FanFic.nl

The night before (one-shot)

The night before

Je kiest zelf maar door wiens ogen je leest ;-)

Iets of wat nerveus stap ik mijn eigen hotelkamer uit, op weg naar die van mijn broer. Zou het weer zo ver zijn? Of ligt hij gewoon rustig in zijn bed te slapen?
Met elke stap die ik zet neemt mijn angst toe, wie weet hoe ik hem deze keer ga vinden. Misschien is het nu nog erger als de andere keren, misschien is er helemaal niets aan de hand.
Mijn hand trilt als ik hem naar het belletje breng. Wie verzint er nu zoiets, een bel bij een hotelkamer? Binnen hoor ik het zoemgeluidje klinken, en wanneer en volgende zoemtoon klinkt, duw ik voorzichtig de deur open.
Mijn rechtervoet gaat als eerste naar binnen, en mijn linker volgt. Voor de hele kamer heb ik geen aandacht, het is de vloer die mijn blik naar zich toetrekt. Wanneer ik mijn hoofd optil, zie ik mijn schaduw op de muur, en zie hoe erg ik tril. Ik kijk naar het slagveld en probeer me te herinneren hoe ik hem gisteren voor het laatst zag.
Hij was al redelijk dronken toen hij die zoveelste cocktail aannam. Hij weet dondersgoed dat hij niet tegen de drank kan, waarom blijft hij er dan ook niet gewoon van af?! Het is altijd hetzelfde, hij maakt rotzooi en ik moet het weer opruimen. Ja, ik, want Georg en Gustav mogen er niets van weten. De eerste keer dat het gebeurde was ik er ’s morgens bij, en hij schaamde zich voor wat hij gedaan had. Ik heb hem toen geholpen, het zou nooit meer gebeuren en het zou tussen ons blijven. Maar het is niet bij een keer gebleven. Elke morgen sta ik met een bang hart op, vrezend dat hij het weer gedaan heeft, en ook vandaag is het weer zover.
Hij ligt op de grond, zijn kleren zijn verspreid over de hele kamer. Hij heeft zijn ogen dicht en probeert zich te herinneren wat er gebeurd is. ’s Morgens weet hij niet meer wat hij gedaan heeft, enkel dat hij het opnieuw gedaan heeft en zich schaamt.
Langzaam ga ik de kamer verder binnen en ik voel en hoor glas kraken onder mijn voeten. Het glas is nieuw, dat is er nog nooit eerder bij geweest, voor de rest is het niet anders dan anders. Hij is alleen, naakt, zijn hotelkamer is een puinhoop, hij ligt op de grond, de geur van zweet hangt nog in de kamer en de vlekken zijn opgedroogd, maar toch nog zichtbaar.
Naar wat er precies gebeurd is, kan ik alleen maar raden. Hij weet het zelf niet meer, en als hij het zou weten, zou hij het me niet durven vertellen. Hij weet het niet meer, en dat zorgt ervoor dat hij zich er later niet meer schuldig voor voelt.
Langzaam ga ik naar hem toe, en wanneer ik hem optil, lijkt het wel alsof hij ligt te slapen. Hij beweegt niet, reageert niet op mijn handelingen. Ik draag hem naar het bed, maar nog voor ik er ben, rolt er een traan uit zijn ooghoek. Spijt, hij heeft spijt omdat het opnieuw gebeurd is. En toch, we weten allebei dat het opnieuw zal gebeuren.
Ik kijk hem aan en zucht. Nog steeds probeert hij zich te herinneren wat er gebeurd is, maar ik weet dat het niet meer terugkomt. Hij zou hiermee moeten stoppen. Hij zou ’s morgens alle sporen uit moeten wissen, de kamer opruimen alsof er nooit iets gebeurd is. Hij zou ’s morgens gewoon in zijn bed moeten gaan liggen, of ’s avonds gewoon in bed beginnen, maar misschien heeft hij aan dat laatste niet veel te zeggen? Misschien zijn het de mannen waarmee hij meegaat en die hem zo grof en ruw behandelen die beslissen hoe alles gebeurd.
Hij zou ermee moeten stoppen, hij brengt ons allemaal in gevaar. Wat als er iemand ooit achterkomt dat een van de grootste sekssymbolen helemaal niets van meisjes moet hebben, terwijl hij altijd laat blijken van wel? Wat als ik op een ochtend niet degene ben die hem wakker komt maken? Stel je voor dat het iemand is die alles weten wil, en dat hij het hem verteld? We zouden niet meer veilig zijn voor de pers, en hij zou eraan kapot gaan. Hoe zelfzeker hij zich ook mag tonen, hij zou breken als iemand anders dit weet.
Hij moet hiermee stoppen. Wij hebben levens waar regels aan verbonden zijn, regels die wij nu schenden. Maar we kunnen niet meer terug, die regels hangen voor altijd aan ons vast, en wat hier en in zovele andere hotelkamers is gebeurd, kan niet ongedaan gemaakt worden.
Ik dacht dat we er altijd voor elkaar zouden zijn, maar ik weet niet of ik hem kan redden. Ik weet niet of ik dit volhoud, of ik hem kan helpen hiermee te stoppen, of ik hem zou kunnen redden als ooit iemand anders hem wakker komt maken.
Voorzichtig ga ik naast hem zitten, maar hij kijkt me niet aan. Nog steeds zoekt hij zijn geheugen af naar de verloren beelden van gisteren. Ik zucht opnieuw, en ik zie hem slikken.
“Je moet hiermee stoppen.”�
“Ik weet het.”� Zijn stem klinkt ruw en ik hoor dat hij gehuild heeft.
Ik weet niet waaraan ik het merk, misschien is het de tweelingband, maar hij voelt zich schuldig, schaamt zich en zou nu het liefst van alles willen verdwijnen. Hij draait zijn hoofd en zijn bruine ogen boren zich in de mijne.
“Ik weet wat er gebeurd is vannacht.”�

[reacties??]

Reacties: