FanFic.nl

Gemekker in de dubbeldekker

Gemekker in de dubbeldekker 14

Hoofdstuk 14

Als Murdock ’s morgens vroeg, gehuld in zijn herderskostuum, de blokhut verlaat voor zijn eerste opdracht, kijkt B.A. kijkt hem hoofdschuddend na.
“Ik zal er niet vreemd van opkijken als Catalina die gek meteen terugstuurt,”� moppert hij.
Hannibal, druk doende zichzelf in Edward Evans te veranderen, kijkt op van zijn spiegel.
“Heb een beetje vertrouwen in haar, sergeant,”� krijgt hij als repliek, “misschien vindt het ze wel leuk. Laat Murdock maar voor een vrolijke noot zorgen, dat kan ze wel gebruiken volgens mij.”�
B.A. hijst zich in zijn felgekleurde B.E.C.-overall en pakt zijn autosleutels.
“Ik ga,”� groet hij Hannibal en Face.

Een kwartier later staat Hannibal op van de keukenstoel. Zijn metamorfose naar Edward Evans is voltooid.
“Kom, kid, breng me maar naar het dorp,”� zegt hij tegen Face terwijl hij zijn jas aantrekt.
Hannibal merkt dat hij talmt en bestudeert zijn gezicht.
“Zie je er echt zo tegenop?”�
Face trekt een ongemakkelijk gezicht.
“Wat nou als ze ons doorkrijgt?! Straks zet ze ons allemaal van die vergiftigde macaroni voor!”�
Een rilling glijdt langs zijn rug. Hannibal geeft hem een bemoedigende schouderklop.
“Kom op, Face, als ze dat doet, dan kruipen we met z’n allen ziek in bed en laten we ons vertroetelen door de mooiste verpleegsters van het land,”� doet hij luchtig. “En als het Lizzy lukt om ons echt uit te schakelen dan gaan we gezellig met z’n drieën naar Paulus toe. Dan verkneukelen we ons vanaf onze wolkjes om de frustratie van Decker en Lynch, omdat het hen niet lukte om ons op te pakken.”�
Face schuift zijn stropdasknoop ongemakkelijk heen en weer, erg opgelucht raakt hij niet van die woorden.
Tien minuten later stapt Hannibal uit de auto, de laatste kilometer naar The Goathill gaat hij te voet.
“Face, laat je niet gek maken. Pak die heks zodanig in dat ze vrijwillig waarheidsserum brouwt en er zelf van drinkt,”� grinnikt hij de onzekere luitenant toe voor hij het portier sluit.
“Lach maar!”� mompelt Face terwijl hij z’n auto keert en naar de blokhut terugkeert. “Als ik straks groen uitsla piepen jullie wel anders!”�

Aan het einde van de morgen rijdt Face met zijn hippe sportwagen het erf van The Goathill op. Hij heeft voor deze klus zijn eigen auto gekozen om indruk te maken op zijn lijdend voorwerp, maar twijfelt nog steeds aan wie er bij deze opdracht werkelijk gaat lijden. Als hij uit zijn corvette stapt komt Joe met grote passen aanlopen. Voor het oog van het personeel begroeten de mannen elkaar alsof ze vreemden zijn. Joe brengt zijn gast naar de keuken waar niet veel later de door Face zo gevreesde kokkin binnenwandelt.
“Lizzy, wil jij meneer Peck een kop koffie geven en hem een paar minuten gezelschap houden?”�
Joe wendt zich weer tot Face en biedt hem een keukenstoel aan.
“Neemt u plaats, meneer Peck. Het spijt me dat ik er nog even vandoor moet, maar ik ben met m’n jongste knecht bezig met een klus die niet kan wachten. Ik kom zo snel mogelijk terug.”�
De farmer vindt het wel leuk om de mannen van het A-team over de vloer te hebben. Hij heeft nooit geweten dat hij talent voor toneelspelen had, maar geniet al enkele dagen met volle teugen van zijn gastheerschap voor de technicus B.A., de bijna gepensioneerde geitenliefhebber Edward Evans en sinds vanmorgen vertegenwoordiger Peck. Het complete team is nu voor hem in touw.
B.A. brengt veel tijd door in de loods, zogenaamd sleutelend aan de machines, maar in werkelijkheid bereidt hij afluisterapparatuur voor. Hannibal is in de leer bij Ray om hobbyboer te worden. Face neemt Lizzy voor zijn rekening en Murdock gaat vandaag voor het eerst met Catalina mee.
Als Joe aan haar denkt voelt hij dat hij haar mist. Het was niet fijn om gewond te raken en al helemaal niet om een week niet te mogen werken, maar het was heerlijk om haar hele dagen om zich heen te hebben. Ray en Catalina werkten keihard om zijn taken over te nemen en tussendoor hield zij hem van alles op de hoogte. Sinds ze haar dubbeldekker in gebruik heeft genomen, blijft ze steeds vaker op de farm overnachten. Ze is al bijna een week niet thuis geweest! Hij weet dat Catalina er als een berg tegenop zag om Murdock mee te nemen. Hoe zal hun dag verlopen? Op zich vindt hij het een prettig idee dat ze voorlopig niet alleen gaat werken, maar ze zijn naar een locatie van de eerste lijst en daar maakt hij zich stilletjes zorgen om.

Face ligt goed bij de vrouwen. Dat is prettig buiten werktijd, maar nog handiger tijdens. Toch voelt hij zich niet op zijn gemak nu hij weet waartoe Lizzy in staat is. Hij schraapt zijn keel als Joe de keuken verlaat en duikt in zijn rol van vertegenwoordiger Peck. Zijn vlotte babbel zal hij hard nodig hebben om de dame in kwestie te doorgronden.
Voor Face gaat zitten masseert hij zijn nek en rekt hij zijn ledematen.
“Wat een eind rijden was dat, zeg. Ik ben blij dat ik m’n benen eindelijk kan strekken.”�
Hij hangt zijn jas over de stoel en neemt plaats. De keuken vult zich met de geur van verse koffie. Lizzy serveert hem een kop en zet de melk en suiker op tafel.
“Lekker, koffie,”� zucht Face. “Dank u wel, mevrouw Westwind, ik ben al vroeg van huis gegaan, snapt u?”�
“Ja? Waar komt u vandaan als ik vragen mag, meneer….? ”�
Face staat op en stelt zich netjes voor.
”�Peck, Steven Peck, vertegenwoordiger van Nofila. Ik kom uit L.A.. Wij adviseren bedrijven over brandwerende- en veiligheidsmaterialen.”�
“Ach zo…”�
“Uw man vertelde aan de telefoon dat er enige tijd geleden op uw bedrijf brand is geweest,”� licht Face meelevend toe.
Ondertussen valt het hem op dat Lizzy het leuk vindt om voor de vrouw van Joe aangezien te worden en dat terwijl ze zelf verloofd is! Hij vraagt zich af hoe lang ze de schijn zal ophouden.
Lizzy pakt een schaal met appels die ze bij Face aan tafel gaat zitten schillen. In de stilte die valt houdt Face zijn blik op de koffie gericht. Hij roert alsof zijn leven ervan afhangt en zoekt ondertussen met arendsogen zoekend naar het kleinste spikkeltje in een koffievreemde kleur. Pas als het vocht in het kopje hem veilig genoeg lijkt neemt hij voorzichtig zijn eerste slok.
“Mevrouw, bent u bekend in de omgeving?”� Face zet zijn meest hulpbehoevende gezicht op. “Het zit namelijk zo: ik bezoek deze maand verschillende klanten in deze regio en heb nog geen kamer of woning kunnen vinden waar ik zolang kan verblijven. Weet u toevallig waar ik iets kan huren?”�
Lizzy denkt na en noemt de motels in de omgeving op, de cafés die kamers verhuren en een paar woningen die te huur staan. Face pakt pen en papier uit zijn chique koffer, zet een brilletje op en noteert enkele adressen.
“En waar is het ’s avonds na het werk goed toeven? Zijn er hier leuke uitgaansgelegenheden? Nachtclubs of zo?”�
Hij kijkt erbij alsof het bezoeken daarvan voor hem de gewoonste zaak van de wereld is. Helaas heeft hij gemerkt dat zulke etablissementen hier in de wijde omtrek niet te vinden zijn. Terwijl hij bedachtzaam zijn kop koffie drinkt, ziet Face vanuit een ooghoek dat ze hem heimelijk zit te bekijken. Lizzy begint hem interessant te vinden. Als ze met hem wil uitgaan zal ze moeten bekennen dat ze niet Joe’s vrouw is. Face vraagt zich af geamuseerd af hoe ze dat zal aanpakken en besluit haar uit de tent te lokken.
“Mevrouw, gaat u zelf ook wel eens uit? Samen met uw man of met vriendinnen?”�
Lizzy bloost. Ze weet dat ze open kaart moet spelen, want Joe kan elk moment binnenkomen en hij vindt het vast niet leuk als zij hier “mevrouw Westwind”� uithangt. Met iets van schuldbewustzijn kijkt ze op.
“Ja, ik ga ook wel eens een avondje stappen. Alleen,”� antwoordt ze enigszins bitter.
Face zit goed in zijn rol.
“O, wat dom van mij! Ik ging er gewoon vanuit dat u …”�
“Mevrouw Westwind bent,”� vult Lizzy zelf aan, lachend als een boer met kiespijn. “Ooit zal ik boerin zijn, maar dan op een groot fokstierenbedrijf.”�
Lizzy kijkt dromerig naar buiten, alsof ze daar haar toekomst ziet liggen.
Joe komt binnen om de vertegenwoordiger mee te nemen naar zijn kantoor en merkt de dromerige blik van zijn kokkin op. Hij vraagt zich af wat in wat voor gesprek hij stoort. Face geeft Lizzy nog even een hand voor hij met Joe meeloopt.
“Fijn kennis gemaakt te hebben met u. Misschien komen we elkaar deze maand nog eens tegen.”�
Hij weet vrouwen warm te maken met zijn innemende glimlach en laat ook Lizzy met kriebels achter.
“Als Zachery wekenlang niet naar me toe komt, wat let me dan om eens uit te gaan met deze knappe vreemdeling?”� mompelt ze tegen de dichtvallende keukendeur.
Met een glimlach gaat ze weer aan het werk.

Face heeft zich met zijn corvette bij het team gevoegd en reed er vandaag als vertegenwoordiger mee naar de farm, maar om Lizzy buiten haar werk te schaduwen heeft hij een onopvallende auto nodig. Na zijn bezoek aan The Goathill ronselt hij in het dorp bij de autohandelaar een dertien-in-een-dozijnwagen en laat de corvette in het dorp staan. Hannibal, die een reservesleutel aan zijn bos heeft hangen zal er na zijn werk mee terugrijden naar de blokhut.

Als Lizzy na haar werkdag naar huis rijdt, volgt Face haar op een afstandje in de oude grijze Chevrolet. Met een verrekijker bekijkt hij de grote farm waar ze woont. Het is een echt rundveebedrijf. In de weiden er omheen ziet hij diverse rassen lopen: grijze dikbillen met de kalveren erbij, rode - en zwartbonte melkkoeien en nog een paar langharige rode runderen met enorme horens. Af en toe loopt er iemand over het erf, verder is het rustig.
Na een uurtje observeren ziet Face Lizzy naar buiten komen. Ze stapt in haar auto en verlaat het erf. Face start de Chevrolet en volgt haar naar het dorp, waar ze bij café The Saloon parkeert en binnengaat. Face rijdt door en geeft plankgas naar de blokhut. Verbaasd gadegeslagen door zijn teamgenoten rent hij de badkamer in en na een minuut er weer uit. Met strak gekamd haar en verse aftershave is hij klaar voor de volgende klus.
“Het kan laat worden!”�
“Succes, kid!”� roept Hannibal hem na, maar Face is al weg.
Soepel springt hij in zijn corvette. Hij baalt ervan dat hij niet genoeg tijd had om uitgebreid toilet te maken, maar de binnenspiegel vertelt hem dat hij er redelijk uitziet. Nu hij gaat doen waar hij goed in is, zit hij met zelfvertrouwen achter het stuur en scheurt terug naar het café.
Op de parkeerplaats bij The Saloon is het niet druk en Lizzy’s auto staat er nog steeds. Face zet zijn corvette in de buurt van de deur en stapt uit.
“Ik wil eerst eens zien met wat voor mensen je omgaat, lady,”� mompelt Face.
Hij besluit op verkenning uit te gaan en loopt dicht langs het gebouw richting de zijkant. Via het achterste raam van de zijgevel kan hij een groot deel van het café zien. Er zit gelukkig niemand aan het laatste tafeltje, dus geen mens die hier op hem let.
Lizzy zit aan het einde van de bar met een glas bier voor zich. Ze heeft gezelschap van een man met wie ze zit te praten. Na een paar minuten staat hij op van zijn kruk. Hij knikt en maakt aanstalten om te vertrekken, maar Lizzy houdt hem tegen. Ze gedraagt zich alsof ze hem iets opdraagt. Met een heftig armgebaar geeft hij te kennen dat ze hem met rust moet laten, waarna hij zich bij een groepje mannen voegt dat naar het biljart achter in het café sjokt. Hannibal vertelde dat ze een verloofde heeft, maar Face kan zich niet voorstellen dat deze man haar Zachery is.
Hij heeft genoeg gezien. Lizzy is alleen en daar moet hij gebruik van maken.
Op de mat bij de voordeur kijkt vertegenwoordiger Steven Peck relaxed de ruimte rond om de sfeer van het etablissement in zich op te nemen. Soldaat Peck echter neemt andere dingen in zich op. Deuren, gasten met wapens, spiegels, accessoires zoals bruikbare “snuisterijen”� aan de muur en de positie van Lizzy in de ruimte. De barman monstert hem ongegeneerd van top tot teen, maar groet vriendelijk terug als hij naar hem knikt. Als hij een strategisch plekje aan de bar heeft gevonden bestelt hij een kop koffie en begint een praatje met de man. Tussen twee slokken koffie door werpt Face een blik op de gasten en reageert verrast wanneer hij Lizzy ziet zitten.
“Ah, gelukkig. Alvast één bekend gezicht,”� zegt hij tegen de barman die de blik van Face volgt.
“Bedoel je Lizzy? Waar ken je haar van?”� vraagt hij beschaafd nieuwsgierig.
“Ze serveerde koffie toen ik bij The Goathill op de farmer moest wachten. Ik ben vertegenwoordiger, ziet u.”�
De barman kijkt hem verbaasd aan.
“En dan ’s avonds nog steeds hier?”�
“M’n baas heeft me voor een paar weken naar deze regio gestuurd. We hebben hier een paar trouwe klanten zitten die we jaarlijks bezoeken, snapt u?”�
De barman knikt terwijl hij een stapel glazen spoelt.
“En natuurlijk zijn er ook nog de aspirant-klanten.”�
“U zoekt wat vertier in de avonduren, begrijp ik. Waar verblijft u, als ik vragen mag? Er is hier geen hotel.”�
Vanuit zijn ooghoeken ziet Face dat Lizzy geboeid zit te kijken naar zijn conversatie.
“Dat heb ik vorig jaar ook al gemerkt, ja. Een klant van ons heeft een vakantiebungalow in de buurt en daar mag ik sindsdien gebruik van maken als ik in deze streek ben.”�
Terwijl hij een tevreden grijns trekt, kijkt hij even naar Lizzy en knikt vervolgens naar haar.
“Excuseert u mij, ik ga haar even begroeten.”�
Face staat op en loopt naar de kokkin van Joe.
“Goede avond. Lizzy is de naam, toch? Mag ik bij u komen zitten?”�
“Hallo, meneer Peck. Ik had niet verwacht u al zo snel terug te zien.”�
“Steven, u mag wel Steven zeggen.”� Face zet een enigszins bezorgd gezicht op.”� En ik had niet verwacht u midden in de week in een café aan te treffen.”�
“Ach, thuis was er niets te beleven, dus ik dacht: kom, ik ga er even uit,”� zucht Lizzy verveeld voor zich uit.
“Zoiets dacht ik ook. Alleen zitten is maar saai, vindt u ook niet?”�
“O, maar ik was niet alleen thuis, hoor. M’n ouders en broers zijn er, maar iedereen zit naar de tv te kijken en daar had ik geen zin in.”�
“Woont u hier?”�
“Aan de rand van het dorp, net buiten de bebouwde kom op een farm. We houden een paar duizend stuks rundvee. Vandaar dat m’n broers nog thuis zijn, die werken allemaal op vaders bedrijf.”�
Face luistert aandachtig, dat vinden vrouwen fijn weet hij, en hij knikt dan ook begripvol als ze gepassioneerd over de koeien, stieren, kalveren en vele hectares land vertelt. Hij wenkt de barman en bestelt twee drankjes.
“Later gaan Zachery en ik een stierenfokkerij beginnen, vandaar dat ik nu nog thuis woon. O… eh… Zachery is mijn verloofde, trouwens,”� bekent Lizzy met een kleurtje op haar gezicht.
Ze herinnert zich dat ze vanmorgen probeerde te doen alsof zij Joe’s vrouw was.
“Aha, dus zo alleen bent u dus ook weer niet.”�
Face lacht een beetje zuur alsof hij dat jammer vindt. Met een serieus gezicht gaat hij verder.
“Uw ziel en zaligheid ligt bij koeien, hoor ik. Wat ik dan niet begrijp is dat u nu op een geitenfarm werkt!”�
Zijn onschuldige blik ontlokt haar een uitspraak die Hannibals vermoedens van bevestigen.
“Och, ja… maar dat zal niet zo lang meer duren. In ons land overleven alleen de echte bedrijven. De beste van de beste. Ik denk dat m’n baas over een tijdje wel zal kappen met die geiten van hem. Die horen toch niet in Amerika?!“
Ze kijkt daarbij nogal geringschattend en verwacht zichtbaar een bevestiging van die stelling. Face laat zich echter niet verleiden om daar concreet iets op te zeggen en gaat over op een andere tactiek. Hij laat zijn blik over haar gezicht glijden en tovert een vertederde glimlach tevoorschijn.
“Uw verloofde heeft straks een goede vrouw aan u. U praat vol passie over het boerenbedrijf. Waar staat dat van hem eigenlijk?”�
Lizzy is even uit het lood geslagen door de plotselinge wending van het gesprek, want haar verloofde is een gevoelig onderwerp. Ze staart enkele ogenblikken naar haar drankje en antwoordt met een bittere klank in haar stem.
“Dat staat nog nergens. We hadden een mooie plek op het oog, maar we waren net te laat met het doen van een bod. Daarom zit Zachery vijfhonderd mijl hier vandaan en zoekt hij in de weekends naar geschikte locaties of over te nemen bedrijven.“
Opnieuw focust ze zich op haar drankje.
“Ik zie hem bijna niet meer,”� snikt ze.
Face slaat zijn ogen ten hemel, nu blijkt deze heks met gifketel ook nog menselijk te zijn! Hij legt zijn arm om haar heen.
“Het spijt me dat ik zo nieuwsgierig ben, ik wilde je niet overstuur maken. De volgende keer praten we over leuke dingen.”�
Lizzy knikt en werpt hem een dankbare blik toe. Face vist uit of ze in is voor een volgend afspraakje. “Als je dat wilt tenminste.”�
Ze knikt als een beteuterd kind.
“Praten kan geen kwaad.”�
“Nou, dan zie ik je wel weer.”�
Face staat op van de barkruk en legt geld op de bar voor de drankjes.
“Morgen? Acht uur?”� vraagt Lizzy hoopvol.
“Ehmmm…”�
Face doet alsof hij in gedachte zijn werkschema voor morgen naloopt.
“Ik weet niet of dat dat gaat lukken.”�
Lizzy’s blik verraadt teleurstelling.
“Ik heb na zessen nog een afspraak. Maar….ik zal m’n best doen. Oké?”�
Ze knikt gerustgesteld. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Face vraagt of hij haar thuis zal brengen.
“Ik ben met de auto,”� antwoordt ze. “Wel jammer eigenlijk, want ik zou best eens in die gave sportwagen van je willen zitten,”� laat ze er met een ondeugende blik in haar ogen op volgen.
Face groet haar als een gentleman. Hij geeft haar een handkus en loopt kalm het café uit. Onderweg naar zijn auto verzekert hij zich ervan dat ze hem niet volgt, want dat kan hij niet gebruiken.

Nick, de man die eerder op de avond met Lizzy zat te praten zag dat zij opnieuw mannelijk gezelschap kreeg. Hij kende de man niet, maar vermoedde dat ie uit de stad komt. Het viel hem meteen op dat hij een duur pak draagt. Toen het Nicks beurt was om een rondje bier te halen voor de biljarters bekeek hij de vreemdeling met wie Lizzy een geanimeerd gesprek voerde nog eens goed. Het gezicht kwam hem bekend voor, maar waar heeft hij het eerder gezien? Er was iets met die man, maar wat was dat ook al weer? Het zat Nick dwars dat hij er niet op kon komen en de rest van de avond hielden de vraagtekens hem uit zijn concentratie. Geen bal op het groene laken wilde nog de goede kant op rollen.
Hij houdt het vanavond voor gezien. Hij stopt met biljarten, verlaat het café en wacht in zijn auto tot de vreemdeling naar buiten komt. Nick fluit zachtjes als hij ziet in wat voor auto Face rijdt.
“Nou Lizzy, als zo’n man belangstelling voor je heeft, waarom dan nog wachten op Zachery?”�
Op afstand volgt Nick de corvette, maar na een bocht is hij de auto ineens kwijt. Hij remt af en zoekt de zandpaden af. Hij moet toch ergens gebleven zijn?!
Ineens ziet hij lichtjes en zet z’n auto stil. Nick weet dat dit pad niet zo lang is, het voert naar een blokhut. Hij zet zijn auto aan de kant van de weg en loopt behoedzaam in het donker van de late avond naar de blokhut toe. Als hij buiten niets hoort sluipt hij naar een raam toe. Daarbinnen hoort hij stemmen, maar de luiken zijn gesloten, dus kan hij niet zien bij hoeveel mensen die horen.

Reacties: