FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 36 - Mandy

Woedend staarde Mandy naar buiten, waar het nog steeds pijpenstelen regende.
De woorden van haar vader zinderden nog na in haar hoofd.
“Kun je nooit eens zijn zoals Maryl?”� had hij geroepen. Dat en nog wat ander gebrabbel, maar dat was de enige zin die nog echt nagalmde.
Was er een wet dat tweelingzussen op elkaar moesten lijken? Gewone zussen leken toch ook niet altijd op elkaar?
Haar vader kon gewoon niet aanvaarden dat ze volwassen werden en niet meer allebei hetzelfde roze pakje aantrokken.
Vanaf de dag dat ze dat zelf ook beseft had, was de verstandhouding met haar vader verwaterd. Vaak vond ze het niet eens erg als haar vader op zakenreis vertrok, en dat terwijl hij vroeger nog haar held op sokken was geweest. Hij was er dan immers even niet, ze hadden geen ruzie en hij bracht vaak cadeautjes mee die in het buitenland veel minder kostten. Bovendien vond Mandy het helemaal niet erg om alleen te zijn. Ze kon zich prima vermaken in haar eentje.
Wel nodigde ze dan vaker haar vrienden uit, omdat ze ongestoord in de living konden zitten, zonder getrakteerd te worden op geïrriteerde blikken van haar ouders. Mandy wist dat ze zelf ook geen gemakkelijke tante was, maar dat had ze dan van geen vreemden.
En toch kon Maryl wel altijd op haar tanden bijten als ze een opmerking kreeg. Dat had waarschijnlijk te maken met het feit dat die momenten eerder zeldzaam waren. In hun ogen was Maryl immers perfect.
Zonder het zelf te beseffen had ze zich daarnet weer afgereageerd op haar zus.
Het was niet haar schuld dat haar ouders een goedbedoeld uitje hadden gepland. En dat was het. Goedbedoeld. Maar ze wist waar het zou op uitdraaien.
Niemand zou iets verkeerd willen zeggen wat alles zou kunnen verbrodden, dus was de sfeer zwijgzaam en barstte de bom op de terugweg naar huis.
En dat was zo op de dagen dat ze eendagsuitstapjes maakten, zoals naar Walibi of Paradisio.
Bij dat laatste bezoek had het niet veel langer moeten duren of ze had die stomme vogels hun veren uitgetrokken, zo opgefokt was ze.
Mandy moest er niet aan denken wat er in een heel weekend kon gebeuren. Ze had dan wel niet gevraagd voor hoelang ze gingen - daar had haar vader haar de kans niet toe gegeven -, maar het zou wel een weekend zijn. Haar ouders zouden niet voor één dagje naar Parijs rijden.
Misschien moest ze Saskia maar alvast bellen. Dat zouden haar ouders niet leuk vinden, maar als ze het hen simpelweg niet vertelde, konden ze moeilijk een scène gaan schoppen voor Saskia's huis. Haar vader zou er niet verlegen om zijn, met zijn temperament, maar haar mama zou hem wel intomen. Niet dat zij Saskia erg graag mocht, maar ze hield niet van openbare, negatieve publiciteit, die tot een heleboel roddels kon leiden.
Het was misschien achterbaks, maar wel een garantie om een leuk weekend te beleven. Want toegegeven, Disneyland had natuurlijk ook fantastische rollercoasters, als je wegdacht dat je constant werd aangestaard door Disney-figuren die met je op de foto wilden, en waarvoor je achteraf ook nog eens een belachelijke som geld voor moest neertellen. Ze besloot om Saskia alvast te bellen. Alhoewel... Ze had nog niet eens een datum!
Naar beneden gaan was geen optie. Haar ouders - en dan vooral haar vader - zouden nog steeds woest zijn en ze was te trots om zich te verontschuldigen. Als ze echt de datum wou weten, moest ze naar Maryl.
Ze was niet erg aardig geweest tegen haar, dus hopelijk sprak ze nog tegen haar. Niet dat Mandy daar veel schrik voor had.
Ze zou nog tegen je spreken als je haar lief inpikte. Oké, slecht voorbeeld...
“Maryl?”� vroeg ze lief. “Weet jij toevallig wanneer we naar Disneyland gaan?”�
Je zag haar een innerlijke strijd voeren met zichzelf, maar uiteindelijk antwoordde ze toch kort: “Dit weekend. We vertrekken vrijdagavond.”�
“Dank je.”� zei Mandy en ze voelde zich merkwaardig toen ze haar kamer verliet. Wat was er toch fout gelopen tussen hen?
Snel toetste ze Saskia's nummer in. Die zou haar er wel snel bovenop helpen.
“Sas?”� vroeg ze. Dat was haar gebruikelijke openingszin via de telefoon.
“De enige echte!”� groette Saskia haar.
“Zin om dit weekend moe naar Disneyland te gaan? We vertrekken vrijdag.”�
Ze kruiste haar vingers.
“Zin wel, maar ik moet met mijn ouders naar zee. We gaan mijn grootoudjes bezoeken. Saahaaaaai. Ik denk aan je terwijl je Ronald Duck of zo van je afslaat.”�
“Oh.”� reageerde Mandy. Ze beet op haar duimnagel. Ze babbelden nog wat over koetjes en kalfjes, tot Saskia moest afleggen.
Leeg legde Mandy zich op bed. Ze voelde zich alsof ze aan het begin van de dag was opgestaan als een vol geblazen, grote, rode ballon, die zo stilletjes aan aan het leeglopen was. Dit zou een ellenlange week worden, dus ze kon maar beter slapen, dan zou de tijd sneller voorbij gaan.
Vrijwel onmiddellijk viel ze in slaap met haar kleren nog aan op de dekens.
Ze had de meest vreemde droom ooit. Haar ouders en Maryl waren gedurende de hele autorit verkleed in vreemde Mickey Mouse-pakjes. Eenmaal daar aangekomen bleek dat pa heel het pretpark voor hen had afgehuurd. Tenminste, dat leek eerst zo. Eigenlijk jaagden Maryl en Pieter, die overal ballonnen had opgehangen, iedereen weg door elkaar in het openbaar af te lebberen.
Toen Knabbel en Babbel ook nog eens met haar op de foto wilden, was ze blij toen ze wakker werd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.