FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 37 - Maryl

Naarmate de dagen verstreken, kreeg Maryl steeds meer zin om een weekendje te vertrekken.
Het was nu donderdag, en morgen omstreeks dit uur zat ze in de auto op weg naar Parijs.
Het zou een welkome afwisseling zijn, terwijl ze wachtte op hun reis naar New York. Maryls vader werd vijftig in augustus, en besloot dat samen met zijn gezin te vieren in het buitenland.
En dit was niet zomaar het 'buitenland', dit was New York, baby!
Van die stad had ze al zo lang gedroomd, en nu ging ze echt naar toe, het was ongelooflijk. In de paasvakantie was een vriendin uit haar klas twee weken naar New York geweest, en achteraf had ze de foto's op Facebook gepost. Het was niet mooi om te zeggen, maar bij het zien daarvan, werd Maryl echt wel jaloers. Jaloers dat zij niet naar de stad van de gigantische wolkenkrabbers, de heuse M&M-winkels vol per kleur gesorteerde snoepjes, en de Ben&Jerry-stores mocht gaan. Jaloers dat zij niet naar één van de beroemde premières mocht gaan (niet dat ze daar deze zomer wel heen zou gaan, maar dat paste gewoon bij haar ideaalbeeld over New York City), en niet naar het wassen beelden-museum van Madame Tussauds waar Zac Efron en de Jonas Brothers perfect stonden te wezen.
Jammer genoeg mocht Maryl van haar ouders nog niet op vakantie met haar vrienden, maar niettemin had ze ontzettend veel zin om naar Amerika te gaan.
Haar droom zou eindelijk uitkomen. New York, maak je maar klaar, want hier is Mega-Maryl!
Alleen Mandy kon haar humeur nog verpesten. Maryl was het gewoon dat ze humeurig en brutaal was, maar nu had ze echt stemmingswisselingen, die ongelooflijk lang duurden. Het was alsof ze diep vanbinnen niet wist hoe ze zich moest gedragen, en om de vijf seconden van mening veranderde.
Eerst keek ze Maryl venijnig en geïrriteerd aan, om dan weer even te lachen.
Haar lachjes leken wel niet echt allemaal gemeend, eerder geforceerd, hulpzoekend, hier en daar een noodkreet weerspiegeld in haar ogen.
Maryl had haar zus altijd al bijzonder goed kunnen doorzien, maar nu wist ze niet wat ze nog moest denken.
Het was alsof elke keer ze dichterbij kwam, ze haar blokkage als een heel grote muur tussen hen in plaatste. Of wou ze gewoon een beetje met Maryl lachen? Was ze haar ongelooflijk arrogante zelf en dacht ze dat Maryls gevoelens gelijk waren aan die van een scampi? Het niet weten was nog erger dan het feit zelf.
Gelukkig vonden haar ouders het niet erg dat ze een gast zou meenemen. Toen ze Pieters naam had genoemd, zag ze haar moeder veelbetekenende blikken op haar vader werpen, die telkens heel geïnteresseerd en vol overgave de Beurs-pagina in het nieuws bestudeerde.
“Vertel me er alles over!”� had haar moeder haar bijna gesmeekt, toen ze dinsdag samen de was ophingen in de tuin.
Maryl had haar afgewimpeld met een zwak smoesje, om 's avonds bij het avondeten, letterlijk tussen de soep en de patatten, haar grote nieuws te vertellen.
Mandy wist het natuurlijk al en keek haar met een vreemde blik aan, boos of blij, zelfs Maryl wist het niet meer.
Haar vader verslikte zich toen ze het vertelde.
“De kip is nogal - droog.”� stootte hij hijgerig uit.
Haar mama leek zo blij dat Maryl dacht dat ze erin zou blijven.
“Hij is zo een goede jongen! Ik kan niet wachten om hem te ontmoeten. Oh, wat geweldig allemaal.”�
Afwezig schonk ze het water van haar man bij, toen Maryl zich realiseerde dat Mandy niet meer aan tafel zat. Waarschijnlijk was de liefde nog steeds een gevoelig onderwerp, en Maryl had niet de moed om op haar deur te gaan kloppen om haar vermoedens te gaan bevestigen. Ze wist ook niet goed wat ze moest zeggen, aangezien het onderwerp der liefde nog steeds Pieter was. Niet dat ze hem niet vertrouwde, maar het bleek vreemd om hem ter sprake te brengen bij Mandy.
Nu, twee dagen later, was Maryl al wat zekerder van haar stuk. Reken daarbij de gedachte dat ze Pieter eindelijk terug zou zien, en morgen zou vertrekken naar Disneyland Parijs, en ze voelde zich lichtelijk overmoedigd.
Er woei een lichte bries, toen Maryl recht tegenover Mandy ging zitten. Ze had de gitaar in haar handen die ze lang geleden voor Kerstmis had gevraagd.
“Ik wist niet dat je speelde.”� begon ze voorzichtig.
“Ach, ik tokkel maar wat, en ik leer mezelf wat ik kan.”� zei Mandy schouderophalend. Het klonk echt goed. Ze herkende de melodie niet meteen, en wist ook dat het niet uit het repertoire kwam van één van Mandy's favoriete zangers en groepen.
“Heb je - heb je dat zelf geschreven?”� vroeg ze nieuwsgierig. Mandy knikte aarzelend, alsof ze niet wist wat te zeggen.
“Direct na...”� begon ze, maar rood aangelopen wendde ze haar hoofd af. “Direct na, je weet wel, die hele toestand met Jared en zo.”�
Natuurlijk, dat had ze moeten horen. Het was niet zozeer een duistere melodie, wel een erg krachtige, en tegelijk ook zo broos. Het was... totaal Mandy.
“Ik schrijf zomaar wat tekst en probeer er een muziekje op te zetten. Niet zo moeilijk, hoor. Alhoewel, je moet talent hebben natuurlijk.”�
Maryl glimlachte onwillekeurig. Mandy zou altijd dezelfde blijven, in welke aard ze zichzelf ook voordeed. Een tikkeltje arrogant, met de nodige dosis zelfvertrouwen, tot iemand die haar goed kende haar doorzag. Een echte rockster.
“Je bent goed, weet je.”� complimenteerde ze haar.
“Ik hoef echt geen medelijden omwille van Jared, of zo, hoor. Het zou alleen fijn zijn als je Pieter niet heel de tijd bepotelt morgen.”�
Ze trok een vies gezicht alsof ze wist waarover ze sprak en weg was ze.
Van stemmingswisselingen gesproken.

“Klaar voor morgen?”� vroeg ze nog snel aan de telefoon.
“Weet je, ik heb besloten om toch niet mee te gaan. Spendeer maar wat quality time met je zus.”� antwoordde Pieter.
“Wat?! Dat kan je niet maken.”� bracht Maryl onthutst uit. “Pieter!”�
“Serieus, dat geruzie slorpt jullie allebei op. Ik vind het heel jammer en ik was graag meegegaan, maar ik denk dat je zus je meer nodig heeft.”�
“Dan vraag ik -”� begon ze triomfantelijk.
“Doe geen moeite. Iedereen weet dat hij of zij niet mee mag. Stefan vond het ontzettend oneerlijk en volgens mij bekijkt hij me nooit meer, maar zelfs hij zal geen ja zeggen.”�
In gedachten zag ze hem zelfingenomen grijnzen.
“Je bent echt gemeen, weet je.”� pruilde ze.
“Praat me nu maar geen schuldgevoel aan, ik weet dat ik juist ben. Dikke kus en amuseer je.”�
“Ondanks het feit dat je me een zeer twijfelachtig weekend bezorgt, zie ik je nog altijd graag. Kus.”�
Hij mompelde nog wat en legde af.
Zuchtend plofte Maryl zich neer op haar bed.
Fantastisch weekend, here I come.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.