalina volgt haar oren naar een ruimte waaruit een golf van geroezemoes haar tegemoet komt als ze de deur opent. Oog in oog met een zee van bureaus hoort ze een bont gekakel van allerlei telefoongesprekken, het één nog hectischer dan het andere, en getokkel op computertoetsenborden. Dit niet alledaagse beeld voor haar doet haar even slikken.
“Hoe vind ik Amy tussen al die mannen?”� mompelt ze met vertwijfeling op haar gezicht..
Ze stapt op de eerste de beste af en vraagt waar ze zijn vrouwelijke collega kan vinden.
“Rechtdoor…tweede pad rechts…en dan naast een pilaar…”� herhaalt Catalina in zichzelf terwijl ze de aanwijzingen uitvoert. De pilaar gaat verscholen achter een enorme plant waardoor ze Amy bijna voorbij loopt, maar vanuit haar ooghoeken ziet ze iemand zitten met lang haar. Een jonge vrouw met een vriendelijk gezicht en pittige ogen staat op en reikt haar de hand.
“U vroeg naar mij?”�
“Bent u Amy Allen?”�
De knappe jonge vrouw knikt en biedt haar gast de houten stoel bij haar bureau aan.
Catalina kijkt met een bedenkelijke blik om zich heen. Het zal niet meevallen om in dit geroezemoes een gesprek te voeren. Er is voor haar echter maar één ding belangrijk en dat is het A-team zien te vinden.
“Waarmee kan ik u van dienst zijn?”� vraagt Amy.
“Ik zoek het A-team en ik heb het gevoel dat u hen kent,”� komt Catalina direct ter zake.
“Wie heeft u dat wijsgemaakt?”� lacht de journaliste terwijl ze zich tegen haar rugleuning laat vallen.
Ze weet dat zo’n reactie meestal beter werkt dan het op de man af ontkennen.
Catalina haalt het krantenartikel tevoorschijn dat ze al enkele dagen koestert.
“In een oude krant vond ik dit artikel.”�
Ze reikt het de journaliste aan en kijkt haar daarbij recht in de ogen, want ze wil een eerlijk en duidelijk antwoord.
“Mevrouw Allen, kent u de mannen van het A-team persoonlijk?”�
Amy antwoordt ontwijkend nu ze merkt dat deze vrouw zich niet zo maar laat afschepen.
“Een paar verre vrienden van mij kennen iemand die zegt dat hij hun contactpersoon is, maar hij doet altijd zo vaag dat ik er niet van zal opkijken dat het gewoon opschepperij is. Om interessant te doen.”�
“O.”�
Catalina is heel even teleurgesteld, maar kijkt haar daarna bijna smekend aan.
“Stel dat hij de waarheid spreekt? Dat hij ze wel kent? Is het dan mogelijk dat die verre vrienden van u aan die contactpersoon vragen of hij contact met ons opneemt?”�
“Ik kan ze deze week wel eens opbellen en vragen of die man nog in hun buurt woont.”�
Meestal beëindigt Amy zo’n gesprek op dit punt, omdat er regelmatig mensen bij haar komen aankloppen met vragen over het A-team. De meeste van hen komen helaas niet met zuivere bedoelingen.
Ze zou echter geen journaliste zijn als ze niet klokjerond nieuwsgierig zou zijn naar de achtergrond van mensen in nood. Daarom wil ze toch wel eens horen met wat voor smoes deze vrouw aankomt. Catalina is even in gedachte verzonken en kijkt verrast op als Amy haar vraagt wat ze voor de kost doet en wat haar problemen zijn.
“Ik weet niet of ze interessant genoeg zijn om daarover in uw krant te schrijven, maar het mag wel in de krant als iemand onze sheriff zo ver krijgt dat hij ons gelooft en besluit te helpen,”� begint ze glimlachend.
Amy spitst haar oren. Ze pakt een pen en maakt aantekeningen terwijl haar gast opsomt wat zij de laatste tijd op het bedrijf waar ze werkt heeft meegemaakt.
“Onze sheriff doet helemaal niets, snapt u? Hij gelooft ons niet eens!”� besluit Catalina haar relaas.
Vluchtig leest de journaliste door wat ze heeft opgeschreven. Ze probeert een objectief gezicht te trekken.
“Dit zou eventueel een situatie kunnen zijn, let wel: kunnen zijn, waarbij het A-team u zou willen helpen. Denk ik. “
Amy pakt een pen en schuift die met een kladblaadje naar haar toe.
“Schrijf uw naam, adres en telefoonnummer maar op. Ik kan u helaas niet garanderen dat m’n vrienden mr. Lee snel zullen spreken. Of dat hij het A-team op korte termijn te pakken zal krijgen. Die mannen verblijven nooit lang op één plek, ziet u?”�
Ze ziet de vrouw tegenover haar hoopvol opkijken en trekt de conclusie dat hier een eerlijk persoon zit, die zich oprecht zorgen maakt om de mensen en dieren op haar werk en serieus hulp zoekt.
“Wat voor soort mensen helpt het A-team allemaal?”�
Catalina bestudeert Amy’s gezicht. Ze krijgt het gevoel dat zij veel meer over hen weet dan ze laat merken.
“U schrijft vaker over hen, hè?”�
Voor ze verder praten haalt Amy koffie. Tevens brengt ze een stapel kopietjes mee van artikelen die ze in de loop der tijd over de vier mannen heeft geschreven.
“Alsjeblieft. Allemaal informatie over het A-team. Dat scheelt mij een paar uren vertellen,”� zegt ze lachend. “Wat er alleen niet in staat, is dat het niet goedkoop is om hen in te huren.”�
Ze voelt zich verplicht om haar gast te waarschuwen, de jonge vrouw heeft al genoeg aan haar hoofd.
“Wat kosten ze dan?”� vraagt Catalina met een enigszins benauwde blik.
Amy noemt een bedrag dat haar doet schrikken.
“Maar,”� vult ze aan, “ze worden ook wel eens betaald met aandelen, met een onderpand of met mede-eigenaarschap van een bedrijf.”�
“O.”�
Ze bedenkt dat ze haar dubbeldekker als onderpand kan aanbieden, maar dat ze dat beter eerst met Joe kan overleggen. Het is haar bus, maar het is wel een onderdeel van het bedrijf geworden!
De dames nemen afscheid met een stevige handdruk.
Amy kijkt Catalina na tot ze bij de lift is en pakt dan meteen de telefoon.
“Schoonmaakbedrijf De mollige mop.”�
“Hannibal?”� fluistert ze.
“Ha, die Amy. Hoe is het met je?”�
“Goed, dank je. Ik denk dat ik een nieuwe klus heb voor jullie.”�
Ze vertelt over de vrouw die zojuist bij haar was, waarvoor ze hulp zoekt en dat het zuivere koffie lijkt. “Hebben jullie tijd om haar te helpen?”� vraagt ze tot slot.
“Ik heb morgen nog een dagje opnames voor een monsterfilm, daarna ga ik naar de wasserette. Dus stuur die dame maar eens langs bij “mr. Lee”�, dan zal ik eens kijken hoe hard ze ons nodig heeft.”�
“Ik denk niet dat haar dat zal lukken, Hannibal. Haar baas is gewond. Ze kon ter nauwer nood een dag verlof krijgen om mij op te zoeken. En ze rijdt in een dubbeldekker! Daar laat je haar toch niet mee door L.A. rijden, hè?”�
“Ik hoor het al, dat verhaal van die vrouw heeft je flink geraakt, anders had je haar wel weggestuurd. Geef me haar adres. Ik zoek wel iets bij haar in de buurt waar ik haar kan screenen.”�
“Dank je, Hannibal. Volgens mij is dit echt iets voor jullie.”�
Op zachte toon geeft ze de gegevens van The Goathill door. Ze merkt dat een collega aan de andere kant van het pad nieuwsgierig in haar richting kijkt en sluit daarom het gesprek met Hannibal af alsof ze een bezorgd baasje aan de lijn heeft dat vraagt of de foto van zijn vermiste hond in de krant gezet kan worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.