FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 29 - Maryl

“Echt niet!”� protesteerde Maryl lachend. Ze was verwikkeld in een hevige discussie met Kirsten, het meisje met het donkerrode haar dat haar de eerste dag ook al was opgevallen.
Ze was heel sociaal en was de eerste dag al begonnen met Maryl te waarschuwen over vaste, vervelende klanten. Het was al het tweede jaar dat ze hier vakantiewerk deed, dus ze wist al hoe het eraan toeging. Ze had geluk met haar collega's. Ze kon opschieten met ieder van hen.
“Tot morgen!”� groette Christopher hen, toen ze de zaak uitstapten. Hij was de jongen die haar eerst verwaand had geleken, maar die eigenlijk best meeviel als je hem leerde kennen.
Nog maar eens bleek dat een eerste indruk niet altijd klopte.
“Echt wel.”� ging Kirsten verder in hun discussie. Deze keer ging het over welke winkel in het shoppingcenter het bekwaamst was.
Onder bekwaam kon je best hip, goedkoop, kleurrijk en veel verstaan. Dat waren hun categorieën waar de winkels aan moesten voldoen.
Kirsten vond de Coolcat het meest 'bekwaam', Maryl was eerder voor de Pimkie.
“Maar goed, ik moet hier in.”� zei Kirsten en ze wees op de straat links van hen. Maryl zei gedag en fietste alleen verder.
Ze twijfelde of ze nog naar huis terug zou keren om iets anders aan te trekken. Ze had nu een roze t-shirt aan van The Pink Panther met een bermuda-jeans, en ze besloot die makkelijke werkkledij aan te houden. Over die kleren moest ze altijd een schort van de zaak aantrekken, dus ze waren ook helemaal niet vuil.
Het was al redelijk laat en ze wou niet te laat komen op de kermis. Niet alleen zou ze haar vrienden laten wachten, maar ook Thomas. En ze was ondertussen al flink nieuwsgierig naar zijn verhaal.
Dichtbij zag ze het reuzenrad en ze trapte nog wat harder door.
Ze stopte aan de botsautootjes. Die stonden aan het begin van de kermis, waar ze afgesproken hadden. Haar fiets zette ze in de stallingen, waar Magali, Janni en Bryan ook al stonden.
“Ik dacht al dat ik hier als eerste zou toekomen.”� zei Maryl opgelucht. Ze haatte het om te laat te komen, maar zo vroeg toekomen dat er nog niemand was, vond ze ook irritant. Zeker als de anderen op zich lieten wachten.
“Ik heb gehoord dat Thomas mee komt?”� informeerde Bryan zich.
“Ja, ik hoop dat je dat niet erg vindt?”� vroeg ze. Ze had hem halsoverkop mee gevraagd en had er eigenlijk niet aan gedacht wat de mensen ervan zouden vinden.
“Als je over de duivel spreekt,”� grijnsde Janni ze wenkte Thomas.
“Hallo, allemaal!”� groette die lachend. Een storm vragen laten waren ook Pieter en Stefan gearriveerd. Stefan natuurlijk als laatste, maar dat sprak voor zich. Organisatie en stiptheid stonden niet in zijn woordenboek.
Maryl begroette Pieter korter dan anders, maar negeerde de bezorgde blikken die op haar geworpen werden.
“Wie is dat?”� vroeg hij en hij wees op Thomas. Pieter kende hun groepje nog maar vanaf begin dit jaar, dus hij kon onmogelijk weten wie Thomas was.
“Ik ben Thomas, net verhuisd. Ik zat hier vroeger op school.”� antwoordde Thomas.
“Ach zo... Ik ben Pieter.”� verduidelijkte hij.
Toen ze naar de lambada liepen, hield Maryl het niet meer.
“Ga je ons nu nog eens uitleggen wat je hier opnieuw doet? Niet dat ik er niet blij om ben, hoor, maar je hebt me nieuwsgierig gemaakt.”� vroeg ze ongeduldig.
“Dat zegt mijn ma ook als mijn wiskunde goed is.”� lachte Thomas. Maryl gaf hem een schop, maar zweeg onmiddellijk toen hij zijn mond open deed.
“Vier jaar geleden moest ik verhuizen. Mijn vader had een fantastische jobaanbieding gekregen in Frankrijk -”� begon hij en toen was het even stil. Maryl kende de echte reden van zijn vertrek en streelde even zijn handpalm. Hij keek haar verrast, maar dankbaar aan.
Naast zich hoorde ze Pieter afkeurend met zijn tong klakken. Wat was zijn probleem?!
“Ik mocht dan wel niets begrijpen van dat rare taaltje, je moest die kaas eens proeven! En altijd goed weer, ik weet wie daar de God in Frankrijk was!
Aanvankelijk ging alles dus redelijk goed, maar toen werd mijn vader ziek. Hij kon een paar maanden niet gaan werken door een werkongeval. Zijn knie was gebroken en hij revalideerde niet goed.
