FanFic.nl

Hurricanes and suns

1

“Slaapkop! Opstaan!”�
“Nee, nog heel even.”�
“Komaan, is tien jaar niet genoeg geweest?”� Ik open langzaam mijn ogen.
“Tien jaar?”� Ik kijk om me heen en herken vaag de plaats waar ik ben. “Zijn we er?”�
“Jep, welkom op Eden.”� Ik ga rechtzitten en rek me uit.
“Ik heb honger.”�
“En onze Bill is in orde.”� Zucht mijn broer terwijl hij me zijn rug toekeert.
Ik ga rechtstaan en loop achter hem aan, of probeer dat toch. Na een kunstmatige slaap van tien jaar zijn mijn benen niet echt wat ze geweest zijn. Ook aan het buitenlicht is het even wennen, maar al snel loop ik zonder probleem naast Tom.
“Ik kan nog steeds niet geloven dat we hier zijn.”�
“Ik ook niet, dit is zo geweldig!”� antwoord ik hem terwijl ik vol verwondering naar de zwevende auto’s kijk. “Zouden ze echt op water vliegen?”�
“Tuurlijk.”� We draaien ons om en zien een jonge vrouwe op ons afkomen. “De Kaulitz-tweeling, als ik mij niet vergis?”�
“Je vergist je niet.”�
“Mooi, ik ben Brenda, ik leidt het onderzoek.”�
“Tom.”�
“Bill.”� Zeggen we terwijl om de beurt haar hand schudden.
“Mooi. Oh, en , Bill, als je dit al geweldig vindt, ga je flauwvallen als je de City ziet, dit is nog niks.”� Tom en ik staren elkaar met grote ogen aan en Brenda lacht. “Kom, ik zal jullie een kleine rondleiding geven.”� Nieuwsgierig lopen we achter haar aan en kijken onze ogen uit.
De technologie is hier al veel verder dan op aarde, en even denk ik dat ik me in de toekomst bevind, wat technisch gezien ook zo is. Misschien ziet de aarde er nu ook zo uit, wij hebben ten slotte tien jaar gemist.
We stoppen even voor een gigantisch grote deur en kijken vol verbazing naar boven.
“Waarom is die deur zo groot?”�
“Voor de apparaten. Als die dingen eens in elkaar staan, halen we ze niet meer uit elkaar. Ze worden in de werkzaal gemaakt en dan in hun geheel hierheen gebracht.”� Ze lacht even en loopt dan letterlijk door de glazen deur heen naar binnen.
Tom en ik kijken elkaar met open mond aan. Al snel verandert dat bij hem in een grijns, wat bij mij niet veel later ook gebeurd.
We zetten ons schrap en rennen dan op de deur af. Helaas, in plaats van in de andere ruimte aan te komen, botsen we tegen het glas op en vallen met een smak weer op de grond neer.
“Hoe deed ze dat?”� kreun ik terwijl Tom me rechttrek.
“Dat is ons beveiligingssysteem tegen onbevoegden.”� Verklaart Brenda terwijl ze haar hoofd zonder probleem door het glas steekt. “Een momentje.”� Ze verdwijnt weer in de ruimte en even later gaat de deur open.
Voorzichtig betreden we de andere ruimte en houden onze adem in als we alles zien. De ruimte is zo groot als een stuk of tien voetbalvelden bij elkaar en staan vol met de nieuwste technologieën.
“Waauw.”� Is het enige wat Tom en ik weten uit te brengen.
“Bevalt het jullie?”�
“Uhu…”� We kijken niet om.
Of het ons bevalt?! Alsof ze dat nog moet vragen! Dit is een gigantische speeltuin voor twee wetenschappers als ons!
“Dit is het eerste labo, hier voeren we de testen uit en houden we de City in de gaten.”�
“Wow, wacht, de eerste?! Hoeveel zijn er hier van?!”�
“Er zijn r vier, maar de andere drie zijn een stuk kleiner dan deze. Kom, dan laat ik zien waar jullie vooral gaan werken.”� We volgen Brenda, maar wachten deze keer braaf tot de deur open is.
In de gangen kijken we onze ogen uit op de foto’s die er hangen. Foto’s van gewone mensen die zich blauw geverfd hebben, maar er is nog iets aan. Wat het is, weet ik niet, daarvoor kan ik de foto’s niet lang genoeg bekijken.
Net op tijd stoppen Tom en ik voor de glazen deur waar Brenda zonder probleem doorheen loopt. Bijna met onze neuzen op de deur geplakt wachten we tot de deur open gaat en struikelen dan bijna het labo binnen.
Geen tijd krijgend om rond te kijken, lopen we achter Brenda aan. Bij een rij capsules blijven we staan.
“Hier gaan jullie de meeste tijd doorbrengen.”� Bij mij en Tom gaat een wenkbrauw omhoog.
“Hierin?”�
“Ja, hierin. Morgen wordt alles duidelijk.”�
“Maar, waarom morgen pas? Leg het toch gewoon nu uit.”�
“Nee, voor jullie is deze dag te kort, jullie hebben rust nodig.”�
“Rust?! Maar we hebben net tien jaar geslapen!”� Brenda kijkt me met een veelbetekenende blik aan. “Juist, kunstmatige slaap heeft niet hetzelfde effect als gewone slaap.”�
“Inderdaad, ik zal jullie tonen waar jullie verblijven.”� We volgen haar naar de lift, die gelukkig wel een normale grootte heeft.
Het knopje met nummer drie wordt ingedrukt, en nog voor ik denk dat we vertrokken zijn, gaat de deur alweer open. We lopen achter Brenda aan en als ik een raam zie, blijf ik abrupt staan.
“Wooow…”�
“Wat is er?”� Tom komt naast me staan en ook zijn mond valt bijna open.
“Prachtig…”�
“Ben je zeker dat we maar op de derde verdieping zitten?”� Brenda komt naast ons staan en lacht.
Het uitzicht dat we hebben, is fenomenaal. Kilometers ver kunnen we kijken, en de grond ligt bijna 150 meter onder ons.
“Ja, als we grote deuren hebben voor grote machines, dan hebben we ook grote verdiepingen, logisch toch?”� We kijken niet om, blijven gewoon naar buiten staren.
Ik voel dat er aan mijn arm getrokken wordt, en met veel moeite scheur ik mijn blik af van het uitzicht. Lachend heeft Brenda onze armen vast en probeert ons zo weg te trekken van het raam.
Met mijn gedachten nog bij het uitzicht, loop ik achter haar aan, gevolgd door mijn broer. We stoppen voor een matglazen deur van normaal formaat, en opnieuw moeten wij wachten tot de deur van binnenuit geopend wordt.
We stappen binnen in een kleine kamer. Er is net genoeg plaats voor het ingebouwde stapelbed, de kast en het dubbel bureau.
“Dit is de plaats waar jullie kunnen slapen en ontspannen. Morgen steken we jullie ook in het systeem, tot zo lang kunnen jullie de code gebruiken om de deur te openen. 8274, maar zorg wel dat er altijd iemand in de kamer is dan. Goed, ik ga jullie laten. Morgenvroeg kom ik jullie wel weer oppikken.”� Ze draait zicht om en gaat door de deur weer naar buiten.
“Ik neem het bovenste bed!”� Gil ik.
Tom zucht en gaat op het onderste bed zitten. Hij weet het ook, ookal zijn we tot ons vijfentwintigste naar school geweest, we zijn nog steeds kinderlijk.
Snel trek ik iets anders aan en nog voor ik het goed besef, slaap ik al.

[reacties??]

Reacties: