FanFic.nl

Gemekker in de dubbeldekker

Gemekker in de dubbeldekker 19

Hoofdstuk 19

Nu Lizzy een verlofdag heeft en Murdock haar de hele dag schaduwt houden de andere teamleden op uitnodiging van Joe een dagje rust op de farm. Hoewel ze stand by blijven voor het geval Murdock of Catalina alarm slaat, zitten Face en Hannibal ontspannen te kaarten op de veranda. Kop koffie, sigaartje en een lekker temperatuurtje. Wat wil een mens nog meer op een vrije dag.
B.A. beloofde Don te helpen een bijna antieke tractor op te knappen en komt vandaag zijn belofte na. De mannen liggen al enkele uren, in overalls gehuld tussen allerlei gereedschap, te sleutelen aan het oude beestje waar Joe en Don geen afscheid van kunnen nemen.
Nelly, die een vrije dag opoffert voor haar collega Lizzy, zwaait haar dochter uit. Olivia gaat zich een paar uurtjes vermaken met winkelen in de grote stad. Pas als haar auto uit het zicht verdwenen is dribbelt de trotse moeder naar Joe’s huis en gaat ze aan de slag.
Rond het middaguur dekt Nelly de tafel op de veranda en stuurt ze de mannen het erf op. Tijdens de lunch glijdt haar tevreden blik over het gezelschap dat zit te genieten van wat zij heeft bereid. En dit is nog maar eenvoudig! Vanavond kookt ze iets speciaals. Voor haar dochter, voor B.A., ter herinnering aan haar overleden man en omdat ze trots is op het Afrikaanse land waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Glimlachend verheugt ze zich op vanmiddag en niet alleen op het bereiden van die maaltijd.

“Heb je lekker gegeten, jongen?”� vraagt Nelly.
B.A. knikt. Ze schuift naast hem op de bank, want alleen Don en hij zitten nog op de veranda, pratend over de mooie oude technieken van de tractor waar ze de hele morgen aan hebben gewerkt.
“Zijn jullie klaar met repareren?”�
De mannen kijken elkaar aan en schudden hun hoofd.
“O,”� reageert ze beteuterd op dat stille antwoord.
“Waarom?”� wil Don weten.
“Nou, weet je,”� begint Nelly bescheiden, “Olivia en ik knappen m’n huisje een beetje op en nou hebben we eigenlijk nog wat hulp nodig van een handige man. En nu dacht ik zo… ”�
Ze zwijgt een moment en slaat haar ogen neer.
“Och, laat ik maar gewoon eerlijk zijn: ik zou het leuk vinden als jij wil komen helpen, B.A.”�
De mannen wisselen een blik van verstandhouding. Op het gezicht van B.A. komt een grote glimlach en Don knipoogt naar hem.
“Natuurlijk kom ik je helpen. Wat moet er allemaal gebeuren?”�
Nelly loopt enthousiast ratelend met hem mee naar de Van waar B.A. zijn gereedschapskist pakt en verontschuldigt zich tussendoor duizend maal voor het feit dat ze hem van zijn werk afhoudt.
“Zeg, hou eens op met die onzin. Jij weet dat ik weet, dat jij hier al een paar dagen naar uitkijkt. Al sinds dat je Olivia hebt uitgenodigd waarschijnlijk,”� wijst B.A haar heel kalm op haar verborgen agenda.
Ze slaat haar handen voor haar gezicht.
“Oí²í²h, ben ik zo erg?”�
B.A. knikt en houdt dan zijn arm uitnodigend voor haar. Gearmd stappen ze naar het huisje waar Olivia hen lachend verwelkomd.
“Zo moeder, je hebt het dus voor elkaar gekregen?”�
“Ssst!”�
Nelly wappert met haar hand dat ze daar niet over moet beginnen. B.A. kijkt Olivia aan en knikt.

Het is gezellig druk in het kleine huisje aan de rand van The Goathill. De middag vliegt voorbij terwijl er binnen gemeten, geboord, getimmerd, gezaagd en gelachen wordt. Nelly heeft nieuwe gordijnen gemaakt van de stof die Olivia meebracht uit New York. B.A. hangt nieuwe rails voor haar op, maar ziet het ophangen van de gordijnen niet zitten.
“Dat doe ik wel, dat is ook geen mannenwerk,”� zegt Olivia berispend tegen haar moeder.
“Pas je wel op?! Jij bent niet gewend om op trappen te klimmen!”�
Nelly weet dat haar dochter in haar appartement voor alles en nog wat een handige huismeester ter beschikking heeft, waardoor ze nooit gevaarlijke fratsen hoeft uit te halen. Olivia pakt de keukentrap, neemt de zware gordijnen op haar arm mee en begint ze op te hangen. B.A. merkt dat de trap niet zo stevig staat en houdt hem vast. Behalve een dankbare blik ziet hij dat ze hoogtevrees heeft die haar onzeker maakt op de bovenste trede.
Als het eerste gordijn ophangt komt ze voorzichtig naar beneden. Ook het tweede hangt al snel op zijn plaats. Alleen het laatste haakje wil niet goed in het oogje. Olivia reikt nog een stukje verder om meer kracht te zetten, maar verliest haar evenwicht. Een hoge gil klinkt door de kamer als haar voet van de traptrede glijdt en ze begint te vallen. B.A. draait zich vliegensvlug om en vangt haar op in zijn sterke armen. Nelly komt geschrokken aangesneld.
“Oh, meisje, wat doe je nou?”�
Olivia kan van de schrik en opluchting tegelijk even niets anders dan huilen.
“Heb je je pijn gedaan?”� vraagt B.A. haar.
Ze schudt haar hoofd en wordt dan voorzichtig op de grond gezet.
“Dank je wel,”� zucht Olivia dankbaar.
Het volgende moment drukt ze een kus op z’n wang. Nelly ziet hem blozen en veranderen in een hulpeloos verlegen man.
“Kom, we gaan opruimen en wat drinken. Dat hebben we wel verdiend!”�
B.A. is opgelucht dat ze de aandacht van hem afleidt en begint zijn gereedschap op te bergen.

Na het incident met de gordijnen haalt Nelly een koffertje uit haar bergkast en neemt het mee naar de grote keuken van Joe. Enkele uren later haalt ze er een paar fleurige tafelkleden en fraaie servetten uit waarmee ze de tafel op de veranda in een waar feest verandert.
Voor ze aanschuiven slaken de mannen bewonderende kreten bij het aanschouwen van de kunstige voorgerechten. Nelly heeft voor zichzelf de stoel aan de kop van de tafel gereserveerd. Als de hele maaltijd geserveerd is heft ze haar glas.
“Lieve mensen, in deze tijd vol zorgen hebben we allemaal op z’n tijd een verzetje nodig om daarna onze schouders er weer onder te kunnen zetten. Ik heb m’n best gedaan om vandaag een feestelijke maaltijd te bereiden en zeg daarom alleen nog: Smakelijk eten en proost!”�
Een hartelijk applaus barst los. Ontroerd gaat ze zitten. Olivia, aan haar linkerzijde, pakt haar hand en knijpt er even in. B.A., aan haar rechterzijde, legt zijn hand op haar arm.
“Dit voelt als thuis bij m’n moeder,”� zegt hij aangedaan.

Tijdens het eten verdwijnt stilletjes het zonnetje achter een paar grote wolken. Het gezelschap kijkt af en toe om of er nog geen regendruppels vallen, maar het is nog steeds droog. De wolken pakken samen en vormen een steeds dreigender muur in donkere grijs-blauwe tinten.
Iedereen helpt om de tafel af te ruimen, op Joe na. Met een bezorgd gezicht loopt hij naar de weg. Zijn horloge vertelt hem dat Catalina vanavond laat is en dat maakt hem onrustig. Hij tuurt in de verte of hij de dubbeldekker ziet. De eerste vette regendruppels verdampen op het nog warme erf, maar al snel vallen er te veel. Het zal niet lang meer duren voor het een plensbui wordt.
Hannibal, Face en Murdock gaan naar het motel terug. B.A. loopt nog even met Nelly en Olivia mee.
Als het een uur of negen is houdt Joe het wachten niet langer vol. Catalina had nu thuis moeten zijn en tot overmaat van ramp krijgt hij geen gehoor als hij haar belt! Gespannen haalt hij zijn lange jas en leren hoed uit de garderobekast en rent naar het huisje van Nelly. Nog voor iemand kan reageren op zijn kloppen staat hij binnen.
“Baracus, ga je mee? Ik ga Catalina zoeken.”�
B.A. verontschuldigt zich en loopt meteen mee, want hij ziet in wat voor toestand de farmer verkeert.
“Kom, we nemen de Van,”� roept hij door de klaterende plensbui heen.
In de verte turend geeft Joe aanwijzingen om hem naar het reservaat te loodsen. Kortaf, meer krijgt hij niet uit zijn strot. Ze rijden dieper de regenbui in, de ruitenwissers in de hoogste stand hebben moeite het vele water de baas te blijven.
Eenmaal bij het reservaat komen ze bij gesloten slagbomen. Joe trekt zijn kraag omhoog en stapt uit om via een intercom de boswachter op te roepen. Door de harde wind valt het niet mee zich verstaanbaar te maken, maar de bomen gaan toch open. De zoektocht naar Catalina kan beginnen. Joe weet dat ze naar in dit reservaat is gegaan, maar hij heeft geen idee welke zijweg ze heeft gekozen. Uit Murdocks verslag kon hij dat niet opmaken. En dan is het ook nog maar de vraag of ze hier nog is. Om geen kostbare tijd te verliezen zet B.A. de grote schijnwerpers op het dak van de Van aan, zo hoeven ze niet elke zijweg tot het einde te rijden. Aan de vijfde zijweg links ziet Joe een rode vlek opdoemen.
“Daar!!!”� schreeuwt hij.

Vroeg in de avond werpt Catalina een blik op de naderende donkere wolken. Ze zet de geiten aan tot tempo, want ze wil graag voor de regen terug zijn bij de dubbeldekker.
Vanmorgen moest ze eraan wennen om weer alleen te gaan werken. Murdock gaat nu al een tijdje met haar mee en is, bij nader inzien, toch wel aangenaam gezelschap. Halverwege de dag moest ze zichzelf bekennen dat het zelfs een beetje saai was zonder zijn spannende verhalen, maar het feit dat hij Lizzy de hele dag in de gaten hield gaf haar genoeg rust om ontspannen rond te lopen met haar kudde.
Ze opent de achterdeur van de dubbeldekker en de geiten rennen naar binnen, waarschijnlijk voelen ze al een paar druppels regen. Catalina vult de ruif met hooi en laat de waterbak vollopen met vers water. Tevreden stelt ze vast dat het een prima dag is geworden en klimt dan naar haar eigen plek: de camper op de eerste verdieping.
Terwijl ze haar rugzak op de bank zet, valt haar op dat de bus wel erg scheef staat.
“Ben ik nou zo stom geweest om hem half naast de parkeerplaats te zetten?”�
Het wordt al donker door de bui die steeds dichterbij komt, maar ze kan nog wel zien dat de dubbeldekker goed op het asfalt staat. Ze daalt de trap weer af en merkt dat de laatste stap kleiner is dan gewoonlijk. Met één blik ziet ze wat de oorzaak is: een lekke band.
Ze besluit eerst wat te eten en daarna de band te verwisselen. William heeft haar dat met een berg geduld uitgelegd, dus dan moet ze het nu maar eens in praktijk brengen. Als ze de reserveband wil halen ziet ze dat ook de rechterachterband zo plat is als een dubbeltje.
“Hè?! Dat meen je toch niet?!”�
Catalina kan haar ogen niet geloven. Meteen realiseert ze zich dat ze nu geen kant op kan, want er is maar één reserveband. Ze haalt de telefoon van B.A. tevoorschijn en toetst het nummer van Joe. Er komt echter geen verbinding tot stand. Zit ze hier te ver van de telefoonmasten af? Heeft ze daarom geen bereik? Ze kijkt om zich heen. De bui hangt al boven het bos. Het wordt donker, de bomen beginnen steeds harder te ritselen en neerploffende druppels vertellen dat het regent. Er loopt een rilling over haar rug. Snel klimt ze weer naar boven, zich afvragend of ze door iets scherps is gereden.
“Maar dan nog! Twee lekke banden! Zo slecht kunnen die toch niet zijn, ze zitten nog geen half jaar onder de bus!”� redeneert ze hardop. “Of is er hier opzet in het spel?”�
Ze wil er liever niet aan denken, maar het idee dat iemand met minder goede bedoelingen weet dat zij hier moederziel alleen midden in een reservaat staat en geen kant op kan, doet haar rillen.
Als Lizzy dit op haar geweten heeft, had Murdock dat gezien. Moeten zien. Dan was hij haar komen zoeken. Had hij haar moeten komen zoeken. Dat was de afspraak. Het veilige gevoel dat Catalina de hele dag had maakt plaats voor onzekerheid, twijfel, een gevoel van in de steek gelaten te zijn door Murdock. Weer een rilling.
De wind wakkert aan en doet de dubbeldekker zacht wiegen. Abby ligt languit op de vloer. Met haar ogen volgt ze de bewegingen van haar baasje.
“Laten we hopen dat Joe ons komt zoeken, want we zijn al te laat,”� zegt ze tegen haar hond.
In een windvlaag valt er een tak op het dak. Abby springt op en zet het op een blaffen. Catalina verstijft van schrik. Ineens wil ze hier weg. Haastig trekt ze een dikke trui aan, grist haar regenjas van een haak en stopt wat eten en drinken in haar rugzak.
“Kom, we gaan bij de geiten zitten.”�
Door de neerplenzende regen rent ze met Abby naar de stal. De harde wind maakt het lastig de achterdeur te sluiten. Met een zucht van opluchting groet ze haar geiten die dicht tegen elkaar aan liggen nu het kouder wordt. Bij het schijnsel van haar zaklamp sleept ze een pak stro uit de voorraadkast naar een plek waar geen geiten liggen. Als ze gaat zitten springt Abby naast haar. Hier voelt ze zich een stuk veiliger. Ze moet om zichzelf lachen.
“Veiliger? Alsof geiten je zullen beschermen tegen storm, regen en schurken!”� schampert ze.
De regen valt met bakken uit de lucht. De wind slaat het water nu aan de ene kant en even later aan een andere kant tegen de ruiten van de bus. Zo wild als het buiten is, zo rustig is het binnen. Abby legt haar kop op schoot als Catalina het zich gemakkelijk maakt op het pak stro.

