FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 25 - Maryl

Maryl stak nog wat biljetten in de kassa en overzag de zaal.
Er was nog niet zo veel volk, en de mensen die er al waren, bestelden hoogstens een aperitiefje.
Ze kon even uitblazen. Haar eerste werkdag had al direct een bomvolle middag-shift ingehouden, waarvan de laatste klanten even geleden vertrokken waren.
Het was weekend, en kermis is het dorp. Ofwel waren de inwoners gewoon veel te sociaal ingesteld dan goed voor ze was, of wel was de kermis gewoon zo goed, want er kwam altijd enorm veel volk op af.
Voor de opening van de meeste eetkraampjes kwamen de meeste mensen nog snel een terrasje doen.
Eigenlijk vond ze het leuker als het druk was. Hoe meer ze moest werken en hoe hoger de druk opgevoerd werd, hoe beter ze het vond.
Zo hoefde ze minder na te denken, zou ze 's avonds sneller in slaap vallen en hoefde ze minder na te denken.
Ze wist dat ze het niet zo erg zou moeten vinden, dat zij en Pieter tenslotte niets samen hadden. Maar hoe hij die dag naar haar gekeken had...
Het had bepaalde verwachtingen opgeroepen bij Maryl, het had haar hoop nog wat meer aangewakkerd. Het was als olie op een vuur gooien, in plaats van water.
Maar nu was het te laat. Ze had haar kans maar meteen moeten grijpen toen dat nog kon, verlegen kip die ze was.
Nu was Mandy er al mee weg. Dit was de tweede keer dat ze net te laat was, maar deze keer zou ze het er niet bij laten. Haar zus moest boeten. Een keer kon toeval zijn, twee keer was teveel van het goede.
Haar brave imago liet ze varen, ze liet zich niet nog eens kwetsen. Ze zou eens zeggen wat ze echt dacht, ze zou...
“Hé, jij daar, als je zo hard blijft tokkelen, is de kassa straks kapot. En dan kan je er al zeker geen geld meer in leggen.”� waarschuwde een stem achter haar glimlachend.
Maryl draaide zich om.
Voor haar stond een jongen met zwart haar, met enorm veel gel erin. Hij had een ruitjeshemd aan, en een leren jasje.
“Sorry! Ik was een beetje gefrustreerd...”� lachte ze.
“Maryl?”� vroeg de jongen. Moest ze hem ergens van kennen dan?
Hij lachte en de kuiltjes in zijn wangen werden zichtbaar.
“Thomas?!”� schoot het haar te binnen.
“De enige echte, meid! Wow, dat is lang geleden!”� bevestigde hij.
Dit kon niets anders dan het lot zijn. Net nu ze aan hem dacht, stapte hij hier zomaar binnen.
Thomas zat in het tweede middelbaar in haar klas. Ze was altijd onder de indruk geweest van hem. Natuurlijk vond ze hem leuk, maar ze wou hun vriendschap niet verpesten door op te biechten wat ze voor hem voelde. Ze zeiden toch altijd dat jongens geen vrienden met een meisje konden zijn, zonder dat hun testosteron er zich vroeg of laat mee begon te moeien, maar bij Maryl leek het net andersom. Ze werd altijd verliefd op haar beste vrienden. Misschien omdat ze die net het beste kende. Maryl werd niet makkelijk verliefd, ze was eerder moeilijk. En mensen die ze niet deftig kende, konden haar geen kriebels bezorgen.
Thomas was altijd haar maatje geweest, maar op een gegeven moment kwamen er barstjes in hun vriendschap.
En dat was allemaal Mandy's schuld geweest, dacht ze verbitterd terug aan die tijd. Ineens was zij verliefd geweest op Thomas. Ze kon het best nog verdragen dat iemand onder haar duiven had geschoten, het waren immers maar ontluikende vlinders geweest. Maar ze vond het vreselijk om te zien hoe hij Mandy echt graag begon te zien, terwijl zij alleen maar een stom spelletje speelde.
Ze had nooit echt van hem gehouden, en Maryl kon er niet tegen om hem zo te zien wegkwijnen. Ze vroeg zich vaak af of Mandy wel een hart had. En als ze het dan überhaupt had, wat ze er dan mee uitgestoken had, dat het mensen zo aan het lijntje kon houden.
Kort na hun breuk was Thomas verhuisd. Zijn vader had ergens de job van zijn leven gevonden. Tenminste, dat was zijn uitleg geweest, de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien. Maar de pijn in zin ogen had zijn verdriet verraden. Maryl wist best dat hij er niets op tegen had om hier te vertrekken, door de situatie.
De dagelijkse telefoontjes waren veranderd in wekelijkse e-mails, die op hun beurt weer plaats maakten voor een maandelijks gesprek op msn.
En nu stond hij hier ineens voor haar.
“Ben ik op twee jaar tijd in een geest veranderd of zo?”� lachte Thomas.
“Nee, maar jouw humor is er ook nog niet op verbeterd, lijkt me zo.”� diende ze hem van repliek.
“Werk je hier?”� voegde ze eraan toe.
“Jep, ik doe de avond-shifts.”� antwoordde hij.
“Waarom ben je hier dan zo vroeg?”� vroeg ze verwonderd.
“Vroeg? Het is bijna acht uur, hoor.”� zei hij. “Nog steeds hetzelfde warhoofd, hé, jij.”�
Ze wierp een snelle blik op de klok. Hij had nog gelijk ook!
“Maar ik moet me gaan omkleden. Heb je geen zin om iets te gaan drinken? Dan kan ik je alles uitleggen.”�
“Is goed. Overmorgen op de kermis?”� vroeg Maryl. Dan had ze wel afgesproken met hun groepje, maar die zouden hem vast ook nog wel eens willen zien.
“Ik zie je daar.”� glimlachte hij breed.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.