FanFic.nl

The suicide mission [afgelopen]

7.

Na LO liepen Bill en ik naar de refter, het was weer pauze.
“Wat was dat op je rug?”� vroeg ik nu we alleen waren. Bill keek me vreemd aan. Hij deed duidelijk alsof.
“Lieg niet tegen mij.”�
“Het is niets, oké.”�
“Nee, het is niet niets, jezelf verminken is niet juist, dat helpt niets.”� Bill keek me spottend aan. Hij was duidelijk niet goed bij zijn hoofd.
“Als je wilt sterven, doe het dan in een keer en zonder lijden, dit haalt echt niets uit,”� bromde ik. Bill nam mijn hand en sleurde me mee. Hij keek een paar keer naar rechts en links en trok me dan de mannen wc mee in.
“Ieuw, het stinkt hier.”� Bromde ik. We kropen in een kotje.
“Gatver iemand heeft niet door gespoeld!”� bromde ik terwijl ik de deksel omlaag deed en doorspoelde.
“Dat is nu niet belangrijk, ik moet je mijn nieuwste verovering laten zien,”� zei Bill. Hij gebaarde dat ik moest gaan zitten zodat hij het me kon laten zien. Ik veegde eerst de deksel af met wat wc papier en ging dan zitten. Wat die jongens hier toch allemaal doen, gatver.
Bill nam iets uit zijn tas en hield het dan voor mijn neus.
“Bill! Ben je gek?”� Ik riep bijna.
“Nee ik ben niet gek.”�
“Daar lijkt het wel op.
“Als ze je daarmee betrappen, ben je dood man.”�
“Dat wil ik ook zijn, remember?!”�
“Heb je wel een vergunning?”�
“Natuurlijk niet, wie geeft er nu een vergunning voor een pistool aan een 16-jarige jongen.”�
Ik nam het pistool over.
“Ik zeg niet dat het geen optie is, maar je moet er mee uitkijken, oké, beloof je me dat?”�
Bill knikte.
“Beloof je me ook dat je het niet boven haalt als Adam ons lastig valt?”�
Bill antwoordde niet.
“Dat kan ik niet beloven.”�
“Moord is geen oplossing. Ik haat Adam ook, maar hem vermoorden gaat te ver, dus hou het ding maar goed bij je en haal het niet boven als Adam ons lastig valt, beloof het me!”�
“Oké dan.”� Ik glimlachte en ging recht staan. Ik nam het pistool over en stak het terug in zijn tas.