Hoe het mogelijk is weet ze niet, maar het lijkt erop dat ze heeft zitten doezelen. Catalina schrikt wakker als er plotseling een auto ronkend naderbij komt en de bus in een zee van licht zet. Ze duikt van het pak stro af en verbergt zich in de voorraadkast tussen de pakken hooi en stro. Abby gromt, ook zij schrok.
“Stil! Kom hier!”� sist haar baasje.
De hond sluipt het hok in, ze voelt de spanning. De lichtzee wordt onderbroken. Catalina weet wat dat betekent. Er loopt iemand om de bus heen.
“Oh, God,”� prevelt ze, “nu gaat het gebeuren!”�
Als de wind niet zoveel lawaai maakte, zou ze zichzelf verraden door het angstige kloppen van haar hart. Buiten wordt er iets geroepen, maar ze kan het niet verstaan. Opeens wordt de deur naar de bovenverdieping opengetrokken. Ze duikt nog dieper weg, maar dan hoort ze haar naam.
“Catalina! Waar ben je?!”�
Die stem! Dat is de stem van…
“Joe?”�
“Catalina?!!!”�
“Joe, ben jij dat?”�
“Ja! Waar ben je?
“Beneden! Bij de geiten!”�
Catalina staat op, maar ze is door vermoeidheid, kou en spanning niet zo soepel meer. Half struikelend rent ze naar de achterdeur. Als de grendel er vanaf is en ze de deur opent, waait hij uit haar handen. Meteen is Joe daar. Hij stapt naar binnen, opent zijn armen en drukt haar tegen zich aan. Zo staan ze enkele seconden, totdat Catalina een tweede schim ziet.
“Joe, kijk daar!”� fluistert ze geschrokken. “Er is nog iemand!”�
“Rustig maar, dat is B.A.,”� antwoordt hij met kalme stem terwijl hij haar los laat.
Ze slikt een keer, nog onder de indruk van de omhelzing.
“Wat is er gebeurt? Waarom ben je nog steeds hier?”� vraagt hij bezorgd met zijn handen om haar bovenarmen.
Joe krijgt antwoord uit twee monden tegelijk want B.A. stapt de stal van de dubbeldekker in.
“Twee banden lek, man!”�
“Twee lekke banden!”�
“Welke?”�
“Rechts.”�
“Daar!”� klinkt het opnieuw tegelijk.
“Het spijt me dat ik er nog geen heb verwisseld. Toen ik zag dat het er twee waren, verloor ik een beetje de moed. En die bui hing al boven ons hoofd,”� verontschuldigd Catalina zich.
Joe begint te regelen.
“Jij gaat met B.A. mee naar huis. Ik blijf hier bij de geiten totdat...”�
“Nee! Niks daarvan!”� onderbreekt Catalina hem. “Straks is het de omgekeerde wereld! Dan ben jij hier alleen en zit ik bezorgd in de auto! Ben je vergeten dat ze het ook op jou gemunt hebben? Ik blijf hier! Bij jou! Bij m’n geiten! Bij m’n dubbeldekker!”�
B.A. hoort hen van een afstandje aan. Glimlachend schudt hij zijn hoofd.
“Wat wil je dat ik doe? De veewagen halen of een tweede band?”� onderbreekt hij het gekibbel.
“De kudde past niet helemaal in de veewagen, dus doe de band maar,”� besluit Joe.
B.A. knikt en vertrekt met net z’n spurt als hij eerder aan kwam rijden.
Joe knipt zijn zaklamp aan. Samen lopen ze door de stal om te zien hoe de geiten erbij liggen. Dan pakt ook hij een pak stro uit de voorraadkast en nodigt Catalina uit naast hem te komen zitten.
“Kom, vertel eens, hoe ging het vandaag?”�
Na een wederzijds verslag van hun werkdag vertelt Joe over het verloop van Murdocks Operatie Lizard. Catalina krijgt kippenvel als ze hoort dat Lizzy vlak naast haar dubbeldekker heeft gestaan met haar gifbrokken. Gelukkig dat Murdock haar doorhad en bij de bus is gebleven tot ze weg was.
“Maar ze kan toch later zijn teruggekomen om de banden lek te steken!”� zegt ze verontwaardigd als Joe haar vertelt dat Lizzy naar huis is gegaan.
Het idee dat de kokkin Murdock te slim af is geweest zit haar niet lekker. Dat had ze niet achter hem gezocht. Na een tijdje zijn ze uitgepraat en luisteren ze naar de regen en de wind. Ieder met eigen gedachten en zorgen, gevoelens en verlangens.

Joe en Catalina zitten al meer dan een uur op de pakken stro en het wordt steeds kouder in de dubbeldekker. Abby heeft het goed bekeken. Telkens als er een geit opstaat om tegen een andere aan te gaan liggen neemt ze het verlaten, warme plekje in.
Catalina staart in het donker naar de kronkelende beekjes water die over de ruiten stromen en die oplichten bij een lichtflits van een onweersbui die in de verte voorbij trekt. Verkleumd begint ze te klappertanden. Joe hoort het en raapt moed bij elkaar om haar een voorstel te doen. Hij knipt de zaklamp aan.
“Sta eens op?”�
Joe helpt haar overeind door een hand uit te steken.
“Blijf maar even staan.”�
Hij legt haar pak stro haaks tegen het zijne en gaat met zijn rug tegen de wand van de bus zitten.
“Kom maar, dan zorg ik dat je het weer warm krijgt.”�
Catalina aarzelt. Ondanks het feit dat haar lichaam verstijfd is van de kou, is het in haar hoofd en hart een zinderende chaos van gedachten en gevoelens. En dan vraagt Joe ook nog eens of ze dicht bij hem komt zitten!
“Lijkt me niet zo’n goed idee.”�
“Doe niet zo raar. We zijn geen vreemden. Een uur geleden hebben we elkaar nog vastgehouden!”�
In gedachte sputtert ze alles bij elkaar, maar haar hart wil naar hem toe. Joe merkt haar tweestrijd. “Kom.”�
In dat ene woord ligt zowel een bevel als een belofte. Ze gehoorzaamt en gaat zitten. Joe probeert zijn grote lange Australische jas om haar heen te slaan. Als dat niet lukt, omdat ze enkele decimeters bij hem vandaan blijft, legt hij zacht zijn handen om haar bovenarmen en nodigt haar alsnog uit om dichterbij te komen. Heel langzaam schuift ze naar achteren. Ze houdt haar adem in. Ze durft hem niet aan te raken, want als ze dat doet dan zal hij voelen hoe haar hart bonst en…
Eindelijk kan hij zijn jas om haar heen slaan. Meteen wordt ze omringd door een behaaglijke warmte. Langzaam ontspant haar lichaam. Ze slaakt een zucht als haar bloed weer stroomt. Zelfs haar voeten lijken te ontdooien. Voor ze het weet leunt ze loom tegen Joe aan en rolt haar hoofd opzij tegen zijn schouder. In de verte hoort ze de regen in het bos, dichtbij het ritme van een hart. Het hart van Joe, haar baas, een goede vriend en de man op wie ze in stilte verliefd is. Verbeeldt ze zich nu dat het net zo onstuimig klopt als het hare? Ze schuift haar hoofd er nog dichter naar toe. Meteen wikkelt Joe zijn jas verder om haar heen. Hij legt zijn hand op de hare en maakt met zijn duim af en toe strelende bewegingen over haar pols. Er gaat een rilling door Catalina heen.
Laatst stelde ze zich dagdromend voor dat hij haar in zijn armen nam. De gedachte alleen deed haar al zo goed. Nu het moment daar is zet Iedere aanraking haar in vuur en vlam.
“Wordt je al een beetje warm?”� vraagt hij met zijn mond vlakbij haar oor.
Het trillen van zijn stem ontgaat haar niet. Ze knikt enkel. Langzaam vleit ze zich dichter tegen hem aan. Joe’s handen worden koud door het vasthouden van zijn jas. Om ze op te warmen laat hij een arm zakken. Met een zacht doch protesterend gekreun laat Catalina weten dat ze het daarmee niet eens is.
“Geef je hand maar aan mij,”� fluistert ze.
Joe aarzelt geen moment. Langzaam komen tien in elkaar verstrengelde vingers tot rust. Eindelijk samen. Met een glimlach op haar gezicht valt Catalina in slaap.

Een felle, fluitende bliksem gevolgd door een bulderende donderslag die na-echoot in het bos verstoort dit vredige tafereel. Catalina draait zich in een reflex opzij en Joe drukt haar beschermend tegen zich aan. Ze voelen hoe dicht hun hoofden bij elkaar komen. Hun hersenen vormen dezelfde vraag, maar voor ze die van een antwoord kunnen voorzien, komt er een auto aangescheurd die de dubbeldekker opnieuw in een zee van licht zet. B.A. is terug.
Met tegenzin laat Joe Catalina los. Voor hij uitstapt wisselen ze nog een verlegen blik.
Door de regen die er deze avond is gevallen is de bosgrond te zacht om met de Van naast de dubbeldekker te gaan staan. B.A. durft alleen de voorwielen naast het asfalt te zetten, maar op die manier hebben de mannen net genoeg licht om te kunnen sleutelen. Hij rolt een band uit de Van terwijl Joe hun eigen reserve-exemplaar klaarlegt. Ondanks de minder goede omstandigheden lukt het om ze te verwisselen. Na de enorme onweersklap regent het een stuk minder en als ze klaar zijn is het zelfs droog geworden.
B.A. laadt de kapotte banden in de Van. Als hij zich omdraait valt zijn oog op iets glimmends. Hij raapt het op en gromt binnensmonds.
“Zeg Joe, kijk eens?”� fluistert hij om Catalina te sparen. “Daar zijn de banden mee vernield.”�
Joe zet grote ogen op als hij de kogel in zijn hand ziet liggen. Catalina komt op het gesmoes af en vraagt wat er aan de hand is. Joe knikt ten teken dat B.A. het haar ook mag vertellen.
“Niet schrikken,”� waarschuwt hij voor hij zijn hand opent.
Catalina slaat van afschuw een hand voor haar mond.
“Jeetje….”� is alles wat ze kan uitbrengen.
Ze ziet Lizzy voor veel aan, maar zoiets? Een rilling glijdt langs haar rug.
“Ik heb een heerlijke dag achter de rug, maar hoe later het wordt hoe groter de verrassingen,”� zucht ze opgelaten. “Maar gelukkig niet allemaal onaangename,”� denkt ze er achter aan.
“Ik kan me niet voorstellen dat Lizzy dat heeft gedaan,”� peinst Joe hardop terwijl hij de kogel bekijkt.
“Het kan goed zijn dat ze iemand heeft gevraagd om dat voor haar te doen,”� oppert B.A.
Ze kijken elkaar aan en denken hetzelfde.
“Zou die Nick dat voor haar gedaan hebben?”� verwoordt Catalina hun vermoeden.
Ze vindt het een akelig idee dat Lizzy hulp krijgt bij haar snode plannen en denkt diep na of ze nog wel met de kudde weg zal gaan zolang de kokkin en haar handlanger niet achter slot en grendel zitten.

Het is al middernacht geweest als ze het reservaat achter zich laten en op weg gaan naar de farm.
Toen B.A. bij de dubbeldekker vertrok om een nieuwe band te halen, belde hij Face op omdat hij daarbij wel wat hulp kon gebruiken. Voor hem is het regelen van het één of ander meestal een fluitje van een cent. Face had zich aan de telefoon voorgedaan als manager van een busonderneming en wist op die manier de garagehouder in de buurt van het motel te overtuigen een grote band mee te geven aan zijn monteur. Binnen enkele minuten was B.A. ter plaatse en kreeg zonder morren een nieuwe band mee.
Terwijl hij terugreed naar het reservaat belde hij Face opnieuw, dit keer om hem te bedanken, maar ook met de vraag of Hannibal, Murdock en hij naar de farm konden komen voor opvang en overleg.

Als de dubbeldekker en de Van het erf van The Goathill oprijden staat er een waar welkomstcomité hen op te wachten. Hannibal, Face, Murdock en Don stappen van de veranda af en een moment later komen Nelly en haar dochter Olivia uit het kleine huisje aangesneld. Beide in hun nachtkleding met een warme jas er overheen.
De mannen zijn van het een en ander op de hoogte, Nelly niet. Van schrik slaat ze een hand voor haar mond als ze Joe achter het stuur van de dubbeldekker vandaan ziet komen.
Wanneer ze Catalina aan de andere kant ziet uitstappen slaakt ze een zucht van opluchting en rent ze zo snel als haar sloffen het toelaten naar haar toe.
“Oh, meisje, waar bleef je nou toch?”� vraagt ze terwijl ze haar collegaatje omhelst.
“Twee lekke banden, Nelly. Kun je je iets ergers voorstellen?!”� antwoordt de jonge vrouw vermoeid.
Dan ziet Catalina Murdock staan. De slungel met z’n stomme pet en handen in zijn zakken. De man die haar vandaag had moeten beschermen! Ineens komen de spanningen van die bange uren naar boven en ze rent op hem af. Ze voelt zich ontzettend teleurgesteld. Briesend gooit ze haar frustratie eruit.
“Jij zou Lizzy in de gaten houden! Jij zou zorgen dat ik vandaag veilig kon werken! Kom ik bij de bus aan, zijn er twee banden lek! Ik kon geen kant op! Heb je enig idee hoe verschrikkelijk bang ik ben geweest daar in dat bos? Hè?! Je had bij de dubbeldekker moeten blijven! Daar had Lizzy het vandaag op voorzien! Wat ben jij voor een vent? Ik dacht dat ik op je kon rekenen!”�
Als ze haar zegje heeft gedaan barst ze in tranen uit en rent naar het huis, Murdock verbijsterd achterlatend. Joe verontschuldigt zich en gaat achter haar aan. Hij vindt haar op de veranda, huilend in haar lievelingsstoel. Hij doet zijn jas uit en hangt die om haar heen, voor de tweede keer vanavond.

Hannibal, die op een afstandje heeft staan kijken, met toegeknepen ogen en een sigaar in zijn mond, loopt naar Murdock toe en gaat in autoritaire houding voor hem staan.
“Kapitein, heb jij ons iets vergeten te vertellen?”�
“Nee, kolonel. Lizzy is niet achter de bus geweest. Ze heeft alleen even naast haar eigen auto gestaan. Alles wat ik haar vandaag heb zien doen heb ik verteld.”�
Hannibal kijkt hem indringend aan.
“Goed, kapitein, ik had ook niet anders van je verwacht.”�
“Had ik bij de bus moeten blijven, kolonel?”�
Hannibal trekt een peinzende grimas en schudt zijn hoofd.
“Blijkbaar is ze nog doortrapter dan wij haar wisten in te schatten.”�
B.A. voegt zich bij hen. Murdock deinst achteruit van zijn boze blik, maar kan niet voorkomen dat hij in zijn kraag wordt gevat.
“Als ik erachter kom, dat je hebt zitten dromen of met één of ander onzichtbaar dier zat te kletsen, terwijl je op Lizzy moest letten, dan gooi ik je eigenhandig uit het team. Begrepen, gek?”�
Hannibal wijst B.A. zijn plaats door te zeggen dat Murdock niets is te verwijten.
“Het kan goed zijn dat Lizzy de banden heeft laten stukschieten door Nick. Ze heeft hem vast gebeld toen ze thuis was. Waarschijnlijk had ze geen gereedschap bij zich waarmee ze de banden lek kon steken. Laat staan schieten! Of ze kreeg door dat ze gevolgd werd,”� oppert Hannibal.
“Zou best kunnen,”� bromt B.A. terwijl hij hem de kogel laat zien. “Kijk, dit is één van de boosdoeners.”�
“Ik ga die gast Nick morgen eens een bezoekje brengen,”� zegt Hannibal met een blik op zijn horloge. “Nou, vooruit, vandaag dan, het is al middernacht geweest.”�

Joe neemt plaats op een andere stoel en laat Catalina uithuilen. Als ze kalmeert neemt hij haar mee naar de woonkeuken, waar hij een kop thee voor haar zet. Even later komt Murdock met een sip gezicht binnenlopen. Catalina staat op en biedt met hese stem haar excuses aan.
“Het spijt me dat ik zo tegen je uitviel. Ik heb me de hele dag veilig gevoeld, juist omdat jij Lizzy in de gaten hield. Ik vertrouwde erop dat je dat goed zou doen. Dat je net zo alert zou zijn als wanneer je met de kudde meegaat. Maar toen ik je zojuist stomweg met je handen in je zakken zag staan terwijl ik me daar in het reservaat als een rat in de val voelde, toen knapte er iets in me.”�
Ze buigt haar hoofd.
“Kun je me vergeven?”� fluistert ze.
Murdock knikt.
“Als ik maar het kleinste vermoeden had gehad dat ze iets met je dubbeldekker van plan was, was ik in de buurt gebleven.”�
“Dat had ik ook van je verwacht.”�
“Ik heb me blind gestaard op die emmer met gifbrok, terwijl ze nog veel meer snode plannen bleek te hebben,”� peinst Murdock hardop. “Kun jij mij dat vergeven?”�
Catalina knikt.
“Mag ik morgen dan weer met je mee?”� vraagt hij op dezelfde manier aan haar.
“Graag.”�
Opgelucht slaat Catalina haar armen om zijn nek.

Reacties: