FanFic.nl

Unexpected Friendship

62. Hurting our hearts

Monika's P.O.V.

Ik keek Yvonne aan en wachtte af wat ze ging zeggen. Ze keek me nu ook aan. "Ik… Ik weet niet." Zei ze. "Het zal niets oplossen." Ik staarde even voor me uit. Misschien wil ze er nog niet over praten. Ze stond plotseling op. "Monika, ik ga even… naar de bibliotheek." Zei ze snel. Zelf moest ik ook nog naar de bibliotheek. Ik wou graag een waarzeggerij boek. Maar dat kon ik beter niet tegen Yvonne zeggen. Ik was blij dat ik alles nu aan Yvonne kon vertellen, maar dit wil ik zelf doen. We kwamen aan bij de bibliotheek. Ik ging meteen op zoek, ik vond meteen een paar boeken. Ik nam er drie mee. Ik ging het meteen uitlenen. Toen ik toestemming kreeg om ze te lenen, deed ik ze snel in mijn tas. Toen liep ik snel naar Yvonne. "Wat zoek je eigenlijk precies?" Vroeg ik aan haar. Ze haalde haar schouders op. "Dat weet ik zodra ik het zie." Antwoordde ze droogjes. Nou dan kon ik haar moeilijk helpen met zoeken. Toen liep ik weer weg, want ik was een ander boek vergeten. Ik liep snel naar de Drankjes afdeling. Daar zocht ik een boek met drankjes die vuurwerk creëren. Ik wou het vuurwerk graag als cadeau aan Fred en George geven. Ik leende deze ook uit. Ik liep daarna weer naar Yvonne toe. Ze haalde een boek tevoorschijn uit haar tas. "Wat is het?" Vroeg ik me af. "Ik zou het niet weten." Antwoordde ze. "Maar waarom haal je het dan?" Ik vond het een beetje raar, maar misschien was het een impulsreactie. Ze gaf geen antwoord. Ik besloot maar niet door te vragen, want ik had zelf ook niet verteld over mijn boeken. "Monika, ik ga weer naar de leerlingenkamer. Ik zie je zo wel weer, oké?" Ik knikte en keek hoe Yvonne weg liep. Ik liep zo snel mogelijk naar mijn kamer, want ik had geen tijd om te kletsen. Ik moest de boeken snel naar mijn kamer brengen en in mijn kluisje leggen, die had ik ook voor mijn verjaardag gekregen. Toen ik verder liep naar de leerlingenkamer zag ik Tom en Leona staan praten. Ik had even geen zin in Leona's vrolijkheid, want het was aanstekelijk.

Bij de leerlingenkamer aangekomen, sprak ik het Wachtwoord uit. "Zoeteolifantenmug." Antwoordde ik tegen de jonge dame. "Fout." Gaf de jonge dame antwoord. "Wat? Dat ga je dus niet menen." "Dat meen ik wel." Zei de jonge dame. Ik was boos dus trapte ik tegen de jonge dame. "Oh nu ben ik het zat, jij komt er niet meer in." Zei ze kwaad, ze stak zelfs haar tong uit. "Oh wat ben je weer kinderachtig." Zei ik tegen de jonge dame. Waarom praat ik tegen een schilderij? Ik draaide me om en zag een paar Huffelpuffers aankomen en rende langs hun voorbij. Ik deed mijn haren los en deed ze een beetje voor mijn gezicht. Ik deed mijn haar warrig maken, zodat ze me niet zou herkennen. En toen liep ik achter ze aan. "Wachtwoord?" Vroeg de jonge dame weer." De leerlingen keken mij verward aan, maar draaide zich snel weer om naar de jonge dame. "Zonnebloemensnot." Zei een van voorste leerlingen. "Nee nee, jij niet. Zei ze tegen me. "Hoezo niet." Vroeg ik lief. "Omdat jij me net had geschopt." Zei ze boos. "Dat was ik niet!" Zei ik wat minder lief. "Ik ben niet dom! En oja ik heb het al aan professor Perkamentus gemeld." "Grrr." Nu was ik pissig. "Maar hoe moet ik dan naar mijn kamer? Niemand heeft me verteld dat er een nieuw wachtwoord was. Dat is dus niet eerlijk." "Ja, maar dat geeft je het recht niet om mij te schoppen." Zei ze nu minder boos. "Het spijt me, u heeft gelijk. Dat had ik zeker niet moeten doen, maar ik heb een lange dag achter de rug. Mag ik alsje alsje alsjeblieft naar binnen." Vroeg ik nu smekend. "Nou… vooruit dan." "Dankje dankje dankje!" Zei ik opgelucht. Ik wou naar binnen gaan, maar de deur ging nog steeds niet open. "Wachtwoord?" Zei de jonge dame serieus." Ik keek haar verbaasd aan. "Grapje!" En ze schoot in de lach. Ik stond er maar en wachtte tot de deur open ging. Ze keek me verveeld aan en opende de doorgang. "Sjonge jonge, kan je niet tegen een grapje?" "Nee niet nu." En ik liep snel naar mijn kamer.

Aangekomen in mijn kamer stopte ik meteen de boeken in mijn kluisje. Ik toverde er een slot op en liep meteen weer mijn kamer uit. Ik liep de leerlingenkamer uit en keek de jonge dame aan. "Moet ik nu echt met professor Perkamentus praten?" "Nee, ik was je alleen maar bang aan het maken." "Oh, eh, oké… Doei." Antwoordde ik verward. "Ikke uh moet gaan."

Ik liep naar de eetzaal en ging zitten naast Alexz. "Heey." "Oh hoi, alles goed?" Vroeg ze aan me. "Oh het gaat goed." "Hoezo het gaat? Je hoort je fantastisch te voelen tijdens Halloween!" Zei ze enthousiast. "Ja ik weet, maar ik ben een beetje moe." Antwoordde ik rustig. Mijn humeur was al minder, maar nu dat Stella en Carlo voor me gingen zitten. Dat was de druppel. Ik had dus helemaal geen zin in hun. Ik dacht dat ik niets meer om Carlo gaf, maar blijkbaar doe ik dat nog steeds. Iemand schudde me door elkaar. "Hallo? Aarde aan Monika." "Huh?" Ik keek langs Leona en daar zat Tom. Ik begroette beide en ging verder met eten. Iedereen was aan de tafel aan het praten. Toen stond Stella plotseling boos op. Ik volgde haar met mijn ogen. Carlo ging voor mijn zicht zitten. "En hoe gaat het met jou?" Zei hij wat gespannen. "Goed." Loog ik, wat dacht die wel niet. Eerst maanden lang niet tegen me praten en nu bijkletsen. Dacht het dus niet. "Gelukkig" Zei hij knikkend. Ik keek weer voor me uit. "Ga je niet vragen hoe het mij gaat?" Zei hij lachend. "Oké Carlo." Zei ik zuchtend. "Wat denk je wel niet. Ik heb eigenlijk he-le-maal geen zin om met jou te praten." "Hoezo niet?" Antwoordde hij vragend. "Dat ga je dus niet menen." Zei ik tegen mezelf. "Je hebt al een tijd niet met me gepraat en nu wil je kletsen?" Antwoordde ik boos. Hij was sprakeloos, want hij keek me verbaasd aan. Hij wreef zijn hand over zijn achterhoofd. "Ja, je hebt gelijk. Ik heb het gewoon een beetje druk gehad." Hij keek me nu niet aan. Ik had medelijden met hem, hij moest elke dag opgescheept zitten met Stella, maar daar had hij zelf voor gekozen. "Weet je Carlo, laat maar zitten. Ik heb nu echt geen zin in ruzie te maken. Ik heb te veel aan mijn hoofd om er nog een probleem bij te hebben." Die laatste zin, zei ik tegen mezelf, maar natuurlijk hoorde hij me. Shit. "Welke problemen?" Tuurlijk vraagt hij dit. Waarom kan ik mijn mond niet houden. "Eh niks, ik eh…" Wat kan ik verzinnen? Ik ga echt niet zeggen dat er iemand dood gaat en dat er nog veel meer gewonden gaan raken. En oja je hebt me verteld dat je me leuk vind, maar je gaat toch met Stella. Nee je bent echt geen eikel. *kuch kuch* Maar nee dat zei ik niet, ik zeg out of the blue: "Oh ik heb een paar onvoldoendes gehaald." Serieus Monika, kun je niks beters verzinnen. "Oh, maak je niet zo druk. Die haal je vast op." Antwoordde hij wat rustiger. "Ja, denk ik ook." Ik keek op toen ik dat zei, want Stella kwam terug. "Ik dacht dat jullie ruzie hadden?" Zei Stella plotseling. Ik keek haar verbaasd aan. "Nee, we hebben geen ruzie gehad." Antwoordde Carlo geïrriteerd. "Waarom ging je dan niet meer om met Monika…" "Omdat ik het druk heb gehad!" Onderbrak Carlo Stella. "Stella… Ga zitten." Zei hij nu rustig. "Oké." Zei ze nu weer blij. Ze wou hem een kus geven, maar hij draaide zijn gezicht, zodat zij hem op zijn wang kuste. Ik keek snel weg. "Weet je Leona en Tom het was gezellig, maar ik ga. Doei." Zei ik tegen ze. Ik liep de zaal uit.

Toen ik weg liep, zag ik Stella achter me aan lopen. "Ha, Monika. Waar ga jij naartoe?" "Nergens." Zei ik tegen haar terwijl ik sneller liep. "Weet je, ik wil het wel van jou horen. Waarom hebben jij en Carlo geen contact gehad?" Vroeg ze nieuwsgierig. "Zoals hij zei, wij hebben geen tijd gehad." Antwoordde ik snel. "Nou zie je, daar ga je de mist al in. Er is geen wij, als je snapt wat ik bedoel." Zei ze nu bot. "Stella, ik weet niet waar je hiermee naartoe wilt. Maar geloof me, nu heb ik echt geen zin om eerlijk tegen je te zijn." En ik liep weg toen ik dat zei. "Je zal hem nooit van me afpakken. Hij is van mij, en wij houden van elkaar." Ik schoot in de lach toen ze dat zei. "Oké, weet je Stella. Nee ik ga hem niet afpakken, dat zou ik nooit doen. Maar weet je? Ik hoef dat niet eens te doen, want hij gaat toch weg bij jou, want hij-houdt-niet-van-je. Je bent een irritante B*tch." Oeps, zei ik dat nou echt. Stella, was ook verbaasd. Ik draaide me snel om. En probeerde weg te rennen, maar botste tegen de tweeling op. "Zo zo, dat hadden we niet van je verwacht. Zeiden ze in koor. Ik probeerde weg te rennen, het lukte heel even. Maar ze bleven achter me aan rennen. "Nee, ik wil geen Tweeling-aanval." Zei ik hijgend. Ze namen beiden een arm van me en lieten me stoppen. "Oké, wat willen jullie van me?" Ik keek ze boos aan. "Waarom schold je Stella uit, voor een Amerikaanse vrouwelijke hond. Ik keek Fred met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Oké, wat jij zei was veel makkelijker te zeggen. Geen wonder dat je het zei." Zei Fred lachend. "Dat gaat je niks aan, Freddie." En ik wurmde me uit hun greep. Ik liep door. Ze namen me weer in hun greep. "Wil je er ook uitzien als Leona of ons?" Zeiden ze in koor. "Jullie doen maar, dat is het laatste wat me boeit. Hoe mijn haar zit." Ik liep gewoon door toen ze me vast hadden. "Ja, dan is er niks leuks aan." Zei George teleurgesteld. Ik dacht toen opeens aan een spreuk die ik gister had geleerd. Amnesia. Ja, ik ga het gebruiken tegen Stella. "Ze heeft een idee." Zei Fred en wees naar mij. Ik rende tussen de tweeling in. En kwam Stella weer tegen. "Ga je me nu weer uit…" Voordat ze meer kon zeggen, sprak ik de spreuk uit. "Amnesia!" "Wow, hoe deed je dat." Zei George. Ik keek nu om. "Ben voorzichtig wat jullie doen, of vragen aan mij. Je kan zo de volgende zijn. En ik gaf een duivelse glimlach. Ze stonden met hun mond open. Ik liep ze voorbij en zwaaide lief naar ze. Ik ging de hoek om en was blij dat ze me niet meer volgde. Ik liep nu rustig naar boven naar de zevende verdieping. Ik wou even ontspannen, maar ik had het gevoel dat ik achtervolgd werd. Dus ik liep sneller. Toen ik er aankwam, zag ik niemand. Ik liep heen en weer. De deur ging open en ik liep rustig naar binnen. Toen ik rustig in de kamer keek zag ik mijn lievelings bank. Ik liep naar de bank om er op te gaan liggen, maar ik hoorde een stem achter me. "Wat is dit?" Zei de stem. Maar voordat ik me om wou draaien werd het zwart voor mijn ogen.

Uren later werd ik wakker op mijn bank. Lili en Yvonne zaten bij me op de bank. Ik keek ze verward aan. "Wat doen jullie hier?" Vroeg ik aan ze. Lili legde het meteen uit. "Ik kreeg een briefje van iemand, van wie weet ik niet. Maar er stond in dat je was flauwgevallen in een geheime kamer op de 7e verdieping. En toen wist ik meteen waar jij was." "Ja, en ik vond het briefje. En toen wilde ik meekomen. We hadden ook meteen je medicijnen voor je meegenomen." Antwoordde Yvonne. "Dus jullie weten niet wie er bij mij was?" "Nee." Zeiden ze in koor. "Weet je het gaat weer. Ik moet gaan." Ik stond op en draaide me om. "Bedankt meiden, ik zie jullie wel bij het avondeten. Jullie weten hoe je eruit moet komen. Doei." Ze keken elkaar verbaast aan. Daarna liep ik de kamer uit.

Halloween

Het was Halloween, wat een geweldige feestdag. Ik had al een cadeautje voor Fred en George. Het drankje voor vuurwerk. Met een spreuk dat er een grote W tevoorschijn komt. Wat ik voor ze had gemaakt. Ik liep nu naar beneden, waar ik Tom zag. "Zullen we vanavond bij de Griffoendor tafel zitten?" Vroeg ik aan Tom. "Gezellig." Antwoordde hij. "Heb je dat dan al aan Leona gevraagd." Vroeg hij zich af. "Nee nog niet, dat wil ik dus zometeen vragen." "Oké, gaan we dan alvast." Vroeg hij. Dus we liepen de leerlingenkamer uit. "En heb je zin in Halloween?" Vroeg hij aan me. "Of ik er zin in heb, ik hou van Halloween." Zei ik enthousiast. Ik weet niet waarom, maar ik maakte pirouettes. "Nou ik zie dat je zin hebt." Zei hij glimlachend. "Niemand kan mijn humeur verpesten." Zei ik blij. Maar toen begon Tom opeens. "Oh nee, Carlo had aan mij gevraagd of ik bij hem kwam zitten vandaag." Zei hij teleurgesteld. "Nee, wil je alsjeblieft bij mij gaan zitten. Ik vind het zo gezellig samen met je. En het is ook leuk samen bij de tweeling en Leona te zijn. Zei ik blij. "Oké, maar dan hou je nu op met pirouettes maken. Serieus, blijf eens stil staan." Zei hij nu lachend. Hij pakte mijn schouders vast en keek me nu lachend aan. "Eh, meneer Kings. Ik zou maar opletten wat je doet. Want ik ken een paar hele goede toverspreuken. Moet ik je weer eens een beetje laten giechelen." Zei ik serieus maar met een vleugje gelach. "Nee, nee, ik smeek je." En hij knielde voor me neer. En smeekte heel erg. "Het spijt me, doe me niks aan." Zei hij lachend. "Hij heeft je toch geen aanzoek gedaan?" Zei Fred lachend. Ik draaide me om en Leona, Fred en George stonden achter ons. Ik werd rood toen ik naar George keek. "Nee, ze bedreigde me met haar spreuken." Zei hij lachend achter me, maar met ook een kleurtje op zijn gezicht. Hij stond nu weer op. "Ja, pas maar op. Je moest eens weten wat ze gister…" Ik deed mijn hand op George's mond. "George weet niet waar hij het over heeft." Zei ik snel. Leona en Tom keken nieuwsgierig naar me. Fred wou zijn mond open trekken, maar ik gebruikte mijn andere hand om zijn mond te snoeren. "Waag het niet Wemel." Fluisterde ik tegen Fred. Leona en Tom keken mij nog steeds raar aan. "Wat? Ik vind het gewoon leuk om Fred en George's gezicht aan te raken." Zei ik plotseling. Ik draaide me om en gaf Fred en George een knuffel. Een hele strakke knuffel. "Als jullie je mond voorbij praten, dan zwaait er wat." Fluisterde ik dreigend in hun oren. "Wow, voor een klein meisje ben je echt wel sterk en angstaanjagend." Zei Fred bang.

We liepen nu naar de eetzaal, ik en Tom zaten met elkaar te dollen over spreuken die ik nog meer op hem kon af vuren. Daarna liep ik met Leona een tijdje. "Zeg hoe zit het met jou en Tom? Ik vind jullie wel leuk bij elkaar passen." Zei Leona opeens. "Ik weet niet. Hij is een goede vriend, maar ik weet niet of het meer zou kunnen zijn." Antwoordde ik verlegen. "Je weet maar nooit." Zei Leona met een stootje tegen mijn schouders. Tom is op zich wel leuk. Maar dan vind ik teveel mensen leuk, en ik wil maar één iemand. Maar okee nu wil ik niemand. Ik moet wachten totdat ik alles op een rijtje heb gezet, voordat ik iets stoms ga doen. Ik ben wel boos op Carlo, hij gaf toe dat hij me leuk vond. Maar is nu samen met Stella. Dus ik hoef Carlo niet meer leuk te vinden, maar het lukt niet. En George, wat moet ik zeggen. Ik hou van zijn karakter. Hij is eerlijk. Oké vandaag te eerlijk, met zijn praatjes die hij bijna doorvertelde. Maar ik moet altijd met hem lachen. En Tom, hij is nu mijn beste vriend. Nee. Ik wil eerst alles oplossen. Nu dus echt niet.
Leona verstoorde mijn gedachtes. "Heb je nog steeds last van Stella? Ze lijkt me vreselijk irritant." "Is ze ook." Floepte er bij mij uit. "Sorry, wat zei je?" Vroeg ze verbaasd. "Eh niks." Antwoordde ik snel. "Waarom komen jij en Tom vanavond niet gezellig bij ons aan tafel zitten?" Vroeg ze. "Dat had ik dus ook aan Tom gevraagd, maar weet je het zeker?" Vroeg ik me af. "Ja, lijkt me gezellig. Ik zou wel bij jullie aan tafel willen komen zitten, maar ik heb vanavond even geen zin in Knielang." Geloof me ik ook niet, zei ik tegen mezelf. "Ik zal het even aan Tom vragen, maar het lijkt me wel een goed idee. Ik liep nu sneller naar Tom, tussen Tom en George. "Eeh Tom, kun je ook een uitnodiging en een smeking en een bedreiging weerstaan? Want Leona heeft ons uitgenodigd." "Laat me raden jij bent het Smeken en dreiging gedeelte?" Zei hij wantrouwend. "Hoe wist je dat nu weer. Hebben jullie het weer doorverteld Wemels?" Zei ik serieus maar met een glimlach. "Oké Leona, we komen bij jullie zitten." Zei Tom blij. "Tom, nu kun je me echt niet meer stil laten staan." En ik begon weer pirouettes te maken. Ze lachtte me uit, maar dat kon me niks schelen. Leona die wilde nog naar de bibliotheek dus we namen afscheid.

Aangekomen in de zaal gingen we gezellig bij Fred en George zitten. "Eeh, Monika? Ik ga nu bij Carlo zitten en dan 's avonds ga ik hier wel zitten." Zei Tom en stond op. "Is goed, tot straks." Ik draaide me om toen ik dat zei, en Fred en George keken me nieuwsgierig aan. "Waarom wil je niet, dat iedereen weet dat je Stella hebt uitgescholden?" Vroeg Fred. "Omdat ik boos was op dat moment, en ik wil niet dat iedereen mij een Amerikaanse vrouwelijke hond gaat noemen. En je hebt gelijk Fred, wat ik zei was veel makkelijker. En daarbij wil ik geen ruzie krijgen met Stella. Ik heb genoeg ruzie gemaakt. Laatst had ik ruzie met een schilderij." Bekende ik fel. "Waarom zou Carlo weg bij Stella gaan. Waarom zei je dat?" Vroeg George nieuwsgierig. Ik keek weg. "Ik weet niet waarom ik dat zei. Ik wou Stella denk ik boos maken." Zei ik zacht. "Ik ga jongens, ik heb geen zin meer in het eten." Ik stond op en liep de zaal uit. Ik keek nog een keer achter uit en zag dat ik George en Fred verbaast achterliet.

Ik liep naar de leerlingenkamer toe. Bij de deur, groette ik de Jonge dame. Ze groette terug en vroeg om het wachtwoord. Ik gaf het wachtwoord en liep de kamer binnen. Daar zag ik een paar derde jaars kaarten. Ik liep toen meteen naar mijn kamer en ging op mijn bed liggen. Ik hoorde opeens mensen praten en zeiden volgens mij mijn naam. Het waren Stella en een vriendin van haar. Ze liepen op de gang. Ik kroop weer uit bed en besloot om hun af te luisteren. "Dus je weet niet waarom je plots op de gang stond." Vroeg de vriendin. "Nee, ik was eerst in zaal en toen stond ik opeens op de gang. Ik zag Monika weg lopen, maar ik weet niet waarom. Antwoordde ze verward. "Ik heb echt een hekel aan haar, ik zie hoe Carlo naar haar kijkt. Ze wil hem ook. Dat weet ik zeker. Ze doet misschien wel onschuldig, maar ik weet zeker dat ze hem afpakt." Zei Stella kwaad. Ik wist niet dat ze een hekel aan mij had. Ik wist wel dat ze me niet zo mocht maar zo erg wist ik niet. Ik moet maar uit de buurt blijven van Carlo. Ik heb echt geen zin in ruzie met Stella. Ze roddelt nu al over me, straks stookt ze iedereen tegen me op. Ik ga wel met haar praten, niet nu maar misschien morgen. Ik besloot maar om opnieuw op bed te gaan liggen. Ik ben nog steeds benieuwd wie er bij mij was in de kamer van de 7e verdieping. Het was wel een jongen, dat weet ik zeker.

Die avond liep ik samen met Tom en Alexz naar de Grote zaal, daar gingen we bij de Griffoendor tafel zitten. Ik had Alexz ook uitgenodigd. Het was heel erg gezellig. Veel knalbonbons. Ik trok er een paar open. Samen met Leona, daar kwam een hoge hoed. Die mocht ze van mij hebben. Ik trok er ook een open met Fred, daar kwam een sjaal uit met alle kleuren van alle afdelingen. Die mocht ik hebben. Ik gaf hem ook mijn cadeautje. "En ik krijg ik geen cadeautje?" Vroeg George. "Jawel, het is het zelfde wat ik aan Fred gaf." Zei ik vrolijk. "Okee, dan krijg jij ook wat ik samen met jou uit de knalbonbon trek." Zei George blij. Dus we trokken een knalbonbon uit elkaar. Het was een Zweinsteinspeldje. "Nouhou waarom krijg jij nou het leuke cadeautje." Zeurde hij. "Eeh dus je wilt zeggen dat mijn cadeautje aan jou niet leuk is." Zei ik met een opgetrokke wenkbrauw. "Okee laten we maar eens zien wat je me hebt gegeven?" Hij pakte het cadeautje uit. Ik had het in een doosje gestopt. Hij maakte het doosje open. En keek er moeilijk naar. "Wat is het?" En hij haalde het eruit. Het waren 6 grote flessen. Met Toverdrank in om vuurwerk te maken. Met een boekje erbij. "Vuurw…" Hij keek me super blij aan. "Bedankt!" En hij gaf me een knuffel. "Vet. Vuurwerk, en je wilt zeggen dat Fred dit ook heeft, dan zijn het 12 flessen. Fred doe je cadeau open van Monika." Zei George Enthousiast. "Je krijgt hier zo veel spijt van." Zei Alexz. "Hoezo?" Vroeg ik verbaasd. "Nou, als ze het maken. En Perkamentus hierachter komt, dan komt hij er ook achter dat jij het hun gaf." Zei ze lachend. "Ja, dat weet ik. Maar Perkamentus die kan wel tegen een grapje." Zei ik blij. "Dat is waar." Lachtte Alexz. "Cool, Monika. Dat had ik niet van je verwacht, alhoewel je bent wel beter dan mij met toveren. En nu ook met toverdranken. Als je maar niet beter wordt in Zwerkbal." Zei Fred. "Let maar op Fred, ik hou van Zwerkbal." Zei ik blij. George had mijn speldje opeens vast. "Waar moet ik hem vastmaken?" Ik keek hem aan en dacht na. "Doe hier maar op mijn trui." Hij keek me aan en toen speldde hij het op mijn trui. Ik keek in zijn ogen, wat waren ze toch mooi. "Wat is er? Zit er wat op mijn gezicht?" Vroeg hij verbaasd. "Eh, nee. Ik keek naar je… eh.. je haar." Zei ik snel. "Oh ja, daar krijgt Leona nog spijt van." Ik moest lachen. Ik ging verder met knalbonbons open trekken. Nu samen met Alexz, daar kwam een ring uit. Alexz mocht hem hebben, ik had al genoeg gekregen. Ik zag George met een roze flesje. Hij keek met Fred naar Leona en Xavier. "Fred gebruik niet alles, ik wil ook wat hebben." Toen keek ik hem aan. Hij draaide snel zijn gezicht. Ik vond het verdacht, maar ik liet het rusten. Met Tom trok ik er ook een open en daar kwamen oorwarmers uit. Die mocht hij hebben. Later kreeg ik een schetsboek van Tom wat ik leuk vond. Fred, Leona en Xavier die stonden opeens op, ik volgde ze met mijn ogen. George was ook opeens weg. Je hoorde Leona opeens heel hard praten. "Welke Shampoo gebruikt u?" Zei ze heel serieus. Ik lachtte me dood. Ik zag Mateusz en George weer de zaal binnenkomen. Daarna rendde de drie weg. "Leona die durft." Zei ik lachend tegen Alexz. Tom en Alexz wilde nu naar de Huffelpuf tafel, dus ze stonden op. Ik vertelde ze dat ik al wou gaan slapen. Dus ik liep de zaal uit.

Op de gang was het ook leuk versierd, ik zat naar de versiering te staren. Toen ik plotseling ingehaald werd, het was Carlo. "Waarom kwam je niet bij de Huffelpuf tafel zitten." Zei hij hijgend. "Ik ben een beetje moe." Antwoordde ik. "Oh, zal ik met je meelopen?" Vroeg hij bezorgd. "Nee dat hoeft niet. Maar ik wil dat je nu eerlijk tegen mij bent." Hij keek me vragend aan. "Vind je mij nog leuk?" Kwam er bij mij uit. "Waarom vraag je dat aan mij, vind jij mij leuk?" Vroeg hij nu opeens. "Ontloop mijn vraag niet, je vriendin Stella die denkt van wel. En ik wil alleen vrienden zijn, ookal vind ik je leuk." Ik keek nu recht in zijn ogen toen ik dat zei. "Nou, ik vind jou ook leuk. Dan is het toch makkelijk. Wil je bij mij zijn." Vroeg hij nu ook recht in mijn ogen. "Nee." Kwam er bij mij uit. "Ik wil niet meer bij je in buurt zijn." Zei ik bot. "Waarom?" Vroeg hij verbaasd. "Omdat jij met Stella bent, ben je dat nu al vergeten. En je hebt mij daarmee heel erg gekwetst. En ik wil nu alleen zijn." Nu liep ik weer verder. "Monika, alsjeblieft. Ik was in de war. George zei dat je me helemaal niet leuk vond." Zei Carlo snel. "Wat zei je?" Zei ik in shock. "George, hij zocht me na het feestje van Xavier op. En toen zei hij dat." Legde hij uit. "George, ik vermoord je." Zei ik nu tegen mezelf. "Carlo, sorry. Ookal heeft George dat gezegd. Ik wil nu een tijdje alleen blijven, gun me aljeblieft de tijd." Zei ik verdrietig. Daarna liep ik verder.

Ik ging de eetzaal weer in en greep George aan zijn kraag. "Jij meekomen." Zei ik kortaf. Hij viel bijna om toen hij opstond. "Wat is er?" Zei hij verbaasd. We kwamen op de gang. "Hoe haal je het in je hoofd om te zeggen tegen Carlo dat ik hem niet leuk vind." Hij stond met grote ogen naar me kijken. "Ehm… Nou ik dacht dat dat ook was." Zei hij zielig. "Hoe kom je daar nu weer bij. Weet je wel niet wat je hebt gedaan. Door jou dacht hij dat echt. En daardoor is hij nu met Stella. En ik was al die tijd kwaad op hem, maar ben al die tijd op de verkeerde boos geweest." Zei ik kwaad. "Sorry Monika, ik weet niet waarom ik dat deed ik was… Ik was…" Hij dacht diep na. "Maak je zin af, wat was je." Zei ik nu nog kwader. "Ik ben JALOERS!" Schreeuwde hij in mijn gezicht. Ik schrok, want ik deinsde een stukje terug. "Sorry, ik wil je niet bang maken." Hij pakte me bij mijn schouders. "George..." Zei ik zacht. "Ja?" Vroeg hij nu rustig. "Ik… Ik… Wil je een tijdje niet spreken. Dat wil ik ook niet met Carlo." Ik wurmde uit George's grip en liep de gang uit. Ik liet hem versteend achter. Lekker is dat, twee mensen vandaag gekwetst. Aangekomen in mijn kamer dook ik meteen mijn bed in. Ik was zo moe, dat ik meteen in slaap viel.

De volgende morgen liep ik naar de eetzaal, daar zag ik George en Carlo ruziën. Ik zag Yvonne en Lili ook zitten. Ik zag dat ze me zagen. Ik zwaaide of ze naar me toe kwamen. "Wat is er met die twee?" Vroeg Lili. "Kom dan gaan we naar de 7e verdieping." In de kamer, vertelde ik ze alles. "Dus je hebt ze allebei afgewezen?" Vroeg Yvonne. "Ja, straks doe ik ze nog meer pijn. Ik moet gewoon wat tijd hebben. Ik ben blij dat ik echte vriendinnen heb." Ik glimlachtte naar ze toen ik dat zei. "Maar ik zit nog steeds met een vraag." Zei ik tegen ze. "Wat dan?" Vroeg Lili. "Nou ik wil weten wie mij had achtervolgd in deze kamer."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.