FanFic.nl

Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt}

18. I've missed you.

Ik kan hun geruststellende stemmen niet meer horen. Allemaal hebben ze geprobeerd me te overtuigen. Dat het goed is met Emma, daar ben ik zeker van. Maar ze proberen me bij haar weg te houden, en daar kan ik niet tegen. Het is mijn dochter en ik wil voor haar zorgen, volgens hen mag ik het komende halfjaar geen enkele dierbare meer zien behalve Jacob en hoewel ik veel van hem houd, zie ik liever mijn dochter, of mijn verloofde, aangezien ik nog steeds niet getrouwd ben met Embry. En ik weet dat mijn hoofd daar nu niet naar zou moeten staan, maar op het moment dat je wereld op zijn kop staat ga je aan vreemde dingen denken en op één of andere manier staat mijn wereld constant op zijn kop.

De bomen vliegen op hoge snelheid voorbij, ik dwing mijn voeten me steeds sneller en sneller te dragen, hoewel ik mijn maximale wel bijna bereikt heb. De Cullens hadden een goed idee: Ik mocht oefenen op de dochter van Bella en Edward Renesmee, zodat ik zou weten of ik alweer in staat was bij mensen in de buurt te komen en het verliep vlekkeloos. Maar ze vertrouwen me nog steeds niet, ze denken nog steeds dat ik het niet kan en dat is de reden dat ik nu zo ver mogelijk van ze vandaan probeer te komen. Ik weet dat ik ooit terug zal moeten, want ik kan niet weglopen voor mijn leven. Maar ik kan de pijn wel heel even próberen te ontvluchten, ik kan proberen al het gemis te vergeten en proberen verder te gaan met mijn leven. Verder te gaan met mijn leven zoals het eruit gezien had zonder dochter, en zonder mythologische wezens die mijn wereld ondersteboven blijven gooien. Plotseling stop ik, een geur dringt mijn neus binnen. Ik sluit mijn ogen voor een seconde en probeer me te concentreren op wat ik hoor en ruik. Het kan niet, het kan niet. Ik blijf het tegen mezelf herhalen, maar desondanks loop ik langzaam op de geur af. Het staat stil, en ik sluit mijn ogen om me recht naar de geur te laten leiden. Mijn voeten dragen me zacht over de bosgrond, en de zachte wind doet mijn haar voorzichtig opwaaien. Ik open mijn ogen en zie hem op een open plek staan. Ik blijf half verscholen staan, in de schaduw van de bomen.

‘Embry,’ zacht noem ik zijn naam, maar ik weet dat hij me kan horen. Ik zie hoe hij zich omdraait en een steek van pijn gaat door me heen als ik zijn gezicht zie.
‘Liv?’ zijn stem klinkt aarzelend. Ik sla mijn ogen neer en als ik had kunnen huilen, hadden de tranen nu geluidloos over mijn wangen gestroomd, waren ze nauwelijks hoorbaar uit elkaar gespat op de bosgrond.
‘Liv? Ben jij dat?’ Embry’s stem klinkt nog steeds onzeker.
‘Ja,’ is het enige antwoord dat ik kan geven en mijn melodieuze stem klinkt gepijnigd. Ik zie hoe hij naar me toe gerend komt en een vlaag van paniek komt in me op.
‘Wacht!’ gil ik wanhopig. Ik zie hoe hij acuut stilstaat. ‘Er is iets wat je moet weten,’ begin ik, mijn ademhaling gaat snel.
Vragend en fronsend kijkt Embry me aan.
‘Ik ben niet meer zoals de laatste keer dat je me zag… Ik ben een vampier,’ mijn woorden overstemmen nauwelijks het ritselen van de bladeren om me heen, maar aan de uitdrukking op zijn gezicht te zien, heeft hij luid en duidelijk gehoord wat ik zei.
Geschokt kijkt hij me aan. ‘Ben ik in gevaar?’ vraagt hij. Zijn woorden doen me pijn. ‘Nee. Je bent niet in gevaar.’
Aarzelend doet hij passen dichterbij, ik negeer de brandende dorst in mijn keel maar gelukkig maakt het feit dat hij niet zo lekker meer ruikt als vroeger het me makkelijker. Hij staat nog maar een meter van me vandaan.
‘Je bent mooier geworden. En sneller. En gevaarlijker. En sierlijker. En eleganter. En oplettender. En liever. En zorgzamer,’ Embry begint zacht tegen me te praten. ‘Waar is Emma?’ vraagt hij dan.
‘Jared en Kim. Ik heb haar al heel lang niet meer gezien,’ beken ik en vertel het hele verhaal maar gelijk.
‘Dus… Je kan niet naar je eigen dochter?’ Ik kan aan zijn stem horen dat hij duidelijk weet hoeveel pijn dat doet en ik schud mijn hoofd. ‘Misschien zie ik haar wel nooit meer.’ Het doet zo’n pijn dat ik me op mijn knieën op de vochtige grond laat zakken en mijn vingers zich in de grond kluwen. Ik hoor hoe Embry dichterbij komt, en voel dan hoe hij aarzelend een arm om me heen slaat. Ik vlieg hem zonder erover na te denken om zijn hals en ik voel hem verstijven. ‘Ik ben niet gevaarlijk,’ snik ik.

Reacties:

realMe zei op 26 dec 2010 - 15:23:
deze is ook al zo mooi......
was even aan het teruglezen en hier had ik nog niet op gereageerd....

Reactiongirl zei op 4 dec 2010 - 21:51:
Aaaaw, dit is zo mooi, zo zielig, zo... Ik heb er gwn geen woorden voor Je schrijft echt prachtig en ja, ik weet dat ik dat al iets van 20x heb gezegd, maar ik vind het nog steeds erg mooi
Ga je snel verder
xxx