FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 31 - Maryl

Maryl hield haar adem in, toen Bryan de laatste kogel in zijn pistool laadde aan het schietkraam. Hij hief het omhoog, deed één oog dicht en mikte...
Bam!
De kogel raakte de blauwe ballon. Maryl maakte een kleine rekensom en zag dat hij er van de dertig twee gemist had.
“De badeend, zeker?”� lachte de vrouw achter de kassa, die overduidelijk het gesprek had gevolgd. Ze had grijs haar dat alle kanten op stond en ontelbaar veel lachrimpeltjes. Het leek Maryl zo'n prettig gestoorde oma die chocoladekoekjes met haar kleinkinderen bakte.
“De roze met de kroon.”� grijnsde Magali. De vrouw maakte het touwtje waarmee hij vast hing aan het plafond van de wagen, los en overhandigde de knuffel aan Magali.
“Dank je, dank je, dank je.”� stuiterde ze op en neer rond Bryans nek. “Je bent de beste, Bryan.”�
“Ik weet het, maar het is leuk om af en toe bevestiging te krijgen,”� lachte die.
“Waar is Pieter?”� vroeg Maryl, toen ze merkte dat er iemand ontbrak. Ze negeerde de steek in haar maag bij die naam, ook al zei ze hem zelf.
Ze strekte haar hoofd uit. Was hij al vertrokken? Maar waarom had hij dan niets gezegd? Dit was niets voor Pieter...
“Daar!”� zag ze Janni wijzen. Pieter liep met zijn handen in zijn zakken naar hen toe. Hij keek nadenkend naar de grond met een frons op zijn gezicht. De wind woei door zijn bruine haar. Gepijnigd keek Maryl weg. Dit was zoveel pijnlijker dan ze had verwacht, en eerlijk gezegd - dan ze had gehoopt.
“Waar zat je? Je hebt mijn laatste schot gemist!”� vroeg Bryan een beetje gepikeerd.
“Oh, ik was even naar het lunapark. Ze hadden leuke horloges, maar ik had niet genoeg punten.”� antwoordde Pieter met een kleurtje. Hier klopte iets niet.
“Zullen we je helpen?”� vroeg Magali, “Ik heb mijn badeend toch al. Kom, we gaan naar het lunapark!”�
Pieter protesteerde zacht, maar daar luisterde amper iemand naar. Er kwamen onweerswolken aan, en voor als het ging regenen was het lunapark perfect.
En dus vertrokken ze.

Nog een fluogele jeton viel in het bakje van Maryl. Ze stond samen aan een machine met Magali en Stefan. Toen ze een halfuur geleden waren toegekomen, hadden ze eerst naar de prijzen gekeken, maar volgens Pieter was het laatste horloge net weg. Maryl geloofde er niet veel van, maar het was duidelijk dat hij er niet veel over kwijt wilde, en er waren natuurlijk ook nog andere leuke prijzen te winnen.
Bovendien hield Maryl teveel van de avond hoe hij nu verliep om hem mogelijk te laten verpesten door de waarheid.
Magali stak de laatste jeton erin en trok toen hun bakje met punten uit de gleuf.
“Nemen we die CD-speler? Daar hebben we net genoeg punten voor,”� smeekte Janni.
“Tja, veel andere keus is er niet, en het is wel goed voor onze volgende fuif.”� pleitte Stefan glimlachend.
“De CD-speler, alsjeblieft.”� hakte Bryan de knoop door. Hij was de snelle beslisser. Sommigen vonden dat hij daardoor koelbloedig of arrogant overkwam, alsof niets hem wat kon schelen, maar hij was vooral efficiënt. In noodgevallen hoefde je maar naar hem te kijken en hij deed zijn mond al open.
“He, waar is Pieter?”� vroeg Thomas. Was die nu weer weg? Deze keer mocht hij wel met een beter excuus afkomen dan een paar horloges.
Het stak haar dat ze zijn verdwijning niet had opgemerkt, maar in elk geval betekende dat dat ze niet meer zo geobsedeerd was. Ze zag weer Magali's brandende blik op haar rusten. Ze keek een tikje ongerust, gemengeld met nieuwsgierigheid misschien, naar iedereen, maar haar blik bleef langer dan echt nodig was op Maryl hangen.
“Pieter?!”� schreeuwde Stefan. Verscheidene mensen keken hem aan, de één verward, de ander geïrriteerd, maar dat kon hem niets schelen. Al van toen hij klein was, was hij de wildebras, degene zonder gíªne, en dat was hij altijd gebleven. Een grote kwajongen.
In de lagere school was hij de eerste om iets uit te steken en zijn dialogen staken altijd vol flauwe grapjes om iedereen te laten lachen. Hem, Magali en Janni kende ze al het langst. Soms begonnen ze uit het niets verhalen over vroeger te vertellen, tot ze beseften dat niet iedereen er toen al bij was, maar gelukkig hoorden ze die verhalen graag genoeg.
“Daar ben je! We wouden net je naam omroepen.”� grapte Bryan en Maryl draaide zich vliegensvlug om.
“Wat een geluk dat ik daaraan ontsnapt ben!”� lachte Pieter, “Maar ik ben weggeglipt tijdens jullie discussie over de CD-speler. Alle meisjes hadden nu een prijs, behalve Maryl. Dus ik dacht, ik investeer in een knuffel.”�
Hij haalde een klein, wit beertje van achter zijn rug vandaan. Op zijn oranje sjaaltje stond met rode letters 'I love you'. Ze nam het cadeautje van hem aan. Het was zo zacht en pluizig. Ze wist dat die woorden puur vriendschappelijk bedoeld waren. Na al die dagen wist ze dat maar al te goed. Het was lief, maar het bleven loze woorden.
Ze wou schreeuwen, lachen, huilen, maar bovenal wou ze zich niet zo verscheurd voelen alsof ze niet wist hoe ze zich precies moest voelen.
“Dank je.”� fluisterde ze schor. Ze sloot het beertje in haar armen, wiegde het zachtjes heen en weer zoals ze zelf heen en weer wou gewiegd worden en zorgde ervoor dat het sjaaltje zich nabij haar hart bevond.
Dit zou straks zoveel meer pijn doen, maar dat kon haar even niets schelen.

Ze zwaaide nog naar Bryan en Janni, die samen naar huis fietsten, tot ze uit het zicht verdwenen.
De nacht was ingegaan, de meeste kramen sloten en Bryan had aangeboden om met Janni mee te rijden.
Maryl liep tussen Stefan en Magali, en probeerde meer herinneringen op te rakelen van kermissen toen ze nog op de botsautootjes zat, maar ze was zich pijnlijk bewust van Pieter en het beertje. Dat was veel te makkelijk nu de groep geslonken was.
Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Waarom had ze haar emoties de vrije loop laten gaan? Nu moest ze weer vanaf nul beginnen. Domme doos die ze was.
Ondertussen zat Magali al op haar fiets. Ze wou net vertrekken toen iedereen werd opgeschrikt door een fel geluid achter hen.
“Ik wil die eend wel zijn, lekker ding!”� schreeuwde een man, waarop hij Magali nafloot.
“”�Als jij je grote mond niet gaat houden, zal je hem ook niet meer moeten open doen.”� gromde Stefan.
“Gaan we dreigen?”� lachte de man. Hij moest rond de twintig zijn, met vettig, zwart haar dat voor zijn ogen hing. Zijn ogen blonken teveel naar Maryls zin; dat betekende dat hij te veel gedronken had.
Hij kwam dichterbij, met een duivelse lach, die om zijn lippen speelde.
Onwillekeurig greep ze de arm naast zich vast. Pieter.
“Komaan, we maken geen ruzie met die kleintjes. Laat ze toch gewoon verder puberen,”� speelde een andere, iets ouder uitziende man op hem in.
Je kon de twijfel van zijn gezicht aflezen. De oudere man keek hem streng aan. Maryl hield haar adem in. Ze voelde een arm rond zich, maar keek niet om om te kijken van wie die was.
“Laat hem weggaan, laat hem weggaan,”� was het enige waar ze aan dacht. En de engerd draaide zich inderdaad vloekend om, alsof hij Maryls wensen gehoord had.
“Ik krijg jullie nog wel!”� gromde hij, maar hij liet zich meevoeren door zijn oudere vriend. Maryl slaakte een zucht van verlichting. De hand op haar rug trilde nog een beetje. Weer Pieter. Altijd Pieter.
“Wat een creep! Kom, ik breng je naar huis. Je moet nu niet alleen zijn.”� zei Stefan bruusk tegen Magali.
Ze namen snel afscheid van de rest, en fietsten de nacht in, Magali's eend heen en weer zwiepend op de bagagedrager.
“Zal ik jou naar huis brengen?”� vroeg Thomas.
Maryl stond op het punt om ja te zeggen, toen ze de hand van haar rug voelde glijden.
“í�k kan je ook thuis brengen.”� knarsetandde Pieter.
“Ook goed. Ik zie je nog wel op het werk, Maryl.”� zei Thomas snel in haar plaats, voor ze kon aarzelen. En weg was hij. Die kreeg er zo van langs morgen!
Pieter keek voor het eerst die dag echt blij, alsof hij eindelijk kreeg wat hij wou.
Ze fietsten langzaam door de verlaten straten, zwijgend. Tot hij de stilte doorbrak.
“Weet je, die dag van de fuif...”� stak hij van wal.
“Je hoeft je niet te verontschuldigen, hoor.”� mompelde Maryl, hoewel ze niets liever wilde horen.
“Nee, je hebt gelijk. Dat moet je zus doen. Ze vloog me haast om de nek. Ze voelt helemaal niets voor me. Er is niets tussen ons.”�
En als ze dat niet geloofde, maakte hij haar vast weer wat anders wijs. Dacht hij nu echt dat ze stom was? Maar plots vielen de stukjes voor haar ogen in elkaar. Mandy was helemaal niet verliefd op Pieter. Ze probeerde Jared jaloers te maken met een simpele flirt. Dat was echt iets voor Mandy, waarom had ze dat niet eerder gezien? Ze kon het wel uitgillen.
Ze hebben niets samen, niets, niets, helemaal niets!
Maar...
“En jij?”� fluisterde ze, terwijl ze zich concentreerde op haar stuur en de weg die voor haar lag.
“Wat, ik?”� vroeg hij niet-begrijpend.
“Voel jij iets voor haar?”� vroeg ze. Ze beet op haar lip.
“Nee, ben je gek? Ik ben al verkocht.”� antwoordde hij en met zijn hand liet hij haar fiets stoppen, terwijl hij zijn eigen fiets naast zich neergooide.
“Het kan me niet schelen in welk opzicht ze veel of weinig op je lijkt, jij bent degene van de tweeling die ik wil. Ik wil jou, niet Mandy, jóu. En dat zal nooit veranderen. En als ik hierdoor de dingen gecompliceerder heb gemaakt, dan is dat maar zo, maar ik kon het niet langer voor me houden. Ik hoop echt dat ik onze vriendschap niet verpest heb, maar ik.. Ik ben verliefd op je.”�
Hij legde zijn hand op haar wang en behoedzaam keek ze hem in zijn ogen. Eerlijk en oprecht.
“Kon je dat niet eerder zeggen?”� lachte Maryl haar opkomende tranen weg.
Hij legde zijn armen om haar middel heen en bracht zijn hoofd dichter naar dat van haar. Zijn lippen raakten zachtjes de hare. Teder. Liefkozend.
Eindelijk. Het was alsof het altijd al zo geweest moest zijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.