FanFic.nl

Need

36

“Zit nu toch eens stil!”� gromde Hermelien toen ik voor de zoveelste keer ging verzitten op mijn stoel.
“Maar het lukt niet, het is te moeilijk, je moet me helpen!”� zeurde ik koppig. Ik had haar al een paar keer gevraagd om het lampje boven mijn hoofd aan te knippen, maar telkens was het antwoord geweest dat ik moest wachten tot ze zelf klaar was. En dat duurde iets te lang naar mijn zin.
“Ik heb je al gezegd dat ik me moet concentreren op mijn eigen opstel, als ik klaar ben help ik je wel!”� Chagrijnig stond ik recht en raapte mijn perkament van de tafel.
“Wat ga je doen?”�
“Kijken of een geniaal boek in de rekken staat, eentje dat wel wil helpen!”� Ik zei het plagerig, en Hermelien grinnikte.
“Ja, doe maar, je vindt vast wel iets. In plaats van éérst een boek te zoeken, en mijn hulp te vragen als je daar het antwoord niet kan vinden.”�
“Jou meteen vragen is toch veel makkelijker?”� Ze duwde me tegen mijn zij en lachend liep ik naar de rekken. Gelukkig stonden de boeken ongeveer ingedeeld per vak, anders had ik hier jaren kunnen zitten zonder iets te vinden wat zelfs maar in de buurt kwam!
Mijn hand gleed over de bestofte ruggen, met titels die me soms deden stukgaan van het lachen, en soms deden ineenkrimpen van de koude rillingen. Ik zocht verdorie niets over het verdrijven klopgeesten uit een mensenlichaam, ik moest Wierlingen hebben!
Magische Waterwezens ende hun eigenschappen, misschien zou het wel eens kunnen dat hier wat in stond. Ik haalde het grote, bruingekafte boek van de plank en plofte neer op de stenen vloer. Zuchtend begon ik te bladeren, bij gebrek aan inhoudsopgave. Leuk hoor, boeken van achthonderd pagina’s zonder inhoudsopgave! Bovendien was de taal zo oud, dat ik vreesde voor de geloofwaardigheid van de tekst. Als Wierling zou ik me doodlachen als dit over mij ging!
“De woonplaats dezes wezens is meertijds te vinden in de duisterdere ende woelige oorden op de bodem van magische waterlopen,”� las ik mompelend voor aan mezelf.
“Gatver, wat een taal!”� gromde ik met opeen geklemde kaken.
“Zeg dat wel!”� Geschrokken keek ik op. Draco Malfidus keek me grijnzend aan, en ik kon het niet laten om op dezelfde manier terug te grijnzen.
“Lukt het een beetje?”� Ik sloeg zuchtend het boek weer dicht.
“Nee,”� zeurde ik, “het is echt verdomd moeilijk, en als het zo doorgaat, haal ik het einde van de maand niet eens!”� Hij grinnikte en kwam naast me zitten.
“Over Wierlingen?”� Ik knikte.
“Rottig werk. Moest ik vorig jaar ook maken.”�
“Hoe heb je het overleefd?”� vroeg ik theatraal. Hij lachte stilletjes.
“Het is niet zo moeilijk als je het één keer door hebt. Maar volgens mij ben jij beter in toverdranken dan Verweer, of niet?”� Ik lachte en knikte.
“Ja, dat kun je wel zeggen.”� Hij nam het boek uit mijn handen en bladerde er een paar keer door.
“Deze rommel heb je niet nodig, ik zal je wel helpen.”� Ik keek hem verbaasd aan.
“Waarom zou je dat doen?”� Hij haalde zijn schouders op.
“Ik weet niet, het kwam zomaar bij me op.”�
“Geen geintjes? Ik bedoel, ik blijf een Potter en jij een Zwadderaar.”� Hij keek me speels aan.
“Nee, beloofd, geen geintjes.”� Oké, als iemand mijn huiswerk graag wil maken, zou het wel erg harteloos van me zijn om te weigeren, niet?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.