FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 2: Zero

“Weet je het zeker?”� was het antwoord van de professor. Jayla knikte, nog steeds een staarwedstrijd houdend met de pokémon. “Deze pokémon heeft al eens eerder een trainer gehad, die hem terug had gebracht, omdat hij onhandelbaar was,”� drong ze aan. Jayla schudde met haar hoofd, zonder oogcontact te verbreken. “Nee, mijn besluit staat vast.”� Jayla begon zachtjes te grijnzen. De pokémon was perfect voor haar. Anders. Hij hield zich niet aan de voorgeschreven regels. “Goed dan,”� zei de professor. Ze liep weg van Jayla, haar alleen latend met de pokémon. “Dit gevecht win jij niet van mij, Treecko,”� snoof ze. “Treec!”� snoof de Treecko. Ze bleven elkaar een tijdje aanstaren, voordat de Treecko het opgaf, en hij van haar wegkeek. “Ha!”� grinnikte Jayla. De Treecko had weggekeken. Hij had zich overgegeven.

“Hier, alsjeblieft,”� zei de professor toen ze weer terug was. In haar ene hand had ze een pokédex en een enkele pokéball, die waarschijnlijk van de Treecko was, terwijl ze in de andere hand vijf lege pokéball’s had. Een Pokédex, eh? Waarschijnlijk had professor Barton al dezelfde hobby als professor Oak. Niet dat het haar uitmaakte. Bovendien zou het handig zijn om meer te weten te komen over de pokémon die ze had gevangen. Dankbaar nam Jayla de voorwerpen aan. Goh, ze had niet gedacht dat het zo makkelijk zou zijn… “Ik adviseer je om als eerste naar Chimber Town te gaan. Daar is de eerste gym,”� zei Barton toen ze eenmaal buiten waren. “Zal ik doen,”� antwoordde Jayla, alhoewel ze nog niet eens zeker was of ze niet liever een coödinator wilde worden. Chimber Town was in ieder geval erg dichtbij, dus was ze sowieso al van plan geweest om daar als eerste naartoe te gaan. Het feit dat er een gym stond, was alleen maar een voordeel.

Een trotse grijns versierde Jayla’s gezicht. De Pokédex had ze in haar tas gepropt, net als de vijf lege pokéball’s. De zesde pokéball van haar Treecko, echter, had ze stevig in haar hand geklemd. Misschien zou ze hem een naam moeten geven. Een naam zou hem een persoonlijkheid geven. Dan was hij niet meer ‘gewoon een Treecko’ maar ‘dié Treecko’. Dat zou hij zelf waarschijnlijk ook fijner vinden, of niet soms? “Ik noem je… denk ik…”� Jayla fronste. Nee, zo werkte het niet. Ze hield de pokéball voor zich, haalde diep adem, en sprak de zogenaamd magische woorden uit. “Treecko, kom tevoorschijn!”� De pokéball opende, en een helder wit licht schoot er uit, dat vrijwel meteen de vorm aannam van de Treecko die ze zojuist dat gekozen. De pokémon keek haar vragend aan. “Treec?”� Jayla glimlachte. “Je hebt me vast wel gehoord, niet?”� zei ze. De Treecko keek haar kort aan, voordat hij bevestigend knikte. “Wat vind je van… Ru… taa… Zoo… Zero?”�

De Treecko keek haar vragend aan. Zero? Wilde ze hem zo noemen? Belachelijk! Was hij een nul? Jayla keek haar pokémon vragend aan, wachtend op een reactie. De Treecko bleef haar weer een tijdje aanstaren, voordat hij toegaf, en knikte. Zijn naam was dus Zero. Het had altijd erger gekund. Iets zoals ‘Groentje’ of ‘Sesamzaadje’. Zero was in dat opzicht niet eens half zo slecht, of wel soms. “Bedankt voor je mening, Zero,”� glimlachte Jayla. Ze richtte haar pokéball op haar Treecko, en liet hem terug keren in zijn pokéball. Hoe zou het zijn om er in een te zitten? Om in een rood licht te veranderen, om vervolgens in een kleine bal opgeslagen te worden? Het was jammer dat Zero niet kon praten. Anders zou ze het hem zeker vragen…

Nog steeds verwonderd keek Jayla naar de rondvliegende Starly’s ze bekeken haar nu met meer achterdocht, alsof ze wisten dat ze een trainer was. Zouden ze Zero misschien kunnen ruiken? Ook al zat hij in zijn Pokéball? Of was er iets anders waardoor ze wisten dat zij zojuist een trainer was geworden? Of was het misschien puur toeval dat ze achterdochtiger leken? Dat kon natuurlijk ook het geval zijn. Vaagjes dacht ze aan de lege pokéball’s die in haar rugzak zaten. Zou ze er misschien eentje moeten uitdagen voor een gevecht, zodat ze hem daarna zou kunnen vangen? De gymleader in Chimber Town gebruikte Gras Pokémon. Ze zou in ieder geval in het voordeel zijn als ze een Flying type pokémon had. Kort bleef ze stilstaan, kijkend naar de Starly. Alhoewel, ze had Zero ook nog maar net. Zou het niet verstandiger zijn om hem eerst iets beter te leren kennen voordat ze een tweede pokémon zou vangen? Het zou in ieder geval niet verstandig zijn om te hard van stapel te lopen. Al helemaal niet als ze niet eens wist waar ze mee bezig was.

Fronsend keek Jayla naar de kaart van de Utah regio. Hij scheen niet erg ingewikkeld in elkaar te zitten, als je eenmaal wist hoe hij werkte. Het enige probleem was dat zij het niet wist. Ze staarde een tijdje naar de kaart, tot ze uiteindelijk uit had gevogeld welke plek Chimber Town precies was. Het was een kleine vijf kilometer lopen, gokte ze. Niet al te ver, als je het vergeleek met de andere afstanden. Dit was typisch een van de momenten waarop ze wenste dat ze een fiets had. Maar ach, die dingen waren natuurlijk verschrikkelijk duur. Bovendien gingen ze snel kapot, al helemaal als ze betrokken raakten bij een pokémon gevecht. Ze raakten dan verschroeid, geëlektrocuteerd, noem het maar op. Dan had je er helemaal niks meer aan. Je kon hem dan laten repareren, maar was dat het geld wel waard, als je wist dat hij dan toch weer verwoest zou worden? Vast niet. Daarom bleef ze er bij dat ze maar beter kon blijven lopen. Tenzij ze natuurlijk een pokémon had, zoals een Rapidash bijvoorbeeld. Een pokémon waar ze zonder problemen op kon rijden. Dat zou in ieder geval een stuk sneller zijn. Of misschien alsnog een Flying type, zodat ze van plek naar plek kon vliegen, zonder zich zorgen te hoeven maken over of ze ergens wel of niet te laat aan zou komen. Dí¡t zou nog eens gaaf zijn...

Reacties: