FanFic.nl

Life as it happens, love as it appears

Chapter Seven - Overcome you fears, girl.

Flashback
Het concert verloopt geweldig, tot een van de Ahoy-medewerkers me backstage roept. Daar staat Bill even op me te wachten. ‘Ik heb een verrassing voor je,’ zegt hij.
Back to reality
‘Bill, gek, je hebt een concert, wat doe je hier?’ ‘Geen tijd om over te praten, je gaat de make-up in. We zien je over een half uur on stage, oefen Spring Nicht maar tijdens de make-up.’ Ik wil nog roepen: Maar wat ga je doen dan? Maar Bill is alweer het podium opgerend. Snel loop ik naar de make-up, waar ze me in een half uurtje helemaal podiumklaar gemaakt hebben. Ik heb de hele tijd Spring Nicht geoefend, en begin me nu langzaam af te vragen waar dit allemaal goed voor is.

En nu? Bill, wat is je masterplan ?

Zodra Bill me ziet staan backstage, last hij even een pauze in, in het concert. ‘Pipi machen,’ zegt hij in de microfoon, waarop het publiek begint te lachen. ‘Kay, je ziet er prachtig uit,’ zegt Gustav tegen me. ‘Dankjewel,’ bloos ik. Tom vraagt of ik even bij hem wil komen en met tegenzin loop ik naar hem toe. ‘Eh Tom, nog sorry voor vanmiddag, soms kan ik mezelf niet helemaal inhouden.’ ‘Daar hebben we het nog wel over,’ zegt hij kortaf. ‘Belangrijker nieuws: Je gaat zingen vanavond, Spring Nicht, samen met Bill.’ ‘WAT ?!,’ schreeuw ik uit, ‘dat kan ik niet, niet hier.’ Bill komt er bij staan, pakt me bij mijn schouders en dan staan ze me met z’n tweeën heel indringend aan te kijken.

Oh, ik krijg hier spijt van.

‘Ok, ik doe het.’ ‘Super,’ zegt de tweeling tegelijk. Even later kondigt Bill me aan, en slaat mijn hart 2 slagen over. Met snelle passen loop ik het podium op en kijk de zaal in.

Wat veel mensen. Spijt komt al opzetten.

‘Zeg iets,’ sist Peter ‘Meneer Hoffman voor jou’ Hoffman naar me. ‘Hi iedereen,’ zeg ik dan maar heel verloren in de microfoon. De jongens zetten al in op Spring Nicht, terwijl ik zwijgend naar mijn voeten staar, me afvragend waarom ik hier in godsnaam ook alweer aan begonnen ben. Ongeveer vijf seconden voor ik moet beginnen slaat de paniek toe, ik weet mijn tekst niet meer, ik weet de toon niet meer, alles dat ik weet, is dat ik verdwijnen wil. Op de een of andere manier voelt Bill aan, dat het niet helemaal goed met me gaat en daarom valt hij als eerste in.

Oh help, wat komt het refrein snel.

Ik begin toch maar te zingen, niet zingen zou nog erger zijn. Ik kijk Bill in de ogen en als ik even weg kijkt, zie ik achter hem Tom bemoedigend naar me knipogen. Als het refrein voorbij is, zing ik het tweede couplet alleen.

Hé , het is eigenlijk nog best leuk ook.

Langzaam kom ik los en ik durf zelfs even de zaal in te kijken. Bill en ik gaan samen helemaal op in het nummer. Ik vind het zelfs jammer dat het voorbij is ! ‘Applaus, voor deze schoonheid met een prachtige stem,’ zegt Bill in de microfoon. Een luid gejoel en gejuich gaat op en ik verlaat het podium. Ik loop meteen de wc in en begin voor de tweede keer van vandaag te huilen, alleen dit keer van blijdschap.

Weer een heuvel overwonnen. Goed zo, Kay !

Moe, maar voldaan komen de jongens na het concert de bühne weer af. ‘Wauw, wat waren jullie goed,’ roep ik uit. ‘Nee, we moeten jou bedanken, jouw optreden heeft onze show helemaal afgemaakt, je was zo goed,’ zegt Tom. ‘Graag gedaan,’ bloos ik.

Tom, je bent leuk. Maar ik haat je. Ik haat je. Maar toch ook weer niet..

‘Gek dat we je pas zo kort kennen, het voelt als veel langer,’ zegt Bill als Tom en ik weer bij de groep staan. We geven elkaar een groepsknuffel en lopen naar buiten, waar de auto al klaarstaat, op weg naar huis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.