FanFic.nl

Need

35

November

Het weer was langzaam kouder geworden. De regen hield bijna niet meer op en als ik ’s ochtends uit mijn raam keek, zag ik elke dag hoe de mistbanken over het schoolterrein gleden. Langs de ene kant had ik echt een bloedhekel aan het sombere uitzicht van dit weer, maar anderzijds was er geen enkel seizoen dat zo goed bij de sfeer van onze school paste.
“Goedemorgen, dromertje.”� Ik glimlachte naar Fred, die naast me voor de vensterbank kwam staan, en verder zweeg. Hij was rustiger geworden sinds we een koppel waren, maar de grappen en streken waren toch nooit ver weg.
“Wil je ene snoepje?”� vroeg hij plots, zonder enige aanleiding. Hij hield me een papieren zakje voor, en wantrouwig haalde ik er een fel oranje bolletje uit.
“Wat doe het?”� vroeg ik.
“Het zorgt ervoor dat je dierengeluiden kan nadoen. Echt cool. George was een geniale olifant gisterenavond.
“Moet jij net zeggen, apenkop!”� grinnikte Leo. Fred grijnsde.
“Jij hebt een tijger, denk ik. Vooruit, probeer maar, het kan echt geen kwaad, wij leven ook nog steeds.”� Ondanks het feit dat ik het zaakje toch nog niet helemaal vertrouwde, stak ik het vreemde snoepgoed toch in mijn mond. Tijger. Ik hield wel van grote katten. En misschien zou het nog van pas komen bij mijn faunaten training. Als ik wist hoe een tijger brulde, zou het wel eens makkelijker kunnen zijn om er zelf één te worden.
Plots begon mijn keel ontzettend te kriebelen,als ene hoestbui die zich net een tel te laat aankondigt en je dus compleet verrast.
Een zacht, onheilspellend gegrom rolde uit mijn mond, steeds harder en steeds dreigender, tot er een korte, scherpe brul uit mijn keel ontsnapte. Hoewel het enorm vertrouwd aanvoelde, sloeg ik geschrokken mijn handen voor mijn mond, terwijl de Fred, Leo en George stuk gingen van het lachen om mijn onthutste gezicht. Het gekriebel hield op, en voorzichtig haalde ik weer adem.
“Zie je wel, leuk toch!”� riep Leo enthousiast.
“Die klonk echt griezelig goed,”� gaf George toe. Fred ze niets, maar keek me enkel met twinkelende ogen aan.
“Wat was die herrie daarnet?”� Hermelien kwam uit de meisjesslaapzaal, en wierp een nieuwsgierige blik op het zakje.
“Oh, beestbonbons,”� zei ze daarna luchtig.
“Je moet het echt proberen, Hermelien, hartstikke lachen!”� jubelde ik. Ze trok haar neus op.
“Nee, bedankt, hier lopen al mormels genoeg rond,”� zei ze grijnzend, “en ik heb nu geen tijd, ik moet nog naar de bibliotheek. Ik dacht dat jij ook nog wat huiswerk moest maken?”�
“Laat haar, het is toch heel begrijpelijk dat ze liever bij mij wilt zijn?”� Fred keek arrogant de rond, met zijn arm bezitterig rond mijn middel geslagen. Maar ik moest eigenlijk wel dat stuk van Verweer Tegen De Zwarte Kunsten maken…
“Sorry, maar het moet echt,”� zei ik verontschuldigend tegen Fred. Hij maakte ene vreemd, jammerend geluid, waar ik van dacht dat het een gevolg was van teveel van die bonbons.
“Maar ik ga je zo missen!”� riep hij theatraal toen ik met Hermelien meeliep, nadat ik mijn spullen had gehaald.
“Daar word je hard van. Wen er maar aan, zo zit het leven nu eenmaal in elkaar!”� Hermelien lachte en we kropen samen door het portretgat, op weg naar de bibliotheek ,om dat verdomde werkstuk te maken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.