FanFic.nl

Let's Go Straight!

Chapter 2: Long Walks Bring Strange Dreams

Demy was niet boos toen ze me op het bed vond. In tegendeel, ze was bij me gaan liggen! Toen ik wakker werd lag zij onder de deken, vlak naast me. Ze zag er heel schattig uit zo. Maar helaas moest ik een plasje doen, en ik mocht nog niet in mijn eentje naar buiten. Dus blafte ik haar wakker.
Daar was ze dan weer ní­et blij mee. Ach ja, ze was wakker en begreep wat ik wilde. Het duurde echter even voor ze de riem had gevonden. Zat onder in een doos die ze natuurlijk weer ergens achter had gezet, en er stond ook weer een doos op. Nou ja, het maakte niet uit. Zodra ze hem gevonden had maakte ze me vast en gingen we naar buiten.
De buurt hier bleek zo slecht nog niet te zijn. Vlak bij was een soort bos met een wandelpad. Ik rook dat er al veel honden langs gelopen hadden. Er waren ook velden in de buurt waar ik zelfs wat honden zag. Een witte Kishu. Ze zag er wel vriendelijk uit, hoewel ik het meestal niet zo met grote honden heb.
Bij een aantal huizen kon ik ook honden ruiken. Sowieso vijf, hoewel eentje niet zo sterk meer was. Misschien was deze hond verhuisd. Hoewel ik eerst niks van deze buurt wilde weten begon het me toch meer te interesseren. Wat voor soort was deze hond geweest? Aan de geur had ik kunnen ruiken dat het een reu was, een mannetje dus. Twee van de andere honden waren teven. Die Kishu die ik gezien had was helaas te ver weg. Misschien was dat wel één van de honden uit de buurt. Daar zou ik dan later nog wel achter komen.

We hadden een extra lange wandeling gedaan, zodat ik meer van de omgeving kon zien. Maar daarom waren we na afloop ook extra moe. Ik strompelde naar de kamer waar het bed moest staan.
Maar die was weg.
In plaats daarvan lag er een kussen en mijn speeltjes. Demy kwam in de deuropening staan. “Dit wordt jouw kamer. Leuk hè?”� klonk haar stem. Ik was te moe om ook maar een teken te geven dat ik haar gehoord had. Ik strompelde gewoon naar het kussen - die overigens blauw was - en liet me er op vallen. Ik legde mijn kop op mijn voorpoten terwijl mijn ogen langzaam dicht zakten. Dit kussen rook in elk geval niet naar katten. Maar helaas ook nog niet naar mij.
Nou ja, dat kwam nog wel. Eerst slapen.

Ik droomde. Dat besefte ik toen niet, maar wel toen ik weer wakker werd. Ik zag honden - veel honden. Alle honden die ik in mijn leven gekend heb. Alle honden die ik ook maar één keer gezien heb. Geen fijne droom. Waarom niet? Omdat ik die nu allemaal kwijt was. De honden die ik het ergste miste waren het scherpst. Maar ook het verste weg.
Die Kishu was er ook bij. Hij of zij was niet scherp, uiteraard, maar het viel me wel op. Ik kende namelijk geen andere hond met zo'n lichaamsbouw en die kleur. En weet je van wie ik nog het ergste schrok?
Mijn vader!
Ik heb hem eigenlijk niet gekend, maar toen ik zijn schim - hij was heel vaag omdat ik hem natuurlijk niet kende - zag, wist ik meteen dat hij het was. Het gekke was alleen dat ik me niet kon bewegen. Ik moest maar toekijken hoe al mijn vrienden en familie langzaam vervaagde, tot ze verdwenen.
Zou dat in het echt ook gaan gebeuren?
Zou ik mijn vrienden kunnen vergeten? En mijn familie? Ik geloof van niet..

Toen ik wakker werd hoorde ik allerlei geluiden. Ik besloot eens te gaan kijken. De deur was makkelijk een beetje open te duwen. Ik kon me tussen de opening door wringen en zag daar Demy. Er stonden nog heel veel dozen waar ik omheen moest lopen om bij haar te komen. Ze had blijkbaar iemand uitgenodigd en nu waren ze samen de spullen aan het uitpakken. Ik vond het maar niks. Met mijn oren in mijn nek draaide ik me weer om. Ik liep terug naar mijn kamer, waar ik een bakje brokjes en een bakje water aantrof. Dat kwam goed uit; ik had al een flinke tijd niks gedronken en wilde ook wel wat eten. Gelukkig was het nog hetzelfde voer als vroeger. Ik vroeg me af wanneer ik mijn plan zou gaan uitvoeren. Wilde ik het nog wel uitvoeren?
Zodra ik genoeg gegeten had klom ik weer op mijn kussen. Helaas was de kamer nog even saai als eerst. Het enige wat er anders aan was, was dat mijn spullen er in stonden. En het blauwe kussen, maar die was nu ook van mij. Ik draaide een aantal rondjes op het kussen, tot ik weer lekker lag. Tot nu toe was er hier nog niks leuks gebeurd.. Ik hoopte dat dat nog wel zou gaan gebeuren, anders zou ik het hier echt niet de rest van mijn leven onthouden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.