FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 38 - Mandy

Moe keek Mandy uit het autoraampje. Maryl had haar gezegd dat ze 's ochtends zouden vertrekken, maar zo vroeg had ze het nu ook weer niet verwacht. Voor haar was acht uur 's ochtends geen ochtend, maar nog midden in de nacht. Het was zeven uur toen ze haar bed uitgeroepen was. Zelfs rollercoasters stonden niet zo vroeg op, met als gevolg dat ze - toen ze zouden aankomen - niets te doen zouden hebben.
Ze was net de grens over en reed dus nu op Franse wegen. Het zou een hele warme dag worden, dat voelde ze nu al. Het was negen graden en er scheen al een waterig zonnetje. De airconditioning draaide al op volle toeren. Niet dat dat verwonderlijk was, want haar vader had graag dat het koel was als hij reed. Soms zelf iets te koel, maar nu was ze er dankbaar om. Het hield haar wakker.
Ze was niet gewoon om zo vroeg op te staan, zelfs niet voor school.
Ze woonde een paar minuten fietsen van school, dus ze stond pas op rond achten.
Twee plaatsen naast haar zat Maryl met haar I-pod in haar oren naar haar vrolijke popdeuntjes te luisteren en een tijdschrift op haar schoot.
Ze scheen nogal teleurgesteld omdat Pieter niet mee kon, maar ze vertelde niet waarom hij niet meeging.
Zou hij geen heel weekend bij Mandy willen zijn? Was hij ziek? Of Maryl al beu, dat kon ook.
Ach ja, haar stoorde het niet, dan zou ze tenminste al niet heel de tijd op een blij koppeltje moeten kijken.

Ongeduldig wachtte Mandy in de enorme rij voor een veelbelovende attractie. Zes looping en een gedeelte in een geheel donkere ruimte. Oh ja, en dat alles in zo'n paar luttele seconden, een paar keer na mekaar.
Mandy kickte op 'gevaarlijke' attracties. Niet dat ze echt gevaarlijk waren, maar toch niet geschikt voor bange donders. Ze gaven haar het gevoel dat ze echt leefde, dat ze nog een heel leven voor zich had. Alive and kicking. En het was exact wat ze nodig had om Jared hooguit drie minuten te vergeten. In zo'n attractie kon je toch niet nadenken.
Ze kon er niet aan doen, maar bij praktisch alles wat ze deed, moest ze aan hem denken. Waarom was ze zo zwak? Dit had ze nog nooit eerder meegemaakt. Bij haar stonden Maryl en haar ma. Haar pa keek van op een veilige afstand - ver weg van alles wat over kop ging - naar hen. Toen hij zag dat Mandy keek, zwaaide hij even. Verscheidene koppen uit de lange wachtrij draaiden zich naar haar.
Oh, god, dit was gíªnant.
Hun moeder was altijd al avontuurlijker geweest, de durfal. Haar vader was keihard en leek soms wel emotieloos, maar dat was alleen zo als er cijfertjes mee gemoeid waren - zoals bij zijn werk of toetsen en rapporten. Voor het merendeel van de attracties in pretparken was hij te bang. Zijn ware aard kwam dan boven, de ware aard die hij anders verscholen hield onder kostuums, dassen en een pokerface.
De attractie kwam tot stilstand en de vorige lading mensen stapte uit. Een jongetje gilde om zijn moeder en er droop een grote, groenige snottebel uit zijn neus.
Dit werd de beste dag ooit.

Na het avondeten - een heel erg grote pita met ketchup, in één of ander pitahuisje waar het vlees uit de buik van Mickey Mouse kwam - ging Mandy zich even opfrissen in haar kamer. Ze deelde een kamer samen met Maryl.
“Ga je mee naar de Disney-parade?”� vroeg die, terwijl ze met een borstel door haar nog natte haren ging.
“Ja, natuurlijk, hoor, wat is daar nu aan?”� spotte Mandy. Ze zag haar zus met haar ogen rollen.
Dat kwam er botter uit dan ze bedoelde, maar ze draaide niet graag rond de pot.
“Blijf dan maar lekker hier, dat is veel cooler.”� mompelde Maryl. Deze keer was het Mandy's beurt om met haar ogen te rollen. Ze wou zich net met de nieuwste 'Joepie' op bed leggen, toen iets anders haar aandacht trok. Het was een klein tekeningetje tussen de twee muren die zich het dichtst bij haar bevonden.
Het was minuscuul en heel erg slordig getekend. Ze zette zich dichterbij de muur. Het was een hartje met een veel te grote pijl erdoor. Aan elk einde daarvan stond een letter. De letter 'M'.
Onder dat kinderlijke tekeningetje stond in grote hanenpoten het woordje 'Forever'.
'M&M Forever'. Maryl en Mandy, voor altijd.
Plots herinnerde ze zich weer alle details. Ze waren zes jaar geweest. Ze logeerden in een grote suite samen met hun ouders. Zo rond het middageten op de laatste dag was Mandy het beu geworden dat ze alleen in de botsautootjes en op de draaimolen mocht en was ze er op uit getrokken. Maryl was haar gevolgd omdat ze geen frietjes mocht hebben.
Ze hadden een kamer gevonden, waarvan de deur op een kier stond. Het kamermeisje was even weg, dus waren ze stil naar binnen geglipt. Geniepig hadden ze elkaar aangekeken en snel met een balpen een haartje getekend met hun initialen.
Hun doel was geweest om elk op vijftig verschillende plekken een hartje te tekenen, maar omdat hier hun initialen in stonden, vonden ze dat dat een punt voor beiden was.
Mandy had geen idee waarom ze er niet overheen hadden geschilderd. Het viel niet heel erg op, maar als gast moest het toch al zeker iemand opgemerkt zijn.
Plots merkte ze een schaduw op de muur waarvan de persoon achter haar stond. Maryl.
Ze deed haar mond open en weer dicht. Even vond ze niets om te zeggen in dat volmaakte moment van perfecte stilte.
“Herinner je je het nog? Zes jaar en al zulke bengels.”� fluisterde Maryl, alsof ze haar stem kwijt was.
Het werd allemaal een beetje te emotioneel naar Mandy's zin. En toch leek het ook alsof haar emoties waren uitgeschakeld, verdoofd. Toch zeker degene die dit allemaal in het belachelijke zouden willen trekken.
“Waarom proberen we niet gewoon... anders te zijn?”� vroeg Mandy bedachtzaam. Ze wist zelf niet exact wat ze bedoelde, maar ze wou gewoon niet telkens een muur om zich heen bouwen. Dat was veel te vermoeiend, zeker als die muur de dag voordien gevallen was, en ze er weer voldoende metsel moest rondstrooien om zichzelf af te sluiten voor de halve wereld.
Misschien was het goed om wat te veranderen, alleen niet drastisch, daar hield ze niet van. Kleine veranderingen, waar ze gelukkiger en beter van werd. Dat zou haar vast goed doen, na al dat gedoe met Jared.
“Anders is slecht. Momenteel ben ik precies wie ik wil zijn.”� antwoordde Maryl aarzelend.
“Niet anders. Gewoon stoppen met elkaar te negeren, te beledigen en zwart te maken. Het is het proberen waard, niet? Zoals een roker stopt met roken, snap je?”�
Het gesprek liep niet hoe ze wou dat het zou lopen. Roken, geweldig.
“Dan moet jij anders worden, Mandy.”� lachte Maryl, maar haar stem had ook een serieuze ondertoon.
“Ik ben een kreng, hé?”� vroeg ze somber. Lieven inpikken, mensen afsnauwen, niet eens inzien wie het serieus met je voor heeft en wie alleen maar uit is op playen. Allemaal kenmerken van een gigantisch kreng, dat ook nog eens een dikke loser was.
“Een beetje maar. Maar vanaf nu wordt je een anders kreng.”� grijnsde Maryl.
Even leek het weer net alsof ze zes waren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.