FanFic.nl

Who Am I To Say - DM

Eighth Chapter

Buiten adem probeer ik zijn kietelende handen weg te duwen. Het lijkt wel of elke zenuw in mijn lijf in elkaar krimpt onder zijn aanraking, en de vlinders in mijn buik razen door. Na een paar duwtjes gekregen te hebben, grijpt Draco mijn polsen en drukt naast mijn hoofd tegen de muur. Hijgend kijken we elkaar aan. Zijn grijze ogen laten me duizelen, zijn ademhaling streelt mijn wang. Hij kijkt me doordringend aan, in het halfdonker ziet hij me niet blozen.
"Ben je bang," fluistert hij met een duistere stem. Kippenvel krijg ik ervan, lust vloeit door mijn aderen en laat mijn hart sneller kloppen dan ooit. Ja, ik ben bang, bang dat hij me los zal laten en bang dat dit moment voorbij zal gaan.
"Nee," fluister ik hees terug. Mijn lippen zijn droog, hij brengt zijn gezicht dichter bij me. Even denk ik dat mijn stoutste dromen werkelijkheid worden, dat hij me zal tonen dat ik meer voor hem ben dan enkel zijn beste vriendin. Maar het gebeurt niet, en behalve sissen dat ik wel bang zal worden, doet hij niets. Ik grijns bij zijn dreigement, al breekt mijn hart opnieuw en opnieuw als hij me weer niet kust.
"Ik ga je haar paars maken." Ik verstar, kijk hem angstig aan.
"Nee, Draco, niet doen, echt, ik zweer het je, dat vergeef ik je nooit!" Hij grijnst en laat me uiteindelijk los.
"Nee, dat doe ik niet. Je haar is mooier zo. Maar geef toe dat je even spacete!" Opgelucht kijk ik hem aan. Oh, ja, ik had hem nogal geknepen, stel je voor, een paarse kop...
"Nou, ik ga maar eens mijn nest is," zeg ik luchtig. Ik wil hem voorbij lopen, maar zowel zijn zachte hand als zijn hemelse stem houden me tegen.
"Wacht, Zoey. Ik weet wel dat ik een idioot was, maar wil je toch bij mij slapen?" Mijn har danst op de tonen van zijn stem, zijn woorden laten me hoger zweven dan de dementors rond Azkaban. Zijn kille, lieve ogen smeken me nogmaals om vergeving, en ik kan mezelf niet helpen als ik toch maar knik.
Ik wil zo graag bij hem blijven.

Reacties: