FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 34 - Mandy

Somber keek Mandy naar buiten, waar het pijpenstelen regende en de hemel hen op een bliksemschicht trakteerde. Niet dat ze echt van de zomer hield, maar om onweer had ze nu ook weer niet gevraagd. Stom, koud kikkerlandje.
Ze nipte eens van haar cola, maar bleef enigszins naar buiten staren. Niet dat ze daar vrolijker van werd, maar het was het beste uitzicht tot nu toe.
Vooral omdat ze Laurien, die Jared zat af te lebberen in het openbaar, rekende tot de slechtste uitzichten ooit. Af en toe wierp hij haar een schuldbewuste blik toe (dat zag ze vanuit haar ooghoeken, want ze vertikte het om hem recht in de ogen aan te kijken), maar hij deed er niet echt wat aan, omdat hij haar waarschijnlijk nog niet vergeven had om haar grote mond. Wat een omgekeerde wereld.
Toen de druppels begonnen neer te vallen en almaar grotere plassen vormden, waren ze alle vier gaan schuilen in een klein cafeetje.
“Is hij niet fantastisch?”� glunderde Laurien die bewonderend naar Jared keek. Ze moest eens weten...
Gelukkig was het een retorische vraag en hoefde Mandy dus niet te antwoorden.
Als ze dat wel had moeten doen, had ze waarschijnlijk enkel nep geglimlacht, om hen inwendig allebei te vervloeken met alle scheldwoorden die ze kende. Het was dan wel enkel koude oorlog met Jared, maar dat wou niet zeggen dat ze Laurien daarom ook de jongen van haar dromen gunde. Daarvoor was het allemaal nog te vers. Mandy hoopte van harte dat ze ooit alles helemaal achter zich zou kunnen laten, en dat ze Jared weer als een vriend zou kunnen zien, en Laurien als een gewone vriendin, en liever vandaag dan morgen. Dit was geen leven.
Toen ze dit soort situaties vroeger zag in flarden van romantische films of las in stomme, melige stukjes in haar thrillers, dacht ze altijd dat het toch niet zo moeilijk kon zijn en dat de hoofdpersonages verschrikkelijk overdreven. Nu ze het zelf meemaakte, wist ze dat dat niet zo was. Ze had die mensen altijd uitgescholden voor zwakkelingen die geen onderscheid konden maken tussen vriendschap en liefde. Ze dacht dat er wel een soort knop in hun brein moest bestaan die je om kon schakeren van 'ziek van liefdesverdriet' tot 'blij om je weer te zien'. Maar zo'n knop bestond niet. Jammer genoeg.
Ook al voelde ze zich zo ontzettend slecht, ze wist dat ze het juiste had gedaan. Zij kon nog in Laurien's ogen kijken, Jared zou dat eigenlijk niet moeten kunnen. Toch niet als hij een geweten had, wat hij blijkbaar niet had, aangezien hij Laurien iets te diep in de ogen keek, naar Mandy's zin.
Ook niet als hij echt van haar hield. Hij had haar echt bedrogen. Hij had Mandy verleid, terwijl hij wist dat hij Laurien niet zou laten vallen. Mandy wist dat niet op dat moment. Zij trof geen schuld in dit alles.
Ze wist dat Saskia haar aankeek, maar draaide zich niet om.

Futloos zapte Mandy van het ene kanaal naar het andere. Naast haar zat Maryl een bundeling van vier stationsromannetjes te lezen, nog steeds met een belachelijk grote grijns, die op haar mond speelde.
“Weet je, het echte leven is geen stom, romantisch flutboekje van vijftig cent.”� merkte ze op. Maryl hief haar hoofd op. Haar gezicht stond niet onvriendelijk, maar had ook niet de lieve, vertrouwde uitstraling van vroeger.
“Dat heb ik de voorbije dagen inderdaad beseft, ja.”� antwoordde ze koel, maar nog steeds niet echt kwaad. Het was alsof ze Mandy wel wilde straffen, maar iets haar ervan weerhield.
Zou Maryl zich net zo gevoeld hebben als zij zich voelde? Miserabel, alleen en eenzaam. En had zij daar dan voor gezorgd?
Wat Maryl ook dacht, ze had haar nooit bewust willen kwetsen. Afschrikken, plagen en pesten, maar niet kwetsen...
“Sorry voor... ehm, die avond. Die kus, het was niets serieus, weet je...”� begon Mandy aarzelend. Het was niets voor haar om zich zomaar te verontschuldigen, maar wat kon het haar nog schelen?
Haar leven was toch al om zeep, ze kon net zo goed met een goed geweten ten onder gaan.
“Ja, dat weet ik, maar niet dankzij jou. Maar als je volgende keer iemand jaloers probeert te maken, blijf dan van mijn vriendje af.”� antwoordde Maryl, en ze lachte onwillekeurig. Wat was er zo grappig aan deze situatie? Maryl benadrukte dat laatste woord, alsof ze Mandy iets duidelijk wilde maken.
Oh, natuurlijk, officieel wist ze dat nog niet.
“Proficiat!”� zei ze fijntjes, “Ik weet hoe je je gevoeld moet hebben, weet je.”�
“Oh, ja?”� fronste Maryl, maar haar blik werd zachter, begrijpend. “Jared?”�
Mandy antwoordde niet, maar dat leek ook niet nodig. Maryl stond al op en nam Mandy in haar armen. Die stond te perplex om meteen iets te doen. Ze was niet zo van het fysiek contact (behalve met Jared natuurlijk, maar gezien de omstandigheden telde dat niet), en wist niet goed hoe ze moest reageren.
“Dat spijt me voor je.”� fluisterde ze tegen haar haar.
“Mij ook,”� mompelde Mandy en ze maakte zich los uit de omhelzing. Blijkbaar was Maryl ook onder de indruk van haar onstuimige handeling en wist ze zichzelf niet echt een houding te geven.
“Ik ga naar boven.”� verkondigde Mandy daarom. Ze haatte gesprekken waarbij noch de één, noch de ander iets zei en wachtte tot de ander begon, terwijl ze beiden wisten dat dat niet ging gebeuren. Meestal gingen die gepaard een gíªnante gebeurtenis.
En dus maakte ze zich uit de voeten, zoals ze altijd deed als de grond eronder te heet werd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.