FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 19 - Maryl

Maryl zuchtte. Ze hield van Bryan, maar soms kon hij zo irritant doen. En het ergste was misschien nog dat hij het niet eens doorhad.
“Sorry! Ik wou hem echt tegenhouden toen ik jullie zag wegsluipen. Maar ja, je kent Bryan, hé.”� zei ze verontschuldigend. Maryl glimlachte even naar haar, om te tonen dat zij er ook niets aan kon doen.
“Je vindt hem leuk, hé.”� vroeg Magali. Eigenlijk was het niet eens een vraag, het was een vaststelling, alsof ze het al wist.
“Kom, we gaan dansen.”� ontweek Maryl haar vriendin. Ze mocht het dan wel weten, ze vond het nog steeds moeilijk om het hardop onder woorden te brengen. Niet zo moeilijk als het tegen hem vertellen, maar toch... Moeilijk. Anders moeilijk. Alsof haar droom kapot zou springen.
Ze nam Janni's arm vast en liep terug naar het huis.
“Weet je nog dat we hier vroeger altijd verstoppertje speelden?”� lachte Janni.
“En ik verstopte me hier altijd zo goed dat niemand me kon vinden.”� glunderde Maryl nostalgisch.
De twee meisjes lachten, terwijl ze terug dachten aan hun kleutertijd en de bijbehorende mini-mensjes die ze toen geweest waren.
“Waar zit Magali eigenlijk?”� vroeg Maryl.
“De laatste keer dat ik haar zag, slowde ze met Jasper. God, ik wil een lief.”� antwoordde Janni.
“Ze weten niet wat ze missen.”� troostte Maryl haar.
“Pieter mist blijkbaar wel iets. Zijn gevoel voor smaak bijvoorbeeld.”� zei Janni verbijsterd.
“Wat?”� lachte Maryl.
Maar het lachen verging haar snel toen ze Janni's blik volgde en zag waar die heen ging.
Pieter. Mandy. Haar bloedeigen zus. Kussend. En niet zomaar een onschuldig kusje boven de gordel. Maryl stond aan de grond genageld. Ze voelde zich zo slecht.
Was ze dan echt zo blind geweest? Dacht ze echt dat hij ook maar een tiende van de liefde voelde die zij voor hem voelde? Hoe kon ze nu zó stom zijn? Elke keer ze bij haar vrienden was gaan uitrazen over Mandy, had hij haar echt begrepen. Hij troostte haar zelfs. Had ze zich dat allemaal verbeeld? Of had hij gewoon heel de tijd komedie gespeeld? Maar waarom dan?
Het was alsof alles vertraagde, behalve alle pijn van die wereld, die het plots op haar gemunt had. Een traan rolde over haar wangen. Gauw veegde ze hem weg, voor de vieze, zoute smaak haar mond bereikte. Met moeite kreeg ze zichzelf weer in beweging en ze liep weg van het hele schouwspel. Helaas liep de pijn met haar mee.
Ze stormde de trap op en smeet haar kamerdeur dicht met de kracht die een strandhut zou doen daveren. Ze plofte neer op haar bed en reageerde zich af op haar oude knuffelbeer door hem uit het raam te gooien.
“Aaaaaaaaaaaaaaargh!”� schreeuwde ze de frustratie eruit. Dat kon zo helpen. Alles eruit schreeuwen. Maar niet voor dit. Ze voelde zich opgeluchter, maar ze voelde ook nog steeds de pijn die haar bijna deed breken.
Hoe kon Pieter? En hoe kon Mandy?
Ze nam hí¡í¡r grote liefde van haar af net vóór haar neus! Weeral!
“Het - is - NIET - eerlijk!”� schreeuwde ze tegen niemand in het bijzonder.
Hoe kon ze Mandy ooit vertrouwd hebben?!
En hoe zat het met die Jared? Was het Pieter waardoor ze bleef glimlachen? Ze beukte met haar vuisten op haar kleerkast. Het enige resultaat was dat ze boven een gebroken hart ook nog eens een pijnlijk kloppende hand had en een foto die van de kast viel.
Een gekke foto van haar en Pieter, in een dronken stemming met Nieuwjaar. Haar gróte liefde... Op de achtergrond zag je Stefan met een toeter in zijn mond en zijn ogen toegeknepen, met tientallen slingers op zijn hoofd. Het moet net middernacht geweest zijn. Het begin van het nieuwe jaar. Ze had zich voorgenomen dat het een jaar zou zijn voor haar en Pieter. En nu zat ze hier, een halfjaar later op ongeveer hetzelfde tijdstip, in zak en as een potje te grienen op haar bed.
Ze verscheurde de foto in stukken, terwijl er een zoute traan op rolde. Ze hoorde niet eens dat de deur openging en Janni en Magali binnenkwamen. Ze gingen naast haar zitten.
“Shhht...”� troostte Magali haar. Ze nam haar in haar armen en wiegde haar heen en weer.
“Ga Pieter halen,”� fluisterde ze Janni toe.
“Nee!”� reageerde Maryl echter fel, nog voor Janni kon opstaan, “Laat hem maar met die zus van mij het zwembad induiken. Ik wil niet dat hij me zo ziet. Hij moet niet weten dat ik zo zielig en stom ben omdat ik echt geloofde in liefde. In zijn liefde.”�
“Het is niet jouw fout, Maryl! Ik dacht ook dat er chemie tussen jullie hing. Volgens mij zag zelfs Stefan dat. Alhoewel... Dat is misschien iets te hoopvol.”� vervolgde Magali.
“Maar blijkbaar zag hij dat niet zo...”� zei Janni spijtig, “Laat je niet kisten door één jongen, Mary.”�
“Dat is nog altijd geen reden voor Mandy om hem in te pikken,”� zei ze met vuurspuwende ogen, “En bovendien zijn ze elkaars type niet.”�
Maryl wou niet huilen. Niet om Mandy, die voor haar part geen familie meer was. En zéker niet om Pieter, maar als ze zich het beeld van daarnet voor de geest haalde, kwamen de tranen vanzelf weer naar boven.
“We gaan even kijken of er nog zoveel gasten zijn. Het is al een stuk in de nacht en als mijn ouders gaan klikken...”� zei Magali.
Ze klopte nog even op Maryl's schouder en ging samen met Janni de deur uit.
Een stilte overviel Maryl en langzaamaan kreeg ze haar ademhaling weer onder controle. Ze kon moeilijk geloven dat de zomervakantie zo somber inging.
Voor de tweede keer die avond ontsnapte een diepe, treurige zucht aan haar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.