FanFic.nl

Undisclosed Desires'

Chapter- Twelve

Kreunend verzette ik me nog een keer. Mijn broek zat onder de bloedvlekken, om nog maar van mijn T-shirt te zwijgen. Mijn hoofd voelde aan alsof er met een vuisthamer op geslagen was. Ik had geen idee hoelang ik hier al zat.
Mijn auto lag gekanteld in de grachtkant. De deuren waren ingedeukt wat het dan ook onmogelijk maken om ze nog open te krijgen.
Een straaltje bloed sijpelde langs mijn boven arm richting mijn elleboog en verwoed veegde ik het weg. Wat eigenlijk zinloos was aangezien ik toch al onder het bloed zat.
Nog een keer probeerde ik me te verzette om mijn bezeerde voet niet te belasten. Ik durfde er mijn auto, die nu waarschijnlijk niet meer zoveel waart was, op te verwedden dat mijn voet gebroken was. Een zucht verliet mijn mond.
Mijn auto, fijn.
De koude kringelde binnen door de kieren, die de deuken veroorzaakt hadden, en omsloot langzaam mijn schaars geklede lichaam. Ik trok mijn knie van mijn niet bezeerde been omhoog om mezelf toch wat warm te houden. Een pijnscheut schoot door mijn borst terwijl ik de lucht al sissend door mijn tanden naar binnen liet glijden. Mijn voet was duidelijk niet het enige wat ik bezeerd had tijdens mijn crash.
Minuten werden uren en mijn lichaam probeerde zich warm te rillen, te vergeefs.
Net toen ik de kou een beetje vergeten was en vermoedelijk in slaap aan het vallen was hoorde ik gerammel aan de auto. Dacht ik. Of sliep ik nog?
Voor ik het zelf goed en wel besefte werd ik uit te auto getild. Verward keek ik om me heen en het eerste wat mijn blik ving waren die bekende ogen.
Zonder dat ik het zelf wilde werden mijn armen rond zijn nek gelegd, toch klemde ik me vast aan zijn T-shirt. Ik wilde mijn auto niet achter laten, hij moest naar de garage. Maar veel had ik niet te willen want hij beende zonder twijfel bij mijn auto vandaan.
Mijn hoofd voelde zwaar en viel tegen zijn schouder aan. Zijn geur was zoals ik hem herinnerde.
Ik werd weer weg gezegd in een andere auto. Mijn oogleden waren zwaar en ik kon ze met moeite openhouden. Mijn hoofd knikte ongecontroleerd op een neer, al probeerde ik het recht te houden.
Hij boog over me heen om de gordel te nemen.
“Mijn ribben.”� Kreunde ik terwijl ik nog steeds in gevecht was met mijn eigen hoofd. Zijn impostante gestalte verdween weer voor me en ik hoorde de deur aan de bestuurderskant open gaan. De motor ronkte.
Zijn arm gleed voor mijn borst en bleef daar. Ik wist niet of dat de bedoeling was maar ik liet me onderuit zakken en mijn hoofd op zijn arm rustte. Ik voelde de spieren in zijn arm even opspannen.
Duisternis overmande me en voor ik het wist was ik weg.


“Nog één keer, wat heb je met haar gedaan?!”� De stem scheerde door mijn oren. Ik wilde een geluid maken om het te laten stoppen maar mijn stembanden wilde hun werk niet doen.
“Niets, zei ik al!”� Kaatste een tweede ongeïnteresseerde stem terug. “Ik heb haar zo naast de weg gevonden. Er was niemand in de buurt te bekennen. Ze lag daar gewoon in de grachtkant. Het bloed was op kilometers te ruiken en dat weet jij ook. Het is niet te weerstaan.”� Ik kon bijna de grijns in de stem horen. Er klonk een soort dierlijke grom gevolgd door een stilte.
“Maar goed. Haar auto stond een paar kilometer terug van waar ik haar gevonden heb. Onmogelijk dat ze dat in deze toestand heeft gelopen. Iemand moet haar tot daar hebben gebracht.”� Vervolgde de tweede stem ongestoord. “En dat is het. Meer weet ik niet. Je zou blij moeten zijn dat ik haar heb meegenomen. Ik had haar daar ook onderkoeld kunnen laten liggen. Of-“
“Stop!”� De eerste stem klonk dwingend en ik hoorde een klein lachje van de andere kant. Ik wist absoluut niet waar ze het over hadden of waar ik überhaupt was.
Ik spande de spieren in mijn handen even aan. Daarna mijn arm wat al wat moeizamer ging.
“Charlotte?”� Het kwam van recht boven me en ik probeerde me een gezicht bij de stem voor te stellen.
Mijn ogen opende op een spleetje maar ik sloot ze meteen door het felle licht.
“Stefan?”� Mijn stem klonk hees en leek alles behalve op mijn eigenlijke stem. Ik heften mijn arm op en legde hem voor mijn ogen. Een pijnlijk kreun verliet mijn keel.
“Waar ben ik?”� Het was even stil. Mijn mond was kurkdroog, het enige wat ik proefde was een soort kopersmaak.
Ik tilde mijn arm even op en keek er onder door zoekend naar Stefans gezicht. Hij keek me met een vreemde afwachtende uitdrukking aan.
“Je bent in het boardinghouse. Waar ik woon.”� Hij sprak elk woord extra duidelijk uit alsof hij tegen een kleuter bezig was. Het boardinghouse. Hoe ben ik hier terecht gekomen? Ik beet zachtjes op mijn onderlip terwijl ik mijn wenkbrauwen bedenkelijk fronste.
“Weet je wat er vannacht nog gebeurd is?”� Ik kon de bezorgdheid in zijn stem horen maar ik wist niet waarom hij zich daar zo druk in maakte. Het enige wat ik vreemd vond, is dat ik niet in mijn eigenbed lag. Ik probeerde recht te krabbelen maar dat ging moeizamer dan ik gewoon was. Een pijnscheut schoot door mijn borst en ik klapte bijna dubbel van de pijn.
Voor ik het besefte, stond Stefan naast me. Hij nam me onder mijn oksels vast om me fatsoenlijk rechtop te zetten.
“Wat the hell is er gebeurd?”� kreunde ik nogal in paniek bij het voelen van die akelige pijn in mijn borst. Stefan stopte wat kussens achter mijn rug en kwam aan het voeteneinde van de bank zitten.
“Ik vermoed dat je ribben zijn gekneusd.”� Ik bleef hem strak aankijken, wachtend op het moment dat hij eindelijk ging zeggen wat er gebeurd was.
“Wat is het laatste wat je nog weet van gisterenavond?”� Ik pijnigde mijn hersenen maar ik vond niets wat aanleiding zou kunnen geven tot mijn gekneusde ribben. Het feest, de drank, de terugrit naar huis. Ik was boos om iets, maar wat. Stefan die voor het huis niet wou praten. De onbekende man.
“Damon”� Fluisterde ik terwijl ik doelloos voor me uit keek.
“Dat is mijn naam.”� Geschrokken keek ik op. Mijn ogen zochten naar de plek waar de stem vandaan kwam en vonden hem. Nonchalant leunend tegen de deurstijl.
Geschrokken keek ik terug naar Stefan die een gepijnigde blik naar mij wierp.
“Jij wist het. Hij is jouw broer. Jij. Jij.”� Ik voelde mijn bloed in mijn aderen koken en spuwde de woorden zowat uit richting Stefan.
“Waar is mijn telefoon?”� Mijn stem sloeg over van frustratie. Ik speurde de kamer uit en vond hem naast Stefan op de bank. Ik graaide hem naast hem vandaan.
“Ik heb Elena al gebeld.”� Stefan zei het op een rustige toon waar ik alleen nog maar kwader van werd.
“Ik moet Elena niet. Zij is al even erg. Jullie allemaal. Stelletje freaks!”� Ik sprong ongecontroleerd van het bed en ging gelijk door mijn bezeerde voet. Stefan stond meteen naast me om me recht te helpen maar ik sloeg zijn hand woest weg. Ik bleef koppig zitten en nam mijn telefoon opnieuw. Ik zocht snel het nummer dat ik nodig had en wachtte ongeduldig tot hij opnam.
“Matt, Charlotte hier. Kan je mij alsjeblieft bij het Salvatorehuis komen halen.”� Hun naam spuugde ik vol afschuw uit. Het was even stil aan de ander kant.
“Matt?”� vroeg ik ongeduldig.
“uh, ja ik kom. Maar wat is er?”� Zijn stem klonk nieuwsgierig en tegelijkertijd bezorgd.
“Leg ik straks wel uit.”� En ik duwde mijn telefoon uit. Ik probeerde mijn ademhaling te controleren. Ik zette mijn goede voet weer recht en probeerde mezelf recht te duwen. Weer zag ik Stefan aanstalten maken om me recht te helpen maar ik gaf een vernietigende blik waarbij het direct weer achteruit deinsde.
“Zo dus die Mutt komt je ophalen? Schattig hoor.”� Ik keek recht in het gezicht van Damon. Hij leek het allemaal wel grappig te vinden.
“Matt!’ snauwde ik hem toe terwijl ik hem voorbij strompelde. Hij deed de deur open maar hield zijn arm aan de deur waardoor die de weg versperde. Woest keek ik hem aan.
“Laat me er langs, creep!”� Ik voelde het bloed door mijn aderen gieren. Een lange minuut deelde we onze verwoestende blikken wachtend tot iemand opgaf.
“Oké.”� Zei hij daarna al grijnzend en liet zijn arm zakken. Ik strompelde de deur uit en verbeet zo goed als mogelijk de pijn.
“Owja, ik zou wel iets anders aantrekken. Want de meeste mensen zijn er hier niet zo van gediend als je halfnaakt over straat loopt. By the way, wel leuke lingerie.”� Zijn stem klonk spottend en als ik beter te been was zou ik hem in de haren zijn gevlogen.
“Hou je godverdomse bek!”� Gilde ik zijn richting uit en met nog een bredere grijns sloot hij de deur.

Reacties: