Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » | Wasser, Feuer und Benzin. | » .Sieben.
| Wasser, Feuer und Benzin. |
.Sieben.
Zo onzacht mogelijk probeerde Carl Davids hand van haar arm te schudden, terwijl een onbeweeglijke, starende Tom zich op haar netvlies brandde. Over haar schouder kijken had weinig goeds met zich meegebracht. Het onaangename gevoel dat zijn snijdende blik met zich had meegebracht schudde ze maar moeizaam van zich af.
Er liep iemand tegen haar aan. Er liep. Iemand. Tegen hí¡í¡r aan. Een vloek die ze zich de seconde erna al niet meer kon herinneren ontsnapte uit haar mond. Maar de 'Scheiße' die volgde op de ontdekking van de dikke oliestreep op haar arm bleef haar wel bij. Misschien omdat de streep op Italië leek, of omdat de persoon die 'Kan je niet uitkijken?' met die woorden hí¡í¡r zin mompelde, óf - en dat was het waarschijnlijkst - omdat die persoon én alweer jonger dan zij was én meteen een oplossing aandroeg, een oplossing die zij trouwens ook al jí ren gebruikte.
'Jee, wat doe ik nu? Met wat zand en wat water is het meteen weg, dat verzeker ik je.'
'Weet ik.' antwoordde ze behoorlijk bars. Maar dat leek de jongen niet op te vallen, integendeel zelfs. Herkenning flitste een duizendste van een seconde langs zijn pupillen, toen glimlachte hij en stak zijn hand uit. Wat had David in hemelsnaam over haar lopen kletsen?
'Michaël. Jij bent Carl, veronderstel ik?' Ze fronste haar wenkbrauwen en stak niet helemaal onverschillig haar hand naar de zwartharige jongen uit, maar hij trok het zijne terug, keek er bedenkelijk naar en wreef toen met een idioot beolied doekje over de grootste plekken. Natíºíºrlijk smeerde hij ze zo alleen maar verder open, en toen hij nog steeds glimlachend haar hand vastnam, was het vuiler dan voor hij ze wilde proper vegen.
Toen ze zijn handpalm voelde, schrok ze. Deze jongen had wérkershanden. Eelt, groeven, korte en vuile nagels, een stevige handdruk. Grote handen had hij ook, zo'n handen die je tegenwoordig nog alleen maar bij mijnwerkers, bouwvakkers en boeren terugvindt. Opeens vond Carl hem interessanter dan wie dan ook.
Hier zijn deed echt niets goed met haar algemene kijk op de wereld. Stel je voor, ze vond iemand interessant.
'Eh? Jij bent Carl?' Ze hoopte maar dat haar gedachten niet van haar voorhoofd af te lezen waren, knikte en betrapte Michaël op een vlugge maar opgeluchte blik naar David, die, zoals ze tot haar irritatie zag, opgewonden en met zijn klembord in zijn armen gekneld van de één naar de ander keek en weer terug.
'Wel dan, Carl. David zei dat jij de expert op het gebied van motoren was, dus zou je even een laatste check-up kunnen doen? De eerste heb ik al gedaan,' liet Michaël een stilte in gruzelementen vallen. Bijna ging ze protesteren, maar toen besefte ze hoe kinderachtig dat was. Carl wist inderdaad wat af van motoren, punt.
Terwijl ze met haar handen losjes in haar achterzakken en een honderduit vertellende Michaël naast zich op de bus afging, drentelde David nog steeds even enthousiast achter hen aan, ook al kon hij onmogelijk nog begrijpen waar het over ging.
'Zes cilinders, gloednieuw. Ongelooflijk, toen ik hem daarnet liet draaien, een spinnende kat was er niks bij. Héér-lijk gewoon! 430 paarden, 12.7 liter verbruik, dat vind je nergens meer! De benzinetank; 565 liter, vuldoppen langs beide kanten, en een digitale tachograaf, dit is toch de hemel!' Carl zei nog steeds niks. De enige luxe die ze wilde was zelf kiezen hoe ze reed. En dat zat er hier niet echt in, of wel.
'Alles klopt,' zei ze een halfuur en een rechterarm vol olie later, 'laat maar eens draaien.' Ze knikte naar Michaël, zijn bewonderende ogen bewust negerend, en klapte de motorkap dicht.
'Carl, het tourschema. Ik dacht niet dat je dat al had?' Pas toen ze Davids stem hoorde, wist ze opnieuw dat hij er was. In het begin had hij nog gevraagd wat ze nu deed, of wat ze dan deed, of aan wat ze daar draaide, maar toen hij nog steeds geen jota van de uitleg begreep, hield hij er maar mee op en keek een beetje buitengesloten toe. Niet dat dat hí¡í¡r probleem was.
'Polen, Estland, Letland, Litouwen, Finland- Jullie gaan er dus blijkbaar van uit dat iedereen die je tegenkomt verstaanbaar Engels praat?' Het was gewoon een nuchtere, weldoordachte vraag, maar David keek haar aan alsof ze zijn schoenen poetste onder het mompelen van een mantra dat het einde der tijden zou moeten afwenden.
'Je ging er dus écht van uit dat iedereen-'
'Eh. Ja?' Ze zuchtte, deed teken naar Michaël dat hij de motor weer mocht uitzetten en gooide de motorkap weer omhoog. De geruststellende geur van warme motor waaide in haar neus, zo tot helemaal achterin haar levensboom, tot de toppen van haar tenen, tot overal waar strikt theoretisch gezien geen geuren kunnen komen.
'Sta je nu werkelijk te inhaleren?' Ze slikte en rolde met haar ogen, stak haar hand naar binnen, draaide het schroefje van de remkabels wat naar links en sloot de kap weer. Zonder de twee mannen nog aan te kijken liep ze naar de bus, draaide het contact om en keerde op haar stappen terug. Zoals ze verwacht had; dat jongetje met zijn mond vol tanden en David met de eerste protesten over het aan- en uitzetten van motoren op zijn lippen.
'Had je nog wat te zeggen, Michaël?'
'Eh. Hoe wist je dat- dat je dí t moest doen? Om dat- gelíºíd weg te krijgen?'
'Welk geluid?' Ze negeerde een overduidelijk achterliggende David, zette de motor af en stapte weg, de verblufte manspersonen in haar kielzog.
'EN HET KAN ME NIET SCHELEN DAT JE DAT HOORT, OKÉ?' bereikten opeens Toms woorden de overkant van de parking. Carl schudde schokkerig haar hoofd, om de plotse gedachten aan hem te verjagen. Ze wilde helemaal niet aan Tom denken. En al zeker niet aan wat ze dan gehoord zou moeten hebben.
Het was in ieder geval zeker niks vriendelijks.
En Carl wist niet waarom, maar dat weten wierp een onbehaaglijke, bijna beschuldigende schaduw over haar persoonlijkheid. En ze had niet eens iets gedí í n.
'Serieus? Heeft-ie dat écht gevraagd?' Haar middenrif protesteerde toen ze een derde lachbui terugdrong.
'Ja, echt. Tóm heeft écht gevraagd of iemand zijn pizzadoos kon afruimen omdat hij zijn nagels niet wou breken.' Nu kon Carl zich echt niet meer inhouden. Ze schaterde het uit, duwde haar vuist licht tegen Davids schouder en hield even bruusk op met lachen als ze begonnen was.
En de reden daarvoor was de ijskoude en toch neergeslagen blik van Tom die de hare kruiste.
Ze stond op uit haar tegen de bus leunende positie, zette een stap vooruit en wist toen niet goed meer wat ze deed. Ze kon toch niet naar hem- Nee zeg! Zij? Naar hém toegaan? Zij was niet degene die discrimineerde op basis van geslacht, of wel?
Maar toch was er iets in haar dat haar remde, iets waardoor ze niet meer voluit kon lachen toen David over Bill En Zijn Haar vertelde, of toen Michaël zijn eerdere belevenissen met de jongens bovenhaalde, of toen ze allebei op hetzelfde moment 'Soep!' proestten. (Er was eens iets gebeurd met Tom en soep, en er deed ook ergens een vaatwasser in mee.)
Het was niet veel, maar toch lachte ze een beetje minder luid. Ze vroeg zich af of het zijn schuld was. Die van Tom. Ze vroeg zich af hoe het kon dat ze hier nu was. Ze vroeg zich af wí í rom ze lachte. Omdat het grappig was? Dat was vroeger nooit een voorwaarde geweest.
En op alle vragen kon ze wel een antwoord vinden, maar het aanvaarden was een andere zaak.
Reacties:
Oké, ik lees dit heel laat. Veel te laat.
Maar dat neemt niet weg dat ik het niet leuk vind. Absoluut niet. Want ik vind het absoluut wel heel erg leuk.
En Carl en Tom, dat wordt vuurwerk. Warm en knetterend, maar ontzettend mooi om naar te kijken.
Of zo. Oké, het is laat, blabla. En ik moet nog veel inhalen. Dus, ja, deze reactie wordt 'm niet. (':
loving it, loving it.
Nu ga ik mezelf verplichten om weer verder te leren.
Maar dit moest gewoon eerst worden gelezen.
x
IKHOUVANDIT.
enjou. endit. enjou. enzo. <3
eneigenlijkmoetiknumagneetjesopdekoelkastgaanplakken. dus. ditgaatnietzo'nlangereactieworden. sorry. :x
ohen - Carliscewl. <3
enjeaccentigedingen. streepjes. dingen. jeweetwel. dieook. <3
Pizzadoos afruimen? Iemand hier verwend? ^^
Nah, echt prachtig, ik geniet hier zoooo van! Weet je dat ik bijna elke dag kijk om te zien of je al bijschreef ?
Oké, tot zover ik-ben-je-grootste-fan-voeten-kus bekentenissen, ik ga je nu even bedreigen, dan kan ik zeker zijn dat je verder gaat.
Als je niet snel voort doet, ga ik zo hard huilen dat je het tot bij jouw thuis hoort! En das niet prettig ^^
xx ly
Oké, ik ben slecht in lange reacties schrijven, dat weet je wel, dus ga ik het bij een korte houden ^.^
Ik vind het echt een superverhaal en sorry dat ik er eeeeeuwen niet aan gelezen heb, maar nu heb je mijn volle aandacht.
En ik wil snel meer ajb ;D
Liefs,
Soetkin