FanFic.nl

Let's Go Straight!

Proloog: Sweet Farewell

Ik kon het niet geloven. Dit was de laatste keer dat we elkaar konden zien, maar we konden beiden geen woord uitbrengen. Ik voelde me miserabel. Wat moest ik doen zonder Chica? De blonde chihuahua was al mijn hele leven mijn beste vriendin. We waren samen opgegroeid in deze buurt. Ik wilde hier niet weg! Zacht piepte ik, met een chagrijnige frons op mijn gezicht. Chica keek mij droef aan. “Waarom?”� vroeg ze.
Ik wist wat ze bedoelde. Waarom moest ik weg? Ik wist het zelf ook niet, dus schudde ik mijn kop. “Baasjes..”� mompelde ik nors. Ik hield van Demy en ze was heel aardig, maar het besluit om te verhuizen vond ik echt vreselijk. En dat zou ik laten merken ook! Ik had een plan gemaakt, en als dat werkte zou ik in een mum van tijd weer thuis zijn.
Bij deze gedachte wist ik een grijns op mijn gezicht te toveren, hoewel mijn ogen nog steeds droef stonden. Ik richtte ze op Chica. “Chi..”� mompelde ik, proberend niet te huilen. “Beloof me dat we elkaar weer zien en dat we altijd vrienden blijven.”� Ik zag hoe Chica's blik veranderde. Als ze een mens was geweest was ze nu in tranen uitgebarsten en had ze me tegen haar schouder aan gedrukt.
Gelukkig was ze geen mens.
“Tawny, hoe kun je zoiets vragen?”� Ik sloot mijn ogen. Er kwam meer. “Natuurlijk blijven we altijd vriendinnen. En ik kom je hoogstpersoonlijk opzoeken als het te lang duurt!”� Ik zuchtte. Ondanks alles bleef Chika haar niet-nadenkende zelf. Gelukkig maar, want ze was goed zoals ze was. Ik was heel anders door mijn verdriet, en dat wist ik. “Chica, weet je wel hoe ver het is van Chiba naar Tokyo?”� De grijns op Chica's kop had ik niet verwacht, maar haar woorden waren voorspelbaar.
“Voor zover ik weet kan jij dat ook niet weten.”� Ik grijnsde, wist zelfs zacht te grinniken en gaf toen mijn vriendin een lik over haar wang. Ik hield van haar omdat ze me altijd vrolijk maakte. Ook nu, in zo'n rotsituatie. Ik voelde hoe haar tong over mijn wang glibberde. Zacht maakte ik een jankgeluidje. Chica hoorde het; ik zat nog steeds met mijn snuit vlak bij haar enorme oren. “Tawny.. Ik weet zeker dat Demy nog wel eens naar Chiba wil komen zodat wij met elkaar kunnen spelen. Tenslotte laat zij ook vrienden alleen.”� Hoewel Chica normaal niet zo helder was maakte ze nu een glashelder punt. Ik drukte mijn snuit tegen haar schouder. Ik voelde dat zij hetzelfde deed. Ik wilde niet weg bij Chica..

In de verte hoorde ik mijn naam. Heel zachtjes, dus deed ik of ik het niet hoorde. Ik zag dat Chica's oren bewogen, maar zij zei ook niks. Wat een geweldige vriendin. We dachten hetzelfde; Tawny mag niet weg! Maar ik moest, en dat wist ik heel goed. Zodra de stem van Demy na kon galmen in mijn oren draaide ik mijn kop om. Ik zag Demy al in de verte, met haar handen bij haar mond. Roepend.
“Nou.. Dan.. is het tijd..”� mompelde ik zwakjes. Ik kon me niet herinneren dat ik me ooit zo slecht had gevoeld. Het geroep hield op; Demy had mij ook gezien. Mijn blik richtte zich nog een laatste keer op Chica. “Tot ooit,”� wist ik nog uit te brengen, voor ik richting Demy begon te lopen.
“En dat zal snel zijn!”� hoorde ik Chica roepen. De zekerheid in haar stem was bemoedigend. Ik draaide mijn kop om, grijnsde en riep: “Zeker weten!”�
Aan Chica's ogen zag ik dat er nog wat woorden in haar vast zaten. Ik stopte met lopen, met mijn blik nog steeds op haar gericht. Twee warme handen grepen mij vast en trokken mij van de grond af. Chica keek even naar de grond, maar hief toen haar kop op en riep de woorden, terwijl ik over de schouder van Demy heen moest kijken om haar in het oog te kunnen houden.
“Tawny, neem deze uitdaging aan!”� Voor andere honden had het heel vaag geklonken, maar ik begreep precies wat ze bedoelde.
“Zal ik doen!”� blafte ik terug, waarna we een hoek om gingen en ik Chica uit het zicht verloor.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.