FanFic.nl

Remembering (one-shot)

Remembering

Het was hartje winter. Achteraan in de klas, in een middelbare school in Berlijn, zat een jongen gefascineerd naar de sneeuw te kijken. Met zijn gezicht verborgen achter zijn halflange, parelwitte haar, telde hij de sneeuwvlokjes die een voor een neerdwarrelden. Even schoten zijn bruine ogen naar de klok, en toen hij zag dat hij over tien minuten naar huis kon, begon hij al met het inpakken van zijn spullen.
Terwijl hij wachtte op de bel, hield hij zich klaar om te rennen. Klaar om te rennen naar de deur. Zijn hoofdtelefoon zette hij alvast op, zo zou hij die afschuwelijke naam niet horen. Die naam die hij zo hard haatte.
De bel klonk en hij vloog recht. Zijn klasgenoten en de leerkracht negerend, liep hij naar de deur. Hij verliet het gebouw, maar ook vandaag was hij niet snel genoeg. De eerste sneeuwbal raakte zijn achterhoofd, en al snel volgden er meer.
Met zijn gezicht werd hij in de sneeuw geduwd, en de koude prikte aan zijn huid.
“Kan ons meisje niet tegen de koude sneeuw? Oh, arme Rachel.”� De jongen negeerde zijn pester en zocht naar zijn vrienden.
Natuurlijk stonden die weer verderop, toe te kijken hoe hij voor de zoveelste keer gepest werd. Ze durven niet dichterbij te komen, uit angst om zelf ook gepest te worden. Waarom begreep hij niet, zij hadden niet zo’n belachelijke naam.
De jongen stond recht, schudde de sneeuw van zich af en liep het schoolterrein af terwijl hij nageroepen werd door zijn vrienden.
“Alex…”�
“Laat me gerust!”� Wat had hij ook aan vrienden die het niet voor hem opnamen?
Hij zocht de auto van zijn vader en haastte zich naar de grijze BMW zodra hij hem zag. De deur sloeg hij hard dicht en kwaad keek hij voor zich uit.
“Hoe was het op school?”� vroeg zijn vader voorzichtig, het antwoord al kennend.
“Ik ben het kotsbeu! Altijd word ik gepest vanwege die idiote naam! Wie noemt er zijn zoon nu in godsnaam Alexander-Rachel?!”�
“Ik.”� Zuchtte zijn vader. “En, trouwens, Tom is thuis, zorg maar dat je gekalmeerd bent.”� Hij startte de auto en reed de straat uit.
Een kwartier later stapte Alexander met zijn vader de loft binnen waar ze woonden. Hij schopte zijn schoenen uit, zette zijn rugzak in de gang en liep door naar zijn moeder in de keuken.
“Ah, Alex, hoe was je dag?”�
“Hetzelfde als altijd. Waar is Tom?”�
“In je kamer, hij heeft je playstation ingepalmd.”� Hij grijnsde en liep naar zijn kamer.
De deur gooide hij open en sprong op zijn beste vriend, die tevens zijn enige nonkel was.
“Alexander! Ga van mij af! Ik ben net mijn highscore aan het verbeteren!”� Alexander lachte en liet hem los.
Hij heeft het altijd grappig gevonden dat zijn 38-jarige nonkel even verslaafd was aan games als hij. Maar dat hij zo kinderlijk kan zijn, en ineens zo volwassen kan worden, heeft hij altijd eng gevonden. Alex heeft het meerdere keren gezien. De blik die hij altijd in zijn ogen had op Alexanders verjaardagen, de blik als hij ineens opstond en wegliep terwijl hij en Alexander zich amuseerde, hij had het nooit kunnen plaatsen.
Tom had het spel gepauzeerd en zijn aandacht op zijn neefje gericht.
“Zo, vertel eens, hoe was school?”� Meteen was Alexanders humeur weer omgeslagen.
“Hetzelfde als altijd. Ik ben weer in de sneeuw geduwd en, ah, ik ben die klootzakken echt zo kotsbeu!”�
“Ik weet hoe jij je voelt, jongen.”�
“Het is allemaal de schuld van die broer van jou! Als hij niet zo’n idiote naam gekozen had, zou ik niet gepest worden! Komaan, iedereen weet toch dat Rachel een meisjesnaam is!”� Alexander keek zijn nonkel aan en zag weer die blik in zijn ogen, die blik die hij niet kon plaatsen.
“Alex, het is niet alleen je vader die je naam gekozen heeft.”�
“Ja, ja, ik weet het. Mijn moeder heeft hem ook gekozen.”�
“Nee, ik bedoel, wij hebben hem gedeeltelijk gekozen.”�
“Wij?”� Tom zuchtte en haalde een foto uit zijn portefeuille.
Op de foto stond een klein meisje met bruine ogen en lichtbruin haar. Ze lachte spontaan en had een veel te grote pet op, de pet die Alexander altijd op de kamer van zijn nonkel had zien staan.
“Wie is dat?”�
“Dat is Rachel, ze is, was, je nicht.”�
“Mijn nicht?”�
“Ja, ik ben niet mijn hele leven vrijgezel geweest hoor.”�
“Wat is er gebeurd? Heeft haar moeder je verlaten en haar meegenomen?”�
“Nee, was dat maar zo. Alex, ik denk dat je nu wel oud genoeg bent om het te begrijpen. We hebben het nooit voor je willen verbergen, zeker niet, maar het doet bij ons allemaal nog pijn.”� Tom zuchtte even en keek zijn neefje aan. “Mijn vrouw heette Sara, en samen met Rachel waren we heel gelukkig. Maar 16 jaar geleden, toen ze vier was, is Rachel door de bevroren vijver gezakt van het huis waar we toen woonden. Ik ben ook in het ijskoude water gesprongen, maar ik heb haar niet meer kunnen redden.”� Een traan rolde over zijn wang en Tom sloeg zijn ogen neer.
“Dat, wist ik niet. Het is zo erg…”�
“Ja. Nog geen week later is Sara bij me weg gegaan, omdat ze mij de schuld ervan gaf. Ze is naar haar ouders vertrokken, maar daar is ze nooit aangekomen. Ze is verongelukt onderweg. En, dat was net de dag waarop je moeder vertelde dat ze zwanger was.”� Meerdere tranen volgden de eerste, en even was het stil. “Je bent niet het enige kind in de familie, we willen Rachel niet vergeten. Daarom draag jij haar naam, zodat ze er toch nog is. Weet je, je lijkt wel op haar. Je hebt dezelfde ogen, en toen je klein was, speelde je graag dezelfde spelletjes als haar.”� Opnieuw werd het stil.
Alexander nam de foto van Rachel en bekeek haar even.
“Ik wou dat ik haar gekend had.”�
“Tom, Alexander, komen jullie eten?”�
“We komen!”�
In stilte verlieten ze de kamer en schoven aan de tafel.
Diep in gedachten verzonken at iedereen de pasta op en gelijk met de laatste hap, begreep Alex alles.
Nu hij wist waarom zijn tweede naam die van een meisje was, zou hij nooit meer zeggen dat hij zijn naam haatte. Hij zou het nooit meer zeggen, omdat hij nu begreep hoeveel pijn hij zijn nonkel ermee deed.
Maar hij zou het vooral nooit meer zeggen, omdat hij nu trots was op zijn naam.

[reacties??]

Reacties: