FanFic.nl

Loving Christmas With You...{AF}

Hoofdstuk 11.

Het ging niet goed met Nicholas sinds ik hem mee terug genomen had. Hij deed zijn werk maar hij had er geen plezier in zo als anders. ‘Noël roep onmiddellijk Nicholas Joseph hier wil je?’ Zei ik tegen de zenuwachtige Noël. Hij haastte zich mijn kamer uit. Even later kwam die terug met Nicholas. ‘Meneer zoals u gevraagd had.’ Zei Noël hij maakte een buiging en verliet de kamer sloot zachtjes de deur en verdween. Even later keek ik door de fabriek heen en zag hem lopen hij werkte weer had door. ‘Nicholas, mijn jongen hoe gaat het met?’ Zei ik terwijl ik me tot Nicholas wendde. ‘Och, het gaat zijn gangetje.’ Zei ik vriendelijk. ‘Je weet dat ik weet dat je de waarheid niet spreekt he.’ Zei ik vriendelijk. ‘Ja meneer, helaas wel.’ Zei Nicholas zuchtend. ‘Vertel me nu eens hoe het echt met je is mijn jongen. Vertel me wat je dwars zit jongen.’ Zei ik. Hij zuchtte nogmaals en deed toen zijn verhaal uit de doeken. ‘Nou meneer eigenlijk, voel ik me helemaal niet zo goed, ik slaap slecht en mijn hoofd is maar bij één ding. Ik hoop dat het begrepen word maar ik denk eerder dat het veel verdriet doet. Ik mis het ik heb niet eens afscheid kunnen nemen, of wel afscheid maar niet wetend dat het voorgoed was. Nu ben ik bang dat er verwijten worden gemaakt, dat er geen begrip voor is, ja onbegrip. Ik denk zelfs dat de boosheid toeslaat.’ Zei Nicholas. ‘Met dit alles doe je op Mary. Is het niet?’ Zei ik. ‘Ja.’ Zei Nicholas met een wegstervende stem. ‘Nicholas je doet me aan iemand denken.’ Zei ik. ‘Oow ja aan wie?’ Zei Nicholas die zijn hoofd ophief en me aankeek. ‘Aan mezelf toen ik nog jong was. ‘Mijn kansen bij dat ene meisje had ik ook vaarwel moeten zeggen. Gelukkig voor mij kreeg ik één kans om het goed te maken. Sinds die tijd is ze bij me gebleven. Ik kreeg toen toestemming om te gaan. Nu geef ik jou diezelfde toestemming en op een dag geef jij die toestemming weer door aan iemand anders.’ Zei ik vriendelijk. Zijn gezicht klaarde op. ‘Dank u meneer, u bent te goed voor deze wereld.’ Zei Nicholas vrolijk. Hij maakte een diepe buiging en vertrok. Hij liep even daarna de fabriek door waar ik hem gade sloeg op weg naar de sneeuwscooter. Hij maakte de lange reis van twee dagen opnieuw. Hij zou halverwege tweede kerstdag aankomen. Ik glimlachte. Mijn werk was gedaan.
Ik reisde twee dagen en uiteindelijk kwam ik aan op tweede kerstdag. Het was laat in de middag. Mijn reis was bijna ij het eindpunt. Ik wist niet hoe ze zou reageren. Hoe ze ook reageerde ik nam het haar niet kwalijk. Boos kon ik me indenken, verdrietig, onbegrip en zelf verwijt. Ik bereide me voor op wat komen ging. Ik liep door het dorp. Merkte aan mezelf dat mijn pas steeds langzamer ging. Kom op, je bent a zo ver dat laatste stukje moet ook nog even. Het begon al te schemeren. De sterrenhemel was helderder dan anders. Ik keek omhoog, sta me bij alstublieft. Ik liep het tuinpad op nerveuzer dan ooit te voren. Het duurde langer dan anders voordat de deur open zwaaide. Voor me stond Demi in een mooie kerstjurk. ‘Heey Demi is Mary er ook? Wil je nog niet zeggen dat ik er ben?’ Zei ik. Demi knikte vrolijk, klauterde de trap op en struikelde Mary ’s kamer in. ‘Mary er staat iemand voor je buiten.’ Zei Demi terwijl ze naar Mary ’s bedroefde gezicht keek. ‘Mary moet zijn vrolijk.’ Zei Demi.
De dag was me voorbijgegaan familie was geweest, kennissen en vrienden geen van allen konden ze me opvrolijken. Er was maar één ding dat ik wilde. Hem. Hij had me laten stikken nu juist nu ik hem zo had nodig had gehad had die me gewoon laten stikken. Ik wist niet wat ik voelde. Allereerst was er onbegrip en verdriet maakte nu plaats voor boosheid. Hoe kon die me zo kwetsen, de pijn voelde ondragelijk. De treurige muziek maakte mijn stemming er niet beter op. Ik wou zelf wel zo’n lied zingen. Door het bos rennen gilden en schreeuwend. Tegen iets aan slaan maar niks scheen te helpen. Helaas uiteindelijk zou ik me wel weer beter voelen. Amy was een grootte steun voor mij. De jongens deden hun best maar begrepen het niet helemaal Amy wel. Mijn moeder probeerde me zoveel mogelijk op te fleuren, Dan en Demi probeerden voor afleiding te zorgen. Mijn vader probeerde me zoveel mogelijk te troosten. Iedereen wist inmiddels wel dat Nicholas niet zomaar iets voor me betekende. Maar niemand begreep waarom die me zo in de steek liet. Normaal kon ik niet wachten tot het kerst was maar nu voelde ik me vreselijk. De kerst ging aan me voorbij.
‘Mary, Mary word wakker iemand wachtte beneden op jou!’ Zei Demi opgewonden. Ze trok me mee naar beneden. Het kostte haar veel moeite. Maar uiteindelijk kreeg ze het wel voor elkaar de buitendeur stond op een kier. ‘Mary, doen open.’ Zei Demi. Mary wachtte nog een hele tijd. Voordat ze ook werkelijk de deur open deed. Ik stond nog steeds buiten die weggedoken in mijn jas. Gelukkig had ik een sjaal om mijn nek. Het was koud buiten. Ik hoopte dat Mary een beetje opschoot. Zachtjes drukte ik de deur wat verder open. Opnieuw hoorde ik Demi haar stem. Ik draaide me om en keek vanaf de veranda de tuin in. Nu wist ik hoe Mary zich gevoeld moet hebben. ‘Mary moet jas aan, koud buiten.’ Zei Demi. Ik zag de schaduwen op de grond een kleine en een grote de kleine drukte de grote iets in de handen. ‘Mary moet ook jaal.’ Zei Demi. ‘Demi je bedoelt sjaal.’ Zei Mary zachtjes. Mary had nu een jas aan. De deur kraakte en Demi duwde Mary naar buiten. Mary sloeg een paar keer op de deur. ‘Demi laat me erin.’ Zei Mary boos. Tevergeefs want Demi deed de deur niet open. Ik had me omgedraaid en keek nu naar haar rug. Ze had me nog niet eens gezien. Ze zuchtte en draaide zich om. Ze keek me aan eerst verbaasd. Ze bleef stokstijf staan. ‘Oow dus nu kom je wel? Wat moet je?’ Zei Mary onverschillig. ‘Mary het is niet wat je denkt.’ Zei ik. Ze keek me teleurgesteld aan. ‘Mary ik ben terug omdat ik niet zonder je kan, al besefte ik dat te laat. Gelukkig maakte iemand voor mij een uitzondering. Daarvoor ben ik die persoon erg dankbaar. Het spijt me als ik je pijn gedaan heb. Ik dacht dat het beter was maar nu weet ik beter.’ Zei ik. ‘Moet ik dit nou echt geloven Nicholas je klinkt als die mensen uit een slechte soap serie. Wees dan verdorie toch eerlijk?’ Zei Mary. Ik verteld haar alles eerlijk of ze me geloofde weet ik niet. ‘Meen je dit? Kun je het bewijzen?’ Zei Mary. Ik liep de veranda af en knipte met mijn vingers. Na elke mintuten vielen er dikke vlokken sneeuw uit de lucht. ‘Geloof je me nu?’ Zei ik. ‘Het zal wel moeten.’ Zei Mary die nu ook de tuin in liep en ik trok haar naar me toe boog mij gezicht naar het hare. Keek haar diep in de ogen. Onze voorhoofden raakten elkaar en de sneeuw viel nog steeds. Mary glimlachte en ook ik voelde me geweldig. Ik was weer terug. Vanuit mijn ooghoek zag ik een vallende ster gaan. ‘Gefeliciteerd Mary met je 18de verjaardag.’ Zei ik terwijl ik haar kuste. Nog steeds sneeuwde het. Het ging harder en de vlokken werden steeds dikker. Het maakte me niks uit. Het enige dat me boeide was dat ik bij Mary was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.