“Wat hebben we nu?”� vroeg ik toen we door de gangen liepen. Bill haalde zijn schouders op. Hij was stil geworden.
“Ben je nu kwaad op me?”�
“Nee, ik, had alleen die reactie niet verwacht,”� mompelde Bill.
“Na school, oké?”� Bill keek me met een scheve grijns aan. Ik schudde kort mijn hoofd en sleurde hem mee naar de les. Ik herinnerde me dat we in lokaal 15 les hadden. Bill en ik gingen ergens achteraan zitten. Ik nam mijn boek en nog een kladpapier. Ik had even geen zin om op te letten. Ik begon te schrijven. Ik merkte hoe Bill meekeek.
“Is het zo interessant?”� fluisterde ik hem toe.
“Ja,”� grinnikte Bill kort.
“Zwijgen daar vanachter!”� riep de snerende stem van de leerkracht. We zuchtte kort en richtte onze blik weer op het bord.
Na wiskunde kwam Engels en toen ging de bel. We mochten eindelijk naar huis, maar ik ging nog niet echt naar huis. Bill en ik zouden het proberen met een pistool. De gedachte alleen al jaagt me de stuipen op het lijf, maar toch ook weer niet. Ik zou niet kunnen wachten om het pistool te nemen en mezelf in één keer neer te schieten.
We liepen weer naar de oude loods en kropen er weer op het dak. De wind was er koud en ze sneed in mijn gezicht. Ik ging zitten en trok mijn knieën op. Bill kwam tegenover me zitten en nam het pistool uit zijn rugzak. Hij was prachtig zwart.
“Waar heb je hem eigenlijk vandaan?”� vroeg ik.
“Mijn stiefvader is jager.”�
“Echt?!”�
“Ja, helaas wel, ik ben er ook tegen, maar wie luistert er nu naar mij hé.”�
“Ik luister naar jou?”�
“Ja, maar jij bent anders.”�
“Hoezo ben ik anders?”�
“Jij begrijpt mij,”� zei Bill met een scheve grijns. Ik grinnikte kort en nam het pistool over. Hij was geladen. Bill gaf me een aanmoedigende blik. Ik hield het pistool tegen mijn slaap. Mijn vinger moest nog een beetje naar achter gaan en dan zou ik opslag dood zijn, maar toch durfde ik niet. Wat was ik ook voor een bange schijter.
“Kom op, je kan het,”� moedigde Bill me aan, maar het hielp niet. Ik duwde het pistool terug in zijn handen.
“Ik ben echt veel te bang, doe jij eerst.”�
Bill knikte en zette het pistool tegen zijn slaap. Hij sloot zijn ogen. Een paar seconde later liepen er tranen over zijn wangen. Hij gooide het pistool een meter verder.
“Waarom wil het toch niet lukken?”� hij riep bijna.
“Ik weet niet,”� zei ik stil.
“Kom.”� Bill nam mijn hand en trok me recht.
“We laten afscheidsbrieven achter en lopen de autosnelweg op,”� zei Bill. Ik knikte. Ik ging naar mijn thuis en hij naar de zijne. Ik kreeg eerst nog eens de volle lading van mijn vader omdat ik zo laat was, maar het ontging me allemaal. Het was voor één keer eens goed dat hij dit deed, het maakte me kwaad en verdrietig, nog meer rede om weg te gaan. Één van mijn broers liet me nog vallen, maar dat maakte me nu even niets uit. Ik kroop op handen en knieën mijn kamer in en begon te schrijven. Tranen lieten sommige dingen uitvloeien.
Ik legde al mijn andere afscheidsbrieven erbij. Dat waren brieven om te oefenen, voor als het zover was, als ik eindelijk de moed had. Ik wist zeker dat ik er goed aan had gedaan om ze achter te laten, dan weet mijn vader eindelijk wat hij aangericht heeft en dan hoop ik dat mijn moeder bij hem weg durft gaan. Ik ging nog even de keuken in en gaf mijn moeder een dikke knuffel.
“Ik hou van je mam en dat zal ik ook altijd blijven doen.”� Ze knikte en gaf me een zoen op mijn voorhoofd. Ze was zich van geen kwaad bewust dat ik zelfmoord zou gaan plegen, samen met Bill.

Ik rende zo snel ik kon terug naar de oude loods. Daar zouden we weer samen komen. Tranen liepen nog steeds over mijn wangen. De pijn in heel mijn lichaam werd steeds harder met elke stap die ik zette. Ik zag Bill al tegen de ladder leunen. Hij had zijn kap voor zijn ogen hangen, maar zodra hij me hoorde aankomen zette hij die af. Zijn ogen waren rood van het huilen. We wandelde richting autosnelweg. Ik had een vreemde buikpijn die afstak van de andere pijn.
Bill trok me mee door struiken en bomen. We stonden aan de zijkant van een autosnelweg. Bill nam mijn hand vast.
“Ik hou van je Abbey, je bent echt geweldig en het spijt me voor je dat je zo moet eindigen. Ik vind het vreselijk om met jou te sterven, maar ik vind het ook speciaal dat jij met mij wilt sterven want jij bent beeldschoon en ik begrijp de wereld niet wat ze tegen je hebben want je bent een prachtig persoon,”� murmelde Bill.
“Bedankt Bill, ik heb niet echt een speech voorbereid,”� zei ik beschaamd.
“Geeft niet,”� zei Bill zachtjes.
“Maar ik wil je wel bedanken, je hebt me de laatste weken weer laten glimlachen, dat kon echt niemand en ik had mezelf voorgenomen om nooit meer vrienden te maken en ik moet wel toegeven dat jij de beste vriend was die ik ooit heb gehad.”�
Bill veegde nog wat tranen weg.
“Eerst nog een knuffel,”� zei hij. Ik knikte en nam hem stevig vast.
“Het is een eer om met jou te mogen sterven,”� zei ik. Bill glimlachte en nam mijn hand strakker vast.
“Klaar?”� vroeg hij. Ik knikte. Bill begon te rennen, ik volgde. We sprongen over de vangrails en liepen met gesloten ogen de autosnelweg op. Ik voelde hoe onze handen van elkaar werden losgerukt en hoe een auto op me in reed. Die sleurde me mee. Alles werd zwart en ik besefte dat dit het einde was. Ik wist dat dit een prachtig einde was. Samen sterven met mijn enige beste vriend. Mooier kan niet.

Het is wat korter geworden dan voorzien,
maar toch bedankt voor het lezen en de geweldige reacties<3

Reacties: