FanFic.nl

Waking The Demon [7-shot]

2.

Ik word wakker met een vreemd gevoel in mijn maag en een drukkend gevoel achter mijn ogen.
“Oh fijn. Eerste vrije dag in weken, en ik ben ziek.”� grom ik bij mezelf. Ik voel me verre van geweldig, maar eens ik rechtop zit, ebt het langzaam weg. Vaag herinner ik me dat ik heel vreemd gedroomd heb, zonder te kunnen zeggen wat precies.
Geeuwend zoek ik mijn weg naar de badkamer en bekijk mijn witte gezicht in de spiegel. Er klopt iets niet, maar wat? Na een paar seconden dringt het tot me door en ik ben meteen klaarwakker. Mijn witte haarplukken zijn verdwenen! Mijn hele haardos is egaal zwart! Dit moet verf zijn, en ik ken maar één persoon die midden in de nacht mijn haar zou kleuren…
“TOM!”� schreeuw ik op de toppen van mijn longen. Ik hoor een gedempte kreet, een bonk en tien seconden later staat een erg verdwaasde Tom in boxershort voor mijn neus.
“Wat is er aan de hand? Brandt het huis af?”� vraagt hij schor, ik heb hem duidelijk uit bed gebruld.
“Kun jij dit verklaren?”� gil ik en wijs woest naar mijn nieuwe kapsel. Hij staart me een paar seconden blanco aan.
“Verklaren? Ik moet verklaren waarom jij een raar hoofd hebt?”� Zelfs als hij net op de meest onaangename manier gewekt is, kan hij zo droog doen dat ik hem het liefst met zijn kop eerst door het raam zou werken.
“Ik heb het over mijn haar, komiek!”� Ik vind het echt niet grappig, mijn haardos is heilig! Ik ga toch ook niet in zijn slaap met zijn dreads knoeien? Oh wacht, dat is niet helemaal waar, in de tourbus heb ik er eens allemaal vlechtjes in gelegd en er zelfs een knalgele strik in gebonden. Gelukkig kreeg Gustav medelijden met hem na een paar uur en heeft hij hem toen gewaarschuwd voor hij zo het podium opging. Is dit soms zijn wraak?
“Bill, wat moet ik in godsnaam verklaren over jouw… Hé, je witte strengen zijn weg! Wanneer heb je dat gedaan?”�
“Ik heb helemaal niets gedaan, en dat weet je best! Zeg op, is dit grapje permanent of kan ik het eruit wassen? Dit vind ik echt niet -“
“Ho, stop! Even terugspoelen. Jij denkt dat ik jouw haar gekleurd heb?”� vraagt hij en staart me aan alsof ik gek ben geworden.
“Nee, de kaboutertjes die onder mijn bed wonen!”� bauw ik op een idiote toon. “Tuurlijk heb jij het gedaan, wie anders?”�
“Billie, misschien moet ik je eerst een paar dingen uitleggen. Ten eerste, ik kleur mijn haar niet dus ik heb geen flauw idee hoe dat in z’n werk gaat. Ten tweede, het weinige dat ik weet is dat je die verf moet uitspoelen na een bepaalde tijd, en zelfs een slaapkop als jij zou het wel merken moesten ze zijn hoofd onder de kraan houden. En ten derde, denk je niet dat ik een andere kleur zou kiezen dan zwart, als ik je echt had willen pesten? Als dit mijn werk was, dan liep je nu met een knalroze kop haar hysterisch een kapper te bellen.”� Ik overdenk die woorden even en draai me dan wanhopig weer naar de spiegel.
“Haar verkleurt niet vanzelf, en zeker niet in één nacht!”� roep ik uit en woel met mijn vingers door de zwarte lokken. Het staat niet slecht, maar door de schok let ik daar nu even niet op.
“Wie weet heb je gewoon last van plaatselijke haaruitval?”� grapt Tom en ik haal vloekend naar hem uit.
“Niet leuk!”� gil ik.
“Kalmeer nou.”� sust hij. “En het staat je trouwens best. Net als die nieuwe make-up.”� Ik verstijf. Make-up? Ik weet wel zeker dat ik me gisteren ontschminkt heb. Maar in de spiegel zie ik inderdaad dezelfde onberispelijk zwartomlijnde ogen als altijd. Meteen duik ik naar het kleine prullenbakje onder de wastafel en frons bedenkelijk. De gebruikte watjes met zwarte vegen liggen op de bodem en ik ben de enige in huis die zich moet ontschminken want mam is met Gordon nog een paar dagen de stad uit. Hoe kan het dan dat mijn ogen nog steeds even zwart zien als de avond voordien? En het is opvallend goed aangebracht, dat kan nooit het werk van Tom zijn. Ik veeg er met mijn vinger langs, maar tot mijn stijgende verbazing gaat het niet weg! Ik wrijf nogmaals, harder, maar mijn vinger blijft schoon. Het is geen make-up, het is mijn huid! De randen van mijn ogen zijn zwart verkleurd en mijn oogkassen hebben donkere schaduwen, hoe ik mijn hoofd ook draai.
“Het gaat er niet af!”� piep ik nerveus.
“Ik zei toch dat al die make-up je ooit eens huidkanker zou bezorgen.”� mompelt Tom.
“Stop nou met die idiote grapjes! Ik ben serieus, het gaat er echt niet af!”� Mijn stem slaat nerveus over en nu vallen mijn ogen op mijn handen. Mijn huid is veel witter dan normaal, net zo wit als mijn gezicht. Ik had er eerst geen aandacht aan geschonken, maar nu valt het me op hoe bleek ik zie. En dan mijn nagels… Ik weet duizend procent zeker dat mijn zwarte nagels gisteren een witte rand hadden, en dat er op mijn pink een schilfer ontbrak waar ik eraan had zitten krabben. Nu zijn ze helemaal zwart. En ze waren toch ook niet zo lang? Een rilling kruipt langs mijn rug. Waarom klinkt dit zo verdacht bekend? Ik voel aan de nagels, maar er zit geen lak op. Mijn nagels zijn gewoon zwart verkleurd.
“Tom…”� fluister ik met een klein stemmetje. Hij kijkt op en ik staar hem paniekerig aan. Hij wil iets zeggen maar stopt en staart naar mijn gezicht, ogen plots wijd opengesperd. Ik kijk terug in de spiegel, en zie wat ik vreesde.
Mijn ogen zijn volledig zwart.

Reacties: