FanFic.nl

Let's Go Straight!

Chapter 3: First new Friend!

De week die volgde was al net zo saai. Het was vooral uitpakken van de dozen. Iets wat ik niet leuk vond, want daardoor werd ik meerdere keren in mijn saaie kamer opgesloten. Gelukkig was ik een kleine hond. Want, kleine honden raken sneller vermoeid en moeten dus ook meer slapen.
Ik heb veel wandelingen gemaakt en heb ook meerdere keren andere honden gezien. Ik heb ze echter nog niet echt ontmoet. Maar, ik vraag me af of ik dat wel wil. Of ga ik me dan te veel aan deze nieuwe buurt hechten? Ga ik dan werkelijk mijn vrienden en familie, van wie ik nu nog zoveel hou, vergeten? Nee, dat laat ik niet gebeuren.
Een harde bonk klonk en ontwaakte me uit mijn zoveelste dutje van vandaag. Het was deze dag nog erger met het lawaai dan normaal. Ik had er geen zin meer in. Daarom sprong ik van mijn kussen en begon ik zo hard mogelijk naar de deur te blaffen. Dat zou Demy horen, en dan zou ze me mee nemen naar buiten. Omdat ze dan zou denken dat ik een plas moest doen.
Hah, had ze dat mooi mis.
De deur ging open, maar het was niet Demy. Het was die vriend die ze had uitgenodigd. Ik gromde naar hem, zodat hij wist dat hij weg moest gaan. Ik bedacht me iets later pas dat ik tussen de deur en het deur kozijn heen kon glippen. En dat was dan ook precies wat ik deed.
Dat hij me terug riep kon me niks schelen. Ik ging naar Demy, om te vragen of ik uit mocht. Ze zag er niet bepaald vrolijk uit. En al helemaal niet toen ze mij zag.
Ze riep iets naar haar vriend. Ik had geen zin om er naar te luisteren. Het was wel duidelijk dat we niet uit gingen. Ik moest mezelf dus maar uitlaten. Maar hoe?
Ik werd plots gegrepen door twee handen. Ik stribbelde flink tegen, proberend zijn vingers te bijten, maar tevergeefs. Voor ik het wist bevond ik me weer in mijn eigen kamer. Bah, wat haatte ik dit.

Ik was maar weer gaan liggen slapen toen ik opeens iets voor mijn raam zag. Ik knipperde met mijn ogen en toen was het weg. Fronsend bleef ik er even naar staren, waarna ik besloot dat het niks was. Een zucht verliet mijn mond, waarna ik verveeld en geïrriteerd mijn kop weer op mijn voorpoten plaatste. En toen hoorde ik een stem.
“is het niet saai daarbinnen? Hé, hallo!”� Ik draaide mijn kop om en zag daar, voor mijn raam, een teckel staan. Een zwart met bruine. De hond keek geïnteresseerd naar binnen. Ik stond op en liep naar het raam toe, net zo geïnteresseerd.
“Jawel, maar ik weet niet hoe ik er uit moet komen,”� antwoordde ik. De teckel keek bedenkelijk en besnuffelde toen het raam. Ik snapte dat niet helemaal, tot ze haar bek weer open trok.
“Als je hier tegen aan duwt,”� - ze wees met haar poot naar de plek, - “zal het raam open gaan en kan je naar buiten.”� Ik staarde haar even aan. Was dit wel een slim idee? Een harde bonk klonk, waar we beiden van schrokken. “Kom nou!”� drong ze aan. Ik kon niet anders dan toegeven en drukte het raam met mijn poot open. Schuiframen, beste uitvinding ooit!

We renden een heel eind van huis vandaan. Ik vroeg me af waar we heen gingen, maar besloot het niet te vragen. Zolang ik het nog maar herkende van de wandelingen was het best. Uiteindelijk belandden we in het bos-achtige gebied, waar we onze pas vertraagden en even de tijd namen om uit te hijgen. “Ik ben Sora. En jij?”� De teckel kwispelde vrolijk, duidelijk genietend van het geren.
“Tawny. Aangenaam.”� Ik merkte hoe geforceerd ik praatte. Alsof ik nog steeds niets met deze buurt en de honden die er in woonden te maken wilde hebben. Maar, Sora had mij zonet geholpen. Ik wilde haar best leren kennen.
“Nieuw hier, huh?”� Sora was vrij kortaf, maar dat maakte me niet uit. Ze leek me wel aardig, dus maakte de manier van spreken niet uit.
“Ja, net hierheen verhuisd vanuit Chiba,”� antwoordde ik. Ik wilde er graag een vraag aan toe voegen, maar wist niks. Dus wachtte ik de reactie van Sora af, die inmiddels in het zand was gaan zitten.
“De meeste honden hier hebben buiten een hok waar ze in slapen. Waarom zit jij binnen?”� ik fronste naar haar. “Is dat apart dan? Ik slaap al mijn hele leven binnen. Het is alleen nieuw voor me dat ik een eigen kamer heb.”� Sora knipperde stomverbaasd met haar ogen. Ik herinnerde me dat Chica een eigen kamer had. Ik vond het dus niet zo vreemd. Wel prettig.
“Ken je al anderen uit de buurt?”� was haar volgende vraag. Ik schudde mijn kop. Hierbij begon Sora te grijnzen. “Je moet Sebastian echt eens ontmoeten.”� De manier waarop ze dit zei was erg verdacht. En hoe ze keek ook. Ik besloot er niks van te zeggen; misschien joeg ik haar dan weg. In plaats daarvan haalde ik diep adem en keek ik eens rond. Ik stak mijn neus in de lucht en snoof een paar keer. “Er komt een h-”� Ik kon mijn zin niet af maken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.