Zijn bedrijf nam in de tussentijd een interim in dienst, maar er was wat mis met dat contract, dus ze moesten mijn vader ontslaan.
Vanaf dan ging de bal aan het rollen en de enige uitweg was terugkeren naar België. En, al mis ik het zomers weertje, nu moet ik tenminste niet meer zo'n gebrekkig Frans spreken. Al die rollende r'en en dat gezeik over de uitspraak. Ik zal het nooit kunnen.”� besloot hij zijn verhaal.
Maryl was er even stil van geworden. Het was gruwelijk oneerlijk wat er met zijn vader gebeurd was, maar daar kon ze niets aan doen en ze was ook gewoon blij dat Thomas terug was.

Ondertussen was het al donkerder geworden en mochten ze net binnen in een grote achtbaan met drie loopings, die je normaal alleen in de betere pretparken vond. Maryl kreeg een plaatsje vooraan aangewezen samen met Thomas.
Ze trok hem mee aan zijn arm. Ze hoorde Pieter achter hen luid snuiven, maar besloot hem te negeren. Ze was niet gekomen met de bedoeling om haatdragend te zijn, maar nu deed hij gewoon kinderachtig.
De zwarte beveiligingshendel trok ze naar beneden en ze zag dat er nog kinderen toestroomden. Toen ook het laatste karretje vast geklikt zat, begon de achtbaan te bewegen.
“Zo, jij en Pieter, hé?”� vroeg Thomas nieuwsgierig met een geniepig lachje.
“Wat?”� vroeg Maryl gespannen. Was het nog steeds zo opvallend dat ze rilde als hij haar per ongeluk aanraakte, dat ze staarde naar hem als ze dacht dat niemand het zag, dat ze geobsedeerd was?
Wat zou ze hem vertellen?
“Hij lijkt gewoon nogal overbeschermend als het over jou gaat. Ik mag amper aan je komen. Jaloers vriendje?”� vroeg hij, nog steeds lachend.
“Jaloerse vriend.”� benadrukte Maryl dat laatste woord.
“Wat jij wilt.”� grijnsde hij. Ze wou hem van repliek dienen, maar de achtbaan was intussen aan zijn deel gekomen waarin je niet eens meer kon nadenken door de ongelooflijke snelheid, die het toestel behaalde. De wind blies door haar haar en ze had het gevoel dat ze op het moment stond om te gaan vliegen, als ze niet tegengehouden werd door de zware grendels die tegen haar borst knelden.
Ze suisde recht de grond op, gilde de longen uit haar lijf en wist uiteindelijk de grond niet meer van de lucht te onderscheiden, toen het karretje weer tot stilstand kwam.
Duizelig kwam ze er weer uit. Thomas nam haar arm vast.
“Als ik val, neem ik je mee,”� lachte hij. Haar zicht werd beter en ze had niet meer het gevoel dat ze te veel gedronken had. Haar portie adrenaline was uitgewerkt.
Ze wou zich bij de rest voegen, maar werd weer tegengehouden door een arm die haar hard met zich mee trok.
“Wat ben jij van plan?”� lachte Maryl, maar Thomas' gezicht stond ernstig.
“Ik weet niet wat er scheelt met jou, maar ik wil niet dat je jezelf opoffert, zoals jaren geleden.
“Hoe -”� stamelde Maryl, die dit totaal niet verwacht had.
“Maryl... Subtiel is niet bepaald je middle name, en dat wordt hij waarschijnlijk nooit. En trouwens, ik was je beste vriend, ik zag ook wel dat er meer was aan jouw kant dan vriendschap.”� antwoordde hij simpelweg.
“Maar waarom heb je nooit iets verteld?”� fluisterde ze.
“Dat zou onze vriendschap pas verpest hebben, niet? En overigens had jij wat te vertellen, ik niet. Maar dat doet er niet toe. Je schuift je weer naar achter, en ik weet niet eens waarom. Het is overduidelijk dat Pieter ook iéts voor jou voelt. Raar dat die gast doet...”�
Met dat laatste was ze het meer dan eens.
“Je kent de achterliggende omstandigheden niet.”� mompelde ze. Al dagen verbood ze zichzelf om daaraan te denken en ze besefte dat dat de juiste keuze was geweest. Haar blik werd triest, maar dat moet Thomas ontgaan zijn.
“En dat moet maar goed zijn ook. Nu ben ik niet zo kortzichtig als jullie. Ik zie alleen het heden, niet het verleden. Laat dat ook los.”�
Wat deed hij nou? Hij gaf haar weer nieuwe hoop. Maar dat kon niet. Hij weet er niets van. Hoe kon hij ook...
“Hou je verborgen talenten als bemiddelaar nog maar even verborgen.”� zei Maryl, met geen enkele emotie op haar gezicht, simpelweg omdat ze niet wist welke ze moest kiezen.
Verward keerde ze terug naar de rest van haar vrienden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.