FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 27 - Maryl

“Jij raadt nooit wie ik vandaag gezien heb!”� viel Maryl meteen met de deur in huis, toen Magali nog maar goed en wel de deur had opengedaan. Ze smeet haar fiets neer, die de stenen tuinkabouter op een haar na miste.
“Als ik het toch niet zal raden, mag je het me hoogstpersoonlijk, in alle eerlijkheid, uitgebreid en vooral heel snel vertellen.”� zei Magali uitbundig.
Maryl liet haar geduldig uitspreken. Het was gewoon Magali's manier om enthousiast te zijn en Maryl zou het pas verkeerd opvatten als ze gewoon 'Vertel op!' zou hebben geschreeuwd.
En na al wat haar vriendinnen gisteren voor haar hadden gedaan, mocht ze wel even lachen en luisteren.
Maar goed, daar dacht ze liever niet meer aan.
“Thomas! Thomas Verveken is terug in de stad!”� vertelde Maryl. Het was raar om het luidop te zeggen, alsof ze het nu pas echt geloofde. Het was zo lang geleden dat het bijna krankzinnig was om het nog maar te denken.
“Thomas als in jouw beste vriend, die de stad verliet, nadat die zus van jou zijn hart verbrijzelde, vermorzelde en verscheurde?”� vroeg Magali zich af.
“Ja, ja, ik weet al dat ze geen hart heeft.”� zei Maryl. Ze hield ze niet van als mensen de slechte kanten van Mandy benadrukten, zelfs niet nu ze haar zus zelf zou kunnen vermoorden. Ze wist niet of het een soort verdedigingsmechanisme was ten voordele van haar zus of gewoon het feit dat ze niet met haar geassocieerd wou worden, maar ze kon niet tegen al dat kwaadspreken.
“Zat die niet in Frankrijk? Dat was trouwens best raar, hij kon niet eens deftig Frans. Dat was altijd zijn slechtste vak. Stefan lachte hem er altijd mee uit, weet je nog? Dat zal vonken gegeven hebben, daar in la belle France, haha.”�
Magali zat nu wel zover naast de kwestie dat Maryl haar wel moest onderbreken.
“Je wijkt af, vriendinnetje van me. Hij zat inderdaad in Frankrijk, maar nu is hij terug. Morgen weet ik meer, ik heb hem uitgenodigd om met ons mee te gaan naar de kermis.
Ik hoop dat je dat niet erg vindt.”�
“Natuurlijk niet. Ik ben benieuwd of zijn baby-vet is weggetrokken. Zag hij er goed uit?”�
“Hé, ho, jij bent bezet.”� pleitte Maryl.
“Jij niet.”� plaagde Magali. Maryl's gezicht betrok. Dat was ze inderdaad niet, jammer genoeg.
Magali sloeg haar hand voor haar mond, toen ze besefte wat fout had gezegd.
“Sorry, meid! Ik was even vergeten wat voor een afschuwelijke smaak onze beste vriend heeft. Anders zou hij haar nooit boven jou verkiezen..”� troostte ze haar. Maar die woorden had Maryl al genoeg gehoord. Ze wou er nu niet aan denken. Ze wou haar gevoelens onderdrukken om ze nooit meer haar verstand te laten overnemen. Dat was ontzettend fout, dat wist ze, maar anders zou ze hier niet zonder kleerscheuren uitkomen.
“Weet je, ik denk dat ik hem morgen eens goed de les spel.”� zei Magali bedachtzaam.
“Wie? Pieter?”� vroeg Maryl verschrikt. Magali knikte.
“Nee, hoor, dat doe je niet. Het liefst van al wil ik dit alles zo snel mogelijk vergeten.”�
Maar dat was maar de halve waarheid. Wat ze vooral niet wou, was dat hij zag hoe geobsedeerd ze was geweest door hem. Want dat moest ze wel zijn om nietszeggende signalen van vriendschap als flirten te zien.
Ze wou niet dat hij zag hoezeer ze hem nodig had en ze was vooral bang dat ze weer helemaal van voor af aan zou moeten beginnen met haar 'Vergeet-Pieter-proces', zoals ze het zelf noemde.
Ze kon zijn blik niet aan. Niet de blik die zei hoe zielig ze wel niet was en al zeker niet de blik die medelijden met haar had, die haar onwillekeurig zou willen troosten. Ze zou proberen zich te gedragen morgen, maar ze kon niets beloven.
“Maar goed... Nu wijk jij af. Thomas, hoe ziet hij eruit?”� ging Magali verder.
“Jij verbetert ook nooit, jongensverslindster. Ik heb er niet echt op gelet, hij stond amper vijf minuten voor me, waarvan ik er drie nodig had om mezelf ervan te overtuigen dat dit geen droom was.”�
“Dus hij is hemels?”� grinnikte Magali.
“Denk aan Jasper!”� maande ik haar aan. Ze zou Jasper nooit bedriegen, daarvoor zag ze hem te graag, maar ze vergeleek nu eenmaal graag.
“Hij inderdaad knapper geworden, op een bepaalde manier. Hij was goed gekleed. Hij leek ook ouder, het onschuldige en het kindse kwijt. Ik herkende hem eerst niet, maar eventjes later kon ik dat amper geloven. Ik kan er de vinger niet op leggen, maar er is iets...”�
“Fantastisch, hij is nog fascinerend ook. Ik kan niet wachten om hem te zien. De kermis wordt geweldig. Ze hebben trouwens de X-factory verbeterd! Hoger, enger en verfijnder. Fantastisch, zeg ik je!”�
Het was zo gemakkelijk om met Magali rond te hangen. Je had geen tijd om aan iets anders te denken tijdens haar momenten waar ze nog het meest leek op een tot leven gekomen spraakwaterval. Je moest er wel naar luisteren, en je kon makkelijk inspringen en meepraten. Het was net wat ze nu nodig had. Iemand die haar deed vergeten dat ze vierentwintig uur geleden huilend in haar bed lag. Zelfs meer dan dat, iemand die haar deed vergeten dat ze niet vergat, maar haar gevoelens onderdrukte. Iemand die haar deed vergeten dat dat eigenlijk niet goed voor haar was, maar dat dat momenteel gewoon de minst pijnlijke manier was.
Gewoon een echte vriendin. Iemand met wie je kon praten, maar die tegelijk ook zelf kan inschatten wanneer je dat nodig hebt. Magali was er een uit de duizend.
“Je bent een schat, weet je dat?”� merkte Maryl op, terwijl ze haar een knuffel gaf, midden in een gesprek over de beste zomerfilms. Verrast liet Magali haar begaan.
Woorden waren niet meer nodig. Maryl kon evenzeer genieten van de stilte.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.