When the world turned upside down {~afgewerkt~}

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Twilight » When the world turned upside down {~afgewerkt~} » 3. Screaming won't help you.

When the world turned upside down {~afgewerkt~}

Geschreven door:

wordslover

Onderdeel van:

When the world turned upside down {~afgewerkt~}

Laatst bijgewerkt:

4 dec 2010 - 20:23

Aantal woorden:

689

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

574

3. Screaming won't help you.

Een nieuw hoofdstuk (: Hoop dat jullie het leuk vinden, en ook nu zijn tips en verbeteringen natuurlijk altijd welkom (: <'3

Ik bekijk mijn gezicht in de badkamerspiegel en zucht. Ik kan de blauwe plek boven mijn wenkbrauw moeilijk negeren, en ik ben eerlijk gezegd een beetje uitgedacht nu ik ook nog aan de late kant ben. Nog een keer doe ik mijn haar in een paardenstaart en dan heb ik uiteindelijk de oplossing waarbij er één plukje haar precies voorhangt.
De blauwe plekken op mijn armen, verberg ik met een wit vestje dat over mijn cheerleaders outfit heen zit. Als ik wat mascara opgedaan heb, bekijk ik het resultaat in de spiegel en concludeer ik dat het er wel weer mee door kan. Ik hijs mijn tas over mijn schouder en snel zacht de trap af. Ik gris een flesje water en een appel mee en vertrek door de zachte regen naar mijn autootje. Ik ben blij als ik warm binnen zit en rijd zo snel als mijn kleine auto me over de natte wegen kan dragen, naar school. Daar aangekomen ren ik snel naar mijn les, aangezien ik alweer bijna te laat ben en dat kan ik me niet bepaald veroorloven.

In de lunchpauze zit ik aan onze standaard lunchtafel.
Ik zit tussen mijn vriendinnen Britt en Mandy in en kijk samen met de andere cheerleaders toe hoe de jongens van het football team lachen en schreeuwen. Ik schiet in de lach van het idiote aanzicht dat de jongens geven.
Plotseling voel ik hoe ik aan mijn arm getrokken word en ik vlieg van de tafel af. Een scherpe pijnsteek trekt door mijn arm, want degene die me vasthoudt, houdt me precies op mijn blauwe plek vast. Als ik weer goed en wel op mijn benen sta, kijk ik recht in het lachende gezicht van Matt.
‘Au,’ zeg ik verontwaardigd, als hij mijn arm nog steeds vasthoudt.
‘Sorry chick,’ grijnst hij weinig berouwvol.
Ik rol met mijn ogen en sla mijn armen over elkaar. Hij gaat zitten en ik ga met een beetje tegenzin naast hem zitten, zijn arm legt hij losjes om mijn schouders.
De pauze gaat langzaam voorbij, en ik lach op de juiste momenten, kreun op de juiste momenten, ben stil op de juiste momenten en gil op de juiste momenten, maar er gebeurt niks spontaans. Mijn leven voelt alsof ik het al geleefd heb, alsof er niks bijzonders meer kan gebeuren, want het is toch hetzelfde.

De bel gaat en ik sta snel op.
‘Ik zie jullie wel bij muziek,’ mompel ik en loop naar de wc.
Als ik daar ben blijf ik even voor de spiegel staan en haal diep adem. Ik neem een slokje water en strijk over de kloppende blauwe plek op mijn voorhoofd, dan loop ik naar het muzieklokaal.
De klas is alweer in de twee groepen ingedeeld en ik loop naar de groep waar ik ingedeeld ben. Ik zie dat Mark al grijnzend op me staat te wachten en ik tover een flauw glimlachje tevoorschijn als ik naast hem ga staan.
‘Goed, laat maar zien wat jullie in gedachten hadden,’ zegt Jasper Cullen.
Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan. ‘Wí¡t zeg je?’ mijn stem klinkt ijskoud terwijl ik een paar stappen naar hem toe doe.
‘Jij bent hier toch de cheerleader,’ mompelt hij, nog steeds relaxt.
‘Goed. Ik ben hier de cheerleader. En wat dan nog!? Het feit dat ik populair ben zegt echt niet alles hoor! Ik kan dit toch niet in mijn eentje doen!? Ik kan toch verdomme niet alles alleen doen!?’ Ik slinger de woorden naar zijn hoofd en dan wordt mijn stem overmand door tranen en ren ik snikkend het lokaal uit. Mijn voetstappen galmen door de uitgestorven gang en ik ren naar het gymlokaal. De enige ruimte op school waar nu niemand is.
Ik ga op de tribune aan de zijkant zitten en trek mijn knieën op, mijn armen sla ik er omheen en ik leg mijn hoofd erop. ‘Het is een triest beeld. Het slanke, elegante en populaire meisje, verscheurd door verdriet. In elkaar gedoken op de grote, lege tribune van een verlaten gymzaal,’ een zachte stem doet me schrikken, maar ik kijk niet op. Ik weet wie het is.