FanFic.nl

Gemekker in de dubbeldekker

Gemekker in de dubbeldekker 12

Hoofdstuk 12

De volgende morgen stapt een oudere man uit zijn auto en loopt een beetje stram het erf van The Goathill op. Catalina loopt hem tegemoet en monstert hem van top tot teen als ze elkaar begroeten.
“Goede morgen, mevrouw. Ik ben op zoek naar de baas van dit bedrijf, meneer Westwind.”�
“Loopt u maar mee, ik zal hem roepen.”�
Catalina’s hersenen draaien op volle toeren terwijl ze samen naar het huis lopen. Een fractie van een seconde dacht ze Hannibal te herkennen, maar dat kan niet, hij heeft voor vanmiddag afgesproken. Deze man is dikker, z’n stem is anders, zijn accent is anders, hij loopt anders. Onbewust schudt ze haar hoofd als ze zichzelf heeft overtuigd dat ze ernaast zit. Ze biedt de man een stoel aan op de veranda.
“Hoe is uw naam, meneer?”�
“Oh, wat onbeleefd van me dat ik me nog niet aan u heb voorgesteld. Neem me niet kwalijk.”�
De man staat wat houterig op uit zijn stoel en schudt Catalina nogmaals de hand.
“Evans is de naam, Edward Evans.”�
Voor ze de hal instapt kijkt ze nog even opzij. Prompt krijgt ze een knipoog. Verontwaardigd over het vrijpostige gedrag van de grijsharige man loopt ze zacht mopperend naar het kantoor.
“Zeker weer zo’n oude viezerik die van frisse blaadjes houdt!”�
Vlak voor ze aanklopt betrekt haar gezicht. Iets in Evans houding doet haar toch aan Hannibal denken, maar die knipoog zit haar dwars. Ze stelt zichzelf gerust door zich in te prenten dat hij zoiets niet zou doen.
Joe zit achter zijn bureau en kijkt verrast op. Catalina besluit de bezoeker aan te kondigen en verder niets te zeggen. Ze verwacht dat Joe haar een verklaring zal geven over de onverwachte bezoeker, maar hij verblikt of verbloost niet van haar mededeling. Met een uitgestreken gezicht hinkelt hij met z’n krukken naar de veranda. Nieuwsgierig volgt Catalina hem naar de achterdeur. Ze blijft echter buiten het blikveld van de mannen staan en luistert hoe Joe de vreemdeling begroet.
“Welkom op The Goathill, meneer Evans,”� hoort ze Joe joviaal zeggen. “Bent u een beetje gekleed voor de praktijklessen?”�
“Ja, deze kleding kan wel tegen een stootje, hoor!”� antwoordt Edward.
“Catalina!”� roept Joe, “ Wil jij de jas van meneer Evans in de hal hangen?”�
Ze voelt zich betrapt. Joe kent haar te goed. Blozend komt ze tevoorschijn en pakt de jas van Evans aan. Hij stapt van de veranda af en geniet van het zonnetje dat zojuist achter de wolken vandaan komt.
“Waar ken jij die man van?”� fluistert Catalina als ze Joe passeert.
Ze is van haar í  propos gebracht. Is Evans Hannibal of toch gewoon een bijna gepensioneerde man die zijn ogen niet van jonge vrouwen kan afhouden en daarom naar haar knipoogde?
“Meneer Evans heeft me gisteravond gebeld. Hij wil na zijn pensioen graag wat geiten gaan houden en komt hier één en ander over de dieren leren. Hoezo?”�
“Heb je daar tijd voor dan? Hannibal komt vandaag toch?!”� fluistert ze. “Nou ja, laat maar. Hij zal z’n eigen gangetje wel gaan, net als B.A.”�
“Ach, hoe meer zielen hoe meer vreugd,”� stelt Joe haar met een plagend glimlachje gerust. “Hij keek hier al een tijdje naar uit,”� vult hij aan met een hoofdknik naar Evans.
“Hou hem een beetje uit m’n buurt, wil je?”�
“Waarom? Wat is er aan de hand?!”�
“Ik vind hem een engerd. Hij heeft zet één voet op het erf en loopt al naar me te knipogen!”� sist Catalina verontwaardigd terug.
“Nou, dan heeft ie een goede smaak, toch?!”�
Die opmerking levert hem een boze blik op.
“Ach, laat ook maar,”� briest ze waarna ze voor Joe uit de hal in loopt.
Ze houdt de jas van Evans vast alsof ze ook van zijn kledingstuk rare dingen verwacht. Op weg naar buiten passeert ze hoofdschuddend haar baas en zoekt met zevenmijlspassen haar werk op.
Joe kijkt haar glimlachend na. Ze had vast gehoopt dat hij haar had verklapt dat Edward Evans inder-daad John Smith oftewel Hannibal van het A-team is. Eerlijk gezegd is hij zelf ook onder de indruk van de vermommingkunsten van de kolonel. Het is dat hij gisteravond nog even belde en aankondigde dan ene Edward Evans naar de farm zou komen, anders had hij hem ook niet herkend.
Joe speelt zijn rol als gastheer en docent met verve en geeft Hannibal gedurende de dag volop de gelegenheid om met zijn personeel te praten. In de stal laat hij hem het voer en de melkmachine zien. Om het melken mee te maken kwam Evans te laat, maar dat kan vanavond nog. Na een half uur doceren draagt hij zijn gast aan zijn jongste knecht over. De knul komt nieuwsgierig naar de mannen toelopen.
“Ray, dit is Edward Evans. Hij gaat binnenkort zelf een paar geiten houden. Laat jij maar eens zien hoe je een stal moet inrichten en onderhouden en de geiten moet verzorgen. Ik moet op kantoor één en ander doen. Ik zie jullie rond koffietijd in de keuken. Succes allebei.”�
Joe geeft zijn jongste knecht een schouderklop en verlaat de stal.

Ray vertelt enthousiast over de geiten en laat ondertussen zien wat hij elke dag voor werk doet. Hij nodigt zijn gast uit om mee te helpen de verschillende delen van de stal op te strooien en samen vullen ze de ruiven met hooi. De waterbakken worden schoongemaakt en tot slot hangen ze nog wat verse zoutblokken op. Ray stopt even met vegen om zijn gast uit te laten rusten. Hij krijgt er een kleur van als hij ziet hoe de oude man staat te zweten.
“Hoeveel geiten wilt u gaan kopen, meneer Evans?”�
“Wat adviseer jij me, jongen? Jij hebt er verstand van!”�
Hannibal moet op adem komen, want dit werk is hij niet gewend, tenminste… niet met een goedgevuld kostuum aan om ouder en dikker te lijken dan hij is.
“Een geit is een gezelschapsdier, meneer, daarom is het goed om er minimaal twee te kopen. Maar ze kunnen ook met andere soorten dieren samenleven, hoor. Rust u maar even uit, meneer, ik maak het vegen wel af. Daarna gaan we koffie drinken.”�
“En straks, Ray? Wat gaan we na de pauze doen?”�
“Dan gaan we naar buiten om de afrastering te controleren, de waterbakken schoonmaken en water verversen. O ja, buiten staan er ook ruiven voor hooi, die moeten ook gevuld worden.”�

Onder het genot van een beker koffie en een broodje, van de schaal die de tafel rondgaat, bekijkt Hannibal de groep mensen die zich heeft verzameld in de woonkeuken. Het is cultureel beschouwd een bont gezelschap dat op The Goathill rondloopt en daar bewondert hij Joe Westwind om.
Uit zijn verhalen, en vooral uit die van Catalina, begreep hij dat Lizzy eigenlijk de enige is die wel eens uit de toon valt. Rivaliteit tussen vrouwen rondom één man is niet raar, dat zie je op meer plaatsen. En het wil zelfs wel eens gebeuren dat een derde vrouw er dan met die man vandoor gaat, net als bij de honden met het been in het spreekwoord.
Zijn blik dwaalt even af naar Joe en Catalina. Als je die twee zo ziet zitten dan zou je gemakkelijk kunnen denken dat ze een stel zijn. Via zijn beker koffie kijkt Hannibal opnieuw naar Lizzy. Zij volgde zijn blik naar de overkant van de tafel en nu kruisen hun blikken elkaar. Lizzy’s gezicht wordt rood. Ze staat abrupt op, alsof ze ergens op betrapt wordt.
“Werk voor jou, Face,”� mompelt Hannibal voor hij het laatste stuk van zijn broodje in zijn mond stopt.

Eenmaal buiten vraagt Joe aan Ray of hij meneer Evans ook de rest van de morgen onder zijn hoede wil nemen. De jonge knul hoopte al dat zijn baas dat zou vragen. Hij vindt het prachtig dat hij er vandaag zo’n taak bij heeft. Samen gaan ze naar het gereedschapshok dat na de brand weer is opgeknapt. Ze stoppen een paar tangen, schroevendraaiers, een hamer en een doos met grote nagels en schroeven in een emmer en nemen die mee naar de weide.
“Een tijdje geleden zijn we begonnen om elke dag de hekkens om de weiden te controleren, want er waren geiten uitgebroken. Maar de geiten hadden dat hek niet zelf kapot gemaakt, het was gesaboteerd of hoe noem je zoiets…Iemand had de schroeven losgedraaid!”�
“Zo! En wie had dat dan gedaan?”�
“Dat weten we niet, meneer, maar de baas denkt dat het dezelfde is als de persoon die ons dreig-brieven heeft gestuurd,”� antwoordt Ray met een ernstig gezicht.
“Ach, iemand wou zeker een geintje met jullie uithalen, joh!”�
“Nee, meneer, echt niet. Eerst kreeg de baas er één en een dag later kregen Don, Catalina, Lizzy en ik er één. Alleen Nelly kreeg niets.”�
“En wat stond er dan in die brieven?”�
Hannibal geeft Ray het gevoel dat hij hem alsnog serieus neemt. Hij wil hem aan het praten zien te houden.
“Dat we van de farm af moeten,”� zegt Ray met gevoel voor understatement. “Maar doe ik niet, want ik heb hier hartstikke mooi werk gevonden na m’n school. En nu de baas gewond is moet ik zijn werk overnemen. Dus ik kan niet eens weg!”�
“Is meneer Westwind gewond? Aha, loopt daarom hij met krukken! Wat is er eigenlijk met hem gebeurd?”�
“De baas is met z’n been in een rol prikkeldraad gekomen. Dat draad lag verstopt in een kuil en toen moest ie naar het ziekenhuis voor hechtingen en zo.”�
Hannibal hoeft geen verhoortechnieken uit de kast te halen. Hij heeft een teer onderwerp aangesneden en Ray stort zijn hart volledig uit bij hem. In elk woord klinkt oprechte verontwaardiging en bezorgdheid door.
Als Joe de mannen komt halen voor de lunch vraagt hij hoe de morgen is verlopen.
“Meneer Westwind, u hebt een prachtknecht aan deze knul. Eentje met hart voor de zaak,”� antwoordt Edward Evans terwijl hij de knul een joviale schouderklop geeft.
“Dank u wel, meneer!”� zegt Ray onder de indruk van het compliment en bijna smekend gaat hij verder.
“Als u straks geiten heeft, mag ik dan een keer bij u komen kijken?”�
Om Hannibal geen loze beloften te hoeven laten doen stuurt Joe zijn jonge knecht naar binnen.
“Kom op, jongen, Lizzy wacht op je met verse soep.”�
Met die woorden stuurt Joe Ray alvast naar binnen.
“Dat wist ik wel, Hannibal, er zit geen kwade vezel in die knul,”� komt Joe terug op Hannibals opmerking terwijl hij hem nakijkt.
“Heb je die dreigbrieven nog, Joe? Laat me ze straks eens zien.”�
Hannibal gebruikt weer zijn eigen stem.
“Dat is een goed idee.”�
De mannen lopen pratend de stal uit.
“Catalina had één zo’n plakwerkbrief mee naar huis genomen. Ze heeft een heel weekend in tijdschriften en kranten zitten zoeken om de letters die zijn gebruikt op te sporen. En laat ze ze nou bijna allemaal terug hebben kunnen vinden! Weet je waarin? Agrarische vaktijdschriften en kranten die in hier, in onze eigen regio, verschijnen!”�
Joe schudt smakkend zijn hoofd.
“Als Catalina haar tanden ergens in zet, nou berg je dan maar,”� vult hij iets zachter aan als de vrouw in kwestie zich naar het huis spoedt voor de lunch.
“Maar dat hebben jullie zelf ook al ondervonden, niet waar?”� lacht hij naar Hannibal.

Joe neemt Edward Evans na de lunch mee naar zijn kantoor, zogenaamd om adressen van geitenfokkers en veevoerhandelaren te geven en over het stalinterieur te praten. In werkelijkheid leest Hannibal de dreigbrieven. Ook nemen ze samen de locatielijst door, waarbij Joe vertelt op welke adressen Catalina in de problemen kwam.
Af en toe hinkelt hij even naar de deur om te controleren of er niemand staat te luistervinken, maar Hannibal is zo verstandig om in zijn rol te blijven en zijn Edward Evans-stem te gebruiken.
“Deze lijst heeft een tijd op dit prikbord gehangen. Tot een paar dagen geleden kon iedereen hier in- en uitlopen. Tja, het kantoor is een onderdeel van het bedrijf en er gebeurden eigenlijk nooit rare dingen. Tot voor kort.”�
Joe peinst een moment voor zich uit.
“Maar tegenwoordig bewaar ik alle belangrijke papieren in m’n kluis.”�
Hannibal zei tot nu toe niet veel. Hij las en dacht na.
“Joe, ik merkte al bij onze kennismaking dat je enorm veel vertrouwen in je personeel hebt. De meesten zullen ongetwijfeld dat vertrouwen waard zijn, afgaand op wat ik vandaag om me heen zie en hoor. Jullie zijn een harmonieuze groep mensen. Maar toch denk ik dat iemand misbruik maakt van dat vertrouwen en die harmonie. Het is goed mogelijk dat iemand van je personeel alleen maar informant is om een buitenstaander van dienst te zijn, daar komen we wel achter.”�
Hannibal pakt een sigaar en vraagt of hij die mag opsteken. Dan blijft het een paar minuten stil. De één laat de laatste woorden op zich inwerken, de ander denkt na over de te volgen strategie om een eventuele interne dader in de val te lokken.
“Hoe goed ken jij deze streek? Zijn er stukken land in de omgeving van je bedrijf die geschikt zijn om er Catalina met haar kudde naartoe te sturen?”�
“Ja, die zijn er wel, maar die stukken land zijn niet van mij, helaas.”�
“Weet je van wie ze zijn? Zorg dat je dat te weten komt. Misschien zul je contact moeten opnemen met die mensen als mijn plan werkt.”�

Aan het einde van de middag laat Joe zijn leergierige gast de tractoren en landbouwmachines zien. In de loods staat Don aan de werkbank zijn gereedschap schoon te maken. Gisteren slaagde hij erin om B.A. te doorzien. Vandaag laat hij er geen misverstand over bestaan dat hij het ook nu een mooie vertoning vindt. Wanneer Joe en Edward Evans naar hem toelopen lijkt Don dwars door Hannibal heen te kijken.
“En met wie van het A-team heb ik vandaag het genoegen?”� vraagt hij met een kalme glimlach op zijn gezicht.

Bij de avondmaaltijd neemt Hannibal plaats naast Lizzy. Hij ziet meteen dat zij zich daar ongemakkelijk bij voelt, maar doet net of hij dat niet merkt. Tijdens het eten geeft haar af en toe een complimentje over de smakelijke gerechten. Als Lizzy hem een paar keren schuchter heeft aangekeken acht Hannibal de tijd rijp om een praatje aan te knopen. Hij hangt een verhaal op over wat hij vandaag allemaal heeft geleerd en polst vervolgens haar belangstelling voor dieren en boerenaangelegenheden.
Lizzy lijkt zich iets meer op haar gemak te gaan voelen bij Edward Evans. Ze ontspant zich en haar antwoorden worden langer. Hannibal komt te weten dat zij tussen de runderen is opgegroeid en nog thuis woont bij haar ouders. Ze is verloofd, maar haar vriend heeft het te druk met werken, sparen en zoeken naar een geschikte farm om zelf een bedrijf te starten.
“Aha, nu snap ik waarom je vanmiddag zo geëmotioneerd opstond van tafel!”�
Lizzy kijkt Hannibal niet-begrijpend aan.
“O,…eh… ik kreeg de indruk dat je nogal geraakt was door het zien van zoveel vriendschappelijkheid tussen je baas en je collega Catalina.”�
De kokkin zwijgt. Ze kijkt sip, haast droevig zelfs.
“Ja, ik mis m’n verloofde. Zeker als ik mensen intiem zie doen met elkaar.”�
Hannibal knikt begrijpend en trekt een serieus gezicht. Ondertussen probeert hij met alle informatie die hij tot nu toe vergaart heeft een beeld van haar te vormen. Hij houdt haar aan de praat door allerlei actualiteiten ter tafel te brengen. Hij hoopt haar er zo toe te brengen zichzelf bloot te geven.
Joe en zijn knechten staan op van tafel. In het geroezemoes stelt Hannibal nog een laatste vraag aan zijn tafelgenote.
“Als jij tussen runderen bent opgegroeid, wat bezielt je dan om op een geitenboerderij te gaan werken?”�
Als de vraag tot haar doordringt kijkt Lizzy haar gesprekspartner enigszins geschokt aan. Ze peilt het quasi onschuldige gezicht van Edward Evans alvorens ze antwoordt dat ze wil sparen voor haar trouwerij.
“Ja, natuurlijk, dat had ik toch kunnen bedenken!”� reageert hij verontschuldigend en slaat zich op het voorhoofd. Hij legt zijn handen losjes om haar bovenarmen.
“Nou, het was me een genoegen met je kennis te maken. Tot ziens, want ik kom nog een paar dagen in de leer bij Joe.”�
Hij geeft haar een hand en loopt als een vermoeide oude man de keuken uit. Hannibal hoeft niet om te kijken om te weten dat zij hem na staat te kijken.
Lizzy weet niet of ze blij zal zijn om hem terug te zien. Ze vindt de man geslepen en merkt dat ze ontzettend alert moet zijn om niet het achterste van haar tong te laten zien. Stel je voor dat hij haar haar geheim weet te ontfutselen? Nee, die man mag dan aardig en begripvol doen, vertrouwen doet ze hem niet.

Terug in de blokhut ontdoet Hannibal zich van zijn vermomming. Hij stapt onder de douche alvorens hij zijn ervaringen deelt met de rest van het team. In het schemerdonker ploffen de vier mannen op de bank neer. Murdock en Face doen verslag van hun verkenningstocht in de omgeving en melden het aanvullen van de wapen- en munitievoorraad. Murdock heeft zich nog op een andere manier voorbereid op deze missie, hij heeft kleding gekocht die past bij zijn werk met de kudde. Niemand vraagt echter of hij zijn outfit laat zien, want Hannibal neemt het woord. In geuren en kleuren komen de verschillende ontmoetingen en gesprekken voorbij. Af en toe klinkt een lachsalvo of instemmend gemompel. Hannibal wacht met het uitstippelen van de strategie tot Joe en Catalina arriveren.
Voor hij van wal steekt sluit B.A. alle luiken van de blokhut en checkt hij buiten of alles oké is.
“Murdock en Face komen vanaf morgen in actie en gaan zich met de dames bezighouden,”� begint Hannibal het overleg. “Face, jij bezoekt de farm als vertegenwoordiger van beveiligingsapparatuur en gaat je bezighouden met de kokkin.”�
De knappe sergeant knikt, maar snapt de logica ervan niet. En het tweede deel van de opdracht staat hem al helemaal niet aan.
”�Beveiligingsapparatuur….en de kokkin. Is dat niet een beetje vreemde combinatie?”�
Hannibal antwoord lachend: “Joe laat jou morgen lekker lang wachten tijdens jullie afspraak. Jij blijft bij Lizzy in de keuken, zodat je lang kunt koffie drinken met haar. Verzin maar een mooi verhaal waarom je voorlopig hier in de omgeving blijft.
Face kijkt Joe vertwijfeld aan.
“Is het veilig om met haar koffie te drinken?”�
“Tot nu toe wel,”� antwoordt Joe die moet lachen om zijn benauwde gezichtsuitdrukking.
Face knikt op zijn eigen manier waarmee hij te kennen geeft dat hij het allemaal maar zozo vindt.
Hannibal wendt zich nu tot Murdock.
“Jij gaat vanaf morgen met Catalina en haar kudde mee. Je komt voorlopig niet op de farm. Catalina haalt je hier op. Zo hebben jullie vier ogen om de kudde en elkaar te beschermen.”�
“Ik ben er helemaal klaar voor, dus vooruit met de geit! O, en…eh… Billy gaat ook mee.”�
B.A. draait zich fronsend naar hem toe.
“Er is geen Billy, gek! Catalina heeft aan de kudde, haar eigen hond en jou al meer dan haar handen vol.”�
“Billy gaat mee. Of jij hem nou ziet of niet! Ik heb hem vandaag geleerd te drijven, dus hij gaat mee!”� Murdock kijkt boos terug naar B.A.
Face, die het gebekvecht wil onderbreken, vraagt aan Murdock: “En hoe heb je hem dan getraind? Ik wed dat Billy van z’n levensdagen nog nooit een geit heeft gezien.”�
“Oké, het waren geen geiten, maar de konijnen hebben ons geholpen. Billy wist de kudde konijnen zeker al vijf minuten te leiden.”�
Murdock klopt zijn onzichtbare hond trots op zijn rug.
“Good boy, Billy!”�
Voor Joe en Catalina rare dingen over de kapitein kunnen gaan denken, legt Hannibal uit dat Murdock in een kliniek voor oorlogsveteranen verblijft, maar dat hij nog altijd bij het team hoort. De anderen halen hem af en toe op als het team een opdracht heeft en moeten daarbij vindingrijk te werk gaan. Catalina knikt begrijpend, maar kijkt toch even schuin naar Murdock als hij tijdens Hannibals uitleg gekke bekken zit te trekken.
“En jij gaat hele dagen met mij mee?”� vraagt ze zacht met een bedenkelijk gezicht.
Hannibal knikt met een optimistische doch besliste glimlach. Ze werpt een hulpeloze blik naar Joe
terwijl ze zich afvraagt waaraan ze is begonnen.
“Wat weet je allemaal van geiten?”� vraagt ze de man in de hoop de goede toon te treffen.
“Ze geven melk. Ze hebben 4 poten. Ze mekkeren! Maar ik lust geen geitenkaas.”�
Murdock knikt tevreden over zijn kennis als hij klaar is met zijn opsomming.
“Niet goed?”� vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen als hij Catalina’s vertwijfelde grimas ziet.
Ze zucht eens diep. Wat moet dat in hemelsnaam worden met hem erbij. Ze is bang dat ze de geiten in de steek moet laten om hem in de gaten te houden.
“Eén dag! Meer niet!”� sist ze tegen Joe als ze opstaan om naar huis te gaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.