FanFic.nl

Können wir das machen?*TC*

Können wir das machen?~6~

Na een half uurtje te hebben geoefend, leggen we onze spullen in de coulissen en gaan naar de backstage.In onze kamer is het stil.Geen geroep van de crew.Niemand die ons lastigvalt met vragen of zegt dat we op tijd moeten klaarstaan.Dat weten we ondertussen wel al.Maar goed, we moeten het er allemaal maar bijnemen.In onze kamer staat een schaal met broodjes en flessen frisdrank.Zo kunnen we ons nog vol proppen voor het optreden.En ik voel de zenuwen al komen.Bill zit naast mij in de zetel, met zijn been te trillen.Blijkbaar komen de zenuwen bij hem ook al aankloppen.En hij laat ze gemakkelijk binnen.Maar dat is een Kaulitz -trekje, want ook ik kan mijn zenuwen moeilijk verdringen.Onder bedwang hoeden is nog net mogelijk, buiten mijn zenuwkreten soms.


Gustav en Georg zijn beiden naar het toilet en Bill en ik zijn nog wat aan het oefenen.Bill klinkt even goed zonder bass en drum maar Gustav en Georg zouden toch niet te missen zijn.Dan mist er gewoon een deel.En dat mag niet.Volledig buitengesloten. “Jongens jullie moeten binnen 5 minuten op.Ik moest jullie al komen halen.”� Gustav en Georg komen ook net binnen. “Oké David, we volgen.”� Nu komen de zenuwen pas echt.Ik weet wel dat onze fans ons graag horen en dat Bill half hees mag klinken, ze zouden het amper horen.Maar voor ongeveer10.000 mensen optreden went toch niet.


Er wordt een sein gegeven dat ik het podium op moet.Mijn hart klopt in mijn keel.Als spelend wandel ik het podium op.De lichten zijn nog uit.Enkel de stroboscoop zorgt voor flitsen.Blijkbaar genoeg voor de fans om mij te zien, want het gekrijs wordt een paar decibels luider.Ook Georg staat al op het podium en Gustav zit al vanaf het begin achter zijn drumstel.Maar daar hing een doek voor, zodat niemand hem kon zien.Het doek is opgetrokken toen Georg en ik het podium betraden.



De intro van übers ende der Welt knalt door de hele zaal.Het begin herhalen we steeds opnieuw.Tot Bill het podium op komt gelopen.Het gekrijs wordt nog een beetje erger.Ik denk dat ze nu wel op het luidste zitten.Hun kelen doen na zo een optreden toch ook wel pijn.Het herhalende begin wordt nu vervangen door de volgende akkoorden die perfect bij Bill zijn stem klinken.Zonder het zelf te beseffen dwalen mijn ogen af naar Bill.Hoe hij beweegt.Zo los niet echt op de muziek.Gewoon zoals hij zich er goed bij voelt.En goed genoeg voor de fans.Zijn haar beweegt amper door de hoeveelheid haarlak die er ingespoten is.Zijn vestje open zodat een deel van de tekening op zijn T-shirt te zien is.Een blinkende tekening op een rode achtergrond.Zijn blauwe jeansbroek met riem vastgemaakt met een grote gesp.Zo mooi bij elkaar passend, hij heeft goeie smaak.Zijn mooi kontje is goed te zien in zijn broek.



Hij draait zich om naar mij, gelukkig te druk bezig met zingen ommijn starende blik te zien.Ik kijk snel naar de fans.Bill komt mijn kant opgewandeld.Draait een keer rond mij en blijft naast mij staan.Met zijn gezicht naar mij toegekeerd blijft hij zingen.Alsof hij alleen voor mij zingt.Even vergeet ik alles rondom ons en kijk recht in de ogen van mijn broer.Een raar gevoel komt in mijn maag.Het lijkt of mijn maag volledig samentrekt.Niet dat je er buikpijn van krijgt.Een aangenaam gevoel.En in mijn onderbuik kruipt een kriebelig gevoel rond.Zou ik dan toch echt iets voelen voor mijn broer?

Reacties: