FanFic.nl

Only Fools Fall In Love, So I Guess I'm One Of Them

Chapter Thirteen

"Edward, hou op, ik kan er niet tegen als je zo doet!" De deur van de slaapkamer was amper dicht, en ik wist dat ze beneden alles konden volgen, maar toch barstte ik uit. Edward had me de hele avond nog lopen negeren, nou ja, niet echt negeren, maar hij had me wel flink op afstand gehouden. En dat deed pijn.
Hij keek me aan met een gekwelde blik. Daarna zweefde hij naar me toe en sloeg zijn armen om me heen. Ik hield de mijne gekruist en keek hem niet aan.
"Ik wil je geen pijn doen, Maggie," fluisterde hij zacht. Hij liet zijn lippen over mijn wang glijden, zuchtte toen ik mijn hoofd afwendde.
"Maar waarom doe je dan zo..." Ik zocht een woord, vond er geen dat mijn irritatie uitdrukte. Ik voelde me ontzettend afgewezen. Alsof ik hem verveelde.
"Dat is niet zo, dat weet je," zei hij nu iets strenger. Ik zuchtte diep in een poging te kalmeren.
"Waarom wil je me dan niet?" bitste ik. Ik realiseerde me te laat dat Emmett zich waarschijnlijk al zat te verkneukelen om mijn gedrag.
"Dat is het net." Edward liet me los, ik voelde me onmiddellijk eenzaam en verlaten toen hij naar de grote glazen muur liep en naar het bos staarde. Hij balde zijn vuisten, leek wel in innerlijke strijd met zichzelf. En het feit dat ik hem niet kon helpen met zijn overpeinzingen, gaf me een hulpeloos, overbodig gevoel.
"Ik wil je wel," zei hij schor, nauwelijks verstaanbaar. Mijn hart miste een slag.
"Wel? Echt? Maar waarom-" Hij onderbrak me door weer naar me toe te komen en zijn lippen op de mijne te drukken. Ik schrok even, maar herstelde me gauw en genoot. Edward liet zijn handen over mijn rug glijden, ik klemde mijn armen om zijn nek.
Hij stopte even plots als hij begonnen was, ik miste zijn koude lichaam toen hij opnieuw aan het raam ging staan.
"Edward. Ik begrijp het. Ik weet hoe je je voelt. Laat je gaan. Ik wil het ook," fluisterde ik zacht. Hij kneep zijn ogen dicht, zijn handen zaten verkrampt rond de rand van zijn broekzakken.
"Het hoort niet." Ik bevroor ter plekke door zijn woorden. Was hij van gedachten veranderd? Wilde hij terug een duidelijke grens tussen weerwolf en vampier?
"Nee, Maggie, dat wil ik niet. Ik... ik ken dit gevoel niet. Het is zo beangstigend voor me om te weten dat ik mezelf niet onder controle heb. Ik ken mezelf niet op deze manier." Ik kende mezelf deels op deze manier.
"Edward, ik weet hoe dat voelt. Ik heb dat ook. Ik weet dat je dit misschien niet graag hoort, maar toen ik dit met Jacob deed, voelde ik me ook zo. Alleen nog niet zo... heftig als nu." Ik schuifelde naar hem toe.
"Edward," fluisterde ik in zijn oor. Hij hapte naar adem toen ik zijn nek streelde.
"Ben je niet nieuwsgierig?" vroeg ik zwoel. Hij keek me strak aan, wist welk plannetje ik in mijn hoofd had.
"Hou op, Maggie!" Hij duwde me van zich af, ik voelde me vreselijk teleurgesteld.
"Ik wil niet dat je me nog-" Hij brak zijn zin af, ik begreep niet wat hij bedoelde. Hij haalde diep adem, vervolgde toen iets zachter.
"Ik wil niet dat je me aanzet tot dit soort dingen, Maggie. Nu nog niet." Ik keek hem even aan. Ik zou hem gehoorzamen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.