FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 20 - Mandy

Als Mandy wist wat er zich boven, amper een paar meter van haar eigen slaapkamer nota bene, afspeelde, zou ze het zich waarschijnlijk nog niet aantrekken.
Daar was veel te dronken voor. En zelfs zonder die dosis alcohol in haar lijf had ze nog niet zoveel mensenkennis om te zien dat ze een blijvende schade had aangericht.
Zo te zien kwam de haat naar mekaar toe nu eindelijk van beide kanten. Niet dat Mandy Maryl altijd gehaat had, wel soms verafschuwd en gevonden dat ze helemaal niet op elkaar leken. Maryl leek haar zus nu echt te haten, al was dat waarschijnlijk ook wel het verdriet van het moment.
“Wat overkomt jou in godsnaam? Je kan echt wel beter krijgen dat dat stuk verdriet!”� preekte Saskia.
“Hij is misschien geen blijver, maar dan heb ik tenminste met één knappe gast gekust vandaag, in tegenstelling tot jou.”�
“Hé, ik heb gekust.”�
“Maar met de zebra! Die is niet knap.”�
“Pieter is dan misschien - in jouw termen, want hij is niet bepaald mijn type - knap, maar je haat zijn kinderachtig groepje, waar hij ook nog steeds toe behoort.”� pruttelde Saskia.
“Ik zei toch al dat hij geen blijver was. En maak je geen zorgen. Volgens mijn termen vind ik hem knap, maar is hij ook helemaal mijn type niet.”� verdedigde Mandy zichzelf. Saskia keek haar nog steeds boos aan.
“Tjeezes, het was één kus. Eén stomme kus. Ga verder met je leven, Sas.”� antwoordde Mandy kattig.
Zichtbaar van haar stuk gebracht, zweeg Saskia. Ze was het niet gewoon dat haar beste vriendin zich zo groots en stoer gedroeg tegenover haar.
Kon zij weten dat Mandy al genoeg alcohol op had voor een heel leger. En dat alleen om zichzelf moed in te drinken om de ene move na de andere te begaan, en vervolgens zo gekwetst te worden om nog kattiger te worden en méér alcohol te drinken.
Alleen was ze niet de enige die gekwetst werd die avond, en waarschijnlijk niet eens degene die het meest gekwetst werd.
“En als je me nu excuseert.”� glimlachte ze. Mandy passeerde Saskia en liep naar Jared, die op een bankje in hun tuin zat.
“Hey! Er is best veel volk op afgekomen, hé?”� zei Mandy, terwijl ze op zijn knie klopte.
“Het feest zal goed zijn, hé.”� antwoordde Jared met opeen geklemde kaken.
“Oei, welke hond heeft jou gebeten? Ruzie met Laurien?”� vroeg ze hoopvol. Ze hoopte dat dat niet te erg in haar stem doorklonk, maar zat er ook niet te erg over in als dat wel zo was. Er hing spanning in de lucht, en Mandy wist niet of dat positief of negatief was, maar ze besloot haar kansen erop te wagen.
“Nee. Ruzie met Pieter? Of was hij alleen maar een one-nightstand?”�
Hij was dus echt jaloers.
“Oh, dat. Dat was niets serieus, hoor. Ken je me niet beter dan dat?”�
Het kostte haar enige moeite om zich verstaanbaar te maken. Ze sprak met een wat dubbele tong. Jared keek haar wantrouwig aan.
“'Zijn we anders jaloers, Jarrie?”� kirde Mandy, iets wat ze alleen zou doen als ze niet bij volle zinnen was. “Jarrie?”� herhaalde hij huiverend. “En, jaloers? Ik? Ken je me niet beter dan dat? En waarom zou ik trouwens? Ik heb Laurien toch.”�
“En wil dat zeggen dat je nooit eens stout mag zijn?”� lispelde Mandy, terwijl ze met haar hand de rug van de zijne streelde.
“Ik dacht dat Laurien en jij beste vriendinnen waren.”� zei Jared, maar het klonk niet beschuldigend, eerder uitdagend.
“En ik dacht dat jij haar lief was.”� lachte Mandy.
Jared keek haar in de ogen. Een twinkeling speelde in zijn eigen ogen, maar zijn mond bleef onbewogen.
Hij bleef lachen met zijn ogen, maar ondernam geen enkele poging om haar vast te nemen en haar hart nog meer uit haar borstkas te rukken dat het nu al deed.
Mandy kon zichzelf niet meer controleren. Al wat ze wilde was toegeven. Toegeven aan haar verlangens. Toegeven aan haar dierlijke instincten. Toegeven aan alles wat ze niet zou durven als ze die avond niet gedronken had. Niet dat ze het nuchter niet had willen doen, ze zou er geen spijt van hebben, ze zou het alleen niet durven in de wetenschap dat er elk moment iemand hen kon zien.
Nu was dat alleen maar spannend. Ongelooflijk spannend.
En ze boog voorover, met gesloten ogen. Als ze die open had gehouden, zou ze gezien hebben dat hij even opgewonden was als zij, misschien een beetje verdwaasder door de drank die hij ook al naar binnen had gespeeld, en het feit dat ze ze zich zo tegen Laurien verzette. Ze zou ook zien dat zijn gezichtsuitdrukking geamuseerd was, en helemaal niet schuldbewust.
Alhoewel... Zelfs als ze haar ogen had geopend, zou ze waarschijnlijk nog te erg hebben genoten om te letten op zijn gelaatsuitdrukking. Het was een hemelse kus. Beter dan al degene die ze daarvoor had gekregen. Dat was waarschijnlijk omdat daar allemaal geen liefde bij te pas gekomen was.
Hier werd het genot van hun kus nog eens versterkt door de gevoelens die ze voor hem had.
En ze wou het niet toegeven, maar het cliché had gelijk. Aan alle mooie liedjes kwam een eind, en aan alle mooie kussen zeker.
“Mandyyyyyyy?”� krijste een stem ergens ver weg.
“Laurien.”� fluisterde Jared, terwijl hij zachtjes van haar weg schuifelde.
Was dat spijt in zijn stem?
“Ik zie je.”� nam Jared afscheid, waarna hij zich weer verplaatste naar de achtertuin, waar het feest in volle gang was.
“Zie je.”� mompelde Mandy en in haar stem was ongetwijfeld spijt te horen.
Aan de andere kant... Hij had haar gekust!
Hij!
Haar!
Spijt maakte al snel plaats voor een intens geluk, terwijl ze het knagende gevoel dat schuldgevoel ten opzichte van Laurien heette, probeerde weg te denken. Dat loste ze later wel op. Dit was de perfecte avond na de perfecte dag en ze liet hem niet verpesten door Laurien óf schuldgevoel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.