FanFic.nl

When the world turned upside down {~afgewerkt~}

5. Bloody reality.

Ik zit op mijn slaapkamer en wacht tot mijn laptop langzaam opstart. Ik trommel met mijn nagels op het toetsenbord en zing zacht mee met de muziek die ik aangezet heb. Als mijn computer eindelijk opgestart is, kan ik niet wachten om naar Google te gaan. Daar aangekomen vliegen mijn vingers over het toetsenbord.
IJskoud.
Snel.
Veranderende ogen.
Ik slik en mijn ademhaling gaat onregelmatig als mijn ogen over een bladzij glijden en ik klap langzaam mijn laptop dicht.
Met tegenzin loop ik de trap af om te gaan koken. Het koken doet me altijd plezier, maar ik heb constant het idee dat ik in de gaten gehouden word en het maakt me zenuwachtig. Het feit dat Jack in de woonkamer zit, werkt ook al niet echt aan mee.
‘We kunnen eten,’ ik fluister het haast als ik in de woonkamer sta, maar Jack heeft er genoeg aan want hij komt overeind en sloft voor me uit naar de keuken. Een sterke geur van drank hangt om hem heen en ik weet dat ik niks moet doen wat hem niet zint nu.

‘Matt?’ Jacks donderende stem doet me schrikken, en ik weet wat hij bedoeld.
‘Het is goed met hem, ik ben al een tijdje niet langs geweest omdat ik geen tijd had,’ zeg ik zacht.
Jack mompelt iets onverstaanbaars en we eten in stilte verder.
Als hij klaar is met eten schuift Jack met veel lawaai zijn stoel naar achter en stommelt terug naar de woonkamer. Ik sta snel op, de borden in mijn handen. Door mijn plotselinge beweging valt mijn stoel kletterend op de grond. Alweer. En ik weet dat het slechts een kwestie van seconden is tot Jack eraan komt. Één…
Twee…
‘NOA!’ hoor ik hem bulderen.
Sidderend van angst knijp ik mijn ogen even stijf dicht, tot ik door elkaar geschud wordt, en ze stijf van schrik wijd open sper.
‘Wat ben jij aan het doen?’ sist Jack vlakbij mijn gezicht. Ik kan niet antwoorden. ‘Zeg het me! Wat ben je aan het doen!?’ Jacks stem word luider. Ik haal schokkerig adem, in mijn poging iets te zeggen. ‘ONDANK BAAR KIND! NIET ÉÉN GOED WOORD KAN ER AF, EN DAT TERWIJL IK JE AL DIE TIJD VERZORGT HEB ALSOF JE MIJN EIGEN DOCHTER BENT!’ schreeuwt Jack woedend en opnieuw hij schudt me door elkaar.
Ik kan nog steeds niks zeggen, mijn keel is dichtgeknepen door angst. Mijn vaders hand komt hard aan in mijn gezicht en van schrik laat ik de borden vallen, dat lokt een nieuwe, woedende aanval van mijn vader uit. Hij schudt me weer wild door elkaar, en duwt me dan van zich af, waardoor ik in de scherven van het gebroken porselein val.
Ik voel een hevige pijn, en krijg nog een trap in mijn maag en een trap tegen mijn hoofd, voordat Jack vloekend de keuken uitstommelt. Ik haal schokkerig adem, te veel geschrokken om te kunnen huilen. Ik probeer me op te richten en als ik merk dat het gaat ga ik op mijn knieën zitten, tranen stromen nu over mijn wangen en ik probeer mijn haar achter mijn oor te schuiven dat als een gordijn langs mijn hoofd is gezakt. Snel veeg ik wat scherven bij elkaar, maar het valt me op dat het lichtblauwe linoleum een rode kleur heeft. Ik kijk naar mijn handen, niks. Ik kijk naar mijn benen, niks. Mijn lijf, niks. Aarzelend steek ik mijn hand uit naar mijn hoofd, mijn voorhoofd voelt warm, nat en plakkerig. Ik ruik de onmiskenbare zoute en roestige geur van bloed. Ik schenk er geen aandacht meer aan en ga gauw verder met het opruimen van de scherven, die ik gelijk in de vuilnisbak gooi. Ik ruim de tafel af, was af, droog af en poets het bloed van de vloer. Zacht, maar razendsnel sluip ik de trap op, mijn kamer in en draai de deur op slot. Ik kijk in de spiegel. Ja, vrij luguber maar van wat ik er zo van kan zien onder de laag opgedroogd bloed in mijn haar, en op mijn gezicht en kleren valt het best mee. Ik trek eerst voorzichtig deze kleren uit en mijn nachtjapon aan en begin dan voorzichtig de wond schoon te maken. Gelukkig is het maar een snee. Vrij groot en diep dus ik zal vanavond wel weer op de eerste hulp doorbrengen, maar voor nu kan ik het in ieder geval oplossen. Als het er al een stuk beter uitziet haal ik diep adem en veeg de tranen van mijn gezicht die al die tijd zijn blijven trillen. Ik pak een glas en laat er wat water in lopen. Als ik het glas naar mijn mond wil brengen merk ik dat ik tril als een rietje. Ik zet het glas neer en laat me met mijn rug tegen de deur op de grond zakken. Tranen stromen opnieuw over mijn wangen en ik word verscheurd door intens verdriet.

Ik weet niet hoelang ik daar gezeten heb, maar ik hoor de voetstappen van mijn vader de trap op komen en even later is het stil in huis, op het snurkende geluid dat Jack produceert na. Ik sta langzaam op en werp nog een laatste blik op mezelf in de spiegel. Door de pleister die ik provisorisch op de wond geplakt heb zie ik dat het nog bloed, maar vooruit zo'n supergoede dokter ben ik toch al nooit geweest, en de mensen op de eerste hulp kennen me ondertussen.
Ik loop mijn kamer in en schrik, ik gil nog net niet. Ik dacht dat er iemand stond, iemand naast het raam. Ik haal diep adem. Rustig Noa, rustig. Niks aan de hand. Ik trek een makkelijke, grijze spijkerbroek aan, een blauw bloesje dat dus niet over mijn hoofd moet en trek er een vest overheen. Ik vis mijn autosleutels, geld en mobiel uit mijn tas en stop het geheel in mijn broekzakken. Ik loop naar het raam en schuif het open. De dikke takken van de boom naast het huis raken mijn raam, van dat knarsende geluid ben ik vroeger vaak wakker geworden. Ik werp nog één blik op mijn slaapkamerdeur en laat mezelf dan op de donkere tak zakken. Voorzichtig klim ik naar beneden, bang om te vallen. Ik weet zonder nieuwe ernstige verwondingen mijn auto te bereiken en het voelt veilig als ik de bekende weg naar het ziekenhuis rijd.

Reacties: