FanFic.nl

Dead of a dream (one-shot)

dead of a dream

Liefkozend streel ik de hals van mijn gitaar, de letters die erop staan bewonderend.
‘Tokio Hotel’, het gene waar ik altijd van gedroomd heb, maar niet zo. Tokio Hotel, ik wou dat ik het nog kon zeggen, maar niets is minder waar.
Geef me een pen, en ik schrijf de naam van de band duizend keer op, maar zeggen? Nee, ik zg het niet meer.
“Bill?”� Ik kijk op en zie Tom de kleedkamer inkomen.
Hij komt naast me zitten en legt zijn hand op mijn knie.
“Ben je zenuwachtig?”� Ik schud mijn hoofd.
Nee, ik ben niet zenuwachtig, en dat weet hij ook. Maar hij blijft het vragen, in de hoop dat ik het ooit wel ben. Hij weet dat ik nooit zenuwachtig ben voor een concert, omdat ik niet gelukkig op het podium sta.
Tom neemt mijn gitaar op zijn schoot en laat zijn vingers over de snaren glijden. Mijn ogen volgen elke beweging van zijn vingers. Hij is zoveel beter dan ik. De noten stoppen en ik kijk hem aan.
Tom leg de gitaar neer en slaat zijn armen om me heen.
“Ik vind het zo erg voor je.”�
“Jongens, we moeten op!”�
“We komen!”� Tom laat me los en legt zijn handen op mijn schouders. “Je kan het.”�
Ik knik en lach.
Ik neem mijn gitaar, loop achter mijn broer aan naar de zijkant van het podium en we voegen ons bij Georg en Gustav, de andere leden van de band. Die laatste twee lopen als eerste het podium op en ik volg meteen. Ik sla het eerste akkoord aan en zie dan Tom ook het podium oplopen.
Ik kijk even naar Tom, die lachend de fans entertaint. Snel concentreer ik me weer op mijn gitaarspel, proberend niet te denken aan het feit dat ik daar zou moeten staan. Dat ik degene ben die die woorden zou moeten zingen, omdat ik ze geschreven heb. Dat ik degene ben die de micro zou moeten vasthebben, en hij de gitaar.
Zijn stem is helder, de zang mooi, maar ik vind dat het net dat ene mist, dat ene dat ik heb. Correctie, had.
Al van kleins af aan heb ik gezongen terwijl hij me begeleidde op zijn gitaar. Toen al wisten we dat we grote rocksterren wilden worden. En het is ons gelukt, maar niet op de manier die wij voor ogen hadden.
Het was het moment waarop ik Durch den Monsun aan het perfectioneren was, waarop de keelpijn begon, dat het sterfproces begon.
De repetities met de band moesten gestaakt worden, omdat de dokter het lollig vond om in mijn keel te gaan snijden. Ik zag dat helemaal niet zitten, maar als dat nodig was om te zingen zonder pijn, dan moest het maar.
Ik werd weer wakker zonder cyste, maar ook zonder stem. Ze hadden mijn stembanden geraakt, en mijn droom vermoord. Ik zou nooit meer kunnen zingen.
Wanneer ik weer met mijn gedachten op het concert ben, merk ik dat het openingsnummer al gedaan is. Tom kijkt me lachend aan, en spreekt de fans toe.
“Beste fans, zoals jullie allemaal wel weten is Bill stom, in de betekenis dat hij niet kan praten. Maar dat is niet altijd zo geweest. Tot vlak voor de opname van onze eerste single, was hij zelfs de zanger, en ik de gitarist. Maar door een operatie heeft hij zijn stem verloren, en heb ik de zang overgenomen en hem gitaar leren spelen. Maar Bill droomt er nog steeds van om hier voor jullie zijn teksten te kunnen zingen, in plaats van dat ik dat doe. Daarom wil ik jullie vragen om dit te helpen waarmaken. Ik ga zodadelijk zijn gitaar afnemen en hem deze micro in zijn handen duwen. Ik wil dat jullie zijn stem zijn, en hem zich een zanger laten voelen, hem een zanger laten zijn.”� De fans juichen en Tom komt naar me toe.
Ik geef hem mijn gitaar en in ruil ervoor krijg ik zijn microfoon. Voor hij me laat gaan, kijkt hij me nog even aan.
“Dit is jou moment, broertje.”� Ik lach en ga in he midden van het podium staan
Met gesloten ogen hoor ik hoe de eerste noten uit de boxer komen, en nu voel ik het wel, het rare kriebelende gevoel in mijn buik. Ik ben zenuwachtig.
Lachend open ik mijn ogen en playback de tekst die de fans zingen.
Tom en de fans laten me weer leven, laten mijn droom weer leven.
Nu, ben ik een zanger.

[reacties??]

Reacties: