FanFic.nl

Gemekker in de dubbeldekker

Gemekker in de dubbeldekker 13

Hoofdstuk 13

Catalina parkeert de dubbeldekker langs de weg ter hoogte van het zandpad waar Joe’s blokhut staat. In de verte komt iemand aanlopen, maar Murdock is in geen velden of wegen te bekennen.
“Nou, dat begint al goed, kan ik staan wachten met een wagen vol geiten,”� zucht ze.
Ongeduldig stapt ze uit. Inmiddels is de vreemdeling dichterbij gekomen. Hij draagt een donkerbruine vormeloze hoed, heeft een lange bruine jurk aan met een beige mantel eroverheen en loopt met een lange stok alsof het een staf is. Het lijkt waarachtig wel een herder uit het kerstverhaal! Hij loopt te roepen naar een hond die ze nergens ziet en zwaait in haar richting. Catalina kijkt verbaasd achter zich om te zien of daar iemand staat of loopt die de man kent, maar het pad is verlaten, op een overstekend konijntje na. Was de groet dan voor haar bedoeld? Als de man op tien meter is genaderd herkent ze hem pas.
“Murdock?!”�
Het is zowel een vraag als een constatering. Hij heeft zich helemaal vereenzelvigd met zijn nieuwe taak en begroet Catalina dan ook in stijl.
“Goede morgen, collega van de wijde velden.”�
“Wat heb jij nou toch aangetrokken? Ik herkende je niet eens! Je kunt zo figureren in een kerstvoorstelling!”�
Ze loopt om Murdock heen om hem eens goed te bekijken.
“Ga jij zo mee?”� vraagt ze vertwijfeld.
“Wij, herders, zijn één met de natuur,”� begint Murdock met een uitgestreken gezicht te declameren. ”�De natuur geeft kleur aan onze kleding, aan onze dagen, aan onze zielen.”�
“Deze kleding lijkt me niet erg praktisch om ermee door lang gras te lopen.”�
Catalina kijkt hem een ogenblik aan, niet wetend wat ze met hem aan moet. Hij lijkt niet onder de indruk van haar bezwaar en niet van plan iets anders aan te gaan trekken.
“Kom, we gaan. Stap in.”�
Als hij zit en zijn hoed afzet haalt Murdock een mobiele telefoon onder zijn kostuum vandaan en legt die voor zich op het dashboard.
“Voor noodgevallen,”� verklaart hij de aanwezigheid van het apparaat.
Onderweg vertelt Catalina over het karakter van geiten, hoe ze haar dagen met de kudde indeelt en waar ze tijdens het hoeden allemaal op let, om wat kennis over te dragen aan haar kersverse collega.

Op de plaats van bestemming, een glooiend landschap met mooi groen en vooral lang gras, blijkt dat Murdock goed oplet en haar aanwijzingen prima opvolgt. Terwijl de geiten de dubbeldekker verlaten, vraagt Catalina zich af hoe het mogelijk is dat iemand tegelijk even maf als slim kan zijn. Het schrikbeeld van gisteravond, de hele dag op een psychiatrische patiënt te moeten passen, begint te vervagen.
Als ze samen voor de kudde uit het veld inlopen, bekent Catalina aan Murdock dat ze zich in de kerstnacht van tweeduizend jaar geleden waant - door zijn kostuum, een opmerking die hem luidkeels kerstliederen doet aanheffen.
“De her-der-tjes la-gen bij na-a-a-chte…”�
De geiten kijken geschrokken op en maken zich uit de voeten. Catalina ligt in een deuk van het lachen, maar weet Abbey toch een commando te geven om de kudde bijeen te houden. Nagiechelend stuurt ze Murdock naar rechts en gaat zelf aan de linkerkant lopen.
Genietend van de frisse ochtendlucht ontdekt de zingende herder iets dat in zijn ogen niet klopt. Tussen al dat mooie groene gras liggen verdorde planten die hier willekeurig rondgestrooid lijken te zijn. Abrupt breekt hij zijn lied af en pakt er één op. De plant heeft geen wortels, maar lijkt afgeplukt te zijn of afgeknipt. Op een drafje zoekt hij Catalina op en laat haar een verdorde plant zien. Terwijl ze de bladeren bekijkt en eraan ruikt, wordt haar gezicht wit en kijkt ze Murdock geschrokken aan.
“Dit is een ontzettend giftige plant voor geiten! Waar heb je die gevonden?”�
Hij wijst een strook aan, rechts van de kudde. Het is nog geen vijftig meter bij de parkeerplaats vandaan.
“Kom, we brengen de geiten terug. Daarna wijs je me precies aan waar je hem vond. Ik moet weten of er nog meer liggen!”� zegt Catalina gehaast.
“Volgens mij best veel,”� spreekt Murdock een bang vermoeden uit. “Zal ik alvast beginnen met oprapen?”�
Met een dankbare blik vanwege zijn voorstel en een hoofdknik als antwoord voegt hij de daad bij het woord. Abby krijgt het commando de kudde te keren. Catalina jaagt de geiten gehaast terug naar de dubbeldekker en slaakt een zucht als de dieren veilig binnen staan. Snel voegt ze zich bij Murdock.
Na een kwartier hebben ze in een strook vanaf de parkeerplaats beide een grote bos verdorde planten verzameld. Murdock bindt ze bij elkaar met het koord van zijn kostuum. Catalina kijkt om zich heen. Met een grimmig gezicht probeert ze te doorgronden wat dit te betekenen heeft.
“Zijn gewonde geiten voor jou niet meer genoeg? Moeten ze nu meteen maar dood?!”� schreeuwt ze verontwaardigd tegen een onzichtbare dader.
Ze werpt een vertwijfelde blik naar Murdock, hij heeft echter geen antwoord op die vragen. Catalina zucht diep en tuurt in gedachten verzonken over het veld.
“Het zijn planten die niet op dit soort grond groeien, dus iemand moet ze hier gebracht hebben. Maar waarom? Waarom hier? Wie wist dat ik vandaag hier met m’n kudde zou lopen?”� mompelt ze voor zich uit.

Eenmaal terug bij de dubbeldekker willen de geiten graag weer naar buiten. De dieren snappen niet waarom ze al zo snel naar binnen moesten en staan dan ook luidruchtig te protesteren. Catalina besluit de giftige planten mee te nemen als bewijsmateriaal en legt de bos in de cabine, zodat de geiten er niet meer van kunnen eten.
“Voor ik de kudde opnieuw loslaat gaan we dat stuk controleren. Als we niets vreemds vinden lopen we straks daarheen,”� zegt ze tegen Murdock.
Systematisch doorkruisen ze een stuk veld. Na een half uur besluiten ze dat het hier veilig is en gaat Catalina de geiten halen. Abby drijft de kudde de dubbeldekker uit, maar één geit blijft achter. Ze staat met een gebogen rug en is duidelijk ziek. Catalina rent op haar af, met een bang vermoeden dat het dier de giftige planten eerder heeft gevonden dan Murdock en dat ze ervan heeft gegeten.
Murdock heeft van B.A. een telefoon meegekregen. Hij pakt hem direct uit zijn tas en reikt hem Catalina aan. Ze belt de eigenaar van het land en vraagt een adres van de dichtstbijzijnde dierenarts . De geiten maken het haar knap lastig als ze voor de derde keer deze morgen de bus in worden gedreven en dat maakt haar nog nerveuzer dan ze al is.
“Murdock, wil jij alsjeblieft achterin gaan zitten? Als de zieke geit iets uitspuugt, wil je er dan voor zorgen dat de andere ervan afblijven?”�
Hij knikt en klimt over het hek heen. Als hij een plekje heeft gevonden, steekt hij zijn duim op en kunnen ze vertrekken. Met een bang voorgevoel rijdt Catalina naar het dichtstbijzijnde stadje om daar de dierenarts te zoeken.
Murdock kijkt af en toe naar buiten en herkent de omgeving.
“Was het hier niet dat ik door een stel bountyhunters werd achtervolgd? Dan gaat Catalina misschien wel naar…. “
Zijn hart maakt een vreemd sprongetje bij de gedachte aan het lieve, mooie vrouwtje dat hij die dag ontmoette. Hij veert op als de dubbeldekker afremt. Meteen herkent hij de dierenkliniek van Kelly Stevens. Hij gooit de achterdeur open, klimt over het hek naar buiten en rent naar de deur nog voor Catalina de motor afzet.
Omdat Murdock op de bel blijft drukken, komt de dierenarts enigszins geïrriteerd naar de deur toe.
“Rustig, rustig! Ik kom eraan! Ik kan toch niet zomaar bij een patiënt weglopen!”� klinkt het verontwaardigd in de hal.
De deur gaat open.
“Kelly!”�
“Murdock?!”�
Zodra ze hem herkent, begint ze te stralen en vliegen ze elkaar om de nek.
“Wat heb jij nou aan?”� vraagt Kelly verbaasd terwijl ze hem van top tot teen bekijkt.
Als Catalina uitstapt weet ze niet wat ze ziet.
“Hé!!! Murdock!!! M’n geit heeft een dierenarts nodig! Niet jij!!!”� roept ze kwaad.
Murdock hoort dat ze in paniek raakt en sleurt Kelly min of meer mee naar de dubbeldekker. Als ze met z’n drieën bij het zieke dier knielen, blijkt het al te zijn overleden. Catalina barst in tranen uit. Murdock neemt haar in zijn armen en probeert haar te troosten. Ondertussen vertelt hij de arts in het kort wat Catalina de laatste weken voor haar kiezen heeft gekregen. Kelly onderzoekt ondertussen de andere geiten. De dames zien er gezond uit, maar vertrouwen doet ze het niet.
“Blijf voor de zekerheid nog een poos hier,”� stelt ze voor.
Murdock en Catalina leggen de dode geit apart en dekken haar toe met een stuk zeil. Kelly keert terug naar de behandelkamer waar ze iemand met een kreupele hond achtergelaten had. Als de viervoeter en zijn baasje geholpen zijn, sluit ze de praktijk en zet koffie voor haar onverwachte bezoek.

“Waar is Catalina?”� vraagt ze als ze met een dienblad met bekers de kamer inloopt en Murdock ziet staan.
“In de bus, bij de geiten.”�
Hij knikt naar buiten terwijl hij een beker van het blad pakt. Kelly zet het dienblad op de salontafel en komt naast hem staan, maar niet dichtbij genoeg. Hij slaat zijn arm om haar heen en trekt haar naar zich toe.
“Fijn om je weer te zien.”� Hij drukt een kus op haar hoofd. “Hoe krijg ik het voor elkaar, hè, om opnieuw in een crisissituatie voor je deur te staan.”�
Hij kijkt zwijgend uit het raam en ziet Catalina bij de achterdeur van de dubbeldekker staan. Haar houding verraadt dat ze huilt.
“Waarom ben je met een herderin op stap en niet met je team?”�
“Dit hoort bij de opdracht. We helpen een geitenboer die dreigbrieven ontvangt. Z’n dieren lopen gevaar en hij raakte vorige week zelf gewond. Iemand daar in de buurt schijnt geiten een smet op the American dream te vinden.”�
Kelly luistert aandachtig en onderbreekt hem niet.
“Hannibal, B.A. en Face gaan undercover op de farm. En ik ga voorlopig met haar op stap. Je ziet het, dat is geen overbodige luxe. Vanmorgen vonden we verspreid in het gebied waar de kudde mocht grazen, overal giftige planten. Die zijn daar door iemand neergegooid, want Catalina zegt dat zulke planten niet op die grond groeien. Het is waarschijnlijk een nieuwe tactiek van die geitenhaters.”�
“Wat zijn het voor planten?”� durft Kelly nu te vragen.
Murdock kent de naam ervan niet.
“In de bus ligt een hele bos. Ik vraag aan Catalina of ze er één voor je wil pakken.”�
“Prima. Dan kan ik zien of het alleen de planten zijn die giftig zijn of dat er misschien nog iets op zit.”�
“Heb jij het hier in de buurt al eens meegemaakt dat er een farm met dieren op deze manier wordt geterroriseerd? Het is namelijk zo dat Joe alleen geiten houdt en geen koeien of paarden, dus hij is eigenlijk een buitenbeentje in de streek.”�
Kelly pakt haar beker koffie en denkt een tijdje na over die vraag.
“Nee, niet op de manier die jij beschrijft. Kijk, er zijn wel eens actiegroepen die demonstreren voor of tegen het één of ander, maar dat ze het op deze manier aanpakken, nee, daar heb ik nog nooit van gehoord.”�
Plotseling zet Murdock zijn beker neer. Hij ziet Catalina de dubbeldekker uitspringen en naar de praktijk rennen.
“Kom mee! er is iets aan de hand!”�
Zodra de voordeur opengaat keert ze meteen om.
“Kom alsjeblieft helpen! Er zijn nog meer geiten ziek!”�
Kelly rent naar haar behandelkamer, pakt een paar slangen, een pomp, een doos handschoenen en wat medicatie en voegt zich even later bij haar gasten in de dubbeldekker.
“Welke geit is het laatste ziek geworden? Als we de maag leegpompen kunnen we dat dier misschien nog redden.”�
Catalina en Murdock brengen de geit naar buiten en houden haar in bedwang als Kelly de slang naar binnen brengt. Is ze nog op tijd? Als de maaginhoud op straat ligt, zoeken ze naar de boosdoener.
“Daar! Dat is een stuk van zo’n plant,”� roept Catalina als ze de kleur herkent. “Zo te zien is dat het laatste wat ze gegeten heeft, want het gras is al verder verkleurd.”�
Kelly geeft de geit een injectie en wacht tot Murdock en Catalina een volgende bij haar brengen. Terwijl ze van vijf geiten de maag leegpompen, ligt er nog één op sterven. Kelly verlost het dier uit haar lijden.
“Waarschijnlijk hebben zij een hele plant opgegeten en de rest maar een stukje,”� spreekt ze haar vermoeden uit, wijzend naar de dode dieren.
“Catalina, kun je me zo’n plant geven? Ik snap namelijk niet waarom ze die planten hebben gegeten. Ik geloof niet dat vee iets eet dat giftig is.”�
“Nou, van geiten kun je dat nooit zeker weten. Alles wat buiten hun bereik lijkt hen lekkerder! En wat ze lekker vinden, maar ongezond voor ze is, eten ze ook op.”�
Er glijdt een glimlach over Catalina’s gezicht als ze haar geliefde dieren typeert. Murdock stuurt haar met Kelly naar binnen om wat te gaan drinken. Hij blijft bij de bus en maakt ondertussen de straat schoon. Catalina kijkt wezenloos voor zich uit met een verse beker koffie in haar handen. Ze moet Joe bellen en daar ziet ze als een berg tegenop. Kelly komt terug uit haar laboratorium en gaat naast haar op de bank zitten.
“Weet je wat er op de planten zit?”� vraagt ze.
Catalina kijkt haar als verdoofd aan.
“Melasse. Gebruiken jullie dat op de farm? Geiten vinden dat lekker en daarom hebben ze planten gegeten die ze anders waarschijnlijk hadden laten staan. Of liggen in dit geval.”�
Kelly’s woorden dringen langzaam door, maar dan knikt ze.
“Ja, dat krijgen ze als ze afgelammerd hebben en daarna zwak blijven.”�

Aan het begin van de middag gaat de telefoon in de Van.
“Hallo!”� neemt B.A. kortaf op.
“B.A.?”�
“Murdock? Ja, B.A. hier.”�
“Zeg B.A., doe eens een beetje vriendelijk tegen een vredelievende herder! Is Hannibal bij je in de buurt?”�
“Nee, die zit op de veranda.”�
“Oké, luister. Er zijn vandaag twee geiten gestorven. Ze hebben giftige planten gegeten. Catalina en ik zijn bij een dierenarts en komen straks terug naar het dorp. Kunnen jullie naar de blokhut komen voor overleg?”�
“Ja, ik regel wel wat.”�
“Breng Joe mee.”�
“Oké. Hoe laat?
“Ik bel als we er bijna zijn.”�
“Oké.”�
“Zeg, B.A.! Weet je eigenlijk bij wie we nu zijn?”� vraagt Murdock na de ernstige zaken met een melige stem.
“Bij een dierenarts, zei je toch net!”� bitst de ander terug.
“Ja, dat klopt, maar weet je bij wie?”�
Murdock gaat steeds luider en opgewonden praten.
“Hoe kan ik dat weten, ik kan dat hier toch niet zien, gek!”�
“We zijn bij Kelly. Je weet wel, die knappe dierenarts met het blauwe busje waarin ik me had verstopt toen ik moest vluchten voor die bountyhunters die ons op de hielen zaten.”�
“Je zit haar toch niet te vervelen, hè? Als ik dat hoor….”�
“Maar B.A., als je elkaar lief vindt, dan verveel je elkaar niet. Ik hoor het al, jij weet niet hoe het voelt om verliefd te zijn. En dat voor zo’n grote knuffelbeer als jij.”�
Murdock hangt snel op en laat B.A. grommend achter.

Een paar uur later valt er een stilte in de blokhut aan het zandpad, nadat Murdock en Catalina hun verhaal hebben gedaan over het hachelijke avontuur van deze morgen.
“Ik was er al bang voor. Toen jullie eenmaal weg waren begon ik te twijfelen of ik er goed aan had gedaan om nog een locatie te nemen van de eerste lijst,”� bekent Joe timide.
Hij schudt zijn hoofd, hoe heeft hij zo dom kunnen zijn. Dat er twee geiten het slachtoffer zijn geworden van zijn fout doet hem pijn.
“Waarom heb je ons dan niet gebeld? B.A. had Murdock nog wel een telefoon meegegeven!”�
Catalina fluistert bijna, maar de verontwaardiging, het verwijt en het verdriet in haar stem zijn goed te horen. Joe kijkt haar even hulpeloos aan, hij voelt zich enorm schuldig en dom.
Opnieuw die gespannen stilte in de blokhut.
“We weten nu in ieder geval zeker dat de lijst die op je kantoor heeft gehangen door iemand is gelezen of misschien zelfs overgeschreven.”�
Hannibal vindt het vervelend dat er dieren voor hebben moeten sterven, maar hij heeft nu concrete aanwijzingen waarop hij zijn plannen kan aanpassen.
“Je maakt zo snel mogelijk een nieuwe lijst, Joe, met adressen van die stukken land waar ik je pas naar vroeg. Grasland waar geen vee komt en waar je de eigenaars van kent. Die lijst laat je zogenaamd een keertje slingeren, in de keuken tijdens de lunch of zo. Wij gaan de locaties die erop staan dagelijks controleren, om te kijken of we iets vinden en wat het dan is. Als het iemand van je personeel is die de boel saboteert, hebben we hem of haar zo in de kraag gegrepen.”�
“En moet ik dan naar die stukken land toe, met alle risico’s van dien?! Of zijn er voor mijn geiten nog veilige adressen?”� vraagt Catalina opstandig.
Iedereen kijkt naar Joe die er een beetje beschaamd bij zit.
“Vorige week heb ik een nieuwe aanvraag gekregen van een beheerder van een vogelreservaat. Het adres heb ik in de kluis zitten, ik zal het je…”�
Hannibal valt hem in de rede.
“Het lijkt mij beter om het adres in een envelop te doen en aan B.A. mee te geven. Dan kan niemand zich verspreken of afgeluisterd worden. En het moet al een heel sterke gast zijn die B.A. de envelop afhandig weet te maken.”�
“Maar dan weet ik toch niet op tijd wat ik moet mee nemen en hoeveel! En of ik nog moet tanken en…”� protesteert Catalina.
Hannibal ziet dat de spanning tussen Joe en haar oploopt vanwege de trieste gebeurtenissen van vandaag. Ze kunnen echter geen ruzie gebruiken, want iedereen moet zijn ogen en oren goed openhouden en nog belangrijker: zijn of haar gezonde verstand gebruiken.
“Dat is een kwestie van op een discrete plek even discreet communiceren met elkaar,”� besluit hij het overleg.
De glimlach op zijn gezicht is van het soort dat geen tegenspraak duldt.

Aan het eind van de dag gaat B.A. naar het kantoor. Joe overhandigt hem de envelop met het adres en geeft een recente wegenkaart mee. Daarna zoekt hij Catalina op in de stal. Op gedempte toon geeft hij wat informatie met betrekking tot de locatie waar ze morgen naar toe zal gaan. Hij voelt zich onzeker en vraagt zich af of ze nog iets van hem wil weten. Hij is bang dat ze hem een verachtelijke vent vindt na zijn fout om Murdock en haar naar een klant van de oude lijst te sturen. Dat gevoel wordt nog eens versterkt als ze koel en zakelijk tegen hem doet tijdens hun overleg. Ze besluit zelfs om deze avond naar huis te gaan, terwijl ze al een tijdje door de weeks in haar dubbeldekker blijft slapen.

Als Joe ’s avonds de poort sluit nadat Don als laatste naar huis is gegaan, blijft hij als een gebroken man achter. Terwijl hij met Kyra zijn avondronde over het erf maakt, wordt hij steeds kwader op zichzelf.
“Als ik zo naïef blijf en steeds zulke domme dingen doe, raak ik nog eens door mijn eigen fouten alles kwijt! M’n dieren, het respect van zijn personeel, op den duur misschien mijn bedrijf. En het ergste van alles: m’n vriendschap met Catalina,”� spreekt hij zichzelf toe.
Hij krijgt er kippenvel van als hij terugdenkt aan hoe ze vandaag naar hem keek, als ze al naar hem wilde kijken. Zo verontwaardigd, zo teleurgesteld. Op deze manier zal alles wat ze met elkaar hebben opgebouwd verloren gaan.
Om zijn frustratie kwijt te raken zoekt hij de stapel autobanden maar weer eens op en schopt er tegen tot hij zijn negatieve gevoelens kwijt is. Kyra voelt de agressie van haar baas en maakt dat ze weg komt. Op een afstandje blijft ze staan kijken. Ze komt pas pootje voor pootje dichterbij als Joe voorover gebogen, met zijn handen steunend op zijn knieën, op adem staat te komen. Kyra merkt de verandering van emoties. Ze duwt haar snuit tussen zijn armen en likt de tranen van zijn gezicht. Vriendschap van een dier is de mooiste pijnstiller op momenten dat mens-zijn pijn doet, dat is wat deze jonge boer vanavond aan de lijve ondervindt. Dankbaar voor zoveel liefs geeft Joe zijn hond een knuffel en besluit hij om samen nog een rondje te lopen.
“Kom Kyra, ga je mee?”�
Hij doet haar riem af en zet het op een rennen. Nieuwe energie stroomt door zijn lijf, energie om het vanaf nu anders te doen. Om een volwassen man te zijn. Een man waar Catalina iets aan heeft.
Kyra springt blij achter haar baas aan.
Eenmaal terug bij het huis blijven ze tot middernacht buiten spelen met de bal.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.