FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

5.

Het was weer eens de eerste zondag van de maand. Bezoekdag. Bill stond al een halfuur voor zijn overvolle kleerkast. Hij wilde er toch iet wat goed uitzien als zijn moeder hem zou komen opzoeken. Noa daar in tegen lag nog onder haar dikke lakens. Ze was al lang wakker, maar ze had geen zin om op te staan. Ze zou haar moeder terugzien, na een lange tijd. Daar keek ze wel naar uit, maar ze was ook bang om haar moeder terug te zien. Ze wist niet waarover ze moest praten en ze wilde zeker niet over haar vader beginnen. Dat zou héél zeker fout aflopen. Bill liep al neuriënd door de kamer. Hij wilde zijn goed humeur overbrengen, maar hij wist eigenlijk al, dat het voor niets was, maar toch probeerde hij het.
“Wanneer sta je op?”� vroeg Bill opgewekt. Hij ging langs Noa liggen.
“Nooit,”� mompelde Noa. Ze verstopte haar hoofd nog meer onder de lakens.
“Kom op lieverd, je hebt je moeder al een maand niet meer gezien, jou moeder heeft jou ook héél hard gemist hoor.”�
“Ik weet dat, dat hoef je me niet meer te vertellen.”�
Bill wist dat het verder geen zin had, dus stond hij recht en ging zich verder klaarmaken. Hij ging voor de spiegel staan en bekeek zijn gezicht. Hij had al tijden geen make-up meer gedragen. Hoogstens wat eyeliner. Hij wilde het subtiel houden, maar vandaag wilde hij aan zijn moeder tonen dat hij zich al wat beter voelde. Hij nam zijn make-up tasje en zette die op de rand van de wasbak. Hij nam er als eerste poeder uit en begon zijn gezicht er mee in te poederen. Bill wilde niet dat zijn moeder zou opmerken hoe bleek hij eigenlijk wel niet was. Na de poeder kwam de huidkleurige lipstick en mascara. Als laatste bracht hij oogschaduw en eyeliner op. Noa was nu langs hem komen staan.
“Doe niet zo veel moeite, je moeder ziet het toch,”� zei ze. “Je ogen vertellen meer dan je denkt.”� Bill keek haar bedenkelijk aan, maar ging toch verder met zijn uiterlijk. Hij wist ook wel dat zijn moeder het meteen aan hem zou zien en hem er over aan zou spreken. Dat kon hem nu even niet schelen. Hij wilde afleiding.

Noa trok nu haar kleerkast open. Ze nam het eerste beste zwarte shirtje en een bijpassend rokje. Ze koos vandaag voor het zwarte met blauwe. Ze viste nog een panty ergens achteruit en trok dan alles aan. Toen Bill eindelijk klaar was ging Noa voor de spiegel staan. Ze nam Bill zijn eyeliner en ging daarmee onder haar ogen. Ze nam ook nog een kam en ging daarmee door haar haren. Ze lagen niet echt geweldig vandaag, maar het kon erger vond Noa. Ze had er vrede mee hoe haar haar vandaag lag en besloot om de zwarte pumps die onder haar bed lagen aan te trekken. Ze moest nog even grinniken om Bill zijn klungelige poging tot veters strikken. Bill was nooit goed geweest met veters en daarom vond ze het grappig om hem bezig te zien.
“Op een dag koop ik schoenen met plakstrips voor jou,”� lachte Noa. Bill stak zijn tong uit en ging verder met zijn veters strikken. Noa stond recht en ging nog eens voor de spiegel staan. Ze keurde zichzelf als ze er wel goed uitzag voor haar moeder. Ze wilde er ook niet uitzien als een monster als ze haar moeder weer zag. Wat later ging de deur open. Een vrouw kwam binnen en verkondigde dat het tijd was voor het middagmaal. Op zondag mocht iedereen zo lang slapen als hij wilde. Noa en Bill volgde de vrouw richting eetzaal. Weer vulde een hoop geschreeuw hun oren. Noa had nu zin gekregen om mee te gaan gillen en moeilijk te doen. Ze zag aan Bill dat hij er ook nerveus van werd. Zijn vingers trilde en hij keek de hele tijd van links naar rechts. Het tweetal schoof aan en kreeg een plateau vol met eten toegestopt. Noa zag dat Bill er nog meer nerveus van werd. In nog geen twee seconden tijd vloog de plateau van Bill op de grond een meter verder. Bill werd hysterisch, bijna onhandelbaar. Hij stompte iedereen die nog maar een halve meter in zijn beurt kwam. Noa duwde haar plateau in iemand zijn armen en ging op Bill af. Ze nam zijn polsen vast en keek diep in zijn ogen. Hier waren even geen woorden voor nodig. De hele eetzaal keek het tweetal aan. De hevige ademhaling van Bill was het enige geluid dat er was. Dikke tranen liepen over zijn wangen. Ze namen zijn vermomming met zich mee. Noa keek Bill nu bezorgd aan. Ze had hem nog nooit zo zien reageren. Ze wist zelf ook niet goed wat ze moest doen en blijkbaar had ze net het goede gedaan. Noa trok Bill tegen haar aan en wreef over zijn rug. Bill legde trillerig zijn armen rond Noa haar rug.
“Sorry,”� fluisterde hij.
“Je hoeft je niet te verontschuldigen,”� zei Noa zachtjes terug. Bill wurmde zich nu los uit Noa haar knuffel en beende weg. Noa liet hem gaan. Ze wist dat hij even moest bekomen door alleen te zijn. Noa nam haar plateau met eten weer aan en ging aan een tafel zitten. Het eten kwam er traag in. Elke hap ging viezer smaken. Ze was zeker geschrokken om Bill zijn uitval. Ze had dit nog maar enkel gezien bij extreme gevallen die op het einde van de gang vertroefde. Zou Bill nu ook naar het einde van de gang moeten verhuizen? Nee dat mocht niet. Dan zou Noa zelf instorten en kon ze Bill niet steunen en hem helpen. Dan zouden ze beide kapot gaan, dat wist ze zeker, daar hoefde ze zelf niet eens over na te denken. In de laatste maanden dat ze elkaar hadden leren kennen waren ze als een soort van steunpilaar voor elkaar geworden. De ene had de andere nodig of het zou slecht aflopen.

Reacties: