FanFic.nl

Our own Humanoid world

46. 14/04/2010, Parijs

Jorinde her point of view
“Is het nu afgelopen?”� Bill grinnikte. “Het was net het laatste concert, dus ja, de tour is afgelopen.”� Makbule zuchtte. “Ik vind dat niet leuk, nu moeten wij naar huis en zien we elkaar nooit meer,”� zei ze. Tosca knikte. “Ik ga jullie missen,”� zei Bill zielig. Hij trok een droevig gezicht en nam Makbule dicht tegen hem aan. “Ik bel je zo vaak ik kan,”� zei hij. “Wat lief,”� grinnikte Tosca. Andreas nam mijn hand. “Ik bel jou ook zo vaak ik kan, dat beloof ik en als ik kan kom ik naar je toe,”� zei hij voor hij zijn lippen op die van mij drukte. Tom kwam er onhandig bij zitten. “Kan ik je even spreken Tosca?”� vroeg hij. Iedereen keek hoopvol naar elkaar. Ik gaf Tosca een duwtje dat ze met Tom mee moest gaan. “Hopelijk maakt hij het goed,”� zuchtte Bill. Ik knikte en ging op Andreas zijn schoot zitten. “Wat gaan we nu doen?”� vroeg ik. Iedereen haalde zijn schouders op. Niemand wist het echt. “Laten wij onze school maar afmaken,”� grinnikte Makbule. “En dan komen jullie de hele zomer naar Duitsland!”� riep Bill. “Lijkt me perfect!”� zei Andreas voor hij een zoen op mijn achterhoofd plantte.

Tosca her point of view
“Wat is er?”� vroeg ik toen Tom en ik in het keukentje aan de tafel zaten. “Het spijt me,”� Zuchtte hij. Ik trok een wenkbrauw op. “Kom je ook goed op tijd mee.”� Tom zocht duidelijk naar de juiste woorden. “Ik wil niet in ruzie afscheid van jou nemen, het spijt me, denk er over na,”� zei hij. Er viel een stilte. Tom durfde me niet aan te kijken. Hij had zijn blik op het tafelblad gericht. “Ik weet het niet Tom,”� zei ik eerlijk. “Je hebt me echt wel bang gemaakt.”� Tom wende zijn blik weer af. “Ik weet het, en het spijt me daarvoor, echt waar, je moet me geloven. Ik heb er echt spijt van.”� Tom keek me nu diep in mijn ogen. Ergens diep in zijn ogen zag ik dat hij het meende, maar kon ik hem nog wel vertrouwen? Hier moest ik eens heel diep over nadenken. “Je moet niet meteen antwoorden, maar laat het me weten voor we je afzetten in Nederland,”� zei hij. Ik knikte. Tom stond recht en ging weg. Ik zuchtte even en keek uit het raam. Waarom maakt hij het me toch ook zo moeilijk? Ik weet niet wat ik zou doen. Het goed maken en toegeven aan mijn liefde voor hem of ons contact voor altijd verbreken omdat hij me toch wel pijn heeft gedaan? Mijn gevoel zegt dat ik bij hem weg moet blijven, maar mijn hart zegt dat ik naar hem toe moet gaan en zeggen dat ik van hem hou en met hem samen wil verder gaan. Verdomme, waarom is het zo moeilijk?

Bill his point of view
“Hoe lang is het eigenlijk nog?”� vroeg Makbule. “Ik heb er geen idee van,”� zei ik terwijl ik met een vloeiende beweging Makbule op mijn schoot trok. “Ik hoop dat het nog lang duurt zodat ik nog lang van jou schoonheid kan genieten,”� zei ik voor ik mijn lippen op die van Makbule duwde. “Overdrijf anders ja,”� zuchtte Makbule. “Heeft je moeder je niet geleerd dat je niet mag liegen?”� Ik trok een wenkbrauw op. “Jij moet dringend eens wat beter over jezelf gaan denken, geloof me, je bent beeldschoon.”� Makbule grinnikte. “Slijm niet zo.”� Ze glimlachte en drukte een zoen op mijn wang. “Ik slijm niet,”� zei ik verontwaardigd. Makbule lachte. “Je gezicht was gewoon te grappig!”� grinnikte ze. Ik bromde wat en duwde Makbule van me af. “Heb je genoeg van mijn ‘schoonheid’ lieverd?”� vroeg Makbule. “Je bent echt mooi, geloof me nu toch eens.”� Makbule grinnikte. “Je bent grappig als je zo doet,”� zei ze. Ik zuchtte en gaf de moed op en liet mijn hoofd op tafel vallen. “Wat ben jij vermoeiend,”� zuchtte ik. “Eindelijk weet je het eens,”� grinnikte Makbule. Ze legde ook haar hoofd op tafel en keek me aan. “Jij bent ook mooi liefje,”� zei ze voor ze me een zoen op mijn neus gaf. Ik glimlachte en gaf haar een zoen terug.

Jorinde her point of view
Ik was diep in een tongzoen toen Tosca de loungeroom weer in kwam. “En?”� vroeg Makbule. Tosca zuchtte en plofte langs mij en Andreas. “Laten wij maar gaan Andi, dit is iets tussen meisjes,”� zei Bill. “Hoor jij daar dan niet bij,”� grinnikte Andreas. Bill zuchtte. “Ik ben helemaal man hoor,”� zei Bill terwijl hij recht kroop en Andreas mee trok. “En?”� vroeg Makbule opnieuw. “Tom wilt het goedmaken, hij wil geen afscheid nemen in ruzie,”� zei hij. “Wat zei je daarop?”� vroeg ik. Tosca zuchtte. “Ik zei dat ik over na zou denken en daar werd hij niet kwaad om, hij zei dat ik mijn tijd moest nemen om er over te denken, maar hem toch iets moest zeggen voor we afscheid zouden nemen.”�
“En wat denk je te doen? Hem vergeven?”� vroeg Makbule. Tosca zuchtte.
“Ik weet het niet, mijn verstand zegt dat ik hem niet meer mag vertrouwen, maar mijn hart zegt dat ik er voor moet gaan en van hem houden.”�
“Misschien moet je hem nog een kans geven?”� zei ik.
“Maar misschien verbrod hij die en loopt Tos rond met nog een groter trauma,”� zei Makbule.
“Dan moet je Tom zeker een paar voorwaardes geven,”� zei ik.
“Ja, je moet hem duidelijk maken waarop het staat, dat dit zijn allerlaatste kans is.”� Tosca zuchtte. “Voordat we in Nederland zijn spreek ik hem nog wel aan, nu wil ik nog even met jullie gewoon over random stuff praten,”� grinnikte Tosca.
“Jorinde! We zijn aan je huis”� tierde David door de bus. Ik maakte een droevig geluid en besprong Tosca en Makbule. “Ik ga jullie missen man,”� zuchtte ik. Daarna ging ik nog de rest doodknuffelen en Andreas doodzoenen. “Bel me hè!”� zei ik terwijl ik Andreas in zijn ribben porde. “Natuurlijk,”� glimlachte hij voor hij mij nog eens lang zoende.
“Bedankt Bill, dit waren absoluut de leukste maanden,”� zei ik voor ik Bill nog eens doodknuffelde. “En bedankt om me in het begin te haten Tom, dankzij jou kwam ik in Bill zijn kast terecht en daardoor mocht Bill me,”� grinnikte ik voor ik Tom een boks gaf tegen zijn schouder. “Jaja, ga nu maar voor iedereen hier begint te janken,”� zei Tom droog. Ik zag hoe Bill zijn hand zich naar Tom zijn achterhoofd verplaatste en er dan een mep op gaf.
“Tot snel leute!”� riep ik en sprong met mijn tas en al de bus uit. Ik zwaaide nog na en liep dan met een gelukzalig gevoel naar de voordeur. Meteen kreeg ik al een sms. In grote letters stond er Andreas. Ik grinnikte en duwde op de voordeurbel. Mijn moeder deed open. “Ik ben er weer, de tour is afgelopen,”� zuchtte ik terwijl ik binnenliep en mijn spullen neergooide. Ik plofte in de zitkamer op de bank en beantwoorde Andreas zijn sms’je.
“En hoe was het?”� vroeg mijn moeder.
“Het was onvergetelijk!”�

Reacties: