FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 24 - Mandy

Mandy gaapte en rekte zich uit. Ze zou er vandaag een kalmpjes-aan-dag van maken. Vanavond ging ze naar de kermis. Niet zozeer om de attracties, maar vooral door de gezelligheid, de sfeer en de warmte van de kermis vond ze het er altijd geweldig. Ook de tientallen kraampjes met churro's, oliebollen, frietjes en suikerspinnen hadden daar natuurlijk iets mee te maken.
Jammer genoeg was Mandy niet de enige. Zowat de hele buurt stroomde er altijd op af. En Mandy haatte wachtrijen en files. Ze kon er zich vreselijk door laten opjagen.
Maar het leukste zou natuurlijk zijn dat dat ze Jared zou terugzien. Het overviel haar, maar ze geloofde wel dat ze hem gemist had.
Mandy had al veel losse flodders gehad. Verliefd zijn zonder echt verliefd te zijn. Maar dit was anders. Dat voelde ze. Of liever, dat voelde ze al die andere keren niet. Hier had ze altijd al op gewacht. Op Jared.
Het was alsof ze aan niets anders meer kon denken. Zelfs als ze dat niet wou, leidde alles onrechtstreeks naar hem. Ergens vervloekte ze dat. Hoe kon ze nu zo afhankelijk zijn van hem?
Maar aan de andere kant had ze ook geen zin om zich er tegen te verzetten.
Dan dacht ze maar aan hoe hij uit bed rolde en hoe hij zijn moeders theekopjes afdroogde als zij dat ook deed.
“Mandy! Ik heb jullie zó gemist! We hebben die Turken daar eens een poepie laten ruiken. Wat heb jij hier allemaal uitgevreten?”�
Mandy haatte het als haar moeder een hippe woordenschat probeerde te hanteren.
“Oh, gewoon, een filmpje meegepikt in de bioscoop.”�
“Welke dan?”�
“Maaaam! Doe nou gewoon die komkommerschijven van je gezicht en stop met me uit te horen. Het was een moeilijke naam. Zo'n Chinese kung fu-film, met allemaal rare tekentjes in.”�
“Hmmm... Ik wist niet dat je daarvan hield. Was jij niet meer het type dat graag het criminele brein van sadistische moordenaars probeerde te doorgronden, zoals je dat zelf zo mooi uitlegt?”�
“Af en toe eens afwisselen kan geen kwaad, toch? Als uitzondering.”� loog Mandy staalhard. Ze had een hekel aan actieve kung fu-films.
“En hoe uitzonderlijk was je rapport?”� vroeg haar moeder nieuwsgierig.
Daar wrong het schoentje dus...
Haar ouders waren gisterenmiddag doodmoe thuisgekomen, hadden snel een blik geworpen op haar rapport, met hun gedachten al in bed.
“Dat heb je toch al gezien?”� zei ze poeslief.
“Het enige dat ik nog weet, is dat ik zo snel mogelijk mijn bed wou zien. Hier met die punten, jongedame!”� zei haar moeder streng. Van de jeugdige nieuwsgierigheid in haar stem bleef niets meer over.
Verslagen gaf Mandy zich gewonnen en slofte naar haar rugzak, die ze snel ergens in een hoekje van de kamer had neergegooid.
Haar moeder zou er waarschijnlijk geen al te groot drama van maken. Die was meer van de aanpak 'Blijf-kalm-hou-van-hen-en-zorg-dat-ze-het-volgend-jaar-beter-doen'.
Haar vader daarentegen... Die wou het liefst dat zijn dochters zo veel succes hadden in hun leven, als hij had. En dat was zeker niet waar Mandy nu in geïnteresseerd was. Misschien werd ze later wel een keiharde zakenvrouw - wat haar redelijk onwaarschijnlijk leek, maar goed -, maar nu wou ze genieten in het leven, daar leefde ze voor.
Haar vader was veel te streng. Altijd al geweest, trouwens.
Ze moest op de lagere school niet met zessen en zevens thuiskomen, ze had strikte televisie-uren en haar eerste GSM had ze pas rond haar dertiende gekregen, op aandringen van haar moeder, die dat veiliger vond.
“Dat wiskunde blijft toch een probleem, hé?”� zei haar moeder bezorgd.
“De leerkracht ook.”� legde Mandy uit.
“En geschiedenis wordt hoogstwaarschijnlijk door de zelfde leerkracht gegeven?”� vroeg ze sceptisch.
“Nee... Maar ik leef meer in het heden, snap je?”�
“Tuurlijk wel, maar ik zou willen dat je wat meer in de toekomst ook leefde. Nu mag je geen zware wiskunde doen, of vergis ik me?”�
“Nee. Maar ik ben toch geslaagd! En ik wí­l helemaal geen zware wiskunde aankunnen.”�
“Maar je weet dat je vader -”�
“Ja, ik weet het.”� zuchtte Mandy. “Ik weet dat hij meer geeft om mijn resultaten om daarna bij zijn vrienden te gaan opscheppen hoe briljant zijn dochters wel niet zijn, dan dat hij om mij geeft.”�
“Dat is niet eerlijk, Mandy. Hij wil jullie alleen een goede toekomst geven.”� protesteerde haar moeder. “Maar ik ben alvast fier op je.”�
Mandy glimlachte. Met die fierheid zou ze vast wel wat extra geld voor op de kermis bereiken.
Wat was het leven toch mooi.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.