FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 1: Professor Barton

Het overweldigende geluid van een kraaiende Doduo liet Jayla uit haar slaap ontwaken. Ze wilde zich weer omdraaien om verder te slapen, voordat ze besefte welke dag het was. Dat was waar ook! Ze duwde het paars gekleurde laken van zich af, en werkte zich uit haar bed. Hoe laat was het eigenlijk? Jayla wierp een vluchtige blik op haar wekker. Half acht. Ze was in ieder geval niet te laat. Ze liep naar haar kamer deur toe, ging de hal in, om vervolgens de trap af naar beneden te lopen. Ze hoefde zich niet te haasten, en had daarom besloten net zoveel tijd te nemen als maar nodig was. Er was vast niemand die zich voor negen uur bij het lab van Ella Barton zou melden, of wel soms?

Met een brede glimlach begroette Jayla haar moeder. Deze zat met een kop koffie aan de eettafel, duidelijk geïnteresseerd haar krant te lezen terwijl ze een boterham met jam at. Aan het gebruikte bord dat bij de andere afwas stond was te zien dat haar vader al naar zijn werk was vertrokken. Oftewel, het dagelijkse tafereel. “Jij bent vroeg op,”� merkte haar moeder op zonder ook maar van haar krant op te kijken. “Jep,”� knikte Jayla, een boterham uit de zak pakkend. Waar zou ze hem eens mee beleggen? Ook met jam? Misschien met pindakaas? Of zou ze voor het normale recept gaan; chocolade pasta? Dat laatste dus. Ze schoof haar gebruikelijke stoel naar achteren met haar rechterhand, terwijl haar linker hand naar het bakje met boter graaide.

“Heb je alles al ingepakt?”� vroeg Jayla’s moeder. Jayla pakte haar mes op, en haalde het door de boter. “Bijna. Nog een paar dingen,”� antwoordde ze, de boter op haar boterham smerend. Ze veegde het mes schoon aan de randen van het brood, voordat ze hem in de pot met chocolade pasta stopte. “Mooi zo. Weet je de weg naar het lab van professor Barton nog?”� was deze keer de vraag van haar moeder. Jayla knikte opnieuw. “Maak je geen zorgen. Ik zal het heus niet vergeten,”� probeerde ze haar moeder gerust te stellen. Alhoewel haar moeder alles behalve bezorgd over kwam, kende Jayla haar maar al te goed. Ze maakte zich zorgen om haar, dat was waarom ze al de vragen stelde.

“Heb je genoeg te eten bij je?”� Jayla knikte. Het laatste uur was snel voorbij gegaan. In een waas had ze de laatste spullen ingepakt, zich aangekleed, en zich mentaal voorbereid op de reis naar het lab van professor Barton. Naar de verhalen die ze gehoord had, was de reis naar haar lab nooit prettig. Haar klasgenoten hadden beweerd dat ze aan zou worden gevallen door een kolonie wilde pokémon, en dat ze zou verdwalen in het bos dat er omheen lag. Maar ach, dat waren alleen maar verhalen, toch? Haar moeder slaakte een zucht. “Ik zal je missen als je weg bent…”� Jayla glimlachte voorzichtig, en omhelsde haar moeder. “Ik zal jou ook missen, mam.”�

Een optimistische glimlach stond op Jayla’s gezicht gedrukt. Tot nu toe leek alles nog rustig te zijn. Geen verschrikkelijke pokémon die vanuit elke hoek kwamen gesprongen, en het bos waar ze doorheen moest lopen was bij lange na niet zo verschrikkelijk. Natuurlijk was het ook niet zo dat het uitgestorven was. Nee. Ze kon al lopend genieten van de Rattata’s die elkaar achterna jaagden, net als de Starly’s die opvlogen als ze aan kwam lopen. Ze kon niks anders doen dan glimlachen bij het zien van de pokémon. Een vrolijke doch zenuwachtige glimlach. Ze had professor Barton nog nooit gezien. Wat voor persoon zou ze zijn?

Daar was het lab. Nou ja, dat dacht Jayla in ieder geval. Een wit gekleurd huis stond midden in het bos, met daaromheen een groot houten hek dat een aantal pokémon die ze niet wist te herkennen afscheidde van het bos. Dit moest het wel zijn, toch? Behoedzaam liep ze naar de deur toe, waar ze vervolgens driemaal op klopte. “Ehrm, professor Barton?”� riep ze. Haar stem trilde niet, alhoewel ze er om durfde te wedden dat hij dat wel had gedaan als ze minder luid had gesproken. Waarom was ze zo zenuwachtig? Professor Barton kon toch niet zó verschrikkelijk zijn? Of wel soms?
Een zacht gerommel klonk achter de deur. Jayla slikte. Dat zou de professor wel zijn. “Een momentje!”� klonk van achter de deur. De stem klonk vriendelijk. Dat was tenminste één pluspunt. Met een zacht piepend geluid ging de deur van het huis open. Nieuwsgierig keek Jayla naar de professor. Ze had, natuurlijk, een witte labjas aan, en was ongeveer een kop of 2 groter dan haarzelf. Het lange kastanje kleurige haar van de professor viel ongeveer tot haar middel. “Jij bent zeker Jajla?”� vroeg de professor. Jayla knikte. “Je spreekt het eigenlijk uit als Jeela, professor Barton,”� zei ze twijfelend. De professor knikte, en glimlachte zachtjes. “Kom binnen, Jayla. En zeg maar Ella.”� Gehoorzaam volgde Jayla de professor naar binnen.

“Dit,”� begon de professor, wijzend op twaalf verschillende pokémon, “zijn de pokémon waar je als beginnende trainer uit mag kiezen.”� Jayla knikte. Ze bekeek de pokémon een voor een. Allemaal waren ze er, van Charmander tot Turtwig. Gelukkig, ze was dus, zoals ze eigenlijk al had verwacht, de eerste die was aangekomen. Jayla liet haar blik over de pokémon heen glijden. Eigenlijk had ze gehoopt dat ze haar starter zou kunnen kiezen als ze de pokémon eenmaal zag. Helaas had ze ongelijk gehad. Nog steeds kon ze geen keuze maken. “Hmn…”� zei ze, haar hand opheffend alsof ze een keuze had gemaakt, “..nee…”� Jayla fronste. God, waarom was het zo moeilijk om er eentje uit te kiezen? Meerdere keren liet ze haar blik over de pokémon heen glijden, tot hij op eentje bleef hangen. Een van de pokémon was gaan zitten. Was uit de perfecte rij gegaan, tot ergernis van de andere elf pokémon. Jayla staarde naar de pokémon, en hij staarde naar haar terug. “Ik wil hém als mijn pokémon,”� zei ze, wijzend naar de pokémon die op de grond was gaan zitten.

Reacties: