FanFic.nl

The Truth isn't far behind me...

Worth to wait!

We gaan verder met het verhaal in de studio.

Wat moest ze nu? Hij maakte haar zo in de war. Nadat ze bij zinnen was gekomen, door haar hoofd eens flink heen en weer te schudden, wist ze wat ze moest doen. Ze snapte hopelijk zijn bedoeling en als haar gedachte toch verkeerd zat, had ze het op z'n minst geprobeerd. Ze leunde sierlijk over hem heen, zodat hun gezichten elkaar bijna raakte, maar in plaats van om hem op de bek te pakken, pakte ze zijn gitaar die naast hem stond en ging weer terug zitten. Vervolgens stond ze rustig op en keek Tom even onderzoekend aan. Zijn wangen kleurden licht roze en zijn ogen hadden een rare gloed, die haar bleven aankijken. Zelfs niet nadat er wat door de speakers werd gezegd; "TOM KAULITZ, WO BIST DU!? Oeps. Uh... He, John."
Ze ging met de haar vingers over een bepaalde snaar heen en bleef deze beet houden. Een snerpend irritant geluid kwam vanuit de akoestische gitaar. Tom schrok wakker en keek een beetje zenuwachtig naar de grond.
"Bill zoekt je." zei Mandy op een gegeven moment, nadat ze wat noten had gespeeld. Tom knikte en nog voordat hij op kon staan, werd de deur al open gegooid.
"Hoi, oom." zei ze vrolijk. Tom keek verbaasd van de man naar Mandy. Tom's wenkbrauwen fronsten dicht tegen elkaar aan en opende zijn mond: "Mijn oude concergië, is jouw oom?" vroeg hij haar. Nu was zij degene met de frons op haar gelaat.
"Dat zou onmogelijk zijn. Hij werkt hier al jaren."
Tom barstte opeens in lachen uit. John stond ook te grimassen en gaf Tom een korte knipoog. Mandy's frons verdween en haar ogen stonden geniepig. Ze wou weten wat er nu eigenlijk grappig was en kon het niet helpen om er een 'Was!' eruit te schreeuwen.
"Dit was mijn oude school." zei Tom nadat hij weer wat bij gekomen was. "Vandaar dat we zijn gevraagd, voor die stage van jullie."
Mandy keek Tom stom verbaasd aan en keek zijdelings naar haar oom. Hij gaf haar een kort knikje en nog voordat ze haar mond open kon doen, werd de stem van Bill Kaultiz weer door de speakers gebonjourd.
"TOM, DU KANNST BESSER ZU EIN MOTEL GEHEN!" Tom sloeg zijn ogen toe en deed zijn hoofd achterover om vervolgens zijn hand langs zijn gezicht te kletsen om daarna John aan te kijken. Haar oom gaf hem een kort knikje, stond gelijk op en zonder Mandy nog maar één keer aan te kijken of iets te zeggen, liep hij de studio al uit. Hij pakte zijn gitaar niet eens, wat haar nog al verbouwereerde. John was de enige die haar heel even aan keek om vervolgens rustig achter Tom aan te lopen. Ze stond stomverbaasd in de studio met Tom’s gitaar in nog in haar handen. Langzaam en met een frons van nadenken, haalde ze de band van haar schouder af en liep naar de gitaar hoes toe. Ze legde de gitaar er voorzichtig in en ritste de hoes weer dicht. Ze legde de band van de hoes om haar schouders en stapte net als Tom en haar oom over de drempel van de studio en draaide met haar sleutels de paarse deur op slot.
Op dat moment ging de bel. Ze zuchtte luid, maar op het moment was er niemand om haar heen die het hoorde en liep toen rustig naar de inkomsthal. Toen ze de hal binnenkwam en naar de kant van het concergiëhok keek, zag ze Tom en Bill staan. Praten. Tom had zijn handen op zijn hoofd en leunde tegen het hok aan. Hij zag er verward uit. Kwam het door haar? Ze legde haar vrije hand op haar hoofd. Een duizelig gevoel kwam even naar boven drijven. 'Nee, niet nu.' verzuchtte ze tegen haar eigen hoofd. Bill had zijn hand op Tom's schouder gelegd. Mijn oom stond er ook bij en moeide waarschijnlijk mee met het gesprek. Af en toe knikte Tom en keek een paar keer zijn broertje benauwd aan.
Opeens werd ze ruw door elkaar geschud en ze hoopte zo graag dat haar geduizel er niet erger op zou worden. Ze opende haar gesloten ogen en keek naast haar. De fel blauwe ogen van Tessa staarde haar over-blij aan en haar mondhoeken waren gesierd in een veel té blije grijns. Tessa's ogen gleden van haar naar Tom en Bill en zo weer terug. Bill had Mandy zo te zien al opgemerkt en liep met stevige passen naar haar toe. Er werd op dat moment nog eens hard in mijn schouder geknepen en dat kon maar één iemand zijn. Ze keek achter zich en kwam tot de conclusie dat ze gelijk had. Het was Rachel, haar drumster. Mandy gaf haar een korte glimlach om zich vervolgens weer het zich van voren te hebben. Bill stond nu zo ongeveer recht voor haar, waar ze toch lichtelijk van overdonderd was, maar ze liet zich niet kennen en schonk hem een lieve glimlach. Bill glimlachte gelukkig terug, maar schonk haar alleen geen woorden. Hij keek even over zijn schouder naar zijn tweelingbroer, Tom en keek daarna weer terug naar mij. Ze snapte waar hij naar toe wou en liet de band van de gitaarhoes van haar schouder glijden om het daarna aan Bill te overhandigen. Toch had zij andere plannen in gedachten en liep langs hem of ze Bill niet had zien staan. Ze liep in één rechte lijn naar Tom toe, waar ze de doodsangsten en zijn gezicht kon lezen en ook die ene kleine twinkeling in zijn eruit kon vissen. Hij deinsde bang terug, terwijl zij juist naar hem toe liep, tot hij met zijn rug de muur raakte. Hij wou zijn ogen dicht knijpen en zijn hoofd wegdraaien, maar dat lukte niet. Hij moest en zou naar haar kijken. Tom's lijf was gespannen. Hij wou weg, maar hij kon niet. Hij moest blijven staan. Ze stond nu zo dicht bij hem, dat ze bijna elke porie op zijn gezicht kon tellen. Hij kon geen kant meer op. Het moment was hier, zijn hele lichaam ontpande binnen een seconde en zuchtte.
"Ik kan er niet meer tegen." in een reflectie pakte hij met zijn ruwe handen haar gezicht beet, kwam dichterbij tot er geen weg meer terug was. Zijn lippen raakte de hare. Het puntje van zijn tong duwde ruw tegen haar lippen aan. Ze openden allebei hun mond en begonnen te zoenen. Tom liet zijn tong geleidelijk aan de hare verkennen. Rustig maakten ze er een compleet nieuw spel van. Ze gingen gelijk. Een moment van pure rust, geluk en ontspanning gleed over hun neer. Dit was dé perfecte zoen. Ze genoot er met volle teugen van en Tom blijkbaar ook. Rustig trok hij zijn tong weer naar binnen en gaf haar nog een kusje na. Ze opende haar ogen en keek Tom rustgevend aan. Wat werkte, want hij keek haar met een twinkel in zijn ogen aan. Hij liet langzaam zijn handen van haar gezicht af glijden, zodat ze op een rustig tempo terug kon lopen naar haar vriendinnen. Ze zag dat Gustav en Georg er ondertussen ook waren.
Tom leunde met zijn rug tegen de muur en liet zichzelf zakken tot op de grond.
Mandy kreeg vervolgens weer een pijnlijke kneep in schouder. Rachel stond haar weer eens te knijpen. Ze keek haar geïrriteerd aan en Rachel liet gelijk haar hand zakken. Monique sloeg haar armen om Mandy's nek en fluisterde in haar oor: "O, MY GOTT. Je hebt het gewoon geflikt. Je hebt gewoon met Tom Kaulitz gezoend." Mandy keek haar verontwaardigd aan.
"Het was kinderspel." sprak ze zonder emotie en haalde enkel haar schouders op, maar diep vanbinnen voelde Mandy toch dat vreemde gevoel van net terug komen. Monique keek haar verbaasd aan en liet haar armen van Mandy's nek af geleiden.
"Je wilt een uitdaging?" Werd er in haar linkeroor gefluisterd. Ze knikte, terwijl ze naar Bill keek en haar ogen tot spleetjes maakte. Bill keek ook naar haar. Hij had een vreemde blik in zijn ogen. Ieder iets wat ze nooit bij Bill had opgemerkt. Een lichte frons gleed over haar gezicht, terwijl ze Bill doordringend aan bleef kijken.
"Hoe wou je dat doen?" vroeg een fluisterende stem van achter haar.
"Tessa, kan je een tussenuur regelen?" fluisterde ze aan haar. Tessa knikte en pakte gelijk haar mobiel uit haar zak. Bill was ondertussen naar Tom gelopen en was naast hem gaan zitten. Een paar minuten later ging de telefoon van Monique. Ze haalde haar mobiel uit haar zak en nam op.
"Ja. Ja. Okay, ik zal het doorgeven." Ze deed haar mobiel weer in haar zak en stak een duim op. "Gelukt. We hebben een tussenuur. Geen Saaie les die enkel over noten gaan." Zei ze met een afschuwelijke blik. De meiden begonnen hard te lachen. Ze wisten allen dat meneer Breißel niet de geweldigste leraar was hier op school. Volgens Mandy was hij al ouder dan 200 jaar, met zijn altijd hoog opgetrokke bruine broeken -met donker bruine riemen erin- grijs bruine blokjes en/of streepjes overhemden die altijd strak in zijn broek was geropt en dan dat ronde brilletje op zijn neus en het grijzige bijna kale hoofd, maakt meneer Breißel een geweldig slachtoffer van opgefokte pubers om de nieuwste methodes voor spuugpropjes te ondervinden.
"He, jongens. Wij hebben twee tussenuren achter elkaar. Ik dacht misschien dat we de stad in konden gaan? We hebben hier een Kani-shop, footloker." zei Mandy blij en om Bill zeker mee te kunnen krijgen, zei ze er nog achteraan: "en we hebben hier een Hot Topic zaak." ze zag Bills oplettendheid en hij keek zijn broer smekend aan. Tom zuchtte en knikte ja. Bill gaf hem een knuffel en stond op. Hij hielp Tom overeind. De drie jongens liepen door de deur al naar buiten. Gustav kwam voor haar staan en oplettend met zijn vinger naar haar.
"Wat je bij Tom heb gedaan, okay, maar Bitte laat Bill met rust." zei Gustav en zijn ogen priemden tot spleetjes om te ondervinden wat Mandy's plan is. Ze keek hem enkel onschuldig aan. "Ik weet wat je wilt gaan doen, miss Summers." en vinger stak in haar sleutelbeen.
"Ik weet niet waar jij het over heb." zei ze met haar neus in de lucht en liep luchtig naar buiten achter de jongens aan.

Ze zaten al in het busje toen Gustav en haar vriendinnen aan kwamen lopen. Tom zat achter Bill op de achterbank. Bill zat voor hem en ze kon precies in Bills ogen kijken.
“Tom.”� Zei Gustav toen hij het busje instapte. Tom keek op. Gustav had zijn gitaar meegenomen. “Danke.”� piepte Tom een beetje en pakte zijn gitaar over van Gustav. Gustav ging zo zitten dat ze niet meer tegenover Bill zat. Mandy keek hem boos aan, maar dat boeide hem niets. Zo reden we met zijn negenen (David mee geteld.) naar de stad.

Toen ze in de stad waren, gooide David hun er uit. Hij had geen zin om te gaan. Hij zei dat hij de auto ging parkeren en ergens een cafeetje ging opzoeken. Hij zei dat ze geen rare dingen mochten gaan doen. Tokio Hotel knikte braaf en David reed weg.
“Zo, waar is die Kani-shop dan?”� Vroeg Tom. Bill Knikte.
“Ja, en Hot Topic.”�
Tessa fluisterde in haar oor: “Maar we hebben hier geen Hot-Topic.”�
“Dat komt wel goed.”� fluisterde Mandy terug. Ze haalde haar schouders op. “Zullen we gaan?”� vroeg Mandy glimlachend tegen Tokio Hotel. Ze knikte allemaal en gingen op pad.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.