FanFic.nl

Prophecy

14 [Christmas Holidays II]

Ik had besloten dat ik met Draco wilde praten over zijn plotselinge gedragsveranderingen, maar gezegd bleek makkelijker dan gedaan. Ron claimde mij de hele tijd, voornamelijk om mij toverschaak bij te brengen. Daarbij leek Draco zich nu nog meer dan normaal met Korzel en Kwast te omgeven. De dagen gingen voorbij. Op de laatste donderdagmiddag van de vakantie bedacht ik me dat de tijd nu toch echt begon te dringen, en dat ik actie moest ondernemen.
Ik liep net met Ron door de sneeuw weg van Hagrids huisje naar het kasteel. Ik had hem bedankt voor zijn cadeau en we hadden zijn zelfgebakken koekjes vriendelijk afgestaan. Ron mompelde dat de tijd zo snel ging als het vakantie was.
Dat was het moment waarop ik had beseft hoe vlug het voorbij was gegaan. Er waren een hoop dingen die ik vergeten was te doen, terwijl ik me voorgenomen had ze wel te doen. Gelukkig bleek het lot me ineens bij te staan. Fred en George kwamen hun broertje halen, waarvoor was niet duidelijk, waardoor ik alleen in de hal stond en me bedacht wat ik nu eens zou doen, toen Draco aan kwam lopen. Deze keer had hij zijn metgezellen in de kerkers achtergelaten.
“Vrolijk kerstfeest, Harry,”� zei hij, alsof er niets was gebeurd, alsof het kerst was en alsof hij mijn beste vriend was, die me niet al dagen probeerde te ontwijken.
“Vrolijk…,”� begon ik automatisch, tot ik me bedacht dat het al lang geen kerst meer was. “…Nieuwjaar,”� maakte ik ervan. “Hoe was jou kerst?”� vroeg ik, vooral om het gesprek gaande te houden, voor zo ver dat ook maar was begonnen.
“Saai. Ik mocht deze kerst niet naar huis, en zoals je begrijpt maakte dat me niet bepaald vrolijker. Ik ga elke vakantie naar huis, ik snap niet waarom deze keer niet. Voor jou ligt dat vast anders.”�
Ik knikte terwijl ik naar de grond keek. Ik vroeg me af hoe de relatie met zijn ouders was. Zouden ze net zo als hij zijn? Zouden ze hem verwennen of juist martelen? Ik had geen idee, maar ik wilde het zo graag weten.
“Zijn je oom en tante heel erg voor je?”�
“Valt wel mee,”� antwoordde ik. “Ik slaap in de trapkast en moet vaak koken of schoonmaken, maar dat in ruil voor onderdak lijkt me wel redelijk, toch?”�
“Nee, Harry. Wie slaap er nu in een trapkast? Nu pas je daar misschien nog in, maar over een paar jaar niet meer. Ligt dat niet vreselijk?”�
“Comfortabel is anders, maar ik ben het gewend.”� Ik had het idee dat de conversatie niet helemaal ging zoals ik hem gepland had. Ik wilde degene zijn die Draco ondervroeg, niet andersom.
“Waarom laten ze je niet gewoon op de bank slapen?”�
“Dan maak ik de bank vies en kapot, zeggen ze.”� Ik merkte dat de toon van mijn stem onwillekeurig steeds meelijwekkender werd. Ik keek op van de grond en zag Draco staan. Zijn armen slungelden langs zijn lichaam en zijn mond hing open. Hij had een bepaalde uitstraling die ik niet zo goed kon plaatsen.
“Wat erg voor je!”�
Het bleef even stil. Ik kon geen goed antwoord bedenken. Ik moest met de Duffelingen leven, nog in ieder geval zeven jaar. Het feit dat ik nu nog maar twee maanden per jaar bij ze was maakte mijn leven al een stuk draaglijker.
“Sorry,”� zei Draco uit het niets en verbrak daarmee de stilte.
Mijn blik veranderde in verbaasd. “Waarvoor?”�
“Voor hoe ik soms doe. Het is… je weet wel. Ik moet wel.”�
Ik rolde met mijn ogen. Dat was nooit een excuus. Je moet nooit zoiets, dat is altijd een keuze. Ik zei het niet hardop, maar dacht het alleen maar. Draco had het rollen van mijn ogen gezien en had daaruit een antwoord opgemaakt.
“Echt waar. Je hebt geen idee, Potter.”�
Het was weer ‘Potter’ in plaats van ‘Harry’. Ik vroeg me af waar ik geen idee van had. Was er een totaal andere wereld die ik niet kende, waarin je wel dingen moest? Het zou zomaar kunnen. Ik was een paar maanden daarvoor ook al geïntroduceerd in een nieuw universum, waarin ik tot dan toe nooit in zou hebben geloofd.
“Ik probeer te veranderen,”� zei Draco zacht. Het leek net alsof hij het eigenlijk niet wilde zeggen, maar hij gedwongen werd door iets in hemzelf. “Je moet niet verwachten dat ik nu altijd ga doen alsof we beste vrienden zijn, maar ik zal proberen wat minder… wat minder…”�
“Wat minder de gemene Draco en wat meer de lieve Draco te zijn?”� vulde ik hem aan.
“Ja. Dat ja.”� Hij glimlachte en keek even om zich heen. “Gefeliciteerd met de overwinning, Harry.”�
Het was weer ‘Harry’ en ik werd gefeliciteerd. Ik kon bijna niet geloven wat ik hoorde. Eigenlijk voelde ik me zo bij alles wat hij zei. Als hij aardig was, kon ik niet geloven dat een Zwadderaar zo aardig kon doen tegen een Griffoendor. Als hij gemeen was, kon ik dat niet geloven dat zijn buien blijkbaar zo snel konden veranderen. Hij was gewoon ongelofelijk. Hij was zo jaloers, maar ook zo meelevend. Het leek alsof hij gewoon echt twee verschillende personen was. Ik vroeg me af of hij een gespleten persoonlijkheid zou kunnen hebben, maar dat idee maakte me angstig, en ik wuifde het snel weg.
“Je verdiende het meer dan wij deden, om eerlijk te zijn.”�
Ik keek even verbaasd omdat ik niet meer volgde waar hij het over had, maar toen ik besefte dat het nog over de zwerkbalwedstrijd ging verscheen een glimlach op mijn gelaat.
“Dank je,”� fluisterde ik.
Ik hoorde vanuit de kerkers langzame voetstappen aankomen en zag Draco opschrikken.
“Ik moet gaan,”� zei hij. “Ik spreek je later.”�
Hij liep al weg maar draaide zich nog een keer om. “O en Harry… nog een fijne vakantie verder.”�
“Jij ook, Draco. Jij ook.”�
Ik zag Korzel en Kwast de kerkers uit komen en keek toe terwijl Draco een waterval van woedende woorden liet varen.

Reacties: