FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 5: De Finale

Ook het tweede gevecht hadden ze weten te winnen. Deze keer, echter, had Zero schade opgelopen. Genoeg schade om met gerust hart te kunnen zeggen dat hij eerst weer genezen zou moeten worden, voordat hij aan het volgende gevecht zou kunnen beginnen. Oftewel, ze had een half uurtje pauze. Een diepe zucht slakend ging Jayla aan een van de tafeltjes zitten. Ze had niet verwacht dat gevechten tegen trainers zoveel stress op konden leveren. Lichamelijke stress bij de pokémon, en psychische stress bij de trainer zelf. Ze had bij het laatste gevecht zelfs geluk gehad. De trainer van de andere pokémon, een Tailow, had op het laatste moment een paniek aanval gekregen, waardoor zijn pokémon niet meer aan kon vallen; hij nam het gedrag van zijn trainer over. Natuurlijk had ze dat buitenkansje met beide handen gegrepen, en hadden ze de Tailow verslagen. Het zou in haar ogen zelfs een belediging zijn geweest als ze had gewacht tot de paniek aanval van de andere trainer voorbij was gegaan.

Haar blik gleed de ruimte rond, en bleef hangen bij een groot scherm waar het huidige gevecht op zichtbaar was. Waren zij en Zero daarstraks ook zichtbaar geweest op dat scherm? Grote kans van wel. Geïnteresseerd keek ze naar het gevecht dat plaats vond. Als ze zich niet vergiste, zou ze het straks tegen de winnaar van dat gevecht op moeten nemen. Misschien was het handig als ze er naar keek, zodat ze de gevechtsstijl van haar tegenstander kende. Een beetje, in ieder geval. Het eerste wat haar opviel, was dat beide trainers vuur pokémon gebruikten, en ze dus allebei in het voordeel zouden zijn voor haar. Nog een reden waarom ze zich goed voor moest bereiden, dus. De ene trainer gebruikte een Charmander, en de ander vocht met een Magby. Met moeite lukte het haar om de bewegingen en aanvallen te volgen die de pokémon uitvoerden. Waarom waren die pokémon zo snel? Zou Zero eigenlijk wel snel genoeg zijn om hun snelheid bij te kunnen houden? Ze hoopte in ieder geval van wel.

Gelijk met het eindsignaal van de wedstrijd, de Charmander had gewonnen, klonk het bekende geluidje van de toonbank waar Jayla haar pokémon zou kunnen ophalen. Ze liep langzaam, nadenkend bij elke stap die ze zette. Zouden zij en Zero wel sterk genoeg zijn om hem te kunnen verslaan? Het zou wel moeten. Het zou laf zijn om op te geven nu ze al zo ver was. Bovendien was het de finale ronde. Alles of niets, dus. Dankbaar nam ze Zero’s pokéball aan van de zuster Joy. Dit moést ze gewoon lukken. Ze konden die Charmander verslaan! Hij was een vuur pokémon, nou en? Als ze niet in paniek raakten, zouden ze hem aan kunnen. Als ze er in zouden geloven, zouden ze het mogelijk kunnen maken. Dan zou het mogelijk zijn om het onmogelijke te waar te maken.

Het was vlak voor de wedstrijd. Het moment dat de finalisten het podium op moesten lopen om elkaar de hand te schudden. Het moment waar alles mee begon. Het gevecht dat de hele wedstrijd zou beslissen. “Veel succes,”� zei Jayla terwijl ze de hand van haar tegenstander schudde. De jongen keek haar spottend aan. “Zal ik niet nodig hebben tegen jou,”� snoof hij. Ze lieten elkaars hand los, en liepen elk naar hun eigen helft van het podium. Hij had geen succes nodig? Bah. Hij zou wensen dat hij dat niet had gezegd. Stevig omklemde ze de bal van haar Treecko. “Kom op, Zero. Ik vertrouw op je…”� fluisterde ze. Zachtjes drukte ze haar lippen tegen de pokéball, voordat ze hem in de lucht gooide, zodat haar pokémon er uit kon komen. “Treeck!”� grijnsde haar Treecko. Hij staarde naar de Charmander van de tegenstander, overduidelijk niet onder de indruk. Het was gewoon een gevecht, meer niet. Er was geen reden om te bluffen over wat hij kon, of op te scheppen over wat hij niet kon.

“Ennn… begin!”� klonk de stem van de commentator. “Pound!”� “Scratch!”� klonk het in koor. Met gelijke snelheid sprintten de pokémon op elkaar af, alsof het een gevecht op leven en dood was. De winnaar zou voor eeuwig glorie kennen, en de verliezen zou nooit meer terug kunnen keren uit de diepte van zijn schaamte. Zero draaide zijn lichaam om de Charmander met zijn staart te kunnen meppen, waardoor de Charmander instinctief bukte om de aanval te ontwijken. Vervolgens haalde deze met zijn scherpe nagels uit naar de borstkas van Zero. Behendig hield Zero de klauw tegen met zijn arm. Toen de Charmander met zijn andere arm uit wilde halen, hield hij ook deze tegen. Vervolgens deed hij het eerste wat in hem opkwam; hij gaf de Charmander een kopstoot. De Charmander wankelde achteruit door de impact van de kopstoot, net als Zero. “Tijdverspilling,”� hoorde Jayla de jongen geërgerd grommen. “Charmander, gebruik je Ember!”� beval de trainer. “Zero, ontwijk!”� riep Jayla, maar het was al te laat. Gelijk op het moment dat de trainer zijn commando had geroepen, had hij zich hersteld van de klap. Zero werd volop geraakt door de kleine vuurbollen.

Zero wankelde achteruit, uit balans gebracht door de Ember. “Charmander! Iron Tail!”� riep de trainer. Iron Tail? Had hij zijn pokémon al Iron Tail aangeleerd? “Zero, blokkeer de aanval met je Pound!”� riep Jayla, alhoewel ze wist dat het weinig effect zou hebben. Beide pokémon renden weer op elkaar af, en draaiden hun lichaam tegelijk, elkaar rakend met hun staarten. De Charmander liep nauwelijks schade op, terwijl Zero door de Iron Tail naar achteren werd geblazen, het podium af. Jayla liet een kreet horen, en rende naar de plek waar Zero van het podium af was gevallen. Zonder er bij na te denken sprong ze van het podium af. Hoe had die klap ooit zo hard kunnen zijn? “Zero..?”� fluisterde ze, haar bewusteloze pokémon voorzichtig oppakkend. Een rumoerig gemompel rees op vanuit het publiek. “Ehrm… En het gevecht is beslist! De winnaar van het gevecht is Jamie Fox!”� riep de commentator. Niet dat het nog niet duidelijk was. “Gheh, het is maar wat je een gevecht noemt…”� hoorde ze Jamie op de achtergrond zeggen. Ze liet Zero terug keren in zijn pokéball. Zonder nog iets te zeggen liep Jayla weg van het podium. Zero moest genezen worden. Dat was nu haar prioriteit.

Reacties: