FanFic.nl

Rehab

1.5

Ik zag mijn naam bovenaan het document staan, samen met een paar nummers. Mijn kamernummer, adres, telefoonnummer van mijn moeder, en een reeks getallen die aangaf dat ik in dit ziekenhuis niet meer dan een routine was, één van de zovele wanhopige idioten.
Op de eerste bladzijden werd er over me gesproken als een patiënt. Ik had last van agressie, nou ja, ik niet zo, meer de mensen om me heen, en ik was geestelijk instabiel. Wablief?
Ik scheurde woedend het eerste blad stuk, het stond vol met medische termen die ik niet of nauwelijks begreep, maar woorden als agressie, en instabiel betekenden in mijn ogen niet veel goeds.
Tweede pagina. Mijn naam, een foto van mij. De foto die in het begin van het schooljaar genomen werd. Vreselijk. Ik zag er niet uit.
Mijn leeftijd. Mijn geslacht. Zagen ze dat niet? Ach, waarschijnlijk niet, het zijn maar dokters en psychiaters, die hebben maar tien jaar gestudeerd, daar mag je niet te veel van verwachten, dat kunnen ze niet aan.
'Specifieke problemen' was de titel van de derde bladzijde. Ik had geen probleem, ik was een probleem op zich.
Zelfverminking, vertekend zelfbeeld. Depressie? Ik? Echt niet! Toch?

De rest wilde ik niet weten. Ik had genoeg gelezen. Ik zou hier geen kans krijgen om te bewijzen dat ik geen hulp kon gebruiken, ze hadden meteen hun oordeel klaar.
De deur ging open, dokter Roberts kwam binnen met een andere man, een blonde, vrij jonge dokter. Dr. Cullen, stond er op zijn naamplaatje. Dr. Ik ga ook dokter worden, ik wil ook een naamplaatje. Het enige wat ik nu heb is zo'n duf wit bandje rond mijn pols, dat er verdomme zelfs niet afgaat als je erop bijt. Niet dat ik dat geprobeerd heb, ahum.
"Ben je wat kalmer, Nina?" Zijn glimlach deed me walgen, ik onderdrukte een kotsneiging.
"Tot jij binnen kwam," spuwde ik giftig. Hij schudde even zijn hoofd. En keek toen naar de snippers die samen bladzijde één vormden.
"Je vond het niet echt leuk om over jezelf te lezen, geloof ik."
"Ik ben geen nummer," gromde ik. Ik liep naar het raam en kruiste mijn armen. De grijze pyjama jeukte aan mijn enkels, de zoom was niet goed afgestikt. Rottige dingen...
"Ik heb iemand meegebracht."
"Laten we nog iemand zoeken, dan kunnen we kaarten," zei ik op dezelfde overvrolijke toon die hij had gebruikt.
"Dokter Cullen gaat je lichamelijke situatie opvolgen. We willen weten welke kwetsuren je hebt.
"Ik heb geen kwetsuren. En ik hoef geen dokter en geen psychiaters of eender welke andere hulp!" gilde ik gefrustreerd. De twee mannen keken elkaar aan. Als ze het waagden om me aan te raken, zou ik hen aanklagen, sowieso!

Reacties: