FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 39 - Maryl

De volgende ochtend zat Maryl wat onwennig aan de ontbijttafel. Zo voelde ze zich niet vaak, omdat ze van nature sociaal aangelegd was, dus ze wist ook niet hoe ze zich eruit moest praten.
Ze wou wel een opmerking maken over het weer, de attracties of het eten, maar werd ook afgeschrikt door Mandy's verandering van humeur. Daarbovenop was het ook ochtend, en ze moesten vroeg opstaan van hun ouders, om het ontbijt in hun hotel nog nipt te halen. Normaal gezien sliepen die zelf ook graag uit, maar als er eten en regeltjes mee gemoeid waren, schoven ze hun tradities graag opzij. Ze zagen er niet eens moe uit, terwijl Maryl zelf helemaal niet uitgeslapen was en Mandy erbij zat als een halve zombie. Ze wou veranderen, maar wat bedoelde ze daarmee? Met Mandy wist je nooit.
“Die chocolade croissants zijn lekker, moet je ook eens proberen.”� merkte Mandy op.
Dat bedoelde ze er dus mee. Dat was geen verandering, dat was een totale transformatie!
Waar was haar ochtendhumeur?
“Ja, ik heb er ook één,”� mompelde Maryl.
Haar vader keek Mandy verbouwereerd aan, draaide zijn hoofd toen naar Maryl en schaterde het uit.
“Heel grappig, ja, leuk!”� lachte hij, als iemand die al een tijdje zijn naam niet meer wist.
Even keek Maryl glimlachend naar Mandy. Ook wat ze dan zag was positief. Mandy glimlachte terug en ze wist dat het goed zat. Achter hun vaders rug wees Knabbel afkeurend naar de drie grote koffiekoeken op diens bord, en naar de - al lang niet meer zo strakke - buik van hem.
Deze keer was het Mandy's en Maryls beurt om heimelijk te lachen.

“Die mag vannacht wel eens komen aankloppen aan onze deur.”� prees ze de jongen, die een paar meter van hem verwijderd was.
Ze zaten op een bankje in Disneyland, te likken van een extra groot ijsje, dat ze alleen maar beter konden maken in New York City. Maryl had gekozen voor hazelnoot met stukjes noot erop gestrooid, en Mandy hield een hoorn vast met drie bollen; aardbei, vanille en speculaas.
Mandy keek de jongen, waar Maryl naar wees, vies aan terwijl ze snel likte aan haar hoorn, waarvan al het roze aardbei-ijs dreigde te rollen.
“Je kan niet zeggen dat jij lelijk is, maar blond haar en blauwe ogen zijn zo cliché. Bovendien is het alsof je nu al alles over hem weet, hij is zo open, weet je wel? Dan is er toch niets spannend meer aan je relatie...”� legde ze haar standpunt uit.
“Oh, dus jij wilt liever trouwen en dan pas weten dat hij een dode tante in zijn kleerkast ligt.”� merkte Maryl droog op. Als tegenreactie stak Mandy haar tong uit en zei ze: “Je weet best wat ik bedoel.”�
“Ik ben blij dat je smaak wat jongens betreft tenminste niet veranderd is.”� lachte Maryl.
“Oh, en waarom is dat zo?”� glimlachte Mandy. Het was alsof die emotie al een tijdje niet meer op haar gezicht was verschenen.
Bij haar waren het altijd extremen. Een grijns als ze in haar zeldzame goede buien was of een rechte lijn met vuurspuwende ogen als ze woest was. Het was altijd één van deze twee geweest. Een glimlach om een inwendig grapje of net van het verdringen van stil verdriet, dat kende ze niet.
Ook dat was nu verleden tijd. En het was volledig naar Maryls zin. Een glimlach kon zoveel meer vertellen, zoveel meer dan loze woorden.
Misschien zou dat haar helpen om haar beter te begrijpen.
“Omdat je dan misschien met je fikken van mijn types blijft.”� lachte Maryl, maar ze kon de eerder serieuze ondertoon in haar stem niet onderdrukken.
“Dat is niet grappig.”� antwoordde Mandy zuur. Even dacht Maryl dat ze het hartgrondig verpest had, maar gelukkig onderbrak Mandy die gedachte snel.
“Nee, neem die dan!”� glunderde ze. Ze wees nonchalant en onopvallend naar een jongen met zwart, warrig haar en een slank, lichtelijk gespierd lichaam.
“Je kan hem inderdaad niet als lelijk bestempelen, maar hij is zo mysterieus. Ik wil een open relatie, niet één waarbij je ook nog eens heel zijn verleden moet uitpluizen voor je hem helemaal kent.”�
“Dat wordt tenminste nooit saai.”� wierp Mandy tegen.
“We zijn gewoon allebei anders. Een eigenwijze tweeling, en dat is maar goed ook.”� suste Maryl haar. Ze hield veel te veel van de situatie zoals die nu verliep, om het allemaal te vergooien voor een domme woordenwisseling, waarbij twee koppige karakters nooit zouden toegeven.

Ze was net bezig met het vakkundig verwijderen van een sliertje sla tussen haar tanden, toen haar mobiele telefoon rinkelde in haar tas.
Snel nam ze op en stond ze recht. Terwijl ze zich een weg probeerde te banen door de overvolle mensenmassa in het restaurant - blijkbaar hadden ze het populairste uitgekozen - fluisterde ze geluidloos 'Vijf minuten!' naar haar ouders.
Toen ze eindelijk buiten stond, begroette ze Pieter enthousiast.
“Hoe is daar in la belle Paris? Zijn jullie elkaar nog niet aan het afslachten?”� vroeg hij benieuwd.
“Dat zou je wel willen, dan mocht jij volgende keer mee. Maar ik moet je teleurstellen, tot nu toe gaat alles goed. En het was héél erg lief van je om me dit te gunnen.”� antwoordde ze lachend, waarop ze kort uitlegde hoe alles in zijn werk was gegaan.
“Ik ben blij voor je. Dat eeuwige geruzie was voor niemand goed. En nu moet ik alleen nog maar een troostende schouder aanbieden als er iemand dood gaat of zo.”� lachte Pieter mee.
“Hé, Pieter, ik wilde je trouwens nog wat vragen. Weet je nog dat jí­j gekwetst was toen ik boos werd op jou en Mandy. Wat bezielde je toen?”�
Die vraag brandde al een tijde op haar lippen. Zij was quasi in tranen uitgebarsten omdat ze dacht dat hij iets had met Mandy, maar wat wat zijn reden geweest om zoveel pijn te hebben?
“Oh, je bedoelt die scène die je in je tuin had opgezet, waar iedereen van kon meegenieten?”� vroeg hij geamuseerd.
“Ja, dat, ja...”� mompelde ze beschaamd. “Wat was het het?”�
“Ik doelde op mijn vruchteloze pogingen om je te vertellen wat ik voor je voelde. Na dat... intieme moment in je achtertuin dacht dat je doorhad waar ik naar toe wilde en dat je niet hetzelfde voor mij voelde. Dat doe je toch?”� plaagde hij haar.
“Het liefst van al zou ik willen dat je hier stond en me nooit meer zou loslaten. Zegt dat genoeg?”�
“Meer dan genoeg. Bedankt!”�
Ze babbelden nog wat over Stefans vakantiejob, Pieters nakende vakantie, Mandy's zweetvoeten en Disneyland in het algemeen.
Ze spraken af om elkaar maandag weer te zien. Ze gingen samen naar de bioscoop.
Overmorgen zag ze hem terug!

“Truth or dare?”� stelde Mandy voor, toen Maryl net in haar pyjama met een boek onder de dekens was gekropen. Mandy trok een wenkbrauw op, alsof haar eerste uitdaging voor Maryl was om ja te zeggen.
“Ik begin. Dare.”� antwoordde ze, terwijl ze Mandy op haar beurt uitdagend aankeek.
“Oké, even denken... Loop slaapwandelend de gang door en mompel wat over vleesetende planten die aan je voeten knabbelen.”� grijnsde ze.
“Ik mag zeker niet eerst wat anders aantrekken?”� zuchtte ze. Ze had net haar heel erg korte Mickey Mouse- pyjama aan en ze had er geen behoefte aan dat heel Parijs dat zag.
“Zou het dan nog op slaapwandelen lijken?”� vroeg Mandy en ze rolde met haar ogen.
Maryl stak haar tong uit en ging vastberaden naar buiten.
Ook al was het dik tegen haar zin, en hoopte ze dat haar ouders al sliepen en niet van plan waren om een nachtelijk ommetje te maken, ze zou haar opdracht uitvoeren.
Mandy zou zien dat ze ook wat durfde, al was het maar voor een stom spelletje.
Ze moest nu geen watje zijn, ze kon het!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.