FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

4.

“Ieuw,”� zuchtte Bill. Hij bekeek de puree. “En dan willen ze dat wij aankomen, dat ze maar eens eerst fatsoenlijk eten maken,”� zuchtte hij. Noa grinnikte. “Wat?”� vroeg Bill geraakt. “Niets lieverd, het is gewoon zo grappig om jou bezig te zien, dat is alles.”� Bill legde zijn vork neer. “Vind jij dit dan lekker?!”� zijn stem schoot in de hoogte.
“Het is beter als niets,”� zei Noa. Bill zuchtte.
“Ik heb geen honger meer,”� murmelde hij. Bill wilde opstaan en zijn bord wegbrengen.
“Je gaat niet weg voor je puree op is,”� zei Noa streng. Ze had Bill zijn pols vast gegrepen. “Waarom dat nu weer? Als ik geen honger heb, heb ik geen honger.”� Zei Bill vast besloten. “Dat is het ‘em juist, moet ik echt dokter spelen? Je moet leren eten, ook wat je niet lekker vind moet je eten, al is het een klein beetje, probeer het, toe nou,”� zei Noa.
“Je lijkt net mijn moeder toen ik 5 was,”� zuchtte Bill. “Maar je hebt wel gelijk, denk ik.”� Noa glimlachte voldaan toen ze Bill zijn puree met toegeknepen neus zijn puree zag opeten.
Hij dronk erna het ene glas water na het andere om de smaak weg te werken.
“Mag ik nu kotsen?”� smeekte hij. Noa schudde haar hoofd. “Sorry mama,”� zei Bill. Noa grinnikte. “En nu mijn eten,”� zuchtte ze en bekeek de pruts op haar bord.
“Je gaat niet weg voor het op is,”� zei Bill. Hij imiteerde Noa haar stem.
“Idioot, hou op of je mag mijn eten ook opeten!”� dreigde ze.
“Nee!”� riep Bill. “Dat nooit. Ik eet dat nooit meer! Ik lust geen puree.”� Noa grinnikte en nam zonder te kijken een hap. De smaak was ongelofelijk vies op haar tong. Hoewel ze vroeger puree heel graag had. Nu lustte ze bijna niets meer en ze was er bijna zeker van dat dat bij Bill ook zo was.

“Eindelijk mogen we gaan,”� zuchtte Bill. “Ze zouden nog in staat zijn om onze buik open te snijden om onze maag te controleren als er wel eten in zit.”� Noa grinnikte.
“Je hebt gelijk, daar zouden ze nog wel tot in staat zijn.”� Samen liepen ze met nog veel andere mensen richting de ontspanningsruimtes. Noa ging achter de piano zitten die er stond en ze kraakte haar vingers.
“Begin maar,”� zei Noa. Bill schraapte zijn keel en begon te zingen. Noa viel in met de piano. Het was moeilijker als ze gedacht had, maar het lukte haar wel. Af en toe maakte ze wel een fout, maar vaak zat ze in de maat.
“Wat prachtig!”� zei Bill blij. Hij klapte even in zijn handen. Noa grinnikte om Bill zijn gedrag. Soms kon hij nog zo kinderachtig zijn. Een perfect masker voor wat hij werkelijk voelde. En het gene wat hij voelde, maar verdrukte was innerlijke woede, pijn en veel verdriet. Enorm veel verdriet. Bijna onmenselijk.
“Gaat het?”� vroeg Noa. Ze zag Bill fronsen. Hij schrok op.
“Ja het gaat hoor,”� glimlachte hij. Noa trok een wenkbrauw op, maar ging er niet echt op in. Dat was nu niet echt het moment, vond ze.
“Laten we ‘In your shadow I can shine’ nog eens doen!”� riep Bill. Noa keek hem aan.
“Is dat wel een goed idee?”� vroeg ze. Bill zuchtte.
“Natuurlijk, doe gewoon, begin!”� beval hij. Noa knikte en begon te spelen.
“You’re the sun and I’m the moon! In your shadow I can shine…”� Bill zijn stem stierf weg. Noa stopte ook met spelen. Bill schraapte even zijn keel en slikte de brok in zijn keel weg.
“Gaat het?”� vroeg Noa. Bill knikte en ging langs Noa aan de piano zitten.
“Het is gewoon. Hij heeft dat voor mij geschreven weetje. Ik probeer me erover te zetten en het te zingen zonder te huilen en stil te vallen, maar het lukt me gewoon niet,”� zuchtte Bill. Noa legde haar hoofd tegen Bill’s schouder.

Wat later ging er een soort van bel. Dat was het teken dat iedereen weer naar zijn kamer moest gaan. Bill en Noa slofte op hun gemak terug. Ze hadden niet veel zin om weer levenloos op hun kamer te zitten. Bill liet zich op zijn buik op zijn bed vallen. Noa ging achter haar bureautje zitten en nam een tekenblad. Ze keek even naar Bill. Hij leek wel halfdood hoe hij daar lag. Noa glimlachte en nam haar tekenpotloden en ging op de rand van haar bed zitten. “Blijf zo liggen,”� zei Noa. Ze kreeg ligt gesnurk als tegenreactie. Ze grinnikte kort en begon te tekenen. Wonder boven wonder bleef Bill zo de hele tijd liggen en draaide hij zich niet één keer om in zijn slaap. Hij murmelde wel van alles en nog wat. Noa haar tekening was nog mooi geworden. Of dat vond ze zelf toch. Tevreden schreef ze er haar naam onder. Ze schreef ook nog de datum op de achterkant. Ze had toch een twee tal uurtjes over de tekening gedaan. Die verdween nu in het onderste laatje van haar bureau. Die zat al vol met tekeningen. Sommige met veel dikke zwarte lijnen door. Af en toe wilde het Noa eens niet lukken en dan werd ze kwaad en durfde ze de tekening wel te verknoeien door lijnen door te trekken. Slechte eigenschap, zo agressief worden, vond Noa, maar ze kon zich dan niet beheersen en deed dan dingen waar ze achteraf spijt van zou hebben.

Bill was ondertussen weer wakker geworden. Hij staarde levenloos naar het plafond.
“Hoe gaat het?”� vroeg hij aan Noa. Die reageerde niet echt, ze lag met haar hoofd op haar bureau. Ze zuchtte enkel. Nu pas zag Bill dat de foto van Noa met haar ouders omgedraaid was. Bill dwong zichzelf op te staan en hij liep naar Noa. Hij knuffelde Noa haar rug en legde zijn hoofd op haar hoofd. Het zag er waarschijnlijk belachelijk uit, maar dat kon Bill niets schelen. Hij wilde zijn beste vriendin even laten weten dat hij er voor haar was.

Reacties: