FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 32 - Mandy

Voorzichtig duwde ze een tak weg uit haar gezichtsveld. Ze was op weg geweest naar huis, toen ze achter zich werd ingehaald door twee fietsen die ze al snel had geïdentificeerd als die van Maryl en Pieter.
Eigenlijk wou ze zichzelf en haar leventje - haar oh zo miserabel leventje - alleen maar gaan beklagen op haar slaapkamer, maar eigenlijk wou ze ook wel weten of haar plannetje gelukt was. En of haar karma gezuiverd was. Daarom gaf ze zichzelf maximum vijf minuten om zich puberaal achter een boom te verschuilen.
Pieter zei enkele woordjes, blijkbaar overtuigde hij Maryl daarmee, hij ging over tot de duidelijk gewenste intimiteiten en... het hoogtepunt van hun eigen romantische film: de kus!
Ze moest bijna kotsen. Dit kon zo één of andere nieuwe film worden - Teenage Love Forever of zo. Als het van Maryl afhing werd zij vast de boze tweelingzus die zuur toekeek, toen ze eindelijk kusten, dat wist ze zeker. Of nog waarschijnlijker haalde ze de aftiteling van de film niet eens; ze werd in stukken gehakt door zo'n eng monster dat nu tevoorschijn zou komen uit het struikgewas. Dat zou het trieste lot zijn van Mandy Sanders, aangezien haar eigen prins zijn poten niet van zijn prinses kon houden en zijn minnares dus niet kon redden.
Zo zou Maryls sprookje toch eindigen als Pieter haar de waarheid had verteld over Mandy, wat hij hoogstwaarschijnlijk had gedaan. Waarom zou hij het immers niet doen?
En toch... Als zij het proces niet was gaan versnellen, was er nu misschien niet eens een romantische film geweest. Of ten minste geen verhaal dat daartoe kon leiden. Als de goden haar nu niet gunstig gestemd waren, wist ze het ook niet meer.
Misschien moest ze blij zijn dat tenminste één van hen geluk had in de liefde, maar ze kon het gewoon niet. Ze wou geen geluk van anderen in de weg staan, maar het hen van harte gunnen was te veel gevraagd. Zo zat ze gewoon niet in elkaar.
Rillend van de kou stapte ze terug op haar fiets. Ze probeerde zachtjes te doen, maar dacht niet dat die twee snel zouden opschrikken van geluiden rondom hen.
Verlangend naar de warmte van haar pyjama en de knetterende vonkjes van het haardvuur, fietste ze het duister in.

Nerveus keek ze goed uit haar doppen elke keer ze met haar fiets over een stom takje reed. Het park was overdag al een plek waar van alles kon gebeuren - Wat dacht je van een boom die op je af suisde? - en 's nachts was het nogal eng.
Niet dat ze die creepy, oude mannetjes niet zo snel ze kon een vinger in hun hersenen zou rammen via de neusgaten, maar het was toch fijner als ze het niet hoefde te proberen.
Gelukkig had ze in haar leven al ontelbaar veel thrillers en horrorfilms gezien, anders had ze de omweg rond het park genomen.
Ze wist wat er kon gebeuren en vooral - door slechte special-effects - wat er niet kon gebeuren.
“Je zou om twee uur 's nachts niet moeten rondzwerven in het park.”� zei een diepe, bekende stem. Jared.
Ze onderdrukte een gilletje en zwenkte van de weg.
“En wat kan jou het schelen?!”� snauwde Mandy, terwijl ze van haar fiets stapte, die ze neergooide in het gras. “Alsof je om me geeft.”�
“Oh, ik geef om je, Mandy, dat zeker.”�
“Alleen kan je niet kiezen, dat weet ik. Alsof je niet weet of je de volle melk of de halfvolle melk bij je cornflakes wilt.”� zei ze woest. Ze wist niet wat haar bezielde, maar eindelijk kon ze eens zeggen wat ze dacht tegen de enige bij wie ze dat niet kon.
“Ik lust geen ontbijtgranen.”� fronste hij.
“Je weet wat ik bedoel,”� gromde ze.
“Wil je even kalmeren en naar me luisteren, Mandy? Ik kan en ik ga niet breken met Laurien. Dat zou slecht zijn voor ons allebei.”�
Hij pauzeerde even. Mandy kon het niet helpen dat ze dacht dat hij het alleen maar had over hun geestelijke toestand als Laurien wist waarom Jared haar gedumpt had. Maar daar hoefde ze zich geen zorgen over te maken, want dat zat er toch niet aan te komen.
“Maar dat wil toch niet zeggen dat we geen plezier kunnen maken?”� vroeg hij, terwijl hij dichterbij kwam. Heel dichtbij. Te dichtbij.
Hun neuzen raakten elkaar, o jee, o jee.
Van de honderd en één beledigingen die ze hem kon toeschreeuwen, wist ze er gek genoeg geen enkele meer te herinneren. Gaande van 'Jij kent met helemaal niet!' tot 'Hoe durf je Laurien zoiets aan te doen?' had ze ze allemaal in zichzelf staan opsommen in de rij van de supermarkt, toen ze in slaap viel en wachtend op de pizza die ze had besteld.
Ze had gesmeekt om een moment waarop ze hoge rijlaarzen en een sexy, zwart mantelpakje kon aantrekken en hem de les te spellen en verbluft achter te laten.
En nu stond ze hier, bedwelmd door de geur van zijn aftershave - gemengd met sigaretten en drank misschien, maar dat maakte het juist zo sexy -, terwijl ze niets kon uitbrengen. Ze durfde niet eens iets uitbrengen.
Degene voor wie ze altijd stoer wilde zijn, kon haar ook doen zwijgen. En toen kuste hij haar weer.
Het deed haar denken aan het geweldige feestje, maar ook aan hoe naïef ze toen was geweest en aan de vernedering die ze die middag had gevoeld.
Maar het voelde zo goed.
Ze was een emotioneel wrak en misschien ook daarom trok ze zich terug. Ze had er nu al spijt van, maar wist ook dat het het juiste was om te doen.
“Ik wil meer zijn dan je minnares, Jared Goldeer. Veel meer. Het mocht je misschien nog niet opgevallen zijn, maar ik ben niet zo voor dat stiekeme gedoe. Ik hou echt van je. Misschien moet ik zeggen 'hield', want je hebt me echt teleurgesteld,”� begon Mandy.
Dat laatste was niet helemaal waar, maar het voelde goed om het te zeggen.
“Maar nog meer - ook al is het anders - hou ik van Laurien. Minder achterbaks en geslepen. Vriendinnen boven vriendjes, dat hele zootje. En het voelt gewoon niet goed - oké, ronduit slecht - om dit achter haar rug te doen. Trouwens, ooit zou ze er toch achter komen, denk je niet? Meisjes hebben daar een soort radar voor. Dus, sorry, Jared, maar nee. We kunnen niét gewoon wat plezier hebben. Het spijt me.”� zei ze en ze draaide zich om. Hij kon niet weten hoe erg het haar speet.
Ze graaide naar haar fiets voor ze zich bedacht en hem rond de nek zou vliegen, en trapte goed door.
Eenmaal uit het park kon ze weer ademen, in stootjes, maar toch, ademen.
Ze ademde een flinke teug verse lucht in. Ze had hem te kakken gezet. Waarom voelde ze zich dan niet goed? Waarom voelde ze zich dan als een hoopje stront? En waarom rook ze ook zo?!
Gehaast keek ze naar beneden.
“Shit.”� mompelde ze binnensmonds. Ze was in een hondendrol gereden. Hoe symbolisch.

Chagrijnig zat Mandy voor een enorme kom Special K Cornflakes met Straciatella-smaak.
Onwillekeurig deed dat haar denken aan haar betoog van gisteren en daar wou ze niet eens aan denken.
Niet omdat ze wist dat hij het hierbij niet zou laten en vooral niet omdat dit officieel het einde was van een kans op slagen van hun relatie. Daarom weigerde ze gewoon er van te eten. Haar moeder wierp telkens bezorgde blikken op haar, haar vader keek haar geërgerd aan alsof hij wilde zeggen 'Ik heb gewerkt voor dat eten, dus jij gaat het opeten!' en Maryl was alleen maar heel, heel erg opgewekt. Irritant opgewekt.
Mandy zou ook opgewekt zijn als de liefde van haar leven haar vorige nacht gekust had. En onvoorwaardelijk van haar hield. Want aan die eerste voorwaarde voldeed Jared, aan die tweede duidelijk niet.
Ze praatte nog steeds niet met Mandy - wat die niet eens zo erg vond -, maar keek haar wel altijd getriomfeerd aan.
Mandy mocht dan wel de oorzaak geweest zijn van haar miserie, wat Maryl niet wist was dat ze ook de oorzaak was geweest voor haar vreugde. Onrechtstreeks dan wel, maar toch.
Op z'n zachtst gezegd was de stemming dus gespannen, en Mandy was blij toen de bel ging.
“Ik ga wel!”� riep ze, toen ze al lang de gang was in gespurt. Voor de deur stond Saskia.
“Ben ik even blij dat jij open doet, en niet één van je ouders!”� zuchtte die opgelucht.
“Kom mee naar mijn kamer, mijn ouders vinden het ongehoord als ik gasten niet binnen vraag.”� nodigde ze Saskia uit.
“Daar hoor ik vast niet bij.”� grijnsde ze.
“Waarschijnlijk niet.”� lachte Mandy, maar ze liepen toch beiden de trap op.

“Ik heb koffiekoeken mee voor je.”� zei Saskia.
“Meen je dat nou?! Ik sterf van de honger, echt waar.”� lachte Mandy breed. Ze moest 's ochtends iets eten, of ze had de hele dag energietekort, maar aangezien die cornflakes haar telkens gemeen aankeken als ze haar lepel uitstak, was dat vanochtend nog niet echt gelukt.
Ze viel aan op de plakkerige boterkoeken en vergat even waarom ze geen cornflakes meer lustte.
“Zo, jij en Jared, hé?”� vroeg ze veelbetekenend.
Mandy verslikte zich in haar koffiekoek. Beste vriendinnen mochten er dan wel altijd voor je zijn, maar onraad roken ze als de beste, of dat nu de bedoeling was, of niet.
“Ik vind - vond... Weet ik veel - hem best leuk. En echt dan, niet zoals Thomas en al de rest. En toen was er de fuif en kuste hij me,”� begon ze.
Saskia keek haar ongelovig aan.
“Jasses, Sas, doe die mond toe. Maar goed, dan was er de kermis en kuste hij me. En dan was Laurien er en kuste hij me niet, wat nogal logisch is. En dan was Laurien er weer niet, en kuste hij me weer.
Maar ik heb hem gezegd dat ik een betere vriendin wilde zijn voor Laurien dan hij voor haar was - nou ja, daar kwam het op neer. En nu is alles zo'n zootje en kan ik hem nooit meer onder ogen komen.”� besloot ze haar verhaal.
Dit was de tweede keer in haar leven dat ze zo eerlijk was tegen haar vrienden. Het begon een gewoonte te worden.
Saskia had nog steeds haar mond open.
“Wat ga je nu doen?”� vroeg ze uiteindelijk.
“Me braaf inhouden en doen alsof er niets gebeurd is.”� zei Mandy daarop, maar niet van harte.
“Dat is waarschijnlijk wel het beste...”� mompelde ze, en ze keek haar meelevend aan.
“Je had het me moeten vertellen.”� zuchtte ze.
“Sorry...”� verontschuldigde Mandy zich.
Voor alle dingen in haar leven waar ze spijt van had, verontschuldigde ze zich voor het stomste. Goed bezig.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.