FanFic.nl

Gemekker in de dubbeldekker

Gemekker in de dubbeldekker 10

Hoofdstuk 10

Een oude man, met spierwit haar, een kort baardje en een snor met een fraaie krul, duwt een rolstoel met een oude vrouw erin moeizaam naar binnen bij de veteranenkliniek. Bij de balie stopt hij en tikt vriendelijk tegen zijn hoed.
“Goede morgen, juffrouw.”�
“Goede morgen, meneer. Kan ik u helpen?”�
“Mijn vrouw en ik willen graag een bezoek brengen aan onze neef Murdock. H.M. Murdock. Hij woont hier toch nog steeds, juffrouw?”�
“Jawel, hoor. Ik zal de afdeling vragen of hij op zijn kamer is. Wie kan ik zeggen dat er op bezoek komt?”�
“Ik ben zijn oom, Edward Murdock. Aangenaam.”�
De oude man steekt zijn hand uit om zich voor te stellen.
“Koffie, Edward, koffie!”�
“Dit is mijn vrouw Trish. Eigenlijk heet ze Patricia, maar Trish is haar koosnaam. Ze is een beetje…”�
De oude man maakt met een draaiende beweging van zijn hand ter hoogte van zijn voorhoofd duidelijk dat ze dementerende is. Daarna stelt hij zijn vrouw gerust. “Ja, ja, je krijgt zo meteen een lekker kopje koffie.”�
De jonge vrouw achter de balie pleegt een kort telefoontje en wijst het echtpaar vervolgens de weg.
“U loopt deze gang door en aan het eind gaat u linksaf. Op die afdeling is het kamer honderdenvier.”�
Ze wenst hen veel plezier met het bezoek en neemt haar plaats bij de telefoon weer in.

“Hannibal, die pruik kriebelt!”� fluistert Amy.
Kolonel Smith, helemaal in zijn rol als de oude oom Edward Murdock, antwoordt zacht doch met krakende stem: “Maar vrouwtje toch, je hoeft ‘m maar een paar minuutjes te dragen. Het is voor een goed doel.”�
Een zelfverzekerde verpleegster komt hen glimlachend tegemoet.
“U bent familie van Murdock? Ik zal me even voorstellen. Yvonne.”�
Oom Edward zet de rolstoel stil en schudt haar de hand. De uitgestoken hand naar tante Trish wordt echter niet beantwoord. Amy, die niet geschminkt is maar enkel verkleed, zoekt aandachtig naar iets helemaal onderin haar handtas om maar niet op te hoeven kijken. Hannibal vindt het prachtig om mensen om te tuin te leiden met zijn vermommingen, maar ondertussen zweet zij peentjes! Met haar beste oude vrouwtjesstem zegt ze nog maar eens: “Koffie, Edward, koffie!”�
Yvonne draait zich half om en nodigt het oude echtpaar uit haar te volgen.

Murdock reageert verbaasd op het onverwachte bezoek. Hij pijnigt zijn hersenen om zich een oom Edward te herinneren. Hij schudt uitgebreid handen met zijn “oom”� en geeft “tante Trish”� een omhelzing, alsof hij ze in jaren niet heeft gezien. Als de verpleegster is vertrokken gaat Murdock met zijn handen in zijn zij voor hen staan en vraagt om opheldering.
“Wie zijn jullie? Ik heb helemaal geen oom Edward en tante Trish!”�
Amy kijkt op en roept stralend: “Surprise!”�
“Amy?”�
Murdock loopt vervolgens naar z’n “oom”� en bestudeert diens gezicht.
“Hannibal?”�
“Ja! Goed, hè?”� zegt hij voldaan met zijn eigen stem.
Als de verpleging ter controle naar binnen heeft gekeken, gaat Hannibal bij de deur op de uitkijk staan. Als er personeel langs komt lopen, doet hij net of hij de omslagdoek van zijn vrouw uitklopt en opvouwt, zodat ze de kamer niet in kunnen kijken. Ondertussen wordt er van kleding gewisseld. Amy haalt een witte verpleegstersjurk uit de plastic zak die ze in de rolstoeltas mee naar binnen namen en trekt die over haar eigen kleding aan.
“Murdock, heb jij een wandelstok of zo?”�
“Ja. Hoezo?”�
“Dan kan deze oude man nog een praatje maken aan de balie, als jullie naar de auto gaan. Ik ben op de heenweg achter de rolstoel aangesjokt. Als Amy de rolstoel met jou erin meeneemt, is ome Murdock zijn houvast kwijt. Je kunt er donder opzeggen dat de vrouw van de balie met me mee zal willen lopen en dat kunnen we niet gebruiken.”�
Murdock knikt, hij begrijpt dat alles geloofwaardig moet blijven om ongestoord te kunnen vertrekken.
“Moet dat nou allemaal?”� vraagt Amy.
Ze ziet al die risico’s niet zitten.
“Hannibal likes the jazz, baby,”� klinkt het krakend uit de mond van de nieuwe tante Trish, want hij kent de kolonel al jaren.
Murdock die nu verkleed als oude vrouw in de rolstoel zit, legt Amy uit hoe ze als “verpleegster”� via een andere uitgang de kliniek kan verlaten. Het plan is om via de ingang van deze afdeling als “de zuster van oom en tante”� het echtpaar weer op te halen. Hij kijkt op zijn horloge.
“Over een paar minuten komen ze weer controleren.”�
Amy trekt een laken over zich heen en wiegt heen en weer, alsof zij de psychisch zieke bewoner van deze kamer is. Zodra de kust veilig is verlaat ze de kamer met in haar hand een leeg medicatie-bekertje dat Murdock haar nog snel toestopte.
In het half uurtje dat van het bezoekuur rest vertelt Hannibal in een paar woorden wat de nieuwe klus wordt en wie de klus heeft binnengehaald. Ondertussen maakt hij op bed een nep-Murdock van kussens, een pet en schoenen.
“Dus we gaan de boer op?”�
“Ja, één met geiten deze keer.”�
“Zeggen die mè-è-è? Of bè-è-è?”�
“Daar komen we snel genoeg achter, kapitein.”�
De laatste minuten worden doorgebracht in stilte. Als het tijd is om te vertrekken kruipt Hannibal weer voor de volle honderd procent in de rol van oom Edward en staat houterig op van z’n stoel.
“Vergeet je handtas niet, dear Trish.”�
Hannibal graait hem nog snel van het bed. Na een snelle blik de gang in rijdt hij de rolstoel de kamer uit en sjokt hij de afdeling af.

‘Zuster’ Amy meldt zich op het afgesproken tijdstip bij de balie met de mededeling dat ze het echtpaar Murdock komt ophalen.
“Ik zal even bellen dat u er bent,”� biedt de vrouw achter de balie aan.
“Dat is niet nodig hoor! We hebben afgesproken dat ik hier om elf uur zou zijn, dus ik wacht rustig tot mevrouw en meneer verschijnen.”�
Amy hoopt dat haar antwoord niet te fel klonk. Hannibal en Murdock kunnen geen pottenkijkers gebruiken. Ze neemt plaats in het zitje bij de deur en pakt meteen een tijdschrift om relaxed over te komen. Van dichtbij zou je kunnen zien dat ze trilt van opwinding. Ze mocht nog niet zo vaak mee als het team Murdock uit de kliniek ging bevrijden en hoopt dat de mannen niet voortijdig zullen worden gesnapt waardoor hun plannetje mislukt.
Als ze oom Edward en Murdock alias tante Trish de hal ziet binnenkomen springt ze blij op en loopt het echtpaar tegemoet.
“Hallo! Hoe was het bezoek aan uw neef?”�
“Goed, ja. Fijn om hem weer eens te zien,”� antwoordt Hannibal als de oude oom.
Amy hurkt bij de oude vrouw neer.
”�En…hebben ze hier lekkere koffie?”�
De oude dame grabbelt in haar handtas, schudt haar hoofd en geeft haar ongezouten mening.
“Dat is geen koffie, dat is slootwater!”�
“Weet u wat? Dat gaan we snel naar huis, want daar is de koffie wel naar uw zin. Toch?”�
De oude vrouw haalt een grote zakdoek uit haar handtas en snuit luidruchtig haar neus terwijl ze knikt.
Amy speelt haar rol van verpleegster voortreffelijk. Voor ze tante Trish in haar rolstoel naar buiten rijdt, slaat ze de reisdeken goed om haar benen en knoopt ze haar jas goed dicht. Hannibal begint een praatje met de baliemedewerkster en roept zuster Amy na dat hij er zo aan komt. Na vijf minuten neemt hij met een handkus afscheid van de baliemedewerkster en sjokt hij voetje voor voetje de kliniek uit, nagekeken door de blozende vrouw.
Als hij even later in Amy’s auto stapt trekt hij de fraai gekrulde snor van zijn bovenlip.
“Zo rustig is m’n ontsnapping nog nooit verlopen, kolonel!”�
Hannibal kijkt met pretoogjes om naar Murdock die nog steeds als tante Trish op de achterbank zit.
“I love it when a plan comes together…”�

Terug in L.A. zet Amy Hannibal en Murdock af bij de wasserette waar de kolonel zich vermomd als de Chinese mr. Lee bezighoudt met het screenen van nieuwe klanten. De winkel is vandaag echter gesloten, de rolgordijnen blijven omlaag. Murdock duikt het kleine keukentje in om wat eten klaar te maken. Hannibal pakt de telefoon en belt het vierde teamlid op.
“Hé, Hannibal! Hoe is het daar in L.A.? begroet Face de kolonel opgewekt.
“Goed kid. En met jou?”�
“Het gaat echt fantastisch. Vorige maand heb ik een aantal sponsoren enthousiast weten te maken voor een filmproject en er komt nu al zoveel geld binnen dat ik morgen al een voorschot krijg.”�
“Ik had niet anders van je verwacht. Je gaat nog eens echt rijk worden, luitenant, wat heb je ze deze keer op de mouw gespeld?”� reageert de kolonel droog. “Luister, morgen hebben wij je nodig, we hebben een nieuwe klus.”�
Hij verteld in het kort over de nieuwe klant en wat de klus inhoudt. Face probeert hem te onderbreken, maar krijgt er geen speld tussen.
“Heb je pen en papier bij de hand? Hier heb je het adres,”� besluit de kolonel.
“Hannibal, moet ik daar nou echt bij zijn morgen? Ze verwachten mij morgen in het theater waar het filmproject gaat draaien! Ik kan daar niet wegblijven!”� kreunt Face. “En bovendien heb ik een afspraakje met het meisje van de bloemen. Ik kom overmorgen wel naar jullie toe.”�
“Luitenant, dit is een bevel. Morgen om vijftien uur scherp op het zojuist genoemde adres. Tot morgen.”�
Kreunend van frustratie legt Face de hoorn op de haak. Hij kan het niet maken om een bevel te negeren, maar waarom snapt Hannibal nou niet dat dit om zijn toekomst gaat?!

Hannibal en Murdock zitten te kaarten op de achterbank van de GMC-van van B.A. die hij op een paar meter van de blokhut van geitenfarmer Joe Westwind heeft geparkeerd. Bij hun ontmoeting op de markt vroegen Hannibal en B.A. aan Catalina om voor de kennismaking met haar baas een andere locatie te kiezen dan de farm.
“Als er in het bedrijf geïnfiltreerd moet worden, is het beter om daar vooraf niet ons gezicht te laten zien,”� had Hannibal haar uitgelegd.
Joe besloot dat zijn blokhut het meest geschikt was voor de kennismaking. Midden tussen de maïsvelden hebben ze daar voldoende privacy.
Face komt aanscheuren in zijn corvette, een grote stofwolk achterlatend. Hij stapt uit, loopt met nijdige passen naar de van en trekt de bijrijderdeur open.
“Hannibal, had ik nou echt niet een dagje later kunnen komen? Moet je zien! Jullie zitten hier gewoon te zitten en ik hoor dat ik stante pede moet opdraven voor een nieuwe klus!”�
Hij graait met zijn hand door zijn haar terwijl hij zich even omdraait, om daarna verontwaardigd verder te gaan. “Nou moet ik maar zien dat ik m’n, nu eens eerlijk verdiende, geld krijg!”�
Hij keek er naar uit om na een goede deal, zonder al te veel gesjoemel deze keer, weer eens flink wat dollars te kunnen incasseren. En dan moet Hannibal hem zo nodig op het moment supríªme een bevel geven! Hij keert terug naar zijn sportwagen en gaat daar zitten mokken. Als er uit de nog niet helemaal verdwenen stofwolk een jeep nadert, stapt Hannibal uit de van.
“Face, bel die mensen op en zeg dat je door omstandigheden niet kunt komen. Laat ze het geld maar op je rekening storten. Als er iemand is die weet te overtuigen, ben jij het wel. Kom op, houd je hoofd erbij, we hebben je straks nodig.”�
Hannibal reikt hem de telefoon aan en loopt vervolgens Catalina en haar baas tegemoet.

“Gelukkig gaat het met m’n been al een stuk beter,”� besluit Joe zuchtend zijn relaas.
Het afgelopen uur heeft hij in de blokhut aan één stuk door zitten vertellen over wat hij, z’n personeel, de geiten en de stal de laatste maanden te verduren hadden, van de morgen met de losgebroken geiten tot en met de kuil met het prikkeldraad.
Om hun gasten de kans te geven alles te laten bezinken wordt er gepauzeerd. Catalina trekt zich terug in het keukentje om voor drinken te zorgen. Als iedereen, op B.A. na, van een mok dampende koffie is voorzien, zijn alle ogen gericht op Hannibal.
“Ik begrijp uit je woorden dat je je personeel behoorlijk vertrouwt,”� steekt hij van wal. “Loopt er iemand tussen die zich wel eens negatief over het bedrijf, collega’s of over de dieren uitlaat? Of dat verpakt in grappen?”� .
“Onze kokkin wil wel eens antwoorden met: “Vandaag eten we gegrilde geit!”� als ‘s morgens iedereen vraagt wat ze ons die dag gaat voorschotelen. Maar dat vind ik op zo’n moment niet zo verontrustend,”� antwoordt Joe.
“En dat ze probeert mij op de kast te jagen met stomme opmerkingen aan de telefoon en me probeert te vergiftigen ook niet!”� reageert Catalina beschaafd, maar met een ijzige ondertoon terwijl ze Joe aankijkt met een verontwaardigde blik die zegt: ‘Nou verdedig je haar weer!’
Hannibal kijkt de rest van het team veelzeggend aan. Het is tijd om Joe wakker te schudden. Murdock, die vandaag na zijn geruisloze ontsnapping uit de veteranenkliniek de hele dag wat stil is geweest, mengt zich nu in het gesprek en wil meer weten over het ‘vergiftigen’. Catalina doet uit de doeken hoe ze onlangs, onderweg naar een klant, ziek werd van het eten dat ze die morgen van Lizzy had meegekregen.
Het humeur van Face is opgeklaard na zijn telefoontje over zijn nog te ontvangen geld. Hij heeft met aandacht zitten luisteren, vooral omdat er een vrouwennaam werd genoemd. Maar bij de naam Lizzy begint zich in zijn hoofd echter een beeld te vormen van een langharige vrouw met een koksmuts en een kromme heksenneus, die stiekem allerlei rare ingrediënten in het eten strooit.
“Dus als we macaroni van haar krijgen, kunnen we beter meteen een dokter inschakelen,”� merkt hij cynisch op.
“Over eten gesproken,”� mengt B.A. zich in het gesprek, “waar kunnen wij hier in de buurt goed eten? En overnachten?”�
“Als jullie willen, mogen jullie deze blokhut gebruiken. In het dorp vind je een supermarkt, een bistro, twee cafés en een cafetaria. We hebben hier geen hotel. Het dichtstbijzijnde motel staat een mijl of 20 richting L.A.”�
Hannibal heeft zich een paar minuten afzijdig gehouden om na te denken over hoe ze dit kunnen gaan aanpakken.
“Joe, dat is een goed idee, we overnachten hier. We moeten toch ook een plek hebben waar iemand van ons kan verblijven die zich niet op de farm laat zien.”�
“Al een plan bedacht, Hannibal?”� vraagt Face.
Hij veronderstelt dat de kolonel tijdens de stilte van daarnet een strategie heeft bedacht.
“De komende dagen infiltreren drie van ons één voor één op de farm,”� antwoordt Hannibal.
“En waar blijft nummer vier?”�
Murdock trekt een verongelijkt gezicht, omdat hij de bui al ziet hangen dat Hannibal voor hem nog niets te doen heeft. B.A. kijkt boos opzij.
”�Je klinkt als een klein kind, gek!”�
“Jongens…”�
Face roept de kemphanen tot de orde. Hannibal gaat echter onverstoorbaar verder.
“Ik stel voor dat B.A. zich als eerste op de farm meldt. Hij is het technisch wonder van ons team. Heb je tractoren, landbouwmachines of elektronica die onderhoud nodig hebben en waarmee je hem aan het werk kunt zetten?”�
Joe knikt.
“Maar ik denk dat er aan al dat materieel niet veel te doen zal zijn, want Don verzorgt de machines alsof het zijn kinderen zijn,”� antwoordt de boer met een vertwijfelde grimas op zijn gezicht.
“Laat B.A. in ieder geval overal naar afluisterapparatuur zoeken, zowel in het huis als in alle andere gebouwen. Introduceer hem bij je personeel als onderhoudsmonteur of veiligheidscontroleur die door de brandverzekering is gestuurd, zodat het logisch is dat hij zich met elektriciteit en de machines bezighoudt.”�
“Yes!”� grijnst B.A, blij met zijn opdracht.
“Face en Murdock, jullie blijven even op de achtergrond totdat we weten waar we jullie het beste kunnen inzetten. Verken intussen de omgeving en vul de voorraden aan.”�
“En wat kan ik ondertussen doen?”� vraagt Joe.
“Genezen, je oren en ogen wijd open houden en je dagelijkse werkzaamheden hervatten zodra je straks thuis bent. En praat op de farm niet over ons,”� antwoordt Hannibal.
Terwijl hij opstaat wendt hij zich tot Catalina.
“En jij…”� Hannibal zag dat zij die vraag ook wilde stellen, “gaat zo snel mogelijk met je eigen werk verder. Met de kudde dus, want ook daar zijn voor ons aanwijzingen te vinden.”�
“Hé, Hannibal, en wat ga je zelf doen?”� vraagt B.A. die zich ineens realiseert dat Hannibal iedereen een taak heeft toebedeeld behalve zichzelf.
“Ik ga ook naar de farm.”�
Meteen richten vijf paar vragende ogen zich op hem.
“Hoe?”� vertaalt Hannibal die blikken. ”�Dat zien jullie vanzelf,”� antwoordt hij met een gezicht vol voorpret.